محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1830090477
آمریکا و استراتژی بلندمدت در قبال ایران و عربستان
واضح آرشیو وب فارسی:ذاکرنیوز: سیاست های آمریکا همواره در چارچوب استراتژی های میان مدت و بلند مدت تعریف می شود، این موضوع را در نحوه تعامل این کشور با ایران و عربستان نیز می توان مشاهده کرد.به گزارش ذاکرنیوز، پایگاه اینترنتی شبکه المیادین در مقاله ای نوشت: سال 2015 با دو حادثه مهم و مرتبط با سیاست های آمریکا در منطقه به پایان رسید، توافق هسته ای ایران و نشست سران کمپ دیوید بین باراک اوباما رئیس جمهور آمریکا و نمایندگان رهبران کشورهای عربی. این دو حادثه در ابعاد استراتژیک نشان دهنده تغییرات آمریکا در چارچوب نظم جهانی است. تلاش های زیادی برای درک این نظم غیرثابت صورت گرفته، چرا که آن را زمینه ای برای درک تحولات آمریکا و انعکاس مستقیم آن در منطقه تلقی می کند. دکتر قاسم عزالدین تحلیلگر مسائل راهبردی و سیاسی منطقه در مقاله خود در سایت اینترنتی المیادین می نویسد: در غرب و آمریکا معمولا استراتژی ها در ابعاد میان مدت و بلندمدت طراحی می شود. این روش از سوی سازمان ملل متحد نیز به کار گرفته می شود، به گونه ای که برخی طرح ها براساس استراتژی های آینده مورد بازبینی قرار گرفته و به پایان می رسد. در آمریکا این موضوع ارتباطی با استراتژی اشخاص مختلف در ریاست جمهوری ندارد. طبعا رئیس جمهور عملکرد و تأثیرات ویژه خود را دارد، اما نمی تواند استراتژی ها و تحولات خاصی را رقم بزند، بلکه بیشتر از طریق عملکرد خاص خود، مجری این استراتژی ها خواهد بود. اوباما عملکرد ویژه ای برای خود دارد. از میان رؤسای جمهور آمریکا می توان گفت عملکرد و تأثیرات وی مشابه جان کندی و بیل کلینتون است. اما باید گفت که تمام آمریکا اوباما نیست و اوباما نیز تمام آمریکا نیست. تحولاتی که ما از آنها صحبت می کنیم بسیار بزرگ تر از اوباما و دولت های آمریکا است، تحولاتی که خود را به دولت ها و رؤسای جمهور کشورها تحمیل می کند. در این رابطه سؤالی مطرح می شود که ارتباط بین توافق هسته ای و نشست کمپ دیوید از یک سو و تحولات داخلی آمریکا از سوی دیگر، چیست؟ به عبارت ساده تر می توان گفت دو اتفاق اول تعبیر منطقه ای از تحولات آمریکا و مرتبط با استراتژی آمریکا با عنوان چرخش به سمت شرق است. این استراتژی در سال 2012 به تصویب رسید و خلاصه کار گروه های و دولت های آمریکا را تشکیل داد. چرخش آمریکا به سمت شرق عوامل خاص خود قرار دارد. نگرانی از چین یکی از مهم ترین این عوامل است. اوباما این موضوع را در یکی از سخنرانی های اخیر خود مطرح کرد که به دیدگاه اوباما مشهور شد. در غرب سالانه دست کم صد کتاب یا پژوهش به موضوع سرنوشت غرب در پی تهدیدات چین می پردازد، طرح این موضوع از ده ها سال پیش آغاز شده و تاکنون استمرار داشته است. این سؤال نگرانی عمده ای در غرب و آمریکا ایجاد کرده است. عوامل چرخش آمریکا به سمت شرق غرب اعتقاد دارد که دولت های رو به رشد اقتصادی در دنیا حول محور خاورمیانه می چرخند، دولت هایی نظیر چین و هند بخش عمده ای از تجارت جهانی را به خود اختصاص داده اند. این خط می تواند سامانه اقتصادی را تشکیل دهد که عاملی برای تهدید غرب باشد. ببرهای آسیایی این شایستگی را دارند که به صورت مستقل از غرب فعالیت کرده و استقلال سیاسی خود را داشته باشند. اگر کشورهای خاور دور این فرایند را تکمیل کنند ، این موضوع تهدیدی استراتژیک برای منافع غرب خواهد بود، استقلال اقتصادی پلی برای عبور از وابستگی به سمت آزادی است. اگر این استقلال محقق شود کشورهای مذکور در مسائل حیاتی و اساسی که خود را بر دولت ها تحمیل کرده نیز آزاد خواهند بود. این منطقه نه تنها می تواند خود را از غرب مستقل کند، بلکه قادر به رقابت با آن در ابعاد بین المللی خواهد بود. این موضوع باعث شده است که غرب بار دیگر به فکر تجدید نظر در حذف استراتژی قدیمی خود و احیای مجدد آن باشد. وقایعی که نشان دهنده این اتفاق است ، شامل نقل و انتقالات پایگاه های نظامی و نیروهای واکنش سریع و احیای مجدد تکنولوژی ها و امکانات و مشخص کردن دولت های متحد آمریکا براساس پذیرش این استراتژی است. این همان رویکردی است که خود را به ایالات متحده آمریکا تحمیل کرده، کشور که بعد از جنگ جهانی دوم وارث امپراتوری های غربی فرانسه و انگلیس شده است. اتفاقاتی که بعد از جنگ جهانی دوم رخ داد ، به پایان رسیده است. این موضوع خود را در مسئله مرزها و دولت ملی گرا نشان می دهد. شاید در چارچوب منطقه ای برای ما این گونه نشان داده شود که عراق و سودان در معرض تجزیه قرار دارد، این در حالی است که در چارچوب گسترده تر طرح مذکور در سطح جهانی دنبال می شود. در همین چارچوب به عنوان مثال می بینیم که دولت های سازمان ملل قبل از جنگ جهانی دوم حدود 30 کشور بودند. سازمان ملل همچنین در مرحله ای دیگر حدود 100 کشور بود، اما امروز به حدود 200 کشور تبدیل شده است. این دولت های جدید از کجا آمده اند؟ چه کسی باعث تجزیه یوگسلاوی و اروپای شرقی و کشورهای دیگر شده است؟ این نشان می دهد که روند مذکور تنها منحصر به منطقه عربی نیست. پایان ائتلاف آمریکا با عربستان براساس توافق موسوم به روزولت - عبدالعزیز که در سال 1945 امضا شد، مناسبات بین آمریکا و عربستان سعودی شکل گرفت. نفت مبنای اصلی مذاکرات و توافق مذکور بود که در آن زمان به تازگی کشف شده بود و شرکت آرامکو به عنوان یکی از بزرگ ترین شرکت های نفتی دنیا کار خود را آغاز کرده بود. خلاصه توافق مذکور در یک عبارت بود: دریافت نفت برای حمایت از عربستان. معنای این عبارت تنها این نبود که آمریکا در صورت هدف قرار گرفتن عربستان حمایت از آن را برعهده داشته باشد، بلکه توافق مذکور از منظر آمریکایی ها به این معنا بود که آن ها تسلط بر نفت را بر عهده داشته باشند و نفت عربستان متعلق به آمریکا باشد. براساس مبنای مذکور در مناسبات دوجانبه، آمریکایی ها مسئول تمام تحولاتی بودند که در منطقه شکل می گرفت. یانکی ها طبعا نفوذ خود را از طریق دستورهای مستقیم اعمال نمی کردند. در این راستا تنها کافی بود آنها آرزوهایی را مطرح کنند یا روشی مناسب تر را پیشنهاد دهند تا اراده آنها محقق شود. این مناسبات به شکل پروتکلی دنبال می شد و به این ترتیب آمریکا به پلیس جهانی تبدیل شده بود که سیاست های اساسی دنیا را تعیین می کرد. از دیدگاه آمریکایی ها، این مناسبات یک شمشیر دو لبه به شمار می رفت، چرا که باعث می شد آمریکایی ها نیز به موازات آل سعود مسئول سیاست های این رژیم باشند، سیاست هایی که آمریکا از آنها استقبال می کند، اما از طرف دیگر نیز موانعی برای آنها ایجاد می کند. مدتی بعد آمریکایی ها متوجه شدند که دیگر نمی توانند نقش پلیس جهانی را ایفا کنند. تحولی استراتژیک شکل گرفت که شامل مناسبات آمریکا با عربستان نیز می شود. اوباما این موضوع را در آغاز سال 2016 مطرح کرد که بعدها جفری گولدبرگ در مجله آتلانتیک از آن تحت عنوان "دیدگاه اوباما " سخن گفت. در راستای همین تحولات بود که توافق کمپ دیوید بین اوباما و رهبران کشورهای حاشیه خلیج فارس انجام شد، توافقی که مبتنی بر حفظ چتر حمایتی آمریکا بر ضد هر تجاوز خارجی علیه عربستان و دولت های خلیج فارس بود، اما عملاً به توافق روزولت -عبدالعزیز پایان داد. سیاست جدید رژیم های حاشیه خلیجفارس اجازه آزادی عمل البته در راستای منافع استراتژیک آمریکا را می داد. به این ترتیب کشور های حاشیه خلیج فارس از این به بعد مسئولیت سیاست های خود را، به تنهایی بر دوش می کشند. یکی از مهم ترین نمودهای این تحول در مواضع آمریکا نسبت به تنش بین ایران و عربستان خود را نشان می دهد، هنگامی که واشنگتن نسبت به این تحولات بی طرف مانده و خواستار انجام گفتگوهای دیپلماتیک برای حل مشکلات شد. نمونه دیگر از این مواضع را می توان در پرونده سوریه مشاهده کرد، به گونه ای که تناقض بین سیاست های دو کشور جایز شمرده می شود. عربستان می تواند همچنان به برکناری بشار اسد اصرار کند، این در حالی است که آمریکایی ها از این خواسته چشم پوشی کردند. معنای عملی سیاست مذکور از دیدگاه آمریکایی ها این است: «اگر شما از ما می خواهید در سوریه مبارزه کنیم، پس خودتان این کار را انجام دهید.» در یمن نیز اوضاع به همین منوال است. به این ترتیب آمریکا دیگر مجبور نیست مسئولیت ها و تبعات سیاست خارجی عربستان را که با معیارهای اعلامی واشنگتن در تناقض است، بر دوش بکشد. دنیس راس در کتاب اخیر خود از این موضوع البته به زبانی دیگر سخن می گوید. وی عربستان را سرباری برای آمریکا به شمار می آورد و معتقد است که مناسبات موجود بین دو کشور بر اساس شراکت است، نه هم پیمانی. چرا که هم پیمان کسی است که با آن تبادل ارزش ها و دیدگاه ها صورت گیرد و این شاخص بر روابط عربستان با آمریکا صدق نمی کند. ممکن است آمریکایی ها بر اساس این سیاست جنگ نیابتی از طریق شرکای خود از جمله عربستان را رد نکنند. در پرونده های منطقه ای جان کری وزیر خارجه آمریکا با سعودی ها همراه است. در نشست گذشته وین بر اولویت مبارزه با تروریسم توافق شد، اما این اتفاق تا مدت های طولانی محقق نشد. همچنین در مورد تعیین لیست گروه های تروریستی نیز توافق شده بود، اما تاکنون نتیجه ای برای توافق محقق نشده است. تا زمانی که این مسائل با سیاست های استراتژیک آمریکا تعارض نداشته باشد، مانعی ندارد که سعودی ها سیاست های افراطی را در قبال آن اتخاذ کنند، اما اگر اوضاع به جایی برسد که با استراتژی آمریکایی ها در تعارض باشد، آن ها این روند را متوقف می کنند. به عنوان مثال می توان این موضوع را در رد تلاش های ترکیه برای ایجاد منطقه بی طرف در مرزها این کشور با سوریه مشاهده کرد. عربستان همچنان به سیاست های خود در سوریه و یمن ادامه می دهد. این کشور به خوبی می داند که هر نوع عقب نشینی حساب نشده می تواند این کشور را در داخل اراضی خود به جنگ با القاعده و داعش گرفتار کند. اوباما و توافق هسته ای با ایران اوباما به توافق هسته ای با ایران افتخار می کند و معتقد است که دنیا را از یک جنگ خونین دور کرده است، البته اوباما این نکته را می داند که نظام انقلابی ایران موفق به پایداری شده و توان توسعه برنامه هسته ای و صنایع نظامی خود را دارد. توافق هسته ای بخشی از تحولات بزرگ در دنیا است که در چارچوب استراتژی جدید آمریکا در منطقه قرار دارد. این استراتژی طبعا ماهیتی عقب نشینی کننده و امتیاز دهنده دارد، به این ترتیب که تا حد امکان از مداخله نظامی جلوگیری کند. مداخله های نظامی برای آمریکا هزینه بردار و بی فایده است. علاوه بر این که قدرت های بزرگ دیگر آزادی کامل قادر به تحرک ابزارهای نظامی خود نیستند و اولویت های آنها در موضعی دیگر است. اخیرا برخی قدرت های منطقه ای ظهور کرده اند که قادر به مقابله با این دولت ها هستند. تجربه عراق دلیل واضحی بر این مدعاست. آمریکایی ها در این کشور تقریباً صحرایی متوجه شدند که افسانه مداخله نظامی به پایان رسیده است. تجاوز اسرائیل بر ضد غزه تلاشی از سوی رژیم صهیونیستی برای قانع کردن آمریکایی ها به این نکته بود که نتیجه فوق قطعی نیست و ابزارهای جنگی همچنان مفید هستند. اما اسرائیل نتوانست این موضوع را ثابت کند. تجربه جنگ با حزب الله نیز در همین راستا بود. تمام آنچه که گفته شد مطلقا به معنای عدم مداخله نیست، چرا که مداخله نظامی همچنان یک روش به شمار می رود که ابزارهای دیگری جایگزین آن شده است. ابزارهایی که اوباما آن را جنگ نرم یا جنگ هوشمند نامیده است. آمریکایی ها امروز از طریق عشایر و جریان های محلی در سوریه و عراق مداخله می کنند. آنها تلاش دارند رد پایی برای خود در عراق ایجاد کنند، چرا که به دنبال جایی موازی نسبت به سوریه هستند، چرا که در مداخله مستقیم در این کشور شکست خورده اند و تمامی تلاش های آنها در ایجاد جریان های نظامی موسوم به معتدل با شکست مواجه شده است. اختلافات بین آمریکا و ایران در منطقه همچنان بعد از توافق هسته ای باقی خواهد ماند چرا که قواعد جدیدی برای درگیری بین دو طرف شکل گرفته است.
شنبه ، ۲۱فروردین۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ذاکرنیوز]
[مشاهده در: www.zakernews.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 16]
-
گوناگون
پربازدیدترینها