محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1826999488
تحلیلی درباره مناسبات قدرت در خانواده ایرانی/ جوانان برای به خدمت گرفتن دیگری ازدواج می کنند!
واضح آرشیو وب فارسی:انتخاب: در خانواده سنتی ایرانی ظاهرا همه قدرت در اختیار مردان بود؛ هرچند زنان نیز به طور عمده با فرزندآوری می توانستند به شکل ضمنی در خانواده قدرت به دست آورند.پایگاه خبری تحلیلی انتخاب (Entekhab.ir) : در خانواده سنتی ایرانی ظاهرا همه قدرت در اختیار مردان بود؛ هرچند زنان نیز به طور عمده با فرزندآوری می توانستند به شکل ضمنی در خانواده قدرت به دست آورند. به گزارش انتخاب؛ در خانواده سنتی ایرانی ظاهرا همه قدرت در اختیار مردان بود؛ هرچند زنان نیز به طور عمده با فرزندآوری می توانستند به شکل ضمنی در خانواده قدرت به دست آورند. در این شکل خانواده، با وجود توزیع قدرت، اصل و اساس حفظ خانواده و ازخودگذشتگی بود. با گذشت زمان، مناسبات قدرت در خانواده ایرانی تغییر کرده است. زن ها به اندازه مردها احساس قدرت می کنند و چیزی به نام ایثار در چفت وبست خانواده ایرانی نیست. با تقی آزادارمکی، جامعه شناس، در مورد مناسبات قدرت در خانواده ایرانی گفت وگو کرده ایم. در ساختاری که ظاهرا بر اساس علاقه، ازخودگذشتگی و دیگرخواهی شکل می گیرد و بالطبع با بسیاری ساختارهای دیگر اجتماعی متفاوت است، چرا رقابت بر سر قدرت وجود دارد؟ آیا این رقابت در گذشته نیز وجود داشته یا امروزه با تغییرات اجتماعی ایجاد شده و از اساس ناگزیر بوده است؟ فرض شما فرض ایدئالیستی درستی است، اما واقعی نیست. یکی از مشکلات اساسی خانواده در دوره معاصر این است که این واحد بر اساس دیگرخواهی و ایثار و تعلق تام وتمام شکل نمی گیرد. در نبود این دیگرخواهی و ایثار، نخستین اتفاقی که در خانواده می افتد، بحث تقسیم قدرت است. این در خانواده ایرانی بحث تازه ای است. در خانواده سنتی، هنگامی که زن و مرد تصمیم به تشکیل خانواده می گرفتند و وارد این فضا می شدند، قصد ماندگاری داشتند. این ماندگاری الزام هایی به همراه داشت. درست است که در این شکل خانواده تقسیم کار به شکل طبیعی وجود داشت، اما فرد برای دیگری زیست می کرد؛ یعنی در چنین خانواده ای زن برای مرد، مرد برای زن یا هردو برای فرزند یا همه برای کیان خانواده، یا همه برای چیزی به نام بقا یا برای زندگی کردن، زیست می کردند. درواقع ضرب المثلی که می گفتند زن با لباس سفید به خانه بخت می رود و با کفن سفید بیرون می آید، معنایش این بود که خانواده با فرض و بر اساس ماندگاری شکل گرفته است. این البته بدان معنا نیست که برای مرد چنین فرضی وجود نداشت، بلکه مرد هم اساساً برای ماندگاری در خانواده اقدام به تشکیل آن کرده بود. مهم ترین مسئله در خانواده بعد از شکل گیری، به سرعت فرزندآوری بود؛ مسئله تربیت فرزند، انتقال فرهنگ، بقای خانواده، حفاظت از سرمایه خانواده و تولید سرمایه اجتماعی و فرهنگی و غیره. این را با خانواده امروزی مقایسه کنید. امروز در هنگام تشکیل خانواده مهم ترین دغدغه و بحث، خودخواهی است تا دیگرخواهی. واقعیت این است که در جامعه امروز ایران افراد برای خودخواهی تشکیل خانواده می دهند. درواقع، در این شکل خانواده نه تنها ایثار جایی ندارد، بلکه افراد برای به خدمت گرفتن دیگری ازدواج می کنند. این است که امروز خانواده در ایران دچار بحران شده است. در خانواده ایرانی می بینید که بیشترین چالش ها و درگیری ها در سال های نخستین زندگی رخ می دهد. در این شکل خانواده، به طور معمول طلاق از سال اول تا پنجم اتفاق می افتد؛ چون زن و مرد هنوز تصمیم نگرفته اند دیگری را بخواهند یا به دیگری تعلق داشته باشند و گذشت کنند. در چنین خانواده ای معمولاً از سهم صحبت می شود. در همان ابتدای شکل گیری خانواده، زنان حق طلاق و تحصیل و... می خواهند و مردان نیز شرط و شروط خاص خود را می گذارند. این مجموعه شروط، به معنای حذف دیگرخواهی و ایثار است. درواقع، افراد در چنین شرایطی این پیغام را به هم می دهند که «تا جایی با تو زندگی می کنم که نیازهای من تأمین شود». این نیازها گستره وسیعی را در برمی گیرند و شامل نیازهای جنسی، اقتصادی، خانوادگی و نظایر آن است. اینجاست که به نظر می رسد یکسان سازی یا توزیع امکانات در خانواده رخ می دهد و دعوای اینکه چه کسی تصمیم بگیرد، به وجود می آید و درواقع اینجاست که قدرت مهم می شود. البته این بدان معنا نیست که قدرت در خانواده سنتی ایرانی مهم نبود؛ قدرت در آن روزگار هم مهم بود و عمل می کرد، اما تفاوت این بود که افراد و به خصوص زنان در خانواده برای به دست آوردن چیزهای دیگر این اِعمال قدرت را می پذیرفتند. از جمله چیزهایی که افراد بابت آن قدرت را تاب می آوردند، مواردی بود مانند داشتن فرزند، حفظ حرمت خانواده و اینکه طلاق و بدنامی رخ ندهد. برای مرد هم کمابیش چنین خواسته هایی وجود داشت. امروزه اما شکل برخورد متفاوت است؛ به این صورت که افراد می گویند من مهم هستم و همسرم به اندازه من مهم است. اینجاست که دعوا شکل می گیرد، چون نظام فرهنگی ای که در اختیار ماست این گونه طراحی نشده است و درنتیجه گرفتاری چندبرابر می شود. نظام فرهنگی- اجتماعی ما توضیح دهنده توزیع قدرت به این معنا نیست. هزار شرط و شروط هم که در هنگام ورود به زندگی مشترک گذاشته شود، نظام فرهنگی نقش خودش را بازی می کند و درنهایت این به اعتراض فرد به فرد، افراد نسبت به هم و نسبت به دیگری تبدیل می شود. نخستین سخنی که زن و شوهر در خانواده، بعد از اولین اختلافات، به آن اشاره می کنند، طلاق است. در خانواده گذشته اصلاً از طلاق سخن گفته نمی شد. در خانواده سنتی قهر و اعتراض بود، اما طلاق به این سادگی در مخیله افراد جا نمی گرفت. امروز ساده ترین و نزدیک ترین گزینه موجود جدایی است؛ اینجاست که خود صحبت درباره طلاق عاملی برای ازهم پاشیدن می شود. وقتی آن قدر به طلاق سهولت می بخشیم، خود حرف طلاق علت طلاق می شود. به نظر می رسد با استقلال اقتصادی بیشتر زنان، در خانواده هایی که وابستگی مالی به زنان بیشتر و نقش آن ها در تصمیم گیری ها پررنگ تر است، ظاهراً زنان قدرت تأثیرگذاری بیشتری دارند، اما دیده می شود که در بزنگاه هایی یا خود زنان این قدرت را باور نمی کنند و نمی توانند از آن استفاده کنند یا مردان خانواده در لایه های پنهان تر اجازه استفاده از قدرت را به زنان نمی دهند. درنهایت، در لایه های پنهان تر، جنگ قدرت هنوز ادامه دارد. این فضا را چگونه تحلیل می کنید؟ بله، این جنگ پنهان است. در ابتدای زندگی مشترک، دختر و پسر با هم گفت وگو می کنند و به توافق هایی می رسند. آن ها تصور می کنند قرار است به زندگی خوبی برسند، اما وقتی وارد زندگی می شوند، نظام فرهنگی و اجتماعی با آن ها سازگاری ندارد و خودشان هم حاضر نیستند به نفع یکدیگر در یک بازی درازمدت کنار بیایند تا خانواده را حفظ کنند؛ این است که ساده ترین دعوا می تواند به جدایی بینجامد. درظاهر بازیگر این ها هستند، اما چیزی که موجب می شود این همه ناسازگاری وجود داشته باشد، همان نظام فرهنگی است. این نظام فرهنگی، که پیش از این، سکوت و سازش و دگرخواهی را توضیح می داد، امروز به افراد می گوید اگر با هم نمی سازید، پس خودخواه اید و ایثار نمی کنید و باید جدا شوید؛ یعنی همین نظام فرهنگی که تا دیروز ماندگاری را توضیح می داد، امروز جدایی را توضیح می دهد. چه اتفاقی در جامعه ایرانی افتاده است که نظام فرهنگی- اجتماعی ایجاد ناسازگاری می کند؟ نظام فرهنگی در جامعه ایرانی تغییر عمده ای نکرده است. آدم ها احساس جداشدگی و تنهایی می کنند و نظام فرهنگی این را تشدید می کند. برای مثال، فرض کنید دختر و پسری دچار اختلاف شده اند و به دادگاه رجوع می کنند. در دادگاه از زن می پرسند همسرت چگونه است و همین پرسش را از مرد نیز می کنند. این سؤال، با همان کلیشه های فرهنگی موجود در جامعه، مرد را وامی دارد که بگوید همسرم ناسازگار است و زن را وامی دارد که بگوید شوهرم ناتوان و بداخلاق است. درواقع آن نظام فرهنگی کلیشه هایی را در اختیار آدم ها می گذارد که فرد با استفاده از آن ها لازم نیست، بگوید خواسته های من در این زندگی مشترک تأمین نشده است، بلکه می گوید همسرم مشکل دارد؛ در صورتی که درواقع علت اساسی، خودخواهی و زیاده خواهی تک تک طرفین دعوا در خانواده است. طی سال ها و در جریان تغییر جامعه ایرانی چه اتفاقی افتاده است که افراد به اینجا برسند که جز خواسته خودشان در خانواده چیز دیگری اهمیت نداشته باشد و مواردی که در گذشته موجب پایداری خانواده می شده از اساس نایاب شود؟ جامعه ایرانی دچار دگردیسی عمده ای درباره رسیدن به فردیتی شده که خودخواهانه است؛ یعنی در جریان سال ها، به خصوص در سه دهه اخیر، افرادی در این جامعه تولید شده اند که دیگرخواه نیستند. با درنظرگرفتن این واقعیت که به خصوص در سه دهه اخیر، مفاهیمی مانند ایثار و فداکاری و از خودگذشتگی به شدت از سوی رسانه های رسمی در جامعه ایران تبلیغ شده است، چطور ممکن است چنین اتفاقی، یعنی شکل گرفتن فردیت خودخواهانه، رخ داده باشد؟این بدان دلیل است که در نظام تربیتی ایران دوگانه ای شکل گرفته که یک بخش آن جمع گرایی و ایثار بوده است؛ در بخش دیگر اما، در متن زندگی اجتماعی، منفعت خود آدم ها مهم می شود. روال این است که در مدرسه به کودک می گویند باید درس بخواند و درجه یک باشد، به کلاس های مختلف برود و مهارت های مختلف به دست بیاورد. درواقع طی سال ها بار زیادی روی فرد انبار می شود و این احساس در او به وجود می آید که بسیار مهم است. هنگامی که همین فرد در جامعه و در برابر مصرف، در مورد نیازهای جنسی و اجتماعی قرار می گیرد، در او انباشتی از نیازهای خودخواهانه ایجاد می شود که سویه دیگر همان دوگانگی است. درواقع بخش دیگرخواهی به شکل رسمی وجود دارد، اما به لحاظ آموزه ای درونی نشده است. این فردیت مدرن، خودخواهانه است و تنها منافع خود را در نظر می گیرد. شکل فردیت غربی با فردیتی که در جامعه ایرانی است، چه تفاوتی دارد؟ در نظام فرهنگی غرب به فردیتی که وجود دارد، اجازه کنش داده می شود و کلیت نظام آموزشی آموزه های فردگرایی دگرخواهانه را اشاعه می دهد نه جمع گرایی را که فرد در آن دیده نشود. به آدم ها گفته می شود مهم هستند، اما اهمیتشان محدود و معطوف به دیگران است. این فردگرایی دگرخواهانه است. در خانواده، در چنین جامعه ای که شما به آن اشاره می کنید، چه رفتار و آموزه هایی جریان دارد که خروجی آن چنین افرادی است که فردیت دیگرخواهانه در آنها نمود دارد؟ در خانواده ها نیز رفتار محدود و معطوف به فردیت دگرخواهانه است. در آموزش کلی جامعه به افراد گفته می شود آن ها همه مسئولیت ها را به عهده ندارند و از طرف دیگر خانواده و همه اختیارات هم دست آن ها نیست. درعین حال نظام های حمایتی نیز در کنار نظام خانواده وجود دارند و همه مسئولیت ها با خانواده نیست. در چنین خانواده و جامعه ای فرد می آموزد زندگی شخصی خودش را بسازد؛ این است که به سرعت از خانواده خارج می شود و از حدود ١٥سالگی می تواند تصمیم بگیرد که می خواهد ادامه تحصیل بدهد یا خیر. سیستم حمایتی نیز در چنین جامعه ای برای خانواده تعریف شده است که وقتی فرزندان این واحد را ترک کردند، والدین تنها نمانند. زمانی که فرزند از خانواده بیرون می رود، سیستم از او حمایت می کند تا آواره و فاسد و گرفتار نشود. در این جامعه به افراد گفته می شود اگر قانون را رعایت کنند، سیستم مسئولانه با آن ها برخورد می کند. در جامعه ایرانی همه مسئولیت ها روی خانواده بار می شود و همه چیز هم در اختیار اوست و خانواده مسئول فرزندان است. خانواده مسئولیت پذیری را آغاز می کند، ولی آموزه های مدرن، در کلاس و مدرسه و رسانه ها، نیازهای فردی را تبلیغ می کنند. این است که فرد در خانواده ایرانی فربه می شود، بی آن که آموزش های اجتماعی پیوند خود با مسئولیت هایش را فرا گرفته باشد. اگر بخواهیم مناسبات قدرت در خانواده ایرانی را با جامعه ای که در آن فردگرایی معطوف به جمع وجود دارد مقایسه کنیم، این مقایسه چگونه خواهد بود؟ در جامعه ای که فردگرایی دیگرخواهانه وجود دارد، خانواده خیلی منشأ کنش سیاسی، اقتصادی و فرهنگی نیست و مسئولیت های محدودی دارد. فرزندآوری و حمایت از فرزند تا محدوده هایی در حیطه مسئولیت اوست و بیش از آن مسئولیت عمده ای برای خانواده تعریف نمی شود. پس میان زن و مرد در آن فرهنگ مناسبات قدرت چگونه است؟ در چنین جامعه ای برابرخواهی وجود دارد، ولی براساس مسئولیت پذیری است. در جامعه ما اما نابرابری و نپذیرفتن مسئولیت توأمان وجود دارد. این است که امروز گرفتاریم و نخستین مشکل به دعوا منجر می شود. در غرب، در نیمی از موارد با وجودی که افراد می توانند خانواده را ترک کنند، این اتفاق نمی افتد، اما در ایران گزینه اول طلاق است. این است که در ایران با یک جامعه مستأصل، ناراحت و ناراضی مواجه ایم. این رویه کجا امکان اصلاح دارد؟ در نظام آموزشی و البته نه نظام آموزش وپرورش. فرد مدرن، باید مسئولیت پذیر باشد. نظام باید مسئولیت ها را به افراد جامعه برگرداند؛ برای مثال، فرزند من اگر می خواهد ادامه تحصیل بدهد، باید مشارکت کند، در صورتی که خانواده ایرانی می خواهد تا لحظه آخر و تا همیشه برای فرزند تصمیم بگیرد. درواقع ما در جامعه ایرانی پای بچه ها می ایستیم تا آن ها را به بحران می رسانیم و درنهایت همین فرزندی که این همه هزینه برای خانواده داشته است، به منبعی برای خشونت با خانواده و والدین تبدیل می شود. به نظر می رسد این روزها خشونت جدیدی علیه والدین در این کشور اتفاق افتاده است. فرزندان با بی توجهی، بی احترامی، نابودکردن سرمایه های فرهنگی و اقتصادی خانواده اقدام به اعمال خشونت می کنند. این رفتار از کجا آمده است؟ بروز این رفتار بابت آن است که مسئولیت پذیری به اشتباه عمل کرده و خانواده به عنوان تنها مانع رشد افراد تلقی شده است؟ در جامعه امروز ایران آدم ها احساس می کنند اگر با خانواده شان باشند، مشکل پیدا می کنند و چون با خانواده مانده اند، مشکل پیدا کرده اند. چطور می شود از این بحران خارج شد؟ این از اقتضای اجتماعی و کانونی کردن خانواده در سیاست فرهنگی ما ایجاد شده است و اصلاح آن منوط به آموزش است و البته نه آموزش به معنای مدرسه ای، بلکه آموزش در سیاست گذاری ها. اینکه در جامعه ایران باید انسان و مسئولیت او پذیرفته شود. وقتی بپذیریم به انسان ها مسئولیت بدهیم و در قبال این مسئولیت حقوقی داشته باشند، اینجاست که قانون ظهور می کند. وقتی قانون آمد، کسی نمی تواند بهانه بیاورد و همه ملزم به رعایت آن هستند. چه زمانی می شود به افراد مسئولیت داد؟ هنگامی که حق و اختیار داشته باشند. درهرحال واقعیت این است که در جامعه ایرانی ما هنوز تصمیم نگرفته ایم وظایف را تقسیم کنیم و به آدم ها حق و مسئولیت بدهیم. اساساً در این جامعه به کسی حق داده نمی شود که مسئولیت داشته باشد. در گذشته «فرزند» برای زنان ابزار قدرت محسوب می شده و با فرزندآوری می توانسته اند موقعیت خود را در خانواده تثبیت کنند و بعضاً قدرت بگیرند. درحال حاضر این مورد را چگونه می بینید؟ آیا امروز هم فرزند برای زنان ابزار قدرت است یا با توجه به اهمیت حق حضانت، زنان فرزندآوری را به مثابه بندی بر پای خود می بینند؟ آیا استفاده ابزاری از فرزند برای قدرت گرفتن هنوز در خانواده ایرانی وجود دارد؟ تا دیروز زن ها بابت فرزندآوری قدرت می گرفتند. درست است که در خانواده های ایرانی پدران اهمیت زیادی داشتند، اما فرزندان به طور ضمنی زیر سلطه رأی مادرانشان بودند. این به مادران قدرت می داد. در جامعه جدید زن ها احساس می کنند، با وجود مردانی که چندان مسئولیت پذیر نیستند، فرزندآوری زیاد بدبختی پیش می آورد. * روزنامه شرق
دوشنبه ، ۹فروردین۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: انتخاب]
[مشاهده در: www.entekhab.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 108]
-
گوناگون
پربازدیدترینها