محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1829736831
نزدیک ترین زبان به انبیاء، زبان عارفان است - - آیت الله خوشوقت - درباره - آیت الله بهاءالدینی
واضح آرشیو وب فارسی:قم پرس: : 701312 منبع : ابنا خلاصه عضو شورای عالی مجمع جهانی اظهار داشت: برخی برای خودشان یا فرزندانشان جشن تولد می گیرند. عیب ندارد ولی وقتی انسان زمان تولدش می رسد، بیش از اینکه جشن بگیرد، باید عزا بگیرد؛ چون هر سالی که جشن تولد ما می شود، یک سال از عمر ما گذشته است. به گزارش خبرگزاری اهل بیت(ع) ـ ابنا ـ عضو شورای عالی مجمع جهانی اهل بیت(ع) در ابتدای درس خارج اصول فقه که روز چهاردهم فروردین 1395 برگزار شد به مناسبت آغاز سال جدید گفت: توهم بسیاری از ما این است که اگر ساعت تحویل سال در حالتی مثلاً خوش یا بد باشیم، تمام آن سال در همان حالت خواهیم بود در حالی که ساعت تحویل سال مثل بقیه ی سال و لحظات زندگی یک ساعت طبیعی است. «آیت الله هادوی تهرانی» ادامه داد: سال نو یعنی یک سال از عمر ما گذشت. سال نو یعنی بخشی از فرصت های ما رفت. برخی برای خودشان یا فرزندانشان جشن تولد می گیرند. عیب ندارد ولی وقتی انسان زمان تولدش می رسد، بیش از اینکه جشن بگیرد، باید عزا بگیرد؛ چون هر سالی که جشن تولد ما می شود، یک سال از عمر ما گذشته است. متن کامل سخنرانی ایشان به شرح ذیل است: بسم الله الرحمن الرحیم سال 1395 را آغاز کردیم. توهم بسیاری از ما این است که اگر ساعت تحویل سال در حالتی مثلاً خوش یا بد باشیم، تمام آن سال در همان حالت خواهیم بود در حالی که ساعت تحویل سال مثل بقیه ی سال و لحظات زندگی یک ساعت طبیعی است. به یک معنا ما هر لحظه در ساعت تحویل سال هستیم؛ هر لحظه در همان موقعیتی قرار دادیم که در لحظه ی تحویل سال بودیم؛ چون اینکه کره ی زمین در کجای این کهکشان قرار دارد و زاویه اش با خورشید چطور است و فاصله اش از خورشید چقدر است، این ها همه امور طبیعی هستند. اموری نیستند که واقعاً در سرنوشت ما، در رستگاری و صلاح ما نقشی داشته باشند. این ها فقط یک بستر هستند برای اینکه ما از این فرصت عمری که در اختیارمان قرار گرفته است، استفاده کنیم. اما ما همیشه دنبال این هستیم که یک کاری بکنیم که در یک لحظه و یک دفعه، تحولی مثبت برای یک تاریخی از زندگی ما ایجاد شود! معمولاً چنین چیزی اتفاق نمی افتد که من یک لحظه و یک آن کاری کنم و یکباره تمام زندگی من تغییر مثبت کند. ما همیشه دنبال این لحظات هستیم. البته از آن طرف معمولاً اتفاق می افتد که به خاطر یک لحظه غفلت، یک عمر پشیمانی داریم. شما ببینید در همین چند روز تعطیلات، عده ی زیادی خانواده ها عزادار شدند؛ عزیزانشان در تصادفات کشته شدند؛ عده ی زیادی هم نقص عضو پیدا کردند و یک عمر این نقص عضوها را باید تحمل کنند. دست و پاهایی که قطع شد؛ چشم هایی که کور شد؛ ناتوانایی هایی که ایجاد شد و یک عمر باید این امور را تحمل کنند. این ها واقعیت ها پیرامون ما است. واقعاً ما این همه کشته دادیم و این همه مجروح داشتیم و البته نسبت به سال های گذشته خیلی کاهش پیدا کرده است. در این دو هفتۀ عید نزدیک 400 نفر کشته دادیم. آیا در میان بازماندگان این 400 نفر یک تحول معنوی پیدا شد که از این به بعد واقعاً 95 آن ها غیر از 94 باشد و واقعاً مسیر زندگی شان تغییر اساسی کرده باشد؟ ما هیچ وقت از این چیزها از این تحولات معنوی آمار نداریم. آنچه از آن آمار داریم، همین حوادث مادی و معمولاً هم حوادث بد است. ببینید اخبار ما مملو از این است که چقدر کشتند و چقدر مجروح کردند و چقدر خراب کردند و اینجا با آنجا در حال جنگ است و فلان جا بمب منفجر شده است! این هم بشر امروز که دائم مشغول به این امور است. ما از این فرصتی که دوباره در اختیارمان قرار می گیرد، چقدر استفاده می کنیم؟ سال نو را همه به هم تبریک می گوییم. خیلی خوب است و واقعاً یک نشاط جدید و یک انرژی مثبت است اما توجه داشته باشیم که سال نو یعنی یک سال از عمر ما گذشت. سال نو یعنی بخشی از فرصت های ما رفت. برخی برای خودشان یا فرزندانشان جشن تولد می گیرند. عیب ندارد ولی وقتی انسان زمان تولدش می رسد، بیش از اینکه جشن بگیرد، باید عزا بگیرد؛ چون هر سالی که جشن تولد ما می شود، یک سال از عمر ما گذشته است. مگر ما در این عمری که سپری کردیم، چه دستاوردی داشتیم که جشن بگیریم؟! چقدر آخرت خودمان را تضمین کردیم که جشن بگیریم؟! نگاه ما نگاه به دنیا است. این نگاه به دنیا باعث می شود که بگوییم خوب شد که یک سال دیگر هم زنده بودیم. خوب، زنده بودیم که چه؟! البته زندگی یک فرصت است ولی ما چطور و چقدر از این فرصت استفاده می کنیم؟ این نکته ای است که نه فقط در ساعت تحویل سال، بلکه باید دائم به خودمان بگوییم. این توهم است که اگر انسان در لحظه ی تحویل سال یک حال خوشی داشت، تا آخر سال حال خوشی خواهد داشت. ما نه یک بار در هفته و یک بار در ماه، بلکه دائم باید به خودمان تذکر دهیم. یکی از موارد تذکر که این را باید تمرین کرد، بعد از نماز واجب است که یک حاجت برآورده در آن لحظه خواهید داشت. آن موقع سر به سجده بگذارید. سجده روزنه ای است به آن سو. اگر چشم دل ما باز بود، هنگام سجده خیلی از چیزهای آن سویی را می دیدیم. سجده کننده مثل کسی است که پنجره را باز می کند و یک منظره ای برایش پیدا می شود. در روایات وارد شده است که سجده نزدیک ترین حالت ما به خدا است. شاید برای خیلی ها وقتی به سجده می روند، خیلی فرقی با رکوع یا نشستن یا خوابیده یا طاق باز دراز کشیدن نداشته باشد ولی واقعیت آن است که سجده یک روزنه ای به سوی خدا استکه اگر چشم دل باز بود، خود خدا را می دیدیم چه برسد به ملائکه و انبیاء. حال ما که خدا که نمی بینیم هیچ، ملائکه و انبیا که هیچ، لااقل سجده که می رویم قدری به خودمان تذکر دهیم. در حقیقت بگوییم تا خودمان بشنویم. ما دائم می گوییم دیگران بشنوند. برای دیگران گفتن، خوب است ولی قبلش برای خودمان هم بگوییم. به سجده که می رویم، به خودمان بگوییم که در فاصله ی آن سجده قبلی تا این سجده، در فاصله ی نماز صبح تا نماز ظهر، نماز ظهر تا نماز مغرب، چه کرده ایم؛ چقدر توانستیم از فرصت استفاده کنیم. تا ما می گوییم از فرصت استفاده کنیم، نگاه ما مادی می شود و حساب می کنیم چند صفحه کتاب بخوانیم، چند صفحه کتاب بنویسیم. این ها خوب هستند ولی من نگاهم این طور نیست. انبیاء خیلی کتاب نمی نوشتند و کتاب نمی خواندند! انبیاء خیلی نگران این نبودند که چند تا منبر رفتند! من در زندگی انبیاء این نگرانی ها را نمی بینم. همچنان که نگران این نبودند که چند تا خانه ساختند و چند تا گوسفند دارند. انبیاء چگونه از وقتشان استفاده می کردند؟ وقتی به بچه هایمان می گوییم از وقت استفاده کن، خودمان نمی فهمیم یعنی چی تا بخواهیم به آن ها بفهمانیم. مشکل این است که ما نمی توانیم حقایق را آن طوری هست، بگوییم. اساساً آن کسی که به حقایق می رسد، دهنش بسته می شود؛ چون گفتنی نیست؛ نمی شود گفت. آن را که می شود گفت، خدا در قرآن گفته است، ائمه ـ علیهم السلام ـ در روایات و اولیاء در بیاناتشان گفته اند. بیشتر از این را نمی شود گفت. ولی حقیقت خیلی بالاتر از این چیزی است که می شود بگویی؛ چون زبان نمی تواند همه ی حقایق را بیان کند. همه ی علم خدا در قرآن است ولی قرآن چقدر می تواند از طریق لفظ حقایق علم خدا را نشان دهد. لفظ چقدر ظرفیت دارد، معنا یعنی مفاهیم حصولی چقدر ظرفیت دارد که حقایق را بیان کند؟ اگر انسان اهل این ها شد، راه پیدا می کند. به قول «آقای خوشوقت» در مورد «آقای بهاءالدینی» ـ رضوان الله علیه ـ تعبیری را به کار می برد که آن وقت معنایش را نمی فهمیدم و الآن کمی می فهمم. ایشان فرمود: "آقای بهاءالدینی آنقدر با کله اش فشار آورده است تا در باز شده است!" واقعاً همین طور است. باید آنقدر با کله ات فشار بیاوری تا این درب باز شود. البته خدا می فرماید: «اکثرهم لا یعقلون» (مائدة، 103). بالاخره خدا صبرش زیاد است. یک صحنه ی عظیمی را خلق کرده است و این همه ی فرصت ها را ایجاد کرده است اما افراد نادری توجه پیدا می کنند و می رسند. این افراد هم خیلی ناشناخته هستند. خیلی از ماها که سر و صدا داریم، جز همین سر و صدا هیچی نداریم؛ طبل های تو خالی هستیم؛ هیچی نیستیم. شما را عرض نمی کنم، خودم را می گویم. بعضی از این هایی که سر و صدا ندارند و کسی به این ها اعتنا نمی کنند و مثل یک دهاتی یک گوشه هستند، یک چیزهایی دارند که پر سر و صداها ندارند؛ البته من نمی گویم هر چوپانی ادعا کرد، چهار تا طلبه فاضل ولی کم توجه هم بروند اطرافش را بگیرند و بعد او به این ها بگوید که پایت را هوا کن و سرت را بگذار زمین و این غافلها هم همان کارها را بکنند و گمان کنند با این چیزها به حقیقت می رسند! ما همیشه در افراط و تفریط هستیم، ما که معیار که نداریم! کی در کارهایمان معیاری داشتیم که این بار دوم باشد؟! ان شاء الله سال 95 سال مبارکی برای همه ی شما و همه ی امت اسلام باشد. سعی می کنیم به قول آقای خوشوقت با کله مان فشار بیاوریم تا این دری که خودمان بر خودمان بستیم، باز شود. این ما هستیم که این درها را نگاه می داریم که باز نشود؛ از آن طرف بخلی نیست. و بعد می گوییم چرا باز نمی شود؟ قفل در خودمان هستیم! حضرت امام ـ رضوان الله علیه ـ یک تعبیری داشتند و این تعبیر خیلی عجیب بود. می فرمودند نزدیک ترین زبان به زبان انبیاء زبان عرفا است. این حرف درست است. بالاخره این ها یک چیزهایی را در یک مراتبی درک کردند و در مقابل بعضی ها هم مدعی بوده اند که به چیزهایی رسیده اند و شاید هیچی نبوده است. فی الجمله می دانیم یک حقایقی هست اما اینکه چه کسی به آن ها رسیده است و چه کسی نرسیده است، بحث دیگری است. قرآن حقایق را بیان می کند. ان شاء الله ما امسال بتوانیم اهل حقیقت شویم و البته فقط با این «ان شاء الله» گفتن خبری نمی شود. البته خدا که بخیل نیست. بخواهد کسی را بالا ببرد، می برد. فاعل مطلق او است. ما فکر می کنیم فاعلِ چیزی هستیم. ما فاعل هیچ چیزی نیستیم. من همیشه تاکید می کنم که ما جبری نیستیم. ما انتخاب می کنیم ولی خدا است که عمل می کند ما ظاهراً یک کاری را انجام می دهیم در همین حد. بنابراین باید تلاش کنیم امسال هر چند به زور مثل یک داروی تلخ به سمت این حرف ها برویم. یکی از رفقا را در حرم امام رضا ـ علیهم السلام ـ دیدم. از کسانی بود که زیاد اطراف «آقای بهجت» ـ رضوان الله علیه ـ بود و کارهای شخصی ایشان را انجام می داد. به ایشان گفتم حالا که ایام ولادت فاطمه زهرا ـ سلام الله علیها ـ است از ایشان حاجت بگیریم. مثلاً معرفت به قرآن و کشف حقایق بخواهیم. گفت: این ها را ولش کن همانی که آقای بهجت ـ رضوان الله علیه ـ می گفت را بگوییم. گفتم: مگر آقای ایشان چه می گفت؟ گفت: ایشان می فرمود: "خدایا ما را با یک ذره ایمان بمیران". واقعاً حرف درستی است. بعضی وقت ها آدم می بیند همین یک ذره ایمان را هم ندارد. من خودم را عرض می کنم. واقعاً ته دلمان معلوم نیست اصلاً باور داشته باشیم که خدایی هست! بارها این جمله را گفتم که آقای بهاءالدینی ـ رضوان الله علیه ـ یک دفعه و بی مقدمه رو کرد به یکی از اساتید من ــ که خدا حفظشان کند، آدم بسیار وارسته ای هستند و الآن هم در [قید حیات] هستند و از شاگردان خود آقای بهاءالدینی هم بودند ــ گفت: "باور کنید خدایی هست!" تعجب کردیم از این جمله خطاب به آن آقا! خیلی سال از آن زمان گذشته است. نزدیک سی سال گذشته است. تازه یک کمی می فهمیم که خیلی از ماها باور نداریم که خدایی هست. یک عمر نماز می خوانیم و روزه می گیریم ولی آن باور پیدا نمی شود. من این روز اول قصد داشتم بحث علمی را ادامه بدهم ولی باز احساسم این بود که حالا عیبی ندارد ما از این حرف ها که خودمان اهلش نیستیم بگوییم تا ان شاء الله در شماها کسانی که اهل هستند، عمل کنند. گاهی ما یک چیزی می گوییم و شاید خودمان هم خیلی اهمیت آن را نفهمیم. یک طلبه ای اهل کامرون به من گفت: شما من را می شناسید؟ گفتم: نه. گفت: من یک بار جلوی حرم حضرت معصومه ـ سلام الله علیها ـ به شما برخورد کردم و طلبه نبودم. شما یک جمله ای به من گفتید و این جمله باعث شد زندگی من تغییر کرد و طلبه شدم. او می گفت: شماها خودتان نمی دانید که چه کار می کنید. نمی دانید یک کلمه که می گویید چه اثراتی می تواند داشته باشد. و السلام وعلیکم و رحمة الله و برکاته ..... 167
شنبه ، ۲۱فروردین۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: قم پرس]
[مشاهده در: www.qumpress.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 25]
-
گوناگون
پربازدیدترینها