محبوبترینها
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1846665289
از مصائب يك خوابگاهي
واضح آرشیو وب فارسی:جوان آنلاین: از مصائب يك خوابگاهي
دختر، چشم‌هايش را بسته و لب‌هايش آهسته تكان مي‌خورد...
نویسنده : مريم كمالي‌نژاد
دختر، چشم‌هايش را بسته و لب‌هايش آهسته تكان مي‌خورد، از زير مقنعه‌اش دو سيم سفيدرنگ تا جيب مانتوش كشيده شده، بي‌خيال دارد موزيك مي‌شنود. دلم مي‌خواهد جاي او باشم، حتماً دارد مي‌رود خانه‌شان. وقتي برسد، لباس راحتي‌اش را مي‌پوشد و روي تختش دراز مي‌كشد و مادرش با يك ليوان شربت مي‌رود سروقتش و با هم از اتفاقات روزشان گپ مي‌زنند. دارم درباره دختر صندلي روبه‌رو قصه مي‌بافم و هرچه خودم دلم مي‌خواهد را در قصه‌اش مي‌چپانم كه اتوبوس بوق ممتدي مي‌زند و ترمز تيزي مي‌گيرد. به خودم مي‌آيم. دوباره استرس مي‌ريزد به جانم، به ساعتم نگاه مي‌كنم و عقربه‌ها كه انگار كسي سرشان را گرفته و دارد مي‌دواندشان. نايلون خريد‌هايم را محكم‌تر چنگ مي‌زنم و پايم را تكان تكان مي‌دهم. هر وقت استرس مي‌گيرم پايم را تكان تكان مي‌دهم و اين دست خودم نيست. اتوبوس بالاخره به ايستگاه آخر مي‌رسد و پياده مي‌شوم. هوا تاريك است. تا خوابگاه بايد پنج دقيقه‌اي راه بروم. ترس پياده‌روي در مسير خلوت و تاريك و اضطراب روبه‌رويي با مدير خوابگاه يكي شده و انگار همه‌اش ريخته توي زانويم و ناي قدم برداشتن را از آنها گرفته. گويي هزار وزنه بهشان آويزان است.
توي دلم صلوات مي‌فرستم. در خوابگاه بسته است. بسته بودن ورودي خوابگاه، بدجوري حالم را خراب‌تر مي‌كند. مدير خوابگاه با خشم از من مي‌خواهد بگويم كجا بوده‌ام و چرا دير كرده‌ام. مي‌گويم: مجبور بودم اين وسايل را بخرم و تا شش عصر كلاس بوده‌ام و در اين شهر بزرگ تا من خودم را برسانم به مغازه و برگردم سمت خوابگاه، همين ساعت‌ها مي‌شود. جوري نگاهم مي‌كند كه معلوم است هيچ كدام از حرف‌هايم را باور نكرده. مي‌گويد: از قيافه‌ات معلوم است دروغ مي‌گويي! فردا مي‌رفتي، مگر روز را ازت گرفته‌اند. مي‌رود سمت دفترش و مي‌گويد: ناراحت نشو، ولي وظيفه من است به پدرت اطلاع دهم. گُر مي‌گيرم. مي‌گويم: «آخه برا چي؟ من كه اينجام، دارم راستشو ميگم. چرا اين موقع شب خانواده منو نگران مي‌كنيد» جوابم را نمي‌دهد.
دل توي دلم نيست. اگر بابا اينجا بود، مي‌توانستم برايش توضيح دهم. اصلا همان عصر مي‌شد با مامان هماهنگ كنم كه دارم مي‌روم خريد، در طول مسير تماس مي‌گرفتم و حتي مي‌شد بگويم بابا را بفرستند دنبالم. حالا چي؟ از اين فاصله و پشت تلفن وقتي از خوابگاه به آنها زنگ بزنند و بگويند دخترتان دير رسيده، چطور برايشان بگويم كه مجبور شده‌ام و پيش آمده و...
بابا گوشي را برمي‌دارد و مدير خوابگاه برايش توضيح مي‌دهد كه چقدر حواسشان به ما هست و من چقدر دير كرده‌ام و... مكث و سكوت مدير يعني بابا دارد حرف مي‌زند. بعد هم تشكر و خداحافظي!
نگاهم مي‌كند و مي‌گويد: برو تو، ديگه تكرار نشه!
نفس عميقي مي‌كشم و قدم‌هاي خسته‌ام را روي اولين پله مي‌گذارم. صداي زنگ پيامك موبايلم در مي‌آيد. باباست، نوشته: كاش خبر مي‌دادي...
منبع : روزنامه جوان
تاریخ انتشار: ۲۷ ارديبهشت ۱۳۹۵ - ۱۹:۰۰
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: جوان آنلاین]
[مشاهده در: www.javanonline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 60]
-
اجتماع و خانواده
پربازدیدترینها