محبوبترینها
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1842183540
آیا مذاکره همیشه یک ابزار کارآمد در دیپلماسی است؟/ هشت حالتی که مذاکره خطرناک می شود! - سایت خبری تحلیلی خوبان خبر
واضح آرشیو وب فارسی:خوبان خبر: واقعیت این است که حداقل ۸ وضعیت خاص را می توان فهرست کرد که در آنها مذاکره نه تنها مفید نیست و به گرفتن هیچ امتیاز مهم یا حل هیچ مساله غامضی منتهی نخواهد شد بلکه به خودی خود مضر هم هست.به گزارش خوبان ، آیا مذاکره همیشه یک ابزار کارآمد در دیپلماسی است؟ ظرف ۳-۲ سال گذشته یک دیدگاه پرنفوذ در حوزه سیاست گذاری دیپلماتیک در ایران این بوده که مذاکره ابزاری است که اگر مفید نباشد لااقل بی ضرر است بنابراین حتی در مقابل دشمن، بهتر این است که شما همواره با او در حال مذاکره باشید تا اینکه فرآیند دیپلماتیک به کلی قطع شود. به طور مشخص درباره آمریکا، هواداران این دیدگاه عقیده دارند مذاکره با آمریکا در هر حال بهتر از عدم مذاکره است، چرا که درون مذاکره است که: اولا- دیدگاه ها شفاف و سوءتفاهم ها رفع می شود ثانیا- اشتباهات محاسباتی طرف مقابل به حداقل می رسد ثالثا- امکان برخورد های تصادفی و پیش بینی نشده از میان می رود رابعا- نوعی عادت به تبادل نظر و همکاری شکل می گیرد خامسا- زمینه های مشترک برای همکاری خود را بتدریج نشان می دهد و سادسا- در مجموع از غلظت وضعیت خصمانه میان دو طرف کاسته می شود. براساس همین منطق بوده است که کسانی در میان هواداران این دیدگاه عقیده داشته اند «ایجاد و حفظ زیرساخت تماس با آمریکا» مهم تر از برجام است و فرآیند ۵/۲ ساله مذاکرات اگر یک دستاورد داشته باشد همین است که کانال ظریف-کری شکل گرفته و به طور مستمر فعال است. پدیده های به ظاهر غریبی مانند قدم زدن در خیابان های ژنو به همراه وزیر خارجه آمریکا یا حتی نشاندن دستگاه های امنیتی دو طرف پای میز مذاکره را دقیقا باید از همین دیدگاه تحلیل کرد که بخش هایی از دولت عقیده دارند مذاکره با آمریکا دارای مطلوبیت ذاتی است ولو اینکه از دل آن چیزی بیرون نیاید. در یک جمله، این پدیده ای است که «آنتونی بلینکن»، معاون وزیر خارجه آمریکا آن را «عادت به همکاری» میان دولت های روحانی و اوباما خوانده است. احتمالا براساس همین پیش فرض هاست که پروژه مذاکرات منطقه ای با عربستان و آمریکا هم روی میز برخی محافل دیپلماتیک قرار گرفته است. آمریکایی ها اراده خود را در این باره که مایلند چنین مذاکراتی آغاز شود، مدت هاست شفاف کرده اند. به طور مشخص اظهارات «بن رودز»، معاون مشاور امنیت ملی آمریکا پس از اجلاس اخیر میان اوباما و سران کشورهای حاشیه خلیج فارس همچنین سخنان ماه گذشته «جو بایدن»، معاون وزیر خارجه آمریکا در اجلاس آیپک، حاوی نشانه های روشنی است از اینکه «توانمندسازی اعراب برای ورود به مذاکره از موضع قدرت با ایران» یکی از ستون های استراتژی جدید منطقه ای آمریکاست. اینکه چرا آمریکا به این فکر افتاده و آیا اساسا چنین سناریویی امکان تحقق دارد یا نه، موضوع این نوشته نیست، بلکه در این نوشته، هدف طرح این سوال است: آیا حقیقتا آنگونه که هواداران مذاکره در داخل ادعا می کنند، گفت وگو و دیپلماسی، حتی با دشمنی مانند آمریکا همواره یک ابزار مفید یا لااقل بی ضرر است؟ واقعیت این است که حداقل ۸ وضعیت خاص را می توان فهرست کرد که در آنها مذاکره نه تنها مفید نیست و به گرفتن هیچ امتیاز مهم یا حل هیچ مساله غامضی منتهی نخواهد شد بلکه به خودی خود مضر هم هست. این حالت ها چنین است: ۱- وقتی تیمی ضعیف دارید: نخستین حالتی که در آن ورود به مذاکره خطرناک است، وقتی است که تیم مذاکره کننده شما ضعیف است. ضعیف در اینجا، چیزی فراتر از معنای عرفی آن و به معنای باور نداشتن به مولفه های قدرت ملی، قدرتمند تر دانستن دشمن از آنچه واقعا هست، تبعیت از منطق و پیش فرض های مذاکراتی دشمن و همچنین به رسمیت شناختن نگرانی های ساختگی دشمن است. ۲- وقتی درک درستی از قدرت خود ندارید: حالت دیگری که در آن مذاکره خطرناک است زمانی رخ می دهد که مذاکره کننده نسبت به ابعاد قدرت ملی خود دچار سوءتفاهم باشد و آن را بسیار بیشتر یا بسیار کمتر از آنچه واقعا هست در نظر بگیرد. در این صورت، مذاکره کننده نه خطرات شکست مذاکرات را درست ارزیابی خواهد کرد و نه فواید پیروزی و توفیق آن را. مهم تر از این، در محاسبه سود و زیان سناریو های مختلف، از الگوی محاسباتی ای استفاده خواهد کرد که به طور سیستماتیک پاسخ های نادرست تولید می کند. اتفاق دیگری که در این وضعیت می تواند رخ بدهد این است که توان مذاکره کننده برای مقاومت در مقابل فشارهای طرف مقابل یا ابتکار عمل آن برای وارد کردن فشار به طرف مقابل بشدت افت می کند. مذاکره کننده زود خسته و سریع متقاعد می شود و گاه کار به جایی خواهد رسید که در استراتژی منعطف و در تاکتیک متصلب باشد. ۳- وقتی یک سنت مذاکراتی منفی شکل گرفته است: حالت دیگری که در آن باید از هرگونه ورود به مذاکره- بویژه با دشمن- خودداری کرد زمانی است که سنت مذاکراتی وجود دارد که در آن طرف مقابل احساس پیروزی می کند. در حالی که چنین سنتی وجود دارد، طرف مقابل گرایش خواهد داشت هرگونه مذاکره درباره هر موضوع دیگری را هم در چارچوب آن قرار بدهد و نتیجه ای مشابه با آن تولید کند. به عنوان نمونه، آمریکا بشدت مایل است برجام یک مدل برای بحث درباره هر مساله دیگری با ایران باشد، ولو اینکه آن مساله با موضوع هسته ای تفاوت های عمده داشته باشد. اگر بخواهیم عملگرایانه صحبت کنیم، در شرایطی که الگوی برجام روی میز است و آمریکا مطابق معیارهای خود در آن احساس پیروزی می کند، درگیر شدن در یک فرآیند مذاکراتی دیگر-مذاکرات منطقه ای یا غیر آن- بشدت برای ایران خطرناک است. ۴- وقتی مذاکره ابزار جبران ضعف های میدانی دشمن است: وضعیت دیگری که در آن مذاکره می تواند بسیار پرضرر باشد وقتی است که طرف مقابل به مذاکره به عنوان فرصتی برای خرید زمان و جبران ضعف های میدانی خود می نگرد. این مساله به طور خاص درباره سوریه مصداق دارد. تجربه آتش بس حدودا یک ماهه و مذاکرات ژنو نشان می دهد در این مورد آتش بس و مذاکره در واقع تاکتیکی برای تجهیز تروریست های تکفیری، وارد کردن تروریست های جدید به معرکه و گرفتن زمانی برای بازسازماندهی آنها پس از ضربات مهلکی بود که در عملیات نبل و الزهرا دریافت کردند. اساسا و در حالت کلی می توان ادعا کرد مذاکرات ژئوپلیتیک با آمریکا مجموعا دارای همین وضعیت است و هدف از آن بیش از آنکه رسیدن به راه حل های واقعی درباره مسائل واقعی باشد، درگیر کردن ایران در فرآیندی است که از قدرت عمل میدانی آن کاسته و بر ابتکار عمل دشمنانش افزوده می شود. ۵- وقتی مذاکره قرار نیست به نتیجه برسد: حالت دیگر بدل شدن مذاکره به یک ابزار پرخطر زمانی رخ می دهد که شما وارد مذاکره شوید در حالی که می دانید مذاکرات قرار نیست به نتیجه برسد. این حالت بیشتر زمانی رخ می دهد که هدف واقعی طرف مقابل از مذاکرات، چیزی غیر از آن مساله ای باشد که پای میز طرح می شود. در این حالت، موضوع مذاکره در واقع «سرکاری» است و هدف اصلی چیزی است که بیان نمی شود. یکی از بهترین نمونه ها در این باره مذاکرات سازش اعراب و اسرائیل است. هدف واقعی آمریکا و صهیونیست ها از طراحی چنین مذاکراتی نه پیدا کردن یک راه حل واقعی برای مساله-که می دانند ممکن نیست- بلکه گرفتن انرژی مقاومت، قبح زدایی از نشست و برخاست با اسرائیل، عادی سازی مساله غصب و در نهایت ایجاد زیرساختی از روابط شخصی میان رهبران دنیای عرب با صهیونیست هاست که در خلال آن مساله فلسطین بالکل منتفی شود. ۶- وقتی شیفتگی وجود دارد: حالت بعدی که در آن باید از مذاکره اجتناب کرد زمانی است که یک طرف میز نسبت به طرف دیگر نوعی شیفتگی دارد. وقتی نوعی روابط شخصی شکل گرفته باشد یا منافع تجاری- اقتصادی وجود داشته باشد که به نتیجه رسیدن مذاکرات را صرف نظر از آنکه به نفع کشور هست یا نه، الزامی کند یا وقتی «حصول نتیجه» مهم تر از «محتوای نتیجه» قلمداد شود و تیم مذاکره کننده از این ایدئولوژی تبعیت کند که «هیچ توافقی بدتر از توافق نکردن نیست» مذاکرات می تواند بسیار پرآسیب باشد. ۷- وقتی هدف افکار عمومی داخلی تان است. یکی از خطرناک ترین وضعیت ها زمانی است که طرف مقابل وقتی پای میز مذاکره نشسته، در پی به کنترل درآوردن افکار عمومی کشور از طریق عملیات های روانی «مذاکره پایه» باشد. استفاده از روش های شرطی سازی افکار عمومی نسبت به مذاکرات و به وجود آوردن وضعیتی که در آن افکار عمومی بخش های مهمی از فعالیت های ضروری اجتماعی- اقتصادی خود را به نتیجه مذاکرات پیوند بزند، امکان تعقیب منافع ملی در مذاکرات را به حداقل مقدار ممکن می رساند. در این حالت، طرف مقابل سعی می کند افکار عمومی شما را به پشتوانه خود در مذاکرات بدل کرده و نوعی حالت «اجبار به امتیازدهی» را به مذاکره تحمیل کند. در این وضعیت مذاکرات از دست رفته تر از آن چیزی خواهد بود که بتوان از دل آن یک نتیجه معقول بیرون آورد. ۸- وقتی طرف های متناقضی آن سوی میز نشسته اند: آخرین حالت، زمانی است که طرف مقابل شما درون خود فاقد انسجام کافی انجام یک مذاکره منصفانه و عمل به تعهداتش در صورت حصول نتیجه باشد. وقتی طرف های مذاکراتی اهداف متناقضی دارند یا وقتی منافع آنها به حدی متفاوت است که یکسان از عمل به توافق سود نمی برند یا وقتی برخی از آنها اساسا به مذاکره اعتقاد ندارند و به اجبار پای میز نشسته اند، مذاکره نه تنها یک ابزار مفید نیست بلکه می تواند به شکل گیری توافقی منجر شود که پیشاپیش معلوم است طرف مقابل به آن عمل نخواهد کرد. منبع: وطن امروز
یکشنبه ، ۲۶اردیبهشت۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: خوبان خبر]
[مشاهده در: www.khoobankhabar.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 11]
-
گوناگون
پربازدیدترینها