واضح آرشیو وب فارسی:خبر ایرانی: به گزارش خبرایرانی ، خانه ویلایی سر کوچه را که خراب کردند تا بجایش5 طبقه ساختان بسازند. خاکبرداری که تمام شد زمان ریختن پِی فرا رسید و اسکلت سیمانی ساختمان ناموزون هر روز بالاتر می رفت. هرچه ارتفاع ساختمان بالاتر می آمد، کف جوب و اندک فضای سبز کنار خیابان هم مرتفع تر می شد. تقریباً سقف طبقه آخر خانه ناموزون را می زدند که دیگر کف جوب به سطح رسیده بود و آب در خیابان جاری شده بود. درختان کوچه هم به زردی رفته بودند با اینکه تازه بهار تمام شده بود. خانه ناموزون که اولین خانه 5 طبقه محله ما بود، ساخته شد و همسایگان جدید در آن ساکن شدند، اما کسی علت خشک شدن یکباره درختان کوچه ما را نفهمید. چند ماهی گذشت. یکی دیگر از خانه های دوبلکس قدیمی محل بعد از تعیین سهم وراث، کوبیده شد تا بجایش ساختمان ناموزون 5 طبقه دیگری قد علم کند. هنوز خاکبرداری این ساختمان آغاز نشده بود که ساخت و ساز در انتهای کوچه نیز آغاز شد. باز هم بهار بود اما اینبار ابتدای آن. با بالا رفتن هر طبقه این ساختمان ها بار دیگر ارتفاع کف جوب هم افزایش می یافت و باران بهاری بجای جاری شدن در جوی، کف خیابان را طی می کرد تا به جوب اصلی در خیابان اصلی بریزد . مدتی از بهار گذشته بود اما بهار هنوز به محله ما سر نزده بود، درختان هنوز جوانه نزده بودند. همسایه ها که همگی از چندین سال قبل همدیگر را می شناختند (بجز همسایه های ساختمان نوساز) به دنبال علت می گشتند. آخر خیلی از این درختان را به دست خود کاشته بودند و هر روز یا یک روز در میان هم آب کافی به پای آنها می ریختند. روزها می گذشت و خبری از جوانه زدن درختان نبود و مطابق معمول با بالا رفتن هر طبقه از ساختمان های در حال ساخت، جوب پر تر می شد. زمستان فرا رسید و خانه چهارم هم دست بساز و بفروش ها افتاد.خاکبرداری تمام شده بود که بزرگترهای محله تصمیم گرفتن برای بهار جدید، درختان قدیمی خشک شده را ببرند و نهال به جای آنها بکارند. نهال ها خریداری و کار بریدن درختان خشک شده تمام شده بود. «آسِد مَمَّد (آقای سید محمد)» که همیشه عرقچین سبز رنگ به سر سپید مویش داشت و می گفتند دستش در کاشت درخت و گل و گیاه خوب است، مأمور شد تا به همراه ما جوانترها نهال ها را بکارد. مرتضی پسر «آسِد مَمَّد» بیل را به زمین زد که گودالی حفر کند، اما هر چه او بیشتر بیل می زد، ما متعجب تر می شدیم. هرچه بیشتر می کند، ما بهتر علت خشک شدن درخت ها را درک می کردیم. تقریبا 20 سانتی از زمین را کنده بود اما هنوز به خاک نرسیده بود، هرچه بیل می زد، تنها سیمان بود که کنده می شد.انگار که بنّایی زیر درختان خشک را سیمان کرده باشد . حالا «آسِد مَمَّد» می دانست که علت خشک شدن درختان چیست اما نمی دانست که این سیمان از کجا به پای درختان ریخته شده است. به هر صورت سیمان ها را جمع کردیم و نهال های جدید را برای بهار کاشتیم. همزمان با اردیبهشت، خانه پنجم هم به دست بساز و بفروش ها رسید و زمان ریختن پِی که رسید همه فهمیدیم که سیمان ها از کجا پای درختان آمده است. راننده محترم بونکر سیمان بعد از اینکه عمده بارش را برای بالا رفتن یک طبقه از ساختمان خالی کرده بود، کنار شلنگ آب را گرفته بود تا به خیال خودش مخزن بونکر را تمیز کند تا سیمان درون بونکر خشک نشود اما اهمیتی نمی داد که ته مانده سیمانی که از بونکر می شوید، پای درختان را سیمان می کند. از آن روز کنار هر ساختمان در حال ساخت سیمان هایی را دیدم که زیر درختان، ریخته شده بود و جوب ها را پر کرده بودند . این مشکل تمام شهرهای ماست. بساز و بروش هایی که کوچکترین اهمیتی به محیط زیست و نظافت خیابان ها و کوچه ها یمان نمی دهند. برای آنها که چند صباحی مهمان محله های تهران می شوند، اهمیتی ندارد که آب باران و جوی کف خیابان جاری شود و درختان خشک شوند، برای آنها تنها ریال هایی که روی چک های بانکی صفرهای متعدد می گذارد اهمیت دارد.
چهارشنبه ، ۲۹اردیبهشت۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: خبر ایرانی]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 114]