تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1835053796
آموزه های اسلام درباره حفظ محیط زیست - نباید به نام دین با نوروز و سیزده به در مخالفت کرد
واضح آرشیو وب فارسی:قم پرس: به گزارش خبرگزاری اهل بیت(ع) ـ ابنا ـ همزمان با فرارسیدن روز طبیعت و با توجه به سنت ایرانی ها در سیزدهم فروردین که به دامن طبیعت می روند؛ خبرنگار ابنا با حجت الاسلام و المسلمین دکتر «سید حسن اسلامی اردکانی» در مورد آموزه های حفظ محیط زیست در اسلام به گفتگو نشسته است. حجت الاسلام و المسلمین دکتر «سید حسن اسلامی اردکانی»، استاد تمام دانشگاه ادیان و مذاهب می باشد. او دانش آموخته حوزه علمیه بوده و مقطع دکتری را در دانشگاه قم گذرانده است. عمده پژوهش ها و تدریس های دکتر اسلامی در زمینه فلسفه اخلاق و فلسفه دین است. در سال های اخیر، در فلسفه اخلاق، در کنار اخلاق فضیلت، به اخلاق زیستی و مباحث کاربردی، به ویژه اخلاق محیط زیست، اخلاق پژوهش، و اخلاق جهانی، توجه زیادی داشته، مقالات و کتاب هایی نگاشته و در کنفرانس های علمی متعددی سخنرانی کرده است. متن کامل گفتگو با استاد حسن اسلامی به شرح ذیل است: ابنا: از دیدگاه حضرتعالی اهمیت حفظ محیط زیست از دیدگاه ادیان چیست؟ ـ دکتر حسن اسلامی: بسم الله الرحمن الرحیم. خوشحالم که بحث حفظ محیط زیست جدی می شود و از جهات مختلف به آن پرداخته می شود. فکر می کنم. شکی نیست که آیات و روایات متعددی بر توجه به محیط زیست تأکید دارد. از نظر الهیاتی در اسلام، کل طبیعت یک موجود زنده است. اصلاً چیزی به نام طبیعت بی جان که امروزه رایج شده و می گوییم "طبیعت بی جان" نداریم. کل هستی حیات دارد «وَ لکِنْ لاتَفْقَهُون َتَسْبیحَهُم » (اسرا / 44) این صریح قرآن است که کل حیات در همه هستی حضور دارد و طبیعت، تجلی و آیت خداوند است. واقعیت این است که آن قدر بحث محیط زیست مغفول مانده که برخی سوال می کنند: "اصلاً اسلام به محیط زیست توجه کرده است؟" جالب است بدانید که بحث بحران محیط زیست در غرب، از نیمه دوم قرن بیستم طرح شد و در سال 1963 فیلسوفی به نام "لین وایت" مقاله ای نوشت به نام "ریشه های تاریخی بحران زیست بومی ما" و در این مقاله اشاره کرد که ادیان به خصوص ادیان مسیحیت و آیین یهود در بحث محیط زیست مقصر هستند؛ چون آموزه های این دو دین به گونه ای می باشند که انسان و مؤمنان را به طبیعت بی توجه می کند. پس از این مقاله بخشی از ادبیات حوزه محیط زیست ناظر به این بود که به این شبهه یا اشکال یا اعتراض جواب داده شود. ابنا: آموزه های دین اسلام راجع به حفظ محیط زیست چیست؟ ـ دکتر حسن اسلامی: یکی از نکات نخستین که قرآن کریم درباره موجودات روی زمین می گوید این است که: تمام موجودات، تمام جنبدگان، چرندگان، خزندگان، پرندگان حیات دارند، امت هستند، مقصد دارند و زندگی و مرگ و رستاخیز دارند. یعنی صریحاً قرآن در این باره می فرماید که «وَمامِنْ دَابَّةٍ فِی الْأَرْضِ وَ لاطائِرٍ یَطیرُ بِجَناحَیْهِ إِلاَّ أُمَمٌ أَمْثالُکُمْ ما فَرَّطْنا فِی الْکِتابِ مِنْ شَیْ ءٍ ثُمَّ إِلى رَبِّهِمْ یُحْشَرُونَ» (انعام/38) تمام پرندگان و تمام خزندگان روی زمین، امت هستند. وقتی می گوییم "امت" یعنی مجموعه ای که با همدیگر ارتباط دارند. اجزاء و متفرق نیستند. اگر عده ای در یک سینما دور هم جمع شوند و فیلم نگاه کنند این ها امت تشکیل نمی دهند، جامعه تشکیل نمی دهند، اجتماع نیستند. این عده فقط جمعیت هستند. ولی هنگامی که یک مجموعه با هم ارتباط پیدا می کنند، شهر تشکیل می دهند، دولت تشکیل می دهند، مجلس تشکیل می دهند، جامعه تشکیل می دهند، می شوند "امت". وقتی می گوییم امت یعنی مجموعه ای که یک قصدی دارد: «أمّ أی قَصدَ». یعنی مسیری را می خواهد تعقیب کند و به جایی برسد. وقتی می گوییم امت اسلامی، یعنی مجموعه آدم هایی که با هم ارتباط دارند، مقصد، آرمان، و هدفی دارند و به سمتی می روند. قرآن کریم می گوید حیوانات، پرندگان و خزندگان روی زمین هم مثل شما امت هستند. هیچ جنبنده ای روی زمین نیست مگر این که مانند شما امت است. یعنی مجموعه ای هستند که با هم ارتباط دارند، همکاری می کنند، به یک هدفی سیر پیدا می کنند. این آموزه بسیار بسیار اساسی در اسلام است. نکته دیگر از آموزه های اساسی قرآن این است که انسان ها هنگامی که بر زمین گام برمی دارند، آرام و نرم گام برمی دارند، متکبرانه گام برنمی دارند. متواضعانه گام برمی دارند. از آن طرف در قرآن آمده است «وَ عِبادُ الرَّحْمنِ الَّذینَ یَمْشُونَ عَلَى الْأَرْضِ هَوْناً» (فرقان/63) بندگان خدا و عبادُ الرحمان کسانی هستند که بر زمین آرام گام برمی دارند. از آن طرف لقمان به فرزندش وصیت می کند «وَ لاتَمْشِ فِی الْأَرْضِ مَرَحاً» (اسراء/37) متکبرانه در زمین راه نرو. چرا متکبرانه راه نرویم؟ چون علت تکبر این است که ما فکر می کنیم برتر از دیگران هستیم. این دیگران، گاهی انسان های دیگر هستند، گاهی دیگران، طبیعت است؛ فرقی نمی کند. هیچ برتری برای نوع بشر در قرآن دیده نشده است. در قرآن تأکید شده که «وَ فَضَّلْناهُمْ عَلى کَثیرٍ مِمَّنْ خَلَقْنا تَفْضیلاً» (اسراء/70) خدا می فرماید: ما فضیلت بخشیدیم به شما. یعنی ما انسان ها قدرت هایی داریم، توانایی هایی داریم که این توانایی ها، ما را بر طبیعت مسلط و چیره می کند؛ ولی مسلط شدن ما بر طبیعت معنایش این نیست که ما در طبیعت بهتر هستیم؛ چنین معنایی ندارد. معنایش این است که ما مسئول تر هستیم. می توانیم بهتر باشیم؛ ولی لزوماً بهتر نیستیم. بله؛ در قرآن آمده است که «لَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنْسانَ فی أَحْسَنِ تَقْویمٍ» (تین/4) در ادامه می فرماید «ثُمَّ رَدَدْناهُ أَسْفَلَ سافِلینَ» در بدترین وضعیت می گوید ما در یک دامنه ای سیر می کنیم و نوسان داریم. بستگی دارد بر اساس کارهایی که می کنیم در قبال خودمان، هم نوعان خودمان و طبیعت می شود داوری نهایی کرد که ما بالاخره برتر هستیم یا پست تر هستیم. این نکته درباره متواضعانه گام نهادن است. نکته دیگری که در قرآن کریم وجود دارد این است که تمام عالَم تسبیح گوی و عبادت کننده خداوند است، بنده و عبد خداوند است. تمام عالم آفریده و آیت خداوند است. در آیات متعدد آمده است: به کوه ها نگاه کنید، به شتر نگاه کنید، به ابرها نگاه کنید، این ها آیات خداوند هستند. انسانی که در این منظومه زندگی کند به آیات خداوند احترام می گذارد. یعنی وقتی شما به جنگل بی اعتنایی و بی توجهی کنی، یعنی به آیات خداوند بی اعتنایی کرده ای. یعنی فقط بحث محیط زیست نیست. ما متأسفانه در فضای فعلی بحث را برده ایم روی منابع، ثروت و ذخائر ملی و این که نسل های آینده باید از آنها استفاده کنند. اصلاً این بحث ها نیست، فراتر از این هاست؛ آیات خداوند است. همان طور که شما الان وقتی می بینید نام خداوند روی یک کاغذ بر زمین افتاده، این را برمی دارید و کنار می گذارید. شما به عنوان یک مسلمان مجاز نمی دانید که به نام خداوند بی احترامی کنید. کسی که این نگاه را درباره طبیعت پیدا کرده باشد و طبیعت را هم آیت خداوند ببیند همان نگاه را به طبیعت خواهد داشت. بحث طبیعت پرستی نیست، طبیعت محضر خداوند است. خداوند خودش را در تمام عالَم متجلی کرده، گل و گیاه و دریا و ماهی و همه چیز تجلی خداوند هستند. یا این که بگوییم اگر اعتقاد داشته باشیم که این ها تجلی خداوند نیستند شرک است. این ها از کجا آمده اند؟ به طبیعت به هر شکلی که شما نگاه کنید، آفریده خداوند است. یعنی خداوند در این فرآیند دست دارد. دست خداوند در این ها دیده می شود و در واقع شکستن یک درخت یعنی بریدن دست خداوند. آموزه دیگری که در قرآن بسیار بر آن تأکید شده و همگانی می باشد بحث اسراف است. برخورد ما باید با طبیعت هم محترمانه باشد، و هم باید مقتصدانه باشد. اصلاً اقتصاد به معنای دقیقش در سنت دینی ما معنای دیگری دارد. حضرت علی(ع) در خطبه همام در مورد اوصاف متقین می فرماید: مشی شان، روش شان، شیوه شان و راه رفتن شان مقتصدانه است. اقتصاد یعنی پرهیز از افراط و تفریط، پرهیز از اسراف و بخل. یعنی سنجیده عمل کردن، یعنی حکیمانه رفتار کردن. یعنی من اگر به یک لیوان آب نیاز دارم یک لیوان بنوشم. دو لیوان حرام نکنم، این اقتصاد است. اصلاً صرفه جویی هم شاید تعبیر دقیقی برای اقتصاد نباشد. صرفه جویی یعنی ما یک جوری نگه داریم. اصلاً بحث نگه داشتن نیست. طریق اقتصاد یعنی آدم قصد داشته باشد در باره آن، کارش هدفمند باشد. اقتصاد یعنی هدفمندی. اگر هدف من نوشیدن یک لیوان آب است من حق دارم اخلاقاً و شرعاً یک لیوان آب بنوشم و مصرف کنم نه دو لیوان. دو لیوان مصرف کردن یعنی حرام کردن و این اسراف است. در مصرف اضافی آب، اضافی به معنای زاید، به معنای غیرضروری و غیر نیازمند است. البته اسراف در همه چیز است. نکته دیگر اینکه در متون دینی ما کسانی که بی جهت شاخه سبزی را می شکنند، لعنت شده اند. در عربستان درخت "سدر" زیاد بود. سدر درختی است که میوه ندارد و محصولش مصرف عمومی ندارد. روایات متعددی داریم که خداوند لعنت کند کسی را که درخت سدری را بی جهت قطع کند. نگویید میوه ندارد، خب نداشته باشد. درخت حیات دارد و ارزشمند است. مگر این که آدم نیاز داشته باشد بخواهد واقعاً یک نیازی را رفع کند. از آن طرف تأکید شده که بکوشید کشتزارها را زیاد کنید، از نابودی حرث و کِشت ها پرهیز کنید، دوری و ممانعت کنید. باز آموزه دیگری که در این زمینه وجود دارد آموزه شفقت و رأفت و مهربانی به همه جانداران و به خصوص حیوانات است. در روایتی آمده است که زن بدکاره ای سگ تشنه ای می بیند که کنار چاه له له می زند. دلش برای این سگ می سوزد. داخل چاه می رود و با کفش خود آب می آورد و به این سگ می دهد. خداوند به خاطر همین رفتار مشفقانه این زن، او را بهشتی کرد و به بهشت برد. از آن طرف روایت داریم که عابدی در بنی اسرائیل نماز می خواند و غرق عبادت بود. دو پسربچه آمدند و از جلوی او رد شدند در حالی که یک خروسی گرفته بودند و پرهای او را می کَندند. این عابد دید ولی به روی خود نیاورد. خداوند به زمین فرمان داد که این شخص را در خودت فرو ببر؛ این ارزش ماندن روی زمین ندارد. یا این که شخصی به خاطر مزاحمت گربه ای، او را گرفت و زندانی کرد تا این که مُرد. خداوند به خاطر قصاص رفتار وحشیانه ای که با این گربه داشت، او را به جهنم برد. لذا خوشبختانه در بعضی از فتواها شاهد این هستیم که تأکید می شود کشتن گربه ها حرام است حتی اگر مزاحمت ایجاد کنند. ما متأسفانه از این تعلیمات دینی بسیار فاصله گرفته ایم و آموزه های دینی را به مناسبات بین انسان و خدا و نهایتاً انسان و انسان محدود و محصور کرده ایم. ولی تعلیمات دینی ما تعلیات گسترده ای هستند که یک عرض عریضی را پوشش می دهد از رابطه انسان با خدا، با هم نوع، با خودش و با طبیعت؛ با پرندگان و غیره. شما قرآن را ببینید همه اش سخن از سخن گفتن و منطق حیوانات است. از امتیازاتی که خداوند به سلیمان داده، منطق الطیر است: «و علمناه منطق الطیر». ما به سلیمان منطق الطیر را آموزش دادیم تا بتواند با حیوانات مفاهمه کند، سخن بشنود و گفتگو کند. معنایش این است که این کار ارزشمندی است. یعنی حیوانات هم منطقی دارند، سخنی دارند و ما باید با آن ها هم سخن بشویم و اگر آن ها را لایق سخن گفتن ندانیم یعنی در واقع منکر این شده ایم که این ها آیات خداوند و حامل بخشی از تجلیات الهی هستند. ابنا: آیاتی وجود دارد که خداوند بشر را بر زمین مسخر کرده و انسان می تواند در زمین تصرفاتی انجام دهد. سوال این است که حد و حدود تصرف انسان در محیط زیست خود، چه قدر باید باشد؟ ـ دکتر حسن اسلامی: بله؛ انسان بر زمین مسیطر است. چرا مسیطر است؟ چون "خلیفة الله" است. البته اگر باشد، این جای بحث مفصل دارد و من وارد آن نمی شوم. قرآن می فرماید «و جعلکم خلفاء الارض» شما را جانشینان روی زمین قرار دادیم. جانشین یعنی چی؟ یعنی کسی که در غیاب مالک، صاحب یا مدیر یک جایی آن جا را اداره کند. شما وقتی مدیر یک مجموعه باشید و مرخصی بروید یا می خواهید یک کار دیگر انجام دهید یک نفر را تعیین می کنید که جای شما آن کار را انجام دهد. این شخص نماینده و جانشین شما می شود. جانشین شما حق ندارد هر کاری بکند. دامنه اختیارات جانشین شما نهایتاً آن چیزی است که شما تعیین می کنید. لذا ما آن قدر مجازیم در عالَم عمل کنیم که خداوند به ما اجازه داده است. اجازه خداوند چه مقدار است؟ همان رفتاری که خودش در طبیعت دارد. نظامی که در طبیعت حاکم است، آن چیزی که امروزه تحت عنوان "سیستم های اکولوژیک" می گویند. نظامی است که هیچ چیزی حرام نمی شود؛ یعنی در این چرخه طبیعت تمام درندگان، چرندگان، خزندگان و گیاهان در نهایت با هم تعامل می کنند. پنج آهو از بین می رود پنجاه آهو زاده می شود. چیزی به نام انقراض نسل نداریم و هیچ نسلی منقرض نمی شود. در طول تاریخ، انقراض ها خیلی خیلی محدود بوده است. مجموعه انقراض های حیوانی که در این صد سال اخیر در دنیا صورت گرفته در تاریخ تکامل بشری بی سابقه است. ابنا: یعنی به خاطر رعایت نکردن مباحث محیط زیست این انقراض ها صورت گرفت است؟ ـ دکتر حسن اسلامی: بله. واقعاً بی سابقه است. شما در افسانه ها، قصه ها و تواریخ می خوانید در ایران ما شیر بوده، ببر بوده، انواع پلنگ ها بوده، همه این ها منقرض می شوند. تا چند وقت پیش در همین قم، خیلی از پرندگان شکاری بودند، لاشخور بوده، شاهین بوده، اما امروزه دیگر نیستند. اقتصاد و توسعه کلاسیک متأسفانه الگوی خیلی بدی بوده؛ تمام الگوهای زیست محیطی خودمان را خراب کردیم و عملاً به آن هم نرسیدیم. لذا الان بحث توسعه پایدار که می گویند یعنی همین، یعنی جوری جلو برویم، جوری این جاده را احداث کنیم که صد سال بعد هم این جنگل بماند. ولی الان هر جاده ای که ما می کشیم جنگلی نابود می شود. طبق آمارها چهل سال قبل در ایران چیزی حدود بیست میلیون هکتار جنگل داشتیم و جمعیت ما سی میلیون بوده است. الان جمعیت ما نزدیک هشتاد میلیون است ولی مساحت جنگلی ما شانزده میلیون هکتار شده است. یعنی چهار میلیون در چهل سال کم شده است. پس یک جای قضیه می لنگد. یعنی خداوند راضی نیست از این کاری که ما می کنیم. ما نتوانستیم جانشینی خودمان را خوب انجام دهیم. مثل این که شما رئیس بانک باشید، بانک را ترک کنید و یک نفر جانشین بگذارید. شما سه هزار مشتری داشته باشید، در طول این چهار یا سه سال که شما نیستید جانشین به گونه ای عمل کند که مشتری ها کم شوند. معلوم می شود که او جانشین خوبی نبوده است. ما جانشینان خوبی ظاهراً نیستیم؛ اگر بودیم این اتفاقات نمی افتاد. آلودگی هوا، خشکسالی ها. قرآن صریحاً می فرماید: «ظَهَرَ الْفَسادُ فِی الْبَرِّ وَ الْبَحْرِ بِماکَسَبَتْ اَیْدِی النَّاس » (روم/41). تغییرات ناگهانی هوا بی خود رخ نمی دهد ما انسان ها در آن دخیل هستیم. ریزگردها اتفاقی در هوا معلق نیستند؛ ما انسان ها در آن مقصر هستیم. دریاچه ها همین جور خشک نمی شوند ما انسان ها مقصریم. فقط گناه به آن معنای شرعی نیست، هر رفتاری که من و شما می کنیم، قطره آبی که اضافی مصرف می کنیم. گیاهی که بی دلیل لگد می زنیم ، درختی که بی جهت قطع می کنیم. همه در دراز مدت در یک مقیاس عظیم می شود: خشک سالی، قحطی، از بین رفتن دریاچه ها، خشک شدن دریاچه ارومیه. ابنا: آیا اسلام برای این که مومنان سفر کرده و به طبیعت روند آموزه هایی دارد؟ ـ دکتر حسن اسلامی: خیلی تأکید شده، نگاه کردن به زیبایی ها، به طبیعت، به سبزه ها، توجه به درختان، گلکاری، درختکاری. حتی روایت معروفی وجود دارد که اگر دست یکی از شما نهالی باشد و همان موقع در صور اسرافیل دمیده شود و قیامت شود نهالش را بکارد. این توصیه و تأکیداتی که "دیگران کاشتند و ما خوردیم" در ادبیات توصیه زیادی شده است. توجه به طبیعت، رفتن به طبیعت و دیدن طبیعت اصولاً نوعی قدردانی و اجرگذاری به طبیعت است که به نحوی مادر ما محسوب می شود. حداقل هزار سال است که در متون اخلاقی و روایی ما آمده که پیامبر فرمود به درخت خرما احترام بگذارید چون عمه شماست «اکرموا عمتکم النخلة» به عمه خودتان احترام بگذارید. یعنی درخت خرما در عربستان عمه انسان به شمار می آید. این روایت رابطه خویشاوندی را می خواهد برقرار کند. می خواهد بگوید وجود ما از این درختان نشأت گرفته این درختان اگر نباشند ما نیستیم و اگر این طبیعت، این درخت ها و این رودها نباشند ما وجود نداریم. ما واقعاً ناسپاسی می کنیم کفور هستیم. آموزه قرآن این است که «لَئِنْ شَکَرْتُمْ لَأَزیدَنَّکُمْ وَ لَئِنْ کَفَرْتُمْ إِنَّ عَذابی لَشَدیدٌ» (ابراهیم/7) ما سپاسگزار طبیعت نیستیم، سپاسگزار خداوند نیستیم که این طبیعت را در اختیار ما گذاشته و ما را بر آن مسیطر کرده است. ما از توان تسخیری خودمان خوب استفاده نمی کنیم. مثل پسربچه، دختر بچه یا دوستی که برای او یک اسباب بازی گران قیمت می خرند ولی او آن را از بین می برد. رفتار مالکانه موجب می شود که این را از بین ببرد به جای این که خوب از آن استفاده کند. ابنا: سیزدهم فروردین در پیش است و با توجه به سنتی که از قدیم بوده مردم ایران به دل طبیعت می روند، برخی متدینین اینگونه فکر می کنند که مومنان واقعی نباید در سیزده به در به طبیعت بروند، به همین خاطر نه خودشان به طبیعت می روند و نه اجازه می دهند خانواده هایشان برود. دیدگاه حضرتعالی در این زمینه چیست؟ دکتر حسن اسلامی ـ حضرت امیر در عهدنامه معروف به مالک اشتر می فرماید که هیچ سنت صالح موجودی را از بین نبر. سنت های بسیاری قبل از اسلام در جامعه عربی وجود داشته است. مثلاً "إخاء" به معنای پیوند برادری، رسم جاهلی و متعلق به قبل از اسلام بود. اسلام نیامد بگوید این إخاء مال جاهلیت است پس ما قبول نداریم و یک سیستم جدید احداث می کنیم. نه همان را احیاء کرد و به آن روح دینی داد. فرموده «إنّما المؤمنون إخوة». قدیم رابطه اخوت و برادری قبیلگی بود، قرآن آن را اسلامی و دینی کرد. سنت نوروز هم همین است؛ به هر دلیل سنت قبل از اسلام بوده است. ریشه تاریخی آن هرچه می خواهد باشد، این سنت، سنت خوبی است و ما باید کمک کنیم این سنت زمینه ای باشد برای آشنایی با طبیعت، سپاسگزاری از طبیعت، سپاسگزاری از خداوند و آموختن و دیدن تجلیات خداوند در طبیعت. شما به میزانی که به طبیعت بروید، بگردید و ببینید حشرات چگونه زندگی می کنند، چگونه اکولوژی کار می کند، چگونه یک عنکبوت دارد تار می تند، این ها تماماً درس خداشناسی است. لذا تمام کسانی که امروزه به خصوص در مورد عرفان بحث می کنند یکی از راه های رشد معنویت انسان را رفتن به طبیعت می دانند. پیامبر(ص) به غار حرا می رفت، طبیعت یعنی همین دیگر. طبیعت فقط جنگل نیست، آن هم طبیعت است. رفتن در دل طبیعت و گسستن از این مناسبات روزمره، ذهن ما را آزاد می کند و ما را متوجه مقصود اصلی از زندگی و حیات مان می کند، ما را متوجه آن دست و آن ناپیدایی که همه چیز را پدید آورده، می کند. از دیدگاه بسیاری از آموزه های دینی رفتن به طبیعت خوبی هایی دارد و متأسفم که اگر کسانی چنین فکری بکنند. گاهی وقت ها ما می گوییم در سیزده بدر اتفاقات بدی می افتد، رفتارهای بدی رخ می دهد، این ها را باید اصلاح کرد و اصل این برنامه، برنامه خیلی خوبی است. این روز، روز استفاده از طبیعت، اصلاً روز آشتی با طبیعت باشد، روز طبیعت باشد، فهم طبیعت باشد و در دین هیچ دلیلی بر منع این رفتار وجود ندارد. ابنا: آیا در روایات منعی در مورد رفتن به طبیعت در سیزده بدر وجود دارد؟ ـ دکتر حسن اسلامی: اصلاً، هیچ روایت. برعکس در روایات آمده است که شخصی ایرانی به حضرت امیر(ع) در "الانبار" فالوذج ـ همان فالوده خودمان ـ تقدیم کرد. البته آن موقع فالوده را ظاهراً یک جور دیگر درست می کردند. حضرت فرمود این چیه؟ یعنی مناسبت این فالوده چیست؟ گفتند: نوروز است. حضرت فرمود: "نوروزنا کل یوم". به طنز و شوخی فرمود: هر روز برای ما نوروز درست کنید، هر روزمان را نوروزی کنید. چه اشکالی دارد؟ نوروز یک سنت است و هر سنتی که به آموزه های دینی آسیب نزند، در تقابل با آموزه های دینی نباشد محترم و ارزشمند است. لذا به نام دین به هیچ وجه نمی شود با نوروز مخالفت کرد، با سیزده بدر مخالفت کرد. با این رفتارهای طبیعت دوستانه مخالفت کرد. ابنا: از اینکه وقت ارزشمند خود را در اختیار ما گذاشتید ممنون و متشکرم. ... 167
پنجشنبه ، ۱۲فروردین۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: قم پرس]
[مشاهده در: www.qumpress.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 48]
-
گوناگون
پربازدیدترینها