محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1826735345
مواجهه یک ایرانی با سرباز صهیونیست/ تو کیستی که از مسجد منعم کنی؟
واضح آرشیو وب فارسی:دولت بهار: دولت بهار: محمدرضا توکلی صابری شرحی جذاب از سفرش در دهه ۱۳۸۰ در مسیری که ناصرخسرو در آن گام نهاده را در سفرنامه «سفربرگذشتنی» روایت کرده که بخشی از آن به دیدار از فلسطین باز می گردد.مهر نوشت: محمدرضا توکلی صابری برای بسیاری از اهالی کتاب در ایران فرد ناشناخته ای است. یک ایرانی علاقه مند به فرهنگ ایران و ساکن ایالات متحده آمریکا. اگر نبود جایزه ادبی جلال آل احمد شاید امروز نیز یاد و نامی از او در میان خاطره جمعی ما وجود نداشت. صابری اما با انجام سفری پر نشیب و فراز و مهمتر از آن نگارش تجریه ها و دیده هایش از این سفر توانست یکی از مهمترین تولیدات ادبی سال های اخیر را در قالب سفرنامه رقم بزند. او خود درباره این تجربه می نویسد؛ «در فروردین ۱۳۷۹ یعنی سه سال قبل از شروع سفر، هنگام خواندن دیوان ناصرخسرو دریافتم که درگذشت او در سال ۳۸۲ خوردشیدی است. با خودم گفتم که سه سال بعد هزارمین زادروز ناصرخسرو و چهل و چهار سال بعد هزارمین سال روز سفر او خواهد بود. چه می شود اگر به این مناسبت کسی مسیری که او پیمود بپیماید و ببنید در این هزار سال چه تغییراتی حاصل شده است؛ چه بر جای مانده و چه از بین رفته و چه چیزهای نوینی حاصل شده است. توکلی صابری با چنین تصوری قدم در راه این سفر می گذارد. سفری که مسیرش آن روزها در میان ۱۰ کشور می گذرد که برخی در درون خود و برخی از آنها با همسایگان خود مشغول جنگ هستند و از میان آنها فلسطین سال هاست که در اشغال رژیم صهیونیستی قرار دارد و افغانستان نیز در زمان این سفر در اشغال طالبان بوده است. صابری با این همه رنج سفر را به جان می خرد و برای طی طریق از مسیر سفر ناصرخسرو نخست به ایران آمده و پس از آن با سفر به ترکیه و سوریه و لبنان و عربستان و در ادامه فلسطین اشغالی مصر و ترکمنستان در مسیری که ناصرخسرو از آن راهی سفر حج شده بود گام می نهد. روایت توکلی اما از چند جهت بسیار قابل توجه است. نخست از منظر طراحی مسیر و بکر بودن ایده و شجاعت نویسنده سفرنامه برای حضور در آن و دوم از منظر روایتی که او از سرزمین هایی ارائه کرده که سال های زیادی است که ایرانیان به آن قدم نگذاشته اند. وی به دلیل تابعیت دوگانه خود در فرازی از سفر خود مسیر پیموده شده توسط ناصرخسرو در سرزمین های اشغالی فلسطین را نیز طی می کند و در طول سفر از آنچه ناصرخسرو گزارش کرده سراغ می گیرد. تطبیق دادن میان آنچه ناصر خسرو در سفرنامه اش آن را نقل کرده و امروز از آن باقی مانده یکی از جذابترین بخش های این سفرنامه است. در بخشی از این کتاب توکلی صابری شرحی جالب از حضور در مسجد الاقصی بیان کرده است: «من به سوی یکی از دروازه های غربی حرم که باب القطانین نام دارد رفتم. جلوی در چند اسرائیلی مسلح با جلیقه های ضد گلوله ایستاده بودند و گفتند که بازدید تعطیل است. اما متوجه شدم بعضی افراد وارد حرم می شوند و بعضی نیز بیرون می آیند. به آنها اشاره کردم و پرسیدم پس اینها کی هستند؟ سرباز گفت اینها مسلمانند، برای نماز می روند. برای توریست ها بازدید تعطیل است. مردد بودم بگویم من هم مسلمانم یا نه. پس از کمی درنگ به او گفتم: «من هم مسلمانم.» نگاهی به سرتا پای من انداخت با شلوار و کت جین و کلاه بیس بال و یک دوربین فیلمبرداری و یک راهنمای سفر. با تعجیب پرسید مسلمانی؟ گفتم آری. پرسید: تو مسلمانی؟ نماز می خوانی؟ گفتم آری. پرسید: نماز چه جور می خوانی؟ کار داشت به جاهای باریک می کشید ولی از آنجایی که من جمعه پرواز داشتم و نمی توانستم تا دوشنبه صبر کنم و می خواستم به هر ترتیب که شده به این مکان مقدس که این همه خون بر سر تصاحب آن ریخته شده بروم، شروع کردم به خواندن حمد و سوره برای سرباز. آن سرباز گفت: تو مسلمان نیستی. اینها را یادگرفته ای که وارد اینجا شوی. بغضم گرفت، همانند فلسطینی ها شده بودم که در کشور خود یک عنصر خارجی محسوب می شدند. در دل گفتم تو کیستی که مرا از رفتن به یک مسجد باز می داری؟ به یاد ناصرخسرو در بصره افتادم که هنگام بازگشت از سفر حج تهی دست بود و ژنده پوش و به گرماه راهش نمی دادند...»
شنبه ، ۷فروردین۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: دولت بهار]
[مشاهده در: www.dolatebahar.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 79]
-
گوناگون
پربازدیدترینها