محبوبترینها
کدام رنگ کاغذ دیواری مناسب فضای شماست؟
چه چیزهایی دیگر در دکوراسیون مد نیست؟!
بررسی قیمت تیرچه + قیمت تیرچه کرومیت + قیمت یونولیت
خرید و قیمت ورق در مشاوران آهن + [مشاوره رایگان]
تی‌وی وال: ایده‌ای نوین برای دکوراسیون داخلی
انواع ریل دستگاه‌های CNC + جدول مقایسه معایب و مزایا
خرید سوسیس پرکن اصل با گارانتی
تشخیص دیسک و صفحه اصلی از تقلبی (6 راه ساده)
بهترین روش های چاپ جعبه محصولات + ویژگی ها و کاربردها
بهترین روش های چاپ جعبه محصولات + ویژگی ها و کاربردها
ده راهنمایی برای نوازندگان مبتدی یوکللی
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1810462105
ثبات آسیای جنوبی در دستان پاکستان و هند
واضح آرشیو وب فارسی:دولت بهار: دولت بهار: صلح در آسیای جنوبی به عادی سازی روابط هند و پاکستان بستگی دارد که با حل منازعات فعلی و خواست سیاسی رهبران دو کشور رابطه مستقیم دارد اما اختلاف بر سر کشمیر بار سنگینی بر تلاش های صلح است.مهر نوشت: اگر به تاریخ روابط دو کشور هند و پاکستان در سال های اخیر نگاه کنیم خواهیم دید پاکستان که از همان بدو تاسیس از دو منطقه جدا یعنی پاکستان غربی و پاکستان شرقی (بنگلادش کنونی) تشکیل شده بود، در سه بخش با هند اختلاف نظر پیدا کرد و نگاه خصمانه یا لااقل رقابت آمیز پاکستان به هند تحت تاثیر این سه موضوع قرار گرفت: - مسئله کشمیر و حق مالکیت تاریخی آن؛ - ترس از قطع آب رودخانه های «پنجاب» که از هند سرازیر می شوند؛ - نگرانی دائمی از تجزیه ارضی. مسئله کشمیر و ترس از قطع چشمه های آب رودخانه های «پنجاب» که از کوههای تحت کنترل هند سرچشمه می گیرند و اساسا بقای پاکستان به آن وابسته است، اموری سیاسی هستند ولی در همان حال یک واقعیت مهمتر را گوشزد می کنند. اینکه شبه قاره هند به لحاظ جغرافیای طبیعی در یک حوزه وابسته به هم است و آب و خاک باهم امکان زیست و رونق بشری را به وجود آورده اند. کوههای هیمالیا آب رودخانه های بزرگ شبه قاره را تامین می کنند و رودخانه ها و جلگه ها را در مسیر خود تا اقیانوس هند مشروب می سازند. تمدن هندی- اسلامی محصول این پیوند ذاتی محیط جغرافیایی طبیعی است اما سیاست، تعادل طبیعی آنها را برهم زده است. یکی از موضواعات محرک در این زمینه پروژه سد «وولار» است. این پروژه شامل سدی بر رودخانه «جهلم» است که ساخت آن برای هدایت آب بین دریاچه «وولار» و «برامولا» در طول ماه های زمستان در نظر گرفته شده است. از نظر پاکستانی ها اهمیت استراتژیک این پروژه در این است که هند می تواند از طریق این ذخیره سازی تهدیدی را به اراضی وسیع کشاورزی پنجاب اعمال کند. به علاوه چنانچه هند تصمیم به قطع آب برای مدت زمان طولانی بگیرد- به ویژه در فصل های خشک- می تواند به طور ساختگی باعث کمبود شدید برق شود. موضوع سوم یعنی نگرانی پاکستان از تجزیه ارضی بعد از جدایی بنگلادش کابوسی است که پاکستان را رها نکرده است. یکی از عوامل مهم حفظ نگاه خصمانه پاکستان به هند در همین واقعیت نهفته است. پاکستان بر این باور است که هند در استراتژی تحمیل تجزیه های قومی پاکستان جدی است و برای مقابله با این امر، استراتژی خود را در ارتباط با هند تدوین کرده است. در استراتژی پاکستان، پیوند با منابع اصلی قدرت جهانی و تاکید بر تفاوت های فرهنگی بین تمدن هندی و تمدن اسلامی به قصد یارگیری از اهمیت بسیار بالایی برخوردار است اما حقیقت آن است که این سیاست تماما به سود پاکستان عمل نکرده و دشواری های جدی به وجود آورده است. هیچ اختلافی میان هند و پاکستان به اندازه درگیری همیشگی کشمیر ایجاد خصومت نکرده است. از زمان تفکیک هند، مستعمره بریتانیا و ایجاد کشور های هند و پاکستان تاکنون اختلاف در مورد کشمیر میان این دو منجر به تلخی روابط آنها شده است. این دو کشور تا کنون سه بار با این موضوع و دیگر موضاعات مربوط به آن درگیر جنگ شده اند (درسال ۱۹۴۷- ۱۹۶۵تا ۱۹۶۸و۱۹۷۱)؛ در سال های ۱۹۸۸و ۲۰۰۲ آنها در آستانه جنگ قرار گرفتند. نگرانی بسیار زیاد بین المللی موجب تحریک تلاش های چند جانبه به منظور وساطت برای خاتمه بخشیدن رسمی این اختلاف شده است. هنوز نه جنگ و نه مذاکره این موضوع را به نتیجه نزدیک نکرده است؛ از زمان شلیک اولین گلوله میان دو طرف حدود ۶۰ سال پیش هیچ تغییر فاحشی در وضعیت این سرزمین رخ نداده است. به دنبال شکست قاطع اسلام آباد در جنگ سال ۱۹۷۱ میان دو کشور و متعاقب آن برتری هند در تسلیحات غیر هسته ای، برای مدتی این اختلافات رو به سردی نهاد. در سال ۱۹۷۲ دو کشور به طور مشترک تصمیم گرفتند خط آتش بس سازمان ملل در «سیملا» را به خط کنترل ( line of control ) تبدیل کنند. توافق در مورد سیملا نه تنها به عنوان گامی مثبت ستوده شد بلکه آغازگر عصر عادی سازی روابط این دو کشور به شمار آمد. در سال ۱۹۸۴ اختلاف در منطقه «سیاچین» مطرح شد. یخچال سیاچین در منطقه ای واقع است که خط آتش بس و خط کنترل هیچک به طور کامل تعریف نشده اند. در سال های پایانی دهه ۱۹۹۰ و پس از وقایع ۱۱ سپتامبر و متعاقب آن مشارکت هند و پاکستان در ائتلاف بین المللی علیه تروریسم، چهار بحران توجه بین المللی را مجددا به سوی منازعه هند و پاکستان جلب کرده است. اول اینکه در سال ۱۹۹۸ پاکستان و هند هر دو آزمایش سلاح های هسته ای انجام دادند. (هند نخستین آزمایش هسته ای خود را در سال ۱۹۷۴ انجام داده بود و این دومین آزمایش هسته ای این کشور بود.) اگر چه ناظران مدت ها بود که به وجود برنامه تسلیحات هسته ای در این دو کشور مظنون بودند، این آزمایش ها جهان را متعجب کرد. سپس در ماه می ۱۹۹۹ پاکستان در تلاش برای منحرف کردن افکار بین المللی از کشمیر به جنگ با هند دامن زد. چند ماه پس از دیدار تاریخی «واجپاتی» نخست وزیر اسبق هند از لاهور و به دنبال آن امضای اعلامیه لاهور، زد و خوردی در بخش «کارگیل» درگرفت. نخست وزیر پاکستان برای انجام مشاوره در این زمینه به چین و ایالات متحده آمریکا سفر کرد. ایالات متحده و جامعه بین المللی تهاجم پاکستان را محکوم کرده و به طور علنی از هند حمایت کردند. پس از مداخله مستقیم «بیل کلینتون» رئیس جمهوری وقت آمریکا هندی ها مجبور به عقب نشینی شدند. بحران سوم قدرت عناصر تروریستی طرفدار پاکستان را آشکار کرد. در ۱۳ دسامبر سال ۲۰۰۱ اعضای مسلح «جیش محمد» و «لشکر طیبه» به ساختمان پارلمان هند در دهلی نو حمله کردند (در حالی که اعضای هر دو مجلس قانونگذاری در داخل آن بودند) هند متعاقب آن دست به اعمال گسترده یک دیپلماسی تهدید آمیز زد. این تلاش شامل تجهیز فاحش نیروها در سراسر مرز هند و پاکستان شد که در اواخر بهار سال ۲۰۰۲، دو طرف را به طور جدی در آستانه جنگ قرار داد. پس از حمله به پارلمان هند، هند و پاکستان مذاکرات را از سر گرفتند. این گفتگو ها در موارد چندی نظیر آتش بس در سراسر خط کنترل، ایجاد یک سرویس اتوبوس جدید بین «سرینگار» و «مظفر آباد» (به ترتیب پایتخت های کشمیر تحت کنترل هند و کشمیر تحت کنترل پاکستان) و اجازه به اعضای تمام احزاب برای سفر به پاکستان، به اجرا درآمد. اما به رغم این اقدامات و سلسله نشست های رده بالا، پیشرفت چندانی در مورد اصل موضوع ارضی حاصل نشده است. بمب گذاری تعطیلات دیوالی هندوها در دهلی نو در نوامبر ۲۰۰۵، که گروه های مستقر پاکستان در آن دست داشتند، می توانست منجر به بحران بزرگ دیگری شود که تنها توسط ممانعت های رهبری هند دفع شد. حملات «بمبئی» در سال ۲۰۰۸ چهارمین بحران بود که مرحله جدید در ایجاد تنش بین دو کشور بود. سیاست خارجی پاکستان بعد از استقرار دولت «گیلانی» در سال ۲۰۰۸(به عنوان دولتی غیز نظامی) استمرار تنش زدایی دولت سابق با هند بود، هر چند این سیاست با مخالفت هایی نیز از سوی برخی گروه ها به ویژه بدنه ارتش مواجه شد. اما حملات تروریست ها به نقاط مختلف در بمبئی در ۲۶ نوامبر ۲۰۰۸ و اصرار هندی ها مبنی بر دخالت اتباع پاکستانی در این حملات به افزایش تنش بین دو کشور کمک کرد. اما در سال جاری و درحاشیه کنفرانس «تغییرات آب و هوایی» پاریس، «نارندرا مودی و نواز شریف» نخست وزیران دو کشور هند و پاکستان پس از ۸ سال با یکدیگر دیدار کردند و در این دیدار یخ روابط دو کشور تا حدودی آب شد. بلافاصله بعد از این دیدار «سوشما سوراج» وزیر امور خارجه هند بعد از سال ها برای اولین بار به پاکستان سفر کرد و در کنفرانس «روند استانبول- قلب آسیا» که در «اسلام آباد» پاکستان برگزار می شد شرکت کرد. این در واقع اولین سفر یک وزیر خارجه از کشور هند به پاکستان در دوران نخست وزیری مودی بود. وزیر خارجه هند در سفر به اسلام آباد ضمن دیدار با نواز شریف از آمادگی کشورش برای مذاکرات بین دو کشور که پس از حمله بمبئی به تعویق افتاده بود خبر داد و قرار شد وزیران خارجه دو کشور در این راستا با هم دیدار کنند. حتی دو طرف طی کردند که مسئله کشمیر را نیز در این مذاکرات مطرح و مورد بررسی قرار دهند. اما چندی قبل از تاریخ موعد دیدار وزیران خارجه دو کشور، حمله تروریستی به پایگاه هوایی «پتان کوت» هند که به گفته دولت هند از سوی گروه تروریستی «جیش محمد» پاکستان و از خاک این کشور صورت گرفت مجددا سبب تعلیق این مذاکرات شد و «اجیت دوول» مشاور امنیت ملی هند نیز رسما اعلام کرد که تا بررسی کامل پرونده مربوط به این حمله تروریستی مذاکرات به حالت تعلیق درخواهد آمد. در واقع صلح در آسیای جنوبی به عادی سازی روابط میان هند و پاکستان بستگی دارد که به نوبه خود با حل منازعات فعلی و خواست سیاسی رهبران دو کشور رابطه مستقیم دارد. اختلاف بر سر مسئله کشمیر همچنان بار سنگینی را بر تلاش های صلح وارد کرده است. بی تردید مناسب ترین رویکرد در این راستا گزینه سیاسی است نه نظامی. درگیری بین دو کشور همواره به طور موقت کنترل شده اما با گذر زمان دوباره به وضعیت قبل بازگشته است. این دو کشور برای دستیابی به راه حلی پایدار نیاز به گفتگو دارند. زیاده روی در اتهام زنی به یکدیگر هیچ پیشرفتی برای آنها به دنبال نخواهد داشت.
جمعه ، ۱۳فروردین۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: دولت بهار]
[مشاهده در: www.dolatebahar.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 16]
-
گوناگون
پربازدیدترینها