تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1833508285
حسرت هدیه تهرانی از همبازی نشدن با شکیبایی در یک سریال
واضح آرشیو وب فارسی:رویداد24: هدیه تهرانی که در فیلم «کاغذ بی خط» با زنده یاد خسرو شکیبایی هم بازی بوده است، در یادداشتی از حسرتش برای همبازی نشدن با این بازیگر در سریال «روزی روزگاری» نوشت و از او به عنوان یکی از انگیزه هایش برای ورود به سینما نام برد. هفتم فروردین ماه مصادف با زادروز خسرو شکیبایی، بازیگر مطرح سینما، تلویزیون و تئاتر ایران است که به همین مناسبت به بازخوانی یادداشت هدیه تهرانی که در کتاب خسرو شکیبایی منتشر شده است، می پردازیم. «زمانی که هجده، نوزده ساله بودم آقای ناصر تقوایی که همسر ایشان از اقوام ما بودند راجع به طرح چای تلخ با من صحبت کردند و قرار بود کاری را با هم انجام دهیم و این اولین وسوسه هایی بود که نسبت به سینما داشتم، البته با تفکر و نگاه خاص خودم. ولی هیچ گاه به صورت جدی به این موضوع نگاه نمی کردم تا زمانی که سریال «روزی روزگاری» پخش شد و بازی آقای شکیبایی یکی از انگیزه های من برای ورود به حوزه بازیگری شد. (تا قبل از این سریال ایشان را نمی شناختم). به خاطر می آورم اولین فیلمی را که بازی کردم گویی منتظر اتفاقی بودم که با خسرو شکیبایی، جمشید مشایخی و ناصر تقوایی کار کنم و این اتفاق در «کاغذ بی خط» افتاد که یکی از بهترین تجربه های من است. تا آن لحظه احساس می کردم تا به حال در سینما کار نکردم اما از آن به بعد نظرم در مورد سینما فرق کرد. از نظر من سینما یعنی سینمای تقوایی، سینمای مهرجویی، سینمای کیارستمی به شکل خاص خودش و تازه متوجه شده ام که المان و استاندارد واقعی شناخت سینما و جهان بینی که در پشت آن است یعنی «کاغذ بی خط». فوت خسرو شکیبایی تأثیر زیادی بر من گذاشت و هنوز هم نمی توانم باور کنم که خسرو شکیبایی نیست. علت اینکه نحوه تشییع هنرمندان در ایران همواره با مصیبت همراه است نمی توانم هیچ گاه در مراسم تشییع شرکت کنم. تنها کسی که برای تشییع او رفتم آقای شکیبایی بود، زمانی که پیکر ایشان را آوردند به شکل حیرت آوری راهی باز شد و توانستم به مزارشان برسم. جمعیت بسیاری در آنجا بود که نتوانسته بودند آن ها را سازماندهی کنند و برای انسانی که تا این اندازه در فرهنگ، هنر و ادبیات تاریخ معاصر کشورش تأثیرگذار بوده تدبیری باندیشند تا حداقل خانواده ایشان بتوانند سر مزارش حاضر شوند. به نظر من خیلی تأسف برانگیز است که خانواده هنرمندی با این همه ابعاد روحی بزرگ نتوانند زمان خاکسپاری او بر سر مزارش حاضر شوند. همیشه در خاطرم خواهد ماند که آقای شکیبایی یکی از انگیزه های من برای ورود به سینما بوده و از آرزوهایم بود که ای کاش سریال «روزی روزگاری» زمانی ساخته می شد که من می توانستم در کنار خانم علو، آقای شکیبایی و دیگر بازیگرانی که در آن سریال بودند، بازی کنم، این تنها سریالی بود که حاضر بودم کار کنم. آخرین باری که ایشان را دیدم زمانی بود که با من تماس گرفتند، قراری گذاشته شد و همدیگر را ملاقات کردیم، نامه های عاشقانه نوازنده دربار دوره صفویه به گل اندام که این نامه ها را قرار بود با هم دکلمه کنیم و هیچ وقت این کار انجام نشد، این نامه ها تنها یادگاری است که از ایشان دارم.» هدیه تهرانی که در فیلم «کاغذ بی خط» با زنده یاد خسرو شکیبایی هم بازی بوده است، در یادداشتی از حسرتش برای همبازی نشدن با این بازیگر در سریال «روزی روزگاری» نوشت و از او به عنوان یکی از انگیزه هایش برای ورود به سینما نام برد. هفتم فروردین ماه مصادف با زادروز خسرو شکیبایی، بازیگر مطرح سینما، تلویزیون و تئاتر ایران است که به همین مناسبت به بازخوانی یادداشت هدیه تهرانی که در کتاب خسرو شکیبایی منتشر شده است، می پردازیم. «زمانی که هجده، نوزده ساله بودم آقای ناصر تقوایی که همسر ایشان از اقوام ما بودند راجع به طرح چای تلخ با من صحبت کردند و قرار بود کاری را با هم انجام دهیم و این اولین وسوسه هایی بود که نسبت به سینما داشتم، البته با تفکر و نگاه خاص خودم. ولی هیچ گاه به صورت جدی به این موضوع نگاه نمی کردم تا زمانی که سریال «روزی روزگاری» پخش شد و بازی آقای شکیبایی یکی از انگیزه های من برای ورود به حوزه بازیگری شد. (تا قبل از این سریال ایشان را نمی شناختم). به خاطر می آورم اولین فیلمی را که بازی کردم گویی منتظر اتفاقی بودم که با خسرو شکیبایی، جمشید مشایخی و ناصر تقوایی کار کنم و این اتفاق در «کاغذ بی خط» افتاد که یکی از بهترین تجربه های من است. تا آن لحظه احساس می کردم تا به حال در سینما کار نکردم اما از آن به بعد نظرم در مورد سینما فرق کرد. از نظر من سینما یعنی سینمای تقوایی، سینمای مهرجویی، سینمای کیارستمی به شکل خاص خودش و تازه متوجه شده ام که المان و استاندارد واقعی شناخت سینما و جهان بینی که در پشت آن است یعنی «کاغذ بی خط». فوت خسرو شکیبایی تأثیر زیادی بر من گذاشت و هنوز هم نمی توانم باور کنم که خسرو شکیبایی نیست. علت اینکه نحوه تشییع هنرمندان در ایران همواره با مصیبت همراه است نمی توانم هیچ گاه در مراسم تشییع شرکت کنم. تنها کسی که برای تشییع او رفتم آقای شکیبایی بود، زمانی که پیکر ایشان را آوردند به شکل حیرت آوری راهی باز شد و توانستم به مزارشان برسم. جمعیت بسیاری در آنجا بود که نتوانسته بودند آن ها را سازماندهی کنند و برای انسانی که تا این اندازه در فرهنگ، هنر و ادبیات تاریخ معاصر کشورش تأثیرگذار بوده تدبیری باندیشند تا حداقل خانواده ایشان بتوانند سر مزارش حاضر شوند. به نظر من خیلی تأسف برانگیز است که خانواده هنرمندی با این همه ابعاد روحی بزرگ نتوانند زمان خاکسپاری او بر سر مزارش حاضر شوند. همیشه در خاطرم خواهد ماند که آقای شکیبایی یکی از انگیزه های من برای ورود به سینما بوده و از آرزوهایم بود که ای کاش سریال «روزی روزگاری» زمانی ساخته می شد که من می توانستم در کنار خانم علو، آقای شکیبایی و دیگر بازیگرانی که در آن سریال بودند، بازی کنم، این تنها سریالی بود که حاضر بودم کار کنم. آخرین باری که ایشان را دیدم زمانی بود که با من تماس گرفتند، قراری گذاشته شد و همدیگر را ملاقات کردیم، نامه های عاشقانه نوازنده دربار دوره صفویه به گل اندام که این نامه ها را قرار بود با هم دکلمه کنیم و هیچ وقت این کار انجام نشد، این نامه ها تنها یادگاری است که از ایشان دارم.»
یکشنبه ، ۸فروردین۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: رویداد24]
[مشاهده در: www.rouydad24.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 24]
-
گوناگون
پربازدیدترینها