محبوبترینها
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1830739117
پایان رنج برای معلمی در نقطه صفر مرزی
واضح آرشیو وب فارسی:ایسنا: سه‌شنبه ۱۴ اردیبهشت ۱۳۹۵ - ۰۹:۴۹
آرام راه می‌رود و وقتی به من می‌رسد لبخندی عمیق بر چهره‌اش نقش می‌بندد، لبخندی که تلخی‌اش تا ساعت‌ها رهایم نمی‌کند. همسر معلمی که سه هفته پیش نامش با فداکاری برای چند دانش آموز بر سر زبان‌ها افتاد، اکنون روبرویم نشسته و چندان اهل حرف زدن نیست. به گزارش خبرنگار «آموزش و پرورش» ایسنا، خانم "شهنوازی" که به دعوت یک موسسه خیریه برای درمان بیماری قلبی دختر کوچکش به تهران آمده، نگران حال دخترش است. می‌گوید همسرم «حمیدرضا گنگوزهی» چندماهی بود که برای تدریس در مدرسه‌ای در روستای نوکجو هر هفته مسافت 300 کیلومتری از خاش را طی می‌کرد و ما او را کم می‌دیدیم. گذران زندگی مشکل بود و چاره‌ای نداشتیم، ناراحتی قلبی دخترم هم قرار از ما گرفته بود. او در صحبت‌هایش اشاره‌ای به دیدار وزیر آموزش و پرورش پس از فوت همسرش دارد و می‌گوید: آقای فانی به من قول داد در آموزش و پرورش استخدامم کند تا بتوانم دخترانم را بزرگ کنم. عبدالغفور شهنوازی، همکار معلم فداکار و برادر مرحوم گنگوزهی در ادامه با ما همراه می‌شود و هر دو به مشکلات منطقه‌ای که در آن زندگی می‌کنند هم نقبی می‌زنند و راوی دردهای مردمان دیارشان می‌شوند. ماجرای حمیدرضا را دیگر همه می‌دانند؛ زنگ تفریح بود؛ بچه‌ها در حیاط مدرسه بازی می‌کردند. دیوارکاهگلی سست بود. باد بود، طوفان آمد. دومعلم به سمت بچه‌ها دویدند، دیوار آوار شد و حمیدرضا به بیمارستان نرسید. او هفت ماه بود معلم شده بود و همزمان با تحصیل، برای گذران زندگی در مغازه‌های خیاطی کار می‌کرد. برادر معلم فداکار از او بیشتر برایمان می‌گوید: ما چهار برادر و هشت خواهریم. حمیدرضا سومین برادرم بود و 27 سال سن داشت. برادرم 350 کیلومتر مسیر را در بدترین شرایط و در جاده‌های خراب در نقطه صفر مرزی برای خدمت طی می‌کرد و خدا می‌داند که هدفش فی سبیل الله و کسب روزی حلال بود. من 14 سال است معلم‌ام و و مشوق اصلی حمیدرضا بودم. او ادامه می‌دهد: تا همین امروز این حرف روی دلم مانده است. ای کاش برادرم از حقوقش یک هزار تومانی خرج می کرد. او نه حقوق گرفته بود و نه پاداشی. ای کاش حمیدرضا طعم حقوقش را می‌چشید. گنگوزهی به وضعیت نامناسب مدارس این استان اشاره می‌کند و می‌گوید: از مسئولان می‌خواهیم تا به وضعیت مردم رسیدگی کنند. وجود مدارس خشت و گلی تنها بخشی از مشکلات ماست. مدارسی را داریم که گلی هستند و دیوارهایشان ترک برداشته است و ممکن است روزی معلم یا دانش آموز دیگری به سرنوشت برادرم دچار شوند. عبدالغفور شهنوازی همان معلمی است که به همراه حمیدرضا برای نجات دانش آموزان به سمت دیوار کنار مدرسه رفت و بدنش دچار جراحت شد، معلمی که می‌گوید «وقتی دیدیم دیوار در حال لرزیدن است و ممکن است بر سر بچه ها بریزد سریع به آن سمت دویدیم تا دانش آموزانمان را نجات دهیم، ما غیرت داریم و غیرتمان اجازه نمی‌داد برای بچه‌ها اتفاقی بیفتد.» او حالا دوست دارد قصه فداکاری همکارش در کتاب‌های درسی بیاید و کسی فراموش نکند او چگونه از جان خود گذشته تا کودکانی اجازه حیات داشته باشند. شهنوازی می‌گوید: در مدرسه سه کلاسه‌ای که تدریس می‌کنم 53 دانش آموز ابتدایی و 13 دانش آموز راهنمایی داریم. او چهارسال سابقه تدریس دارد و می‌گوید: دوسال سرباز معلم بودم و دوسال به عنوان نیروی خرید خدماتی تدریس کردم. در دوره سربازی 360 هزار تومان و پس از آن چهار صد و خرده ای دریافتی داشتم. اکنون سرباز معلم ها بیشتر دریافت می کنند و حقوقشان به 600 هزار تومان‌می‌رسد. وی ادامه می‌دهد: چندماه است حقوق خود را دریافت نکرده‌ام و شرایط سخت شده است با این حال وزیر آموزش و پرورش که به خاش سفر کرده بود قولی برای بهبود اوضاع نداد. از او می‌پرسم چرا تصمیم گرفته معلم شود؟ که در پاسخ می‌گوید: چاره‌ای نداریم، کار نیست. مدرک گرفته‌ایم و بیکار. لیسانس دارم و دانشجوی فوق لیسانس در رشته ادبیات فارسی هستم و برای تدریس 350 تا 370 کیلومتر مسافت محل سکونت تا مدرسه را با وسیله شخصی هر هفته یکبار طی می‌کنم. شهنوازی با بیان اینکه در این منطقه خشک و کویری، سفره‌های آب زیرزمینی فراوان‌اند اما هوا به شدت گرم و به اصطلاح خرماپزان است می‌گوید: با این حال هیچ امکانات سرمایشی و گرمایشی در مدرسه نداریم. وی می‌افزاید: از سوی دیگر با کمبود شدید نیروی انسانی مواجهیم و کسی به مناطق دور و مرزی نمی‌رود. مدارس گلی زیاد هستند و مقاومتی ندارند. گل‌ها ترک برداشته‌اند و معلم‌ها در چنین شرایطی شب ها در مدارس ناایمن می‌خوابند. زندگی آنجا سخت است و باید بیایید از نزدیک همه چیز را لمس کنید. حالا سه هفته از ماجرای یک «فداکاری» گذشته است، قصه‌ای که نباید فراموش شود. حمیدرضا گنگوزهی رفته است و دیگر رنج راه بر جان نمی‌خرد تا به مدرسه برسد. حمیدرضاهای بسیاری اما هنوز زنده‌اند و چشم بر تمام مشکلات بسته‌اند. آموزش و پرورش در این سال‌ها حوادثی از این دست کم ندیده است. از دانش آموزانی که جان خود را از دست دادند تا معلمانی که صبورانه با مصائب معلم بودن کنار آمدند و دل دادند به آتش و آوار و سیل، مبادا بند دل فرزندانشان پاره شود. برای پایان این رنج‌ها، آیا هنوز وقت آن نشده است پرونده معلمان مناطق محروم روی میز وزارت آموزش و پرورش گشوده شود؟. انتهای پیام
کد خبرنگار:
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایسنا]
[مشاهده در: www.isna.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 21]
-
اجتماع و خانواده
پربازدیدترینها