واضح آرشیو وب فارسی:دولت بهار: دولت بهار: ابیانه، روستای تاریخی در دل کویر استان اصفهان واقع شده است که سفر به این نقطه بکر و منحصربه فرد ایران خالی از تجربه های ماندگار نیست.تسنیم نوشت: وقتی می خواهید از هیاهوی شهر به مکانی آرامش بخش سفر کنید، سفر به کویر بهترین گزینه برای تجربه ای متفاوت و لذت بخش است. ابیانه نقطه ای خوش منظره و خوش آب وهوا و دارای موقعیت طبیعی مساعدی است، در گذشته به بیدستان معروف بوده است، روستایی که در دامنه کوه کرکس در نزدیکی شهرستان نطنز واقع شده است. این روستا را به اعتبار آثار و بناهای تاریخی پرتنوعش باید از زمرهٔ استثنائی ترین روستاهای ایران به شمار آورد. ابیانه یکی از کهن ترین زیست گاه های انسانی در حاشیه دشت کویر ایران بوده و کارشناسان قدمت هزار و پانصدساله را برای آن تخمین می زنند. آثار و بناهای تاریخی که در ابیانه وجود دارد مربوط به دوره های ساسانی، سلجوقی، صفوی و قاجار است، این آثار نشان دهنده قدمت تاریخی این زیست گاه انسانی است، شکوه معماری بومی و سرشار از زیبایی این روستا، آن را در شمار نمونه های کم نظیر دیدنی های جهان درآورده است. در دورهٔ صفویه هنگامی که شاهان صفوی برای ییلاق به نطنز می رفتند بسیاری از نزدیکان آن ها و درباریان ترجیح می دادند در ابیانه اقامت کنند. شمار خانه های ابیانه در سرشماری سال 1361 برابر با 500 واحد برآورد شده، این خانه ها تماماً بر روی دامنه پرشیبی در شمال رودخانه برزرود بنا شده است به صورتی که پشت بام مسطح خانه های پایین دست، حیاط خانه های بالادست را به وجود آورده است و هیچ دیواری هم آن ها را محصور نمی سازد. ابیانه در وهلهٔ نخست روستایی چندطبقه به نظر می آید که در بعضی موارد تا چهار طبقهٔ آن را می توان مشاهده کرد. اتاق های ابیانه به پنجره های چوبی ارس مانند مجهزند و اغلب دارای ایوان ها و طارمی های چوبی پیش آمده مشرف بر کوچه های تنگ و تاریک اند که خود به صورت مناظر جالبی درآمدند. نمای خارجی دیوارهای خانه های ابیانه با خاک سرخی که معدن آن در مجاورت روستا است پوشیده شده است. ازآنجاکه در دامنه های شیب دار ابیانه فضای کافی برای ساختن خانه های موردنیاز وجود ندارد در این روستا چنین رسم شده است که هر خانواده انبار غار مانندی در تپه های یک کیلومتری روستا، در کنار جاده و نرسیده به ابیانه ایجاد کنند. این غارها که در دل تپه ها حفر شده اند و از بیرون تنها درهای کوتاه و محقر آن نمودار است برای نگهداری دام ها و نیز آذوقهٔ زمستانی و اشیای غیرضروری مورد استفاده قرار می گیرد. زندگی مردم ابیانه کشاورزی و باغداری و دامداری است که با روش های سنتی اداره می شود. بیشتر زنان در امور اقتصادی با مردان همکاری دارند البته در گذشته گیوه بافی از جمله مشغله های پردرآمد زن های ابیانه بوده است که امروزه تا حدی متروک شده است. مردم ابیانه به سبب کوهستانی بودن منطقه و دور بودن محل آن ها از مراکز پر جمعیت و راه های ارتباطی، قرن ها در انزوا زیسته و درنتیجه بسیاری از آداب ورسوم قومی و سنتی و از جمله زبان و لهجهٔ قدیم خود را حفظ کرده اند. زبان مردم ابیانه فارسی با لهجهٔ خاص ابیانه ای است که با لهجه های متداول درجاهای دیگر تفاوت اساسی دارد. لباس سنتی آن ها، هنوز هم میان آن ها رواج دارد و در حفظ آن تأکید و تعصب از خود نشان می دهند، در مردان شلوار گشاد و درازی از پارچهٔ سیاه و در زن ها پیراهن بلندی از پارچه های گل دار و رنگارنگ است، علاوه بر این، زن های ابیانه معمولاً چارقدهای سفیدرنگی بر سردارند. قدیمی ترین اثر تاریخی ابیانه آتشکده ای است که مانند دیگر بناهای ده در سراشیبی قرار گرفته است، مهم ترین بنا و اثر تاریخی این روستا یک باب مسجد جامع و قدیم ترین اثر تاریخی این مسجد منبر چوبی منبت کاری آن است که در سال 466 هجری قمری ساخته شده است. گفتنی است با فرارسیدن فصل بهار و مطلوب شدن آب وهوای کویر، گردشگران داخلی و خارجی سفر به نقاط بکر و منحصربه فرد کویر را موهبتی خدادادی می دانند که در این سفر، هرچند کوتاه تجربه های خوب و ماندگاری را از زندگی در دل کویر فرامی گیرند.
پنجشنبه ، ۱۲فروردین۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: دولت بهار]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 36]