واضح آرشیو وب فارسی:تهران نیوز: کارگران فصلی همواره از کمبود امکانات و نبود کار در کشور رنج می برند که این به طور قطع برای جامعه پیامدهای منفی می تواند به دنبال داشته باشد.به گزارش تهران نیوز ، به نقل از خبرنگار سرویس اجتماعی رباط نیوز ، کارگران فصلی شاید تنها و مظلوم ترین قشر در کشور باشند، بر سند مظلومیتشان همین بس که با جست وجوی نام« کارگر ساختمانی» واژه هایی که درد های آنان را به گوش مسئولان برساند موجود نیست و تنها از وعده و وعیدهای واهی سخن به میان آمده، وعده هایی که هیچ گاه به ایستگاه کارگران نرسید. برهمین اساس، امروز خبرنگار ما در میان کارگران فصلی شهر رباط کریم بود که شرح گزارش آن در ذیل می آید: قاسم، صورتی آفتاب سوخته دارد، او آنقدر در کنار خیابان و زیر آفتاب به انتظار کار مانده که از صورتش می شود فهمید دیگر توان سخن گفتن ندارد، او از دیار مردان لرستان است، روزی بقچه زندگی را جمع کرد و به رباط کریم آمد تا شاید زندگی در اینجا برای او رنگی دیگر باشد. قاسم ۲۷ سال بیشتر ندارد، روزگار او را مردی میانسال نشان می دهد، او تمام روز را به انتظار کار می نشیند تا شاید بتواند لقمه ای حلال برای خانواده فراهم کند. او می گوید از شدت فقر در شهرمان به تهران که می گویند دروازده خوشی ها است آمدیم اما انگار اینجا هم نمی تواند مرحم زندگی ما باشد، خانه ای ۵۰ متری در یکی از روستاهای رباط کریم گرفته ام با اجاره بالا، مخارج زندگی ام را نمی توانم با این چند روز کار در ماه تأمین کنم و کسی هم به فکر ما نیست. قاسم از وضع کار در دولت دهم می گوید: در زمان دولت گذشته وضع ساخت و ساز رونق داشت و آن زمان اوضاع کاری ما مطلوب بود اما حال نمی شود فردا را هم پیش بینی کرد، واقعا نمی دانم چه کار باید کرد؟ علی اکبر نیز دیگر کارگر فصلی است که آن گوشه میدان نشسته، او هم چشم انتظار است، سال ها در انتظار یک کار، کاری که بتواند زندگی اش را سر و سامان دهد.او نیز وضع زندگی اش را این چنین روایت می کند: خانه ای قسطی در مسکن مهر پرند دارم که پرداخت قسط های آن نیز مشکل بسیار جدی برای خانواده ما شده است. علی اکبر صبح ها نمازش را می خواند و به میدان کارگرها می آید، او تا عصرها در میدان می ماند اما دریغ از یک کار، او از نبود بیمه برای کارگران ساختمانی گله مند است و بیان می کند: کارگران اینجا بیمه ندارند،اگر سرکاری بروند و اتفاقی بیفند هیچ کس پاسخگو نیست. یکی دیگر از کارگران که به تازگی از همسرش جدا شده گفت: خانواده ام من را رها کردند، با اینکه دو فرزند داشتم اما برگشتن به آغوش خانواده منوط به پیدا کردن کاراست، زندگی ام به خاطر نبود کار از بین رفته و آواره گشته ام. وی اضافه کرد: مسئولان تاکنون به این میدانهای کارگری سر نزده اند و نمی دانند درآمد ما از کجا تأمین می شود، ایا بیمه داریم؟ می توانیم اجاره خانه ها را تأمین کنیم؟ آیا شرمنده خانواده نیستیم؟ و هزاران آیای دیگر. حرفش که قطع شد از آن طرف خیابان، جوانی به سمت خبرنگار آمد، او با صدای بلند گفت: آقا ما که دیگر صدایمان به جایی نمی رسد شما کاری کنید، کاری نداریم که بخواهیم زندگی اما را با آن سر و سامان دهیم و آینده را شکل دهیم. مسئولان نیز با دنیای ما خداحافظی کرده اند و احوالی از ما نمی پرسند. نقطه سر خط ! شاید بهتر باشد مسئولانی که همیشه ادعای مردمداری را در سر می پرورانند با نگاهی به زندگی اقشار کم درآمد از قبیل کارگران فصلی و ساختمانی، ساز وکاری متناسب با این افراد فراهم نمایند تا بتوانند زندگی مناسبی داشته باشند. علی رغم اینکه مسئولان همواره اعلام می کنند طرفدار قشر کارگر هستند اما در عمل شاهد بعضا سنگ اندازی هایی پیش پای این کارگران هستیم که این می تواند سبب ناهنجاری های اجتماعی شود. اما جامعه شناسان معتقدند که هر سال نیروهای کار جوان از مناطق کمتر توسعه یافته کشور در جستجوی کار به تهران وارد شوند.این افراد به دلیل آن که جذب نظام اجتماعی ،اقتصادی شهری نمی شوند متاسفانه در بسیاری از آسیب های شهری گرفتار می شوند. گزارش از: مهدی امیری پور
پنجشنبه ، ۲۳اردیبهشت۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: تهران نیوز]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 32]