محبوبترینها
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1842217278
جامعه مدنی - ؛ اسم رمز نفوذ در کوبا به سبک آمریکایی+تصاویر
واضح آرشیو وب فارسی:قم پرس: مشرق: «فیلیپ آجی» (Philip Agee) افسر سابق «آژانس مرکزی اطلاعات آمریکا» (سیا) و نویسنده بود که از 1957 به استخدام این سازمان درآمد و بیشتر دوران ماموریت خود را در کشورهای آمریکای لاتین چون اروگوئه، اکوادور و مکزیک گذراند. آجی بعد از استعفایش از سیا در 1968، به منتقد سرسخت سیاست ها و روش های سیا تبدیل شد. فیلیپ آجی در دهه 1970 او نویسنده یکی از مهم ترین کتاب ها درباره سازوکار درونی سیا با عنوان «از درون کمپانی؛ روزنوشته های سیا» (1975) است. مقاله ای که از پی می آید، به قلم او، در آخرین سال حیاتش در سال 2008 منتشر شد. او در همین سال در سن 73 سالگی در کوبا درگذشت. فیلیپ آجی در دوران پیری در کوبا چگونه سیا برای سرنگونی حکومت ها در «جامعه مدنی» نفوذ می کند؟ در پی زندانی شدن 75 «معترض سیاسی» و اعدام سه رباینده کشتی توسط حکومت کوبا (می 2008)، محکومیت دولت کاسترو بابت این اقدام، سریع، شدید و تقریبا جهانی بود. بسیاری از دوستان گذشته کوبا با وجهه و اعتبار بین المللی، در بین منتقدان بودند. در بین صدها ایمیلی که با موضوع نکوهش اقدام دولت کوبا دریافت کردم، به راحتی می شد دید که دشمنان انقلاب کوبا، چگونه به این موضوعات با هدف محکوم کردن کوبا به بهانه نقض حقوق بشر متوسل می شوند. درآمیختن آگاهانه یا سهوی معترضان سیاسی و ربایندگان کشتی، یعنی دو موضوع کاملا مجزّا، کار آسانی بود، چرا که این دو رویداد همزمان اتفاق افتاد. اعلامیه واتیکان در محکومیت دولت کوبا تا آن جا پیش رفت که ربایندگان را هم «معترض سیاسی» خواند، در حالی که آن ها در واقع تروریست بودند. اما بسیاری از کسانی هم که نسبت به کوبا نیت خیر دارند، بر این قطار محکومیت سوار شدند و این دو مساله را یکی گرفتند. در موضوع زندانی شدن 75 «فعال جامعه مدنی»، قربانی اصلی «تاریخ» بود، چرا که این افراد در کانون تلاش های دولت آمریکا برای سرنگونی حکومت کوبا و از بین بردن دستاوردهای انقلاب قرار داشتند. در حقیقت، «تغییر رژیم» که همان براندازی حکومت هاست، از همان روزهای نخست روی کار آمدن دولت انقلابی کوبا، به هدف مستمر آمریکا تبدیل شد. طرح های دستیابی به این هدف شامل این موارد بوده است: تبلیغات برای تخریب انقلاب، انزوای دیپلماتیک و تجاری، تحریم اقتصادی، حمایت نظامی و تروریستی از ضدانقلاب، تهاجم به خلیج خوک ها و نقض تمامیت سرزمینی کوبا، طرح های ترور متعدد علیه فیدل کاسترو و سایر رهبران کوبا، جنگ افزار بیولوژییک و شیمیایی، و اخیرا تلاش برای شکل دادن اپوزیسیون سیاسی داخلی زیر نقاب جامعه مدنی مستقل. اتاق فکر عملیات «خلیج خوک ها» بر ضد کاسترو،1963 شبه نظامیان مورد حمایت سیا که توسط نیروهای انقلابی کوبا دستگیر شدند دولت رونلد ریگن، در اوایل دهه 1980، به این نتیجه رسید که عملیات تروریستی برای تغییر رژیم در کوبا جواب نمی دهد. نه تروریزم جواب داده بود، نه تهاجم نظامی به خلیج خوک ها، نه انزوای دیپلماتیک کوبا، نه تحریم اقتصادی. حالا دیگر قرار بود که کوبا ذیل برنامه جهانی برای اتحاد و حمایت مالی از سازمان های غیردولتی و داوطلبانه قرار بگیرد. آن چیزی که به عنوان «جامعه مدنی» در چارچوب سیاست های نئولیبرالیزم جهانی آمریکا قرار داشت. سیا و «آژانس توسعه بین المللی»، به همراه یک سازمان نسبتا تازه تاسیس تر یعنی «موقوفه ملی برای دموکراسی» (ند) National Endowment for Democracy نقش اصلی را در چند دهه اخیر برای شکست انقلاب کوبا و سرنگونی حکومت این کشور از طریق غیرخشونت بار بر عهده داشته اند. مقر مرکزی سیا در لانگلی، ویرجینیای آمریکا در واقع برنامه جدید سیا چندان هم جدید نیست. این سازمان از زمان تاسیس خود در 1947، درگیر پشتیبانی مالی و مدیریت غیرمستقیم سازمان های داوطلب غیرحکومتی خارجی بوده است. این عملیات گسترده در سرتاسر دنیا جریان دارد و هدف های آن احزاب سیاسی، اتحادیه های صنفی و انجمن های تجاری، سازمان های جوانان و دانشجویان، گروه های زنان، سازمان های خدمات مدنی، انجمن های مذهبی و جمعیت های حرفه ای، فکری، فرهنگی و رسانه های عمومی است. در همه این سال ها، سیا تاثیرات تعیین کننده ای از پشت صحنه در کشورهای مختلف اعمال کرده است و در همه این کشورها از ابزار جامعه مدنی برای نفوذ، ایجاد انشقاق و تضعیف و نابودی سازمان های چپ به طور خاص و سرنگونی حکومت های چپ گرا به طور عام داشته است. مثلا در 1964، سیا در تلاشی ده ساله توانست حکومت «چدی جاگان» را در کشور گویان، از طریق اعتصاب، تروریزم، خشونت و ایجاد آتش سوزی توسط ماموران خود در اتحادیه های کارگری سرنگون کند. چدی جاگان، رهبر سوسیالیست گویان که در دهه 1950 توسط سیا سرنگون شد در 1972، سیا توانست از طریق تظاهرات و ناآرامی های مدنی زمینه دو کودتای نظامی را در عرض سه سال علیه حکومت منتخب و غیرنظامی اکوادور فراهم کند. در مطالعه دقیق تر تحولات ونزوئلا و عملکرد اپوزیسیون دولت منتخب و مردمی «هوگو چاوز»، روشن می شود که سیا،USAID (آژانس ایالات متحده برای توسعه بین المللی) و NED برای بی ثبات سازی ونزوئلا با هم همکاری می کنند و حتی پشت کودتای شکست خورده آپریل 2002 و «اعتصاب مدنی» دسامبر و ژانویه 2003-2002 در این کشور قرار داشتند. هوگو چاوز بعد از شکست کودتای آمریکایی در جمع هواداران NED(نِد) نِد ظاهرا یک بنیاد خصوصی، غیرحکومتی و غیرانتفاعی است، در عین حال سالانه بودجه ای از طرف کنگره در اختیار آن قرار می گیرد. این پول از طریق 4 بنیاد اصلی توزیع می گردد: موسسه ملی دمکرات NDI (وابسته به حزب دموکرات)، موسسه بین المللی جمهوریخواه IRI (وابسته به حزب جمهوری خواه)، مرکز آمریکایی همبستگی بین المللی کارگران (وابسته به سندیکای مرکزی کارگران امریکا)، مرکز شرکت های خصوصی بین المللی (وابسته به اتاق بازرگانی). به علاوه، آنگونه که در وبسایت نِد آمده است، این سازمان مستقیما به گروه های خارج از آمریکا که برای حقوق بشر، رسانه های مستقل، حکومت قانون و دامنه وسیعی از طرح های جامعه مدنی کار می کنند، کمک مالی می کنند. ظاهر غیردولتی و غیرانتفاعی ند، این توهم را ایجاد می کند که گیرندگان این کمک ها نه پول حکومت امریکا، که «پول بخش خصوصی علاقه مند به گسترش ارزش های جهانی» را دریافت می کند. این نکته بسیار مهم است، چون هم آمریکا و هم کوبا، قوانین مشخصی درباره دریافت پول در ازای فعالیت برای یک کشور خارجی دارند. هر شخصیت حقوقی و حقیقی که تحت کنترل یک دولت خارجی کار می کند، موظف است که در دفتر دادستانی کل آمریکا، نام و نوع فعالیت خود را ثبت کند و هر 6 ماه گزارش کاملی از اقدامات و مسایل مالی دخیل در فعالیت خود را به این دفتر ارایه دهد. کوبا هم قوانینی دارد که فعالیت هایی که حاکمیت ملی و تمامیت ارضی آن را به خطر می اندازد، جرم انگاری کرده است، که شامل اقدامات در چارچوب قانون 1996 هلمز-برتون در آمریکا بر ضد حکومت کوبا هم می شود (جمع آوری اطلاعات برای اعمال تحریم های اقتصادی آمریکا علیه کوبا، براندازی حکومت یا اشاعه اطلاعات فراهم شده توسط حکومت آمریکا جهت تضعیف دولت کوبا). تلاش برای ایجاد یک جامعه مدنی اپوزیسیون در کوبا از 1985، یعنی از زمان تعیین بودجه ای از طرف نِد برای «بنیاد ملی آمریکایی های کوبایی تبار» آغاز شد. این تلاش ها به واسطه تصویب قانون «دموکراسی کوبا» (1992) به شدت تقویت شد. قانونی که هدف از آن، حمایت از اشخاص و سازمان هایی است که برای «تغییر دموکراتیک غیرخشونت بار در کوبا» از طریق NGO های آمریکایی تلاش می کنند. ناراضیان کوبایی در میامی آمریکا این روند مخاصمه علیه کوبا، با تصویب «قانون آزادی و همبستگی کوبا» در سال 1996 معروف به قانون «هلمز-برتون» باز هم تشدید شد. در نتیجه این قوانین نِد، USAID و سیا تلاش های هماهنگ خود را با هدف جهت دادن به جامعه مدنی کوبا تشدید کردند. سیا درباره این که سیا چرا به چنین برنامه هایی نیاز دارد، دلایل چندی می توان برشمرد. یکی از دلایل این است که از ابتدای تاسیس این سازمان، تجربه فراوان، کارشناسان و متخصصان برجسته و پیوندهای مهم و کلیدی در جوامع مدنی کشورهای سراسر دنیا در آن جمع شده اند. شواهد و مدارک درباره میزان پولی که این آژانس ها برای پروژه های خود در کوبا خرج کرده اند، چندان کامل و دقیق در دسترس نیست. درباره بودجه سیا که هیچ چیز در دسترس عموم قرار نمی گیرد، ولی درباره دو آژانس دیگر می توان برآوردهایی صورت داد. وبسایت AID گزارش کرد که در سال های 2001-1996، 5 میلیون دلار برای برنامه های کوبایی هزینه کرده است. ولی در سال 2002، این بودجه به 20 میلیون دلار جهش کرد. بودجه سازمان AID هم در 2003 به یکباره سه برابر شد و این مربوط به روی کار آمدن جرج بوش بود که تعداد زیادی از کوبایی تبارهای میامی آمریکا را که مخالف کاسترو بودند، به مقامات بالا در دولت خود رساند. کنفرانس یک گروه مخالف دولت کوبا در ایالت فلوریدای آمریکا از 1996 تا 2001، AID بودجه ای 12 میلیونی را بین 22 NGO تقسیم می کرد که همگی این NGOها در امریکا، به ویژه در میامی (پایگاه کوبایی هایضدانقلاب کوبا) مستقر بودند. در 2002، تعداد این NGOهای «صف اول» به 12 عدد کاهش یافت تا سهم بیشتری از پول در اختیار هر یک قرار گیرد. این 12 سازمان به این قرار هستند: دانشگاه میامی، مرکز کوبای آزاد، بنیاد تحولات پن امریکن- دانشگاه بین المللی فلوریدا، فریدم هاوس، کوبا آن-لاین، کوبانِت، انجمن سیاستگذاری ملی، کارتا دل کوبا، آسیون دموکراتیکا کوبانا. اینNGO ها مقاصد دوگانه دارند، یکی در رابطه با گروه های مشابه آن ها در خاک کوبا، دومی در رابطه با گروه ها و سازمان های مشابه در سرتاسر دنیا، به ویژه از طریق وبسایت ها. به این معنی که از یک سو، پول و امکانات در اختیار گروه های درون کوبا می گذارند، و از سوی دیگر، فعالیت این گروه ها را در سطح جهانی تبلیغ می کنند. برای مثال، پایگاه اینترنتی «کوبا نت»، واقع در میامی، نوشته های «نویسندگان مستقل» کوبایی عضو «انجمن مستقل مطبوعات کوبا» را منتشر می کند و به این نویسندگان پول می رساند. AID در وبسایت خود، اهدافش را چنین عنوان می کند: همبستگی میان فعالان حقوق بشر،؛ انتشار نوشته های روزنامه نگاران مستقل؛ ایجاد NGOهای مستقل، ارتقاء حقوق کارگران، دسترسی به مردم کوبا، برنامه ریزی برای کمک به حکومت انتقالی آینده کوبا و ارزیابی برنامه ها. AID مدعی است که دریافت کنندگان پول از آن نمی توانند پول نقد به شهروندان کوبایی در درون کوبا بدهند. عجیب نیست که فقط در یک عملیات ضد برانداری، نیروهای امنیتی کوبا حدود 100000 دلار در دست 75 ناراضی «بدون شغل» پیدا کردند. سرنخ را می توان در این بند از بیانیه AID درباره کوبا پیدا کرد: «سیاست آمریکایی، NGO های آمریکایی و افراد را به بر عهده گرفتن فعالیت های بشردوستانه، آگاهی بخش و مبتنی بر جامعه مدنی در کوبا، با سرمایه های خصوصی، تشویق می کند.» این داستان را به یاد آورید که ند یک بنیاد «خصوصی» است. در عین حال این موسسه هیچ محدودیتی در پرداخت های خارج از آمریکا ندارد. همین حقیقت درباره NGO دیگر یعنی «AID» هم صدق می کند. انجمن ها و سازمان های کوبایی که تحت نظر نِد کار می کنند، اسامی و عناوینی از این دست دارند: کتابخانه های مستقل کوبا، «همه متحد»، جامعه روزنامه نگاران مارکز استرینگ، انجمن مستقل مطبوعات کوبا، مجمع ارتقاء جامعه مدنی و حقوق بشر در کوبا. در این میان، یک تقسیم مسوولیت هم بین این به اصطلاح ان جی اوها (سازمان های غیرحکومتی) انجام گرفته است. به این مفهوم که پول ند صرف پرداخت حقوق و مخارج افراد در کوبا می شود و پول AID صرف توسعه زیرساخت NGOهای فعال درون کوبا. میزان پول هر چه که باشد، مساله این است که هر کسی که درون کوبا روی پروژه های مختلف دامن زدن به نارضایتی در این کشور کار می کند ، به خوبی می داند که با حمایت مالی حکومت آمریکا و در جهت هدف اصلی آن کار می کند: تغییر رژیم. فارغ از عناوینی چون «مستقل»، «ژورنالیست»، «آرمان گرا»، «فعال حقوق بشر»، «طرفدار تغییر قانونی و مشروع» یا حتی صرفا «کتابدار یک کتابخانه مستقل»، هر یک از آن 75 نفری که در ابتدای مقاله به دستگیریشان اشاره شد، می دانستند که در حال پیشبرد عملیات آمریکایی برای براندازی حکومت کوبا و برقراری یک سیستم اجتماعی، اقتصادی و سیاسی طرفدار آمریکا هستند و به خوبی از غیرقانونی بودن کار خود آگاهی داشتند. از همین رو دستگیر شده اند و تاوان کار خود را می پردازند. هر کسی که فکر می کند این افراد «زندانی سیاسی» هستند و به خاطر تفکر یا بیان خود دستگیر شده اند، به راحتی پیچیدگی و عمق دشمنی آمریکا را با نظام های ناهمسو با خود، دست کم می گیرد. آن ها به دلیل افکار خود محکوم نشده اند، بلکه به دلیل فعالیت در ازای پول برای یک قدرت خارجی در زندان به سر می برند. قدرتی که جنگی چند دهه ای را، با شدت متغیر، علیه یک کشور فقیر به راه انداخته است. این تفکر که «معترضان»، قصد ایجاد یک جامعه مدنی آزاد و مستقل را داشتند، مضحک است، وقتی که توسط یک دولت متخاصم خارجی حمایت مالی و کنترل می شوند. منبع:
پنجشنبه ، ۱۲فروردین۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: قم پرس]
[مشاهده در: www.qumpress.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 95]
-
گوناگون
پربازدیدترینها