محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1827833910
مولاوردی:لبخند را بر لبمان خشکاندند
واضح آرشیو وب فارسی:روزنو: روز نو : سالی که گذشت، برای معاونت زنان ریاست جمهوری سالی پرچالش و پرحرکت بود. آنهایی که این معاونت را تشریفاتی می دانستند، انتظار حرکت های سازنده و صریح را از این معاونت نوپا نداشتند. اتفاقاتی که شهیندخت مولاوردی و همراهانش را در این معاونت دربر گرفته، بر کسانی که در حوزه زنان فعالیت می کنند، پوشیده نیست. روزی نبود که مولاوردی و همکارانش در کانون هجمه قرار نگیرند. با برپاکردن و نکردن نشست ها، با اعتراض کردن و نکردن روی موضوعات، با صحبت کردن، با تصویب کردن طرح هایی برای زنان و ... عده ای بودند که بخواهند معاونت زنان را به چالش بکشند؛ اما معاونتی که حالا به قول مولاوردی صیقل خورده است، قرار بود کارهای تازه ای کند. در روزهای پایان زمستان ٩٤، در همان روزهایی که به قول خود مولاوردی در جواب عکاس «شرق» که می خواست لبخند بزند و او می گفت لبخند را بر لبانش خشکانده اند، در ابتدای خیابان نجات اللهی در طبقه چهارم ساختمان معاونت زنان که تابلو و نشانی از این معاونت ندارد، با او درباره همه دغدغه ها و چالش های تمام نشدنی سال ٩٤ گفت وگو کردیم. درباره تمامی اتفاقات حول معاونت زنان که کارش به لغو امتیاز یک نشریه هم کشید. مولاوردی اما از نتیجه این کار راضی است. هرچند می گوید زنان هنوز با آرمان هایی که در ابتدای انقلاب برای آنها در نظر گرفته شده بود، فاصله ای رؤیایی دارند ... خانم مولاوردی! در سال ٩٤ معاونت زنان بیش از گذشته جاندار به نظر می رسید. یادم است یک بار که با شما صحبت کردم، به شما گفتم احساس می شود معاون امور زنان یک مقام فرمایشی است؛ اما امسال به نظر می رسد این معاونت از حالت فرمایشی درآمده که نقطه عطفی در فرایند فعالیت معاونت زنان محسوب می شود. خودتان این را حس کردید و اگر حس کردید، دلیلش را چه می دانید؟ تأیید این نظر، به این معنا نیست که سال ١٣٩٣ و نیمه ١٣٩٢ که مسئولیت را بر عهده گرفتیم، در چارچوب مأموریت هایی که داشتیم، حرکت نمی کردیم. خب این طبیعت شروع فعالیت ما در دوره جدید با رویکرد جدید بود که می طلبید ما حتما زمان معقولی را برای مطالعه و بررسی و شناخت درست وضعیت و مسائل و مشکلات سپری کنیم تا بعد از شناخت درست، برسیم به وضعیتی که بتوانیم برنامه ریزی درستی داشته باشیم. آن یک سال و نیم ما به این شکل سپری شد و بعد توانستیم خودمان را پیدا کنیم. به تعبیر یکی از اعضای دولت در آن زمان، آواربرداری می کردیم و نهایتا رسیدیم به سال ١٣٩٤ که هنوز هم به نظر من مطلوب نیست تا به نقطه عطف کاری مان برسیم و بتوانیم بیش از این نقش آفرین باشیم. امیدواریم بتوانیم در این دو سال باقی مانده دولت، به آن جایگاه اصلی خودمان برسیم؛ البته تلاش کردیم از انتظارات و نقش های کلیشه ای که این گونه جایگاه ها، چه معاونت و چه دفاتر امور زنان و خانواده در کشور و در استان ها و در دستگاه های اجرائی پیدا کرده اند، فاصله بگیریم، ولی هنوز مطلوب نیست. در یک نگاه اجمالی، سال ١٣٩٤ برای معاونت زنان چطور گذشت؟ سالی با فراز و نشیب و تقریبا متأثر از وضعیتی که دولت با آن رودررو بود. سال سختی بود برای ما، چون هرچه ما پیش تر می رویم، حجم و شدت انتقادها و تخریب ها بیشتر خودش را نشان می دهد و قطعا خیلی بیشتر از قبل، پاسخ دادن و خنثی کردن این انتقادها و تخریب ها، انرژی و وقت ما را می گیرد. فکر می کنید مهم ترین اقداماتی که در سال ١٣٩٤ در حوزه زنان توانستید انجام دهید و به آن برسید، چه بوده است؟ شاخص ترین اقدام ما، تدوین برنامه ششم توسعه بود که از ابتدای دوره آن را شروع کردیم؛ چراکه با علم به اینکه در سال پایانی برنامه پنجم توسعه هستیم، همان عملکردی که اشاره کردم با شناخت وضعیت، شروع و نهایتا به تدوین و ترسیم نقشه آسیب های اجتماعی و اطلس وضعیت زنان ختم شد و بعد هم موضوعاتی را که در برنامه ششم توسعه باید به آن توجه شود، طبق نظر صاحب نظرانی که به کمیته تخصصی دعوت می کردیم، اولویت بندی کردیم و پنج گزارش وضعیت، تدوین شد. خب این در کنار ٣١ گزارش استانی بود که برای سفرهای استانی رئیس جمهور آماده کردیم و در اختیار استان ها هم قرار دادیم. همه اینها مقدمه ای شد برای ما که در سال ١٣٩٤ برای تدوین برنامه ششم توسعه که دولت قرار است به دستگاه های اجرائی ابلاغ کند وارد شویم و همین طور پیشنهاد احکام مورد نیاز برای اجرای آن برنامه که این یکی از شاخص ترین کارهای ما در سال ١٣٩٤ بود؛ البته هنوز هم از آن فراغت پیدا نکرده ایم؛ زیرا در دستور کار مجلس است و چاپ و آماده کردن سند پشتیبان برنامه و ملزومات آن الان در دستور کارمان قرار دارد و بعد هم فراهم کردن زمینه برای اجرای آن بعد از تصویب مجلس. در کنار این ما اهتمام جدی داشتیم برای برگزاری نشست های منطقه ای که با هدف ترویج همکاری های شبکه ای بین دولت و نهادهای مدنی در حال برگزاری است. این نشست ها هم با هدف ارتقای سرمایه اجتماعی زنان و خانواده در حال برگزاری است و همین طور ترویج همکاری های شبکه ای و تخصصی با سیاستی که دولت یازدهم در پیش گرفته است. انتقادی که شاید درباره معاونت زنان وجود دارد، این است که این معاونت با وجود اینکه سر و کارش باید با زنان خانه دار باشد، زنان در بطن خانه ها، زنان عام و داخل جامعه خیلی این معاونت را نمی شناسند و از وجود چنین معاونتی بی اطلاع هستند؛ این مسئله مهمی است. شما به این مسئله واقف هستید؟ آیا برای این مسئله مهم، برنامه ای دارید؟ حقیقتش این طور نیست. ما دست کم به صورت اعلامی مطرح کردیم مخاطب ما همه گروه های زنان در تمامی سنین، اعم از شهری و روستایی و عشایری هستند؛ اما دو نکته درخور تأمل وجود دارد: اولا از یک طرف به این شکل نیست که متولی برای این گروه های زنان نداشته باشیم. ما نباید این برداشت را داشته باشیم که زنان را باید یک طرف بگذاریم و بگوییم که امکانات و تسهیلاتی که دستگاه های اجرائی دارند، متعلق به مردان است و معاونت باید بخش بسیار محدودی از اعتبارات را که در اختیار دارد به کل زنان اختصاص دهد؛ ثانیا این نگاه را بیشتر مسئولان هم دارند که ما سر این نگاه چالش داریم؛ اینکه می گویند برای ما زن و مرد فرقی نمی کند و اینکه ما برای زن و مرد در آموزش وپرورش، بهداشت، جهاد کشاورزی و ... توأمان داریم برنامه ریزی می کنیم و برای مان فرقی ندارد. این نگاه را بیشتر در وزارتخانه هایی که هنوز مشاور امور زنان و خانواده را تعیین نکرده اند، مطرح می کنند که ما این استدلال را در پاسخ داریم که در برنامه ریزی باید به تفاوت ها، فاصله ها و شکاف های جنسیتی که وجود دارد توجه کنیم؛ ولی حقیقتا به این معنا نیست که ما بگوییم مثلا همه امکانات آموزش وپرورش برای پسران است. ولی ما بیاییم با اعتبارات بسیار محدودی که در اختیارمان است، برای دختران در آموزش وپرورش یا برای بهداشت آنها، برای آموزش عالی دختران دانشجو یا زنان روستایی برنامه ریزی کنیم. خب دستگاه های متولی در حال انجام دادن کار خودشان هستند. وظیفه ما شناسایی فاصله ها، خلأها و شکاف هایی است که وجود دارد و عرض کردم شناسایی ظرفیت ها و مدیریت آن ظرفیت ها. این کار را از سال ١٣٩٢ شروع کردیم و هر سال با آموزش وپرورش پیش می رویم. بخشی از اعتبار را آموزش وپرورش باید از سرجمع اعتباراتی که در اختیارش است، اختصاص بدهد. همه این موارد را به این شکل در دستور کار قرار می دهیم. منتها اینکه به ما انتقاد می شود که چرا خروجی ملموس ندارد و چرا این کارهایی که دارد انجام می شود به چشم نمی آید، خود ما هم واقعا این احساس را داریم و خستگی به تن مان می ماند؛ با این حجم زیاد کاری که داریم، برمی گردد به انتظار رو به تزایدی که در جامعه از جایگاه این معاونت وجود دارد و بعد از دولت یازدهم هم این مطالبات واقعا روز به روز دارد افزایش پیدا می کند و نیز برمی گردد به میزان خلأها، شکاف ها و فاصله هایی که وجود دارد و به این راحتی این خلأ و شکاف پُر نمی شود و نیاز به توجه ویژه ای دارد که عزم همگانی می طلبد؛ حتی درباره خانواده که مطرح می شود که برای خانواده چه کردید؟ چرا روزبه روز طلاق افزایش پیدا می کند؛ خب این مسائل واقعا از عهده معاونتی با این عِده و عُده، خارج است؛ یا درباره حجاب و عفاف همه فرافکنی می کنند و مسئولیت مربوط به خود را نمی پذیرند. مهم ترین چالشی که در سال ١٣٩٤ داشتید، چه بوده است؟ چالش ها همان چالش هایی بوده که در سال ١٣٩٣ هم داشته ایم؛ البته هرچه پیش تر می رویم این چالش ها بیشتر خود را نشان می دهد. ما یک سری چالش های ساختاری داریم که هنوز به قوت خود باقی است: از نظر کارآمدنبودن و اثربخش نبودن رابطه سازمانی مان و خود ساختار و تشکیلات معاونت که در دنیا به آن مکانیسم های نهادین می گویند برای پیشرفت زنان که مأموریت اصلی اش این است که بودجه و برنامه یک کشور را به جنسیت حساس کند، نگرش جنسیتی را در جای جایِ برنامه ها و در بودجه یک کشور، جاری و ساری کند، به خاطر اینکه ما در کشور جایگاه اقتدار و ضمانت اجرائی لازم را نداریم، نتوانسته ایم این هدف را محقق کنیم؛ دستگاه های متناظر ما در وزارتخانه ها و در استان ها هم همین طور. ما در این دو سال خیلی تلاش کردیم این ساختار اثربخش سازمانی شکل بگیرد. این چالش برای ما واقعاجدی است؛ البته در یک حکم پیشنهادی که ماده ٢٦ لایحه احکام برنامه ششم است این را پیشنهاد دادیم، ان شاءالله که در پنج سال آینده به ثمر بنشیند؛ البته در شش ماه بعد از تصویب برنامه قرار است آیین نامه اش نوشته و وارد مرحله اجرائی شود. بعد یک سری چالش های غیرساختاری خارجی و ناشی از موازی کاری ها نیز در حوزه زنان و خانواده وجود دارد و تشکیلات موازی که بعضا رویکردهای متناقضی با معاونت دارند و کلا تلاش شان این است که فعالیت های معاونت را بلااثر و خنثی کنند که عرض کردم چقدر وقت و انرژی ما را به خودش اختصاص می دهد. از سوی دیگر چالش ها و آسیب های اجتماعی که در حوزه زنان و خانواده خودش را نشان می دهد و بیشتر متأثر از وضعیت کلی جامعه است و ما نمی توانیم حوزه خودمان را بی تأثیر از این وضعیت بدانیم. تأثیری که وضعیت معیشتی و اقتصادی جامعه بر وضعیت زنان و خانواده ها دارد، همه اینها در سال ١٣٩٤ هم بود و ما نمی توانستیم بدون توجه به این واقعیت ها، برنامه های خودمان را پیش ببریم. چیزی که امسال درباره معاونت بیشتر به چشم می آ مد این بود که صراحت کلام بیشتری در شما و همکاران تان دیده می شد. این صراحت کلام از سوی رئیس جمهور به شما توصیه شده بود یا سیاست کلی شما بود؟ این توصیه ای نبود، به آن شکلی که اشاره کردید. سیاست دولت یازدهم است. شما این را در سایر دستگاه های متولی، به ویژه آسیب های اجتماعی می بینید که سیاست سرپوش نگذاشتن بر آسیب های اجتماعی است و این آسیب ها آن چهره زشت خود را روزبه روز بیشتر به همه ما نشان می دهد. به این شکل نبود که بنشینیم و برنامه ای بنویسیم و طبق آن سیاست پیش برویم. از اول هم بوده، ولی خب شاید زمان و اقتضای نشان دادن خودش را نداشته و در سال ١٣٩٤ بیشتر ما زمینه را مناسب دیدیم برای اینکه به این شکل حرکت کنیم و این برمی گردد به آن شناخت درستی که از وضعیت پیدا کرده بودیم. سال ١٣٩٢ و ١٣٩٣ ما در حال بررسی وضعیت بودیم و هنوز چشم انداز روشنی از وضعیت موجود نداشتیم. وقتی نتایج و یافته های بررسی ها را به دست آوردیم، متناسب با آن یافته ها باید وارد عمل می شدیم و نقش خودمان را ایفا می کردیم؛ وگرنه اگر ما قرار است سکوت کنیم و بی اعتنا باشیم نسبت به آنچه در پیرامون مان می گذرد و فعل و انفعالات و معادلاتی که در جامعه در حال وقوع است، نبودن مان خیلی مؤثرتر از بودنمان است که پاسخ گو نباشیم و هیچ واکنشی نشان ندهیم و قطعا تأثیرش خیلی بیشتر از این است که نباشی و انتظاری هم وجود نداشته باشد. ما بر همین اساس برنامه های متعددی را طراحی کردیم. از همان ابتدا کارگروه های تخصصی را طبق باور و اعتقادی که خودم داشتم به عنوان اتاق فکر معاونت از بدنه جامعه که شما اشاره کردید، در موضوعات مختلف در ١٤ محور راه اندازی کردیم. تا این کارگروه ها خودشان را پیدا کنند و در جای واقعی خودشان قرار بگیرند، زمانی را از دست دادیم؛ ولی به تازگی با برگزاری نشست های تخصصی، به نظر می رسد دارند خودشان را پیدا می کنند. یکی از این نشست ها، نشست سلامت زنان و رفتارهای پرخطر با تأکید بر تن فروشی بود. اینها سلسله نشست هایی است که طراحی شده و اولینش این بود که کارگروه پیشگیری از آسیب های اجتماعی ما برگزار کرد، درحالی که هدف ما واقعا آن چیزی نبود که خیلی ها آمدند و شلوغش کردند. بحث آگاهی دهی درباره ایدز بود. با توجه به اینکه الان الگوی ابتلای به ایدز از تزریق به روابط جنسی تغییر پیدا کرده و زنان متأهل اینجا به عنوان قربانیان ساکت و مظلومی هستند که واقعا مورد اجحاف قرار می گیرند و از طریق همسران شان مبتلا می شوند، بدون اینکه خودشان تقصیر و گناهی داشته باشند. این بحث اصلی ما بود که سلامت این زنان در برابر رفتارهای پرخطر همسران شان مورد توجه قرار گیرد که به آن شکل در جامعه منعکس شد و آمارها و اطلاعاتی هم که ارائه شد، مربوط به هشت سال گذشته بود که قبلا به صورت رسمی از سوی یکی از دانشگاه ها این تحقیق انجام و مقاله مربوطه هم منتشر شده بود و آمار و اطلاعات جدیدی نبود که برخی آمدند و گفتند جنگ با خدا و پیامبر بوده و قصد به رسمیت شناخته شدن تن فروشی وجود دارد و خیلی بحث های دیگر که البته هنوز هم ادامه دارد و تمام نشده و یکی از مواردی که -به نظر برخی- به کارنامه سیاه ما اضافه شده، همین مورد است که دائما دارند به آن اشاره می کنند. شما وقتی که می خواستید این نشست را برگزار کنید، می دانستید که چنین اتفاق هایی هم پشتش خواهد بود؟ حدسش را می زدیم، ولی نه تا این اندازه بداخلاقی که زمین را به آسمان بدوزند تا برداشت خودشان را به کرسی بنشانند. اولا یک اشکال به ما برمی گشت. این نشست تخصصی بود، نباید اعلان عمومی می شد. دعوت نامه هایی هم که خطاب به مشاوران دستگاه های اجرائی و صاحب نظران از طریق معاونت از طرف کارگروه مربوطه اش ارسال شده بود و در یکی از گروه های تلگرامی اعلان عمومی شد و همین بحث، دامنه اعتراضات را خیلی گسترده کرد. اگر به صورت تخصصی برگزار می شد، قطعا ما حضور خیلی ها را نداشتیم و بحث در بین صاحب نظران که برای شان این بحث ها طبیعی است و باید صورت بگیرد، انجام می شد. واکنش دولت چه بود؟ ما به عنوان نماینده دولت در این حوزه هستیم. واکنش خاصی را من ندیدم. ما بالاخره در حیطه وظایف و مسئولیت های خودمان برنامه ای را برگزار کرده بودیم و پاسخ گوی آن بودیم. مصاحبه هایی هم که بعدا انجام شد و کسانی هم که به عنوان اعضای پنل و میزگرد شرکت کرده بودند، خودشان صاحب نظر آن حوزه هستند. خانم دکتر محرز یکی از کسانی هستند که از ابتدای انقلاب در این حوزه دارند کار می کنند یا خانم دکتر شادی طلب یا خانم دکتر داوودی از ابعاد پزشکی و حقوقی و جامعه شناسی موضوع را بحث و بررسی کردند. ایرادی که دوستان به ما می گرفتند، این بود که چرا از بُعد دینی موضوع را مطرح نکردید که من جواب دادم عنوان بحث ما این نبود، ما فقط می خواستیم از بُعد پزشکی و حقوقی و جامعه شناسی باشد. می گفتند چرا کارشناس دینی نبوده؟ گفتم از بُعد دینی نبوده بحث ما. اگر قرار است باشد که می توانیم یک میزگرد دیگری برگزار کنیم یا خود شما که منتقد هستید، بیایید برگزار کنید و از بُعد دینی موضوع را مورد بحث قرار دهید. از آن سه بُعد واقعا ما خبره ترین کارشناسان را داشتیم که می توانستند در آن بحث اظهارنظر کنند. اتفاق دیگری که در این گیرودار افتاد، ماجرای هفته نامه یالثارات بود. درباره آن ماجرا هم صحبت کنید. مشکل آنها با شما از کجا نشئت می گیرد؟ در هفته نامه یالثارات یک بخش از ستونی که ظاهرا دنباله دار بود اختصاص داشت به بحث لیبرالیسم و نگرانی هایی که از این نظر وجود دارد. اتفاقا چاپ آن با جریانی که برای تشویق و ترغیب خانم ها برای ثبت نام در انتخابات مجلس و حضور گسترده آنها انجام می شد، هم زمان بود و فراخوانی هم که رئیس جمهور دادند در سخنرانی ای که داشتند و من هم یک فراخوانی داشتم در مراحل پایانی ثبت نام که حتما این فرصت را خانم ها مغتنم بشمارند؛ البته این فراخوان من پنجشنبه دادم و این هفته نامه چهارشنبه چاپ شده بود. بعضی ها به این نکته توجه نمی کنند و فکر می کنند بعد از آن فراخوانی که من داده بودم، این هفته نامه این واکنش را نشان داد و به این شکل خواست دیدگاه خودش را نشان دهد؛ درحالی که روز قبل چاپ شده بود که بعدا از طریق یکی از سایت ها متوجه شدیم که چنین مطلبی کار شده است. این نشریه به یکی از مصاحبه های من که در یک سال و نیم گذشته - فکر می کنم در اوایل تابستان در نوشهر، در اختتامیه جشنواره ورزشی دختران کارمندان وزارت نفت انجام داده بودم- اشاره کرده بود که از من درباره سیاست های دولت درباره حجاب و عفاف سؤال شد. اوایل تابستان همیشه سراغ ما می آیند و می پرسند چه برنامه ای دارید و دولت چه نظری دراین باره دارد؟ من آنجا اشاره کرده بودم که دولت اعتقادی به برخورد سلبی با بدحجابی ندارد و این را مرحله آخر می داند و بیشتر به سمت این می رود که اقدامات ایجابی داشته باشد و برنامه هایی در این چارچوب تدارک می بینیم. ایرنای آن استان برای این مصاحبه تیتر زده بود که دولت اعتقادی به برخورد با بدحجابی ندارد؛ سلبی اش را نزده بود. یالثارات آمده بود این جمله من را کار کرده بود با یک جمله ای داخل پرانتز و نوشته بود ولو با عریانی کامل؛ یعنی دولت برخوردی با بدحجابی ولو با عریانی کامل ندارد. قبلش هم اشاره کرده بود که رئیس جمهوری که با دیدگاه های لیبرالی اش آن بحث ها را مطرح می کند درباره امربه معروف و نهی از منکر، این هم معاونش است و این گونه دارد مطرح می کند؛ که بعدش هم توهین ها و هتاکی هایی که واقعا بی سابقه بود. در جوابیه ای که من نوشتم، گفتم در قبل از انقلاب هم ما چنین ادبیاتی را در مطبوعات مان نداشتیم که به موضوعی بخواهند به این شکل واکنش نشان دهند.
یکشنبه ، ۸فروردین۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: روزنو]
[مشاهده در: www.roozno.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 33]
-
گوناگون
پربازدیدترینها