تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1835197265
گران ترین ماشین جهان چیست و چگونه ساخته شد؟
واضح آرشیو وب فارسی:نگاه آزاد: بخشی از داستان ساخت ایستگاه فضایی بین المللی، از ۲۰ نوامبر ۱۹۹۸ آغاز می شود. زمانی که نخستین ماژول ایستگاه فضایی را روس ها به فضا فرستادند. «ریچارد هالینگهام» (Richard Hollingham) گزارش می دهد.به گزارش نگاه آزاد ؛ در شهرهای هیوستون، مونیخ و مسکو اتاق های کنترل بزرگی وجود دارد که نمایشگرهای غول پیکری به دیوار مقابل آن ها نصب شده است. روی این نمایشگرها، در همه ی ساعات روز فیلمی به صورت زنده پخش می شود. تصاویری زنده و کسل کننده از زندگی ساکنان ایستگاه فضایی بین المللی. فضانوردان مرتب از این سو به آن سو می روند، کارهای روزمره ی خود را انجام می دهند و گاهی اوقات برای تماشاگران زمینی شیرین کاری می کنند. ایستگاه فضایی بین المللی سازه ای به اندازه ی یک زمین فوتبال بزرگ است که در مداری به فاصله ی ۴۰۰ کیلومتری از سطح زمین قرار دارد. این ایستگاه یک شاهکار مهندسی و نتیجه ی همکاری بین المللی کشورهای مختلف دنیاست. یک همکاری خیلی خوب که درست پس از اتمام جنگ سرد و در سال های پایانی قرن بیستم صورت گرفت. این ایستگاه چرا ساخته شد و ایده ی آن از کجا آمد؟ چگونه مهندسان توانستند آن را نه بر روی زمین، بلکه آجر به آجر در محیط بی گرانش، بی هوا و خطرناک فضا بسازند؟ از سال ۲۰۰۰ که «ایستگاه فضایی بین المللی» (ISS) سکونت گاه دائمی انسان شده، فضانوردانی از کشورهای مختلف، شامل روسیه، آمریکا، ژاپن، کانادا و اتحادیه ی اروپا به آن جا سفر کرده اند. فضای داخلی ایستگاه فضایی به اندازه ی یک خانه ی ۶ خوابه است و این سازه هر ۹۰ دقیقه یک دور در مدار زمین می چرخد. گاهی اوقات می توانید ایستگاه فضایی را مثل ستاره ای که خیلی سریع در آسمان حرکت می کند ببینید. فضانوردان در ایستگاه فضایی بین المللی زندگی می کنند، کار می کنند، می خورند، می خوابند، ورزش می کنند و البته گاهی اوقات مجبورند توالت خراب شده ی ایستگاه را تعمیر کنند. این واقعیت زندگی روزمره ی ساکنان ایستگاه فضایی بین المللی است. با این حال وقتی داستان پیچیده و انگیزه ی ساخت این سازه ی فضایی عظیم الجثه را مرور می کنیم، می بینیم که این پروژه چیزی فراتر از ساخت مکانی برای زندگی و کار فضانوردان است. این ایستگاه، یک دستاورد مهندسی بسیار بزرگ و فراتر از آن، یک دستاورد سیاسی فوق العاده بوده است. بخشی از داستان ساخت ایستگاه فضایی بین المللی، از ۲۰ نوامبر ۱۹۹۸ آغاز می شود. زمانی که نخستین ماژول ایستگاه فضایی را روس ها به فضا فرستادند. «ریچارد هالینگهام» (Richard Hollingham) گزارش می دهد. زاریا؛ ۲۰ نوامبر ۱۹۹۸ من یکی از سه خبرنگار بین المللی هستم که توانسته اند از سیستم شدیدا بروکراتیک روس ها عبور کنند و به پایگاه فضایی بایکنور در قزاقستان برسند. روس ها معمولا عادت ندارند به خبرنگاران خارجی اجازه ی ورود به این جور مکان ها را بدهند. به هر صورت جایی که اکنون ایستاده ام، در حقیقت سقف سیلوی نگهداری از یک موشک هسته ای است. هوا فوق العاده سرد است و منتظر ایستاده ایم. پشت سر ما یک بلندگوی خیلی قدیمی به صدا در می آید و با صدایی نخراشیده، حضار را از پرتابی قریب الوقوع با خبر می کند. در دوردست، می توان موشک غول پیکر روسی پروتون را دید. این موشک، اولین ماژول ایستگاه فضایی بین المللی به نام «زاریا» (Zarya) را به فضا پرتاب می کند. جالب این جاست که هیچ شمارش معکوسی وجود ندارد. زمان پرتاب فرا می رسد و موشک پروتون با سر و صدایی عجیب، غرش و دود فراوان از زمین کنده می شود و به آسمان می رود. پس از چند دقیقه موشک در پس ابرها ناپدید می شود. علی رغم هوای نامساعد، پرتاب کاملا موفق است و خبر آن خیلی سریع سرخط خبرگزاری های مختلف دنیا قرار می گیرد. با این حال بسیاری از خبرنگاران و کارشناسان به این پروژه بدبین هستند، چرا که هم اکنون نیز پرتاب زاریا یک سال از برنامه عقب بوده و به نظر می رسد کل برنامه بیش از بودجه ی پیش بینی شده پول نیاز داشته باشد. زاریا اولین قسمت ایستگاه فضایی بین المللی بود که در مدار زمین قرار گرفت. بیشتر کسانی که با آن ها صحبت می کنم، به این برنامه بدبین هستند. هرچند از سال ها پیش جلسات و صحبت های زیادی پیرامون آن شده، ولی برای مثال دولت بریتانیا حاضر نشد هیچ کمک مالی به آن بکند. یکی از مسئولان ارشد دولتی بریتانیا، این ایستگاه را «فیل سفیدی که در مدار می چرخد» خوانده بود. «والری نیل» (Valerie Neal) که یک مورخ فضایی است می گوید: «در ناسا افراد خیلی به این پروژه خوشبین هستند. ولی خارج از ناسا مردم به این برنامه بدبین اند.» او این طور ادامه می دهد: «فشار زیادی برای لغو پروژه وجود نداشت، ولی به هر صورت برنامه در معرض خطر بود.» با این حال پروژه ی ایستگاه فضایی بین المللی، فراتر از یک برنامه ی فضایی عادی است. جنبه های سیاسی و دیپلماتیک به اندازه ی جنبه های علمی آن مهم هستند. برای فهمیدن ریشه های ساخت ایستگاه فضایی، باید به اوایل شروع مسابقه ی فضایی برگردیم. سالیوت ۱؛ آوریل ۱۹۷۱ ایده ی ساخت ایستگاه های فضایی به چند دهه قبل باز می گردد. آن زمان تفکر بدین شکل بود که برای سفرهای طولانی مدت به ماه و مریخ، به ایستگاه هایی موقت در فضا احتیاج داریم. برای مثال در دهه ی ۱۹۵۰، «ورنر فون براون» (Wernher von Braun) پدر موشک های امروزی، پیشنهادی مبنی بر ساخت ایستگاه های فضایی برای سفر به ماه داده بود. «بیل بری» (Bill Barry) که تاریخ دانی فضایی در ناسا است می گوید: «این تفکر تا سال ۱۹۶۱ ادامه داشت. ولی «کندی» رئیس جمهور آمریکا یک «نه» بزرگ به آن گفت و اعلام کرد که مستقیم و بدون نیاز به ایستگاه فضایی به ماه می رویم.» بعد از اینکه به ماه رفتیم و برگشتیم، ناسا دوباره به کاخ سفید رفت و برنامه هایش برای ساخت ایستگاه فضایی و فضاپیمایی قابل استفاده ی مجدد به نام «شاتل» را ارائه کرد. قرار بود شاتل به عنوان وسیله ی نقلیه ای برای رفت و آمد مکرر بین ایستگاه فضایی و زمین استفاده شود. بعد از دو سال مذاکره و کشمکش، کاخ سفید پاسخ خود را اعلام کرد. بری می گوید: «تصمیم برای ساخت شاتل فضایی گرفته شد. نیکسون رئیس جمهور وقت آمریکا فهمید که نباید صنعت فضایی را نابود کرد و ارزان ترین کار برای ادامه ی این صنعت، ساخت شاتل فضایی است.» این طرح فقط یک مشکل بزرگ داشت، بدون ایستگاه فضایی، چه نیازی به شاتل فضایی بود؟ در همین حین، اتحاد جماهیر شوروی فرصت را مغتنم شمرد. بری می گوید: «آن ها برنامه ی خیلی بزرگی برای سفر به ماه داشتند و می خواستند زودتر از آمریکا یی ها به این قمر برسند.» ولی در این راه شکست خوردند و چون نمی خواستند آن را به مردم اعتراف کنند، چنین وانمود کردند که در تمام این مدت در پی ساخت ایستگاه فضایی بودند. شوروی اولین ایستگاه های فضایی را با نام سالیوت به مدار زمین فرستاد. در حالی که سلسله سفرهای فضانوردان آمریکایی به ماه تحت برنامه ی «آپولو» کم کم جذابیت خود را بین مردم از دست می داد، در ۱۹ آوریل ۱۹۷۱، شوروی نخستین ایستگاه فضایی خود به نام «سالیوت ۱» (Salyut ۱) را به فضا فرستاد. دو ماه بعد، فضاپیمای سایوز با سه سرنشین به آن ملحق شد و فضانوردان وارد ایستگاه فضایی شدند. این فضانوردان به مدت سه هفته در فضای داخلی استوانه ای ۲۰ متری این ایستگاه فضایی زندگی و کار کردند و رکوردی جدید در مدت زمان سفرهای فضایی از خود بر جای گذاشتند. در ۲۹ ژوئن همان سال، هر سه فضانورد سوار بر فضاپیمای سایوز خود شدند و به زمین برگشتند. ولی به هنگام بازگشت مشکلی در فضاپیما پیش آمد و باعث شد که همه ی هوای درون کپسول آن ها تخلیه شود. آن ها لباس فضانوردی به تن نداشتند و در عرض چند ثانیه خفه شدند. هیچ کس نمی دانست آن ها مرده اند و گروه زمینی که منتظر آن ها بودند، به محض باز کردن درب کپسول با جسد سه فضانورد مواجه شدند. برنامه ی سالیوت، نخستین پروژه ی ساخت و استفاده از ایستگاه های فضایی بود که توسط اتحاد جماهیر شوروی بین سال های ۱۹۷۱ تا ۱۹۸۶ انجام شد. در کل هفت ایستگاه فضایی سالیوت در مدار زمین قرار گرفت که بعضی از آن ها با هدف بهره برداری نظامی و تحت پوشش برنامه های علمی فضایی به مدار ارسال شده بودند. ماموریت های سالیوت نقش مهمی در پیشبرد فناوری های مربوط به ساخت ایستگاه های فضایی داشتند و تجربه ی زیادی را نصیب سازمان فضایی شوروی کردند. اسکای لب؛ می ۱۹۷۳ در آمریکا ادامه ی برنامه های آپولو لغو شده و طرح شاتل های فضایی هنوز روی کاغذ باقی مانده بود. اکنون ناسا چند موشک غول پیکر «ساترن ۵» (Saturn IV) و کپسول های آپولو داشت که بلا استفاده رها شده بودند. در این هنگام ناسا فکر کرد که ساخت یک ایستگاه فضایی خیلی چیز دور از ذهنی نیست. بدین ترتیب مهندسان ناسا سراغ ساخت ایستگاه های فضایی اسکای لب رفت. «دیوید بیکر» (David Baker) از مهندسان پیشین ناسا که در برنامه های آپولو، شاتل و ایستگاه فضایی کار کرده می گوید: «اسکای لب برای افزایش علاقه ی عمومی به داشتن یک ایستگاه فضایی دائمی ضروری بود. به جای طراحی هر قسمت، ما به راحتی چیزهایی که هم اکنون وجود داشت را تبدیل به تجهیزاتی کردیم که می توانستند به منظوری دیگر استفاده شود.» اسکای لب مثل ققنوس از تجهیزات و فناوری های باقی مانده ی برنامه ی آپولو ساخته شد. در کل دو ایستگاه فضایی اسکای لب ساخته شد که ناسا فقط یکی از آن ها را پرتاب کرد. اکنون آن یکی که پرتاب نشده، در موزه ی هوا-فضای اسمیتسونین واشنگتن نگهداری می شود. اسکای لب اولین ایستگاه فضایی آمریکایی بود. نیل می گوید: «در مقایسه با کپسول های تنگی که فضانوردان سوار آن ها می شدند، اسکای لب مثل یک خانه بود.» او ادامه می دهد: «اسکای لب به ما نشان داد که حضور دائم انسان در فضا چگونه است. ایستگاه فضایی بین المللی از جهات زیادی شبیه به چند اسکای لب است که مثل لگو در فضا به هم وصل شده اند.» در یک دوره ی ۹ ماهه، سه گروه از فضانوردان در این ایستگاه زندگی و کار کردند. اولین آن ها، یکی از چالش برانگیزترین ماموریت های ناسا بود. به هنگام پرتاب اسکای لب در ۱۴ می ۱۹۷۳، یک سپر گرمایی و یکی از پنل های خورشیدی ایستگاه از جا کنده شدند و یک پنل خورشیدی دیگر به صورت نصفه و نیمه گیر کرد. ایستگاه فضایی برق کافی تولید نمی کرد و به شدت گرم شده بود. وقتی نخستین گروه فضانوردان وارد ایستگاه شدند، اول از همه باید آن را از خطر نابودی نجات می دادند. آن ها در دمای ۵۰ درجه ی سانتیگراد، توانستند سپر گرمایی را بر سر جای خود قرار دهند. چند روز بعد هم توانستند صفحه ی خورشیدی را در جایش بگذارند. این ماموریت نشان داد که در فضا هم می توان تعمیرات انجام داد. تجربه ی آن بعدها در تعمیر تلسکوپ فضایی هابل، ایستگاه فضایی میر و ایستگاه فضایی بین المللی هم به کار آمد. ماموریت های اسکای لب باعث تعریف دوباره ی رابطه ی بین مرکز کنترل زمینی و فضانوردان حاضر در مدار شد. فضانوردان در ایستگاه تنها هستند و دچار فشار روانی می شوند. گروه سومی که به ایستگاه رفته بودند به یکباره اصرار کردند که یک روز را آن بالا به خود مرخصی بدهند. آن ها به نوعی اعتصاب کردند و یک روز کار نکردند. این اتفاق باعث شد ناسا متوجه شود که ماندن در فضا به صورت طولانی مدت اثرات روانی مخربی بر فضانوردان دارد و با سفر چند روزه به ماه قابل مقایسه نیست. فریدام؛ ژانویه ی ۱۹۸۴ در سال ۱۹۸۴، رونالد ریگان رئیس جمهور وقت آمریکا اعلام کرد: «آمریکا بازگشته، بلند ایستاده و به دهه ی ۱۹۸۰ با شجاعت، اعتماد بنفس و امید نگاه می کند.» او به نمایندگان کنگره گفت: «آمریکا هر زمان که اراده کرده بزرگ باشد، کارهای بزرگی انجام داده است. امشب به ناسا فرمان می دهم تا پایان این دهه یک ایستگاه فضایی دائمی بسازد.» این سخنرانی شبیه به سخنرانی کندی در سال ۱۹۶۱ بود که گفت تا پایان این دهه باید به ماه برویم. با این حال این بار قرار نبود آمریکا به تنهایی این برنامه ی فضایی را اجرا کند و همکاری کشورهای دیگر را طلبید. ریگان گفت: «ناسا از کشورهای دیگر دعوت به همکاری می کند تا بدین ترتیب بتوانیم صلح را تقویت کنیم، خوشبختی را بسازیم و آزادی را برای همه ی کشورهایی که با آن ها هدف مشترک داریم به ارمغان آوریم.» قبل از مطرح شدن بحث ایستگاه فضایی بین المللی، آمریکایی ها می خواستند یک ایستگاه فضایی بزرگ به نام فریدام بسازند. نتیجه ی این سخنرانی، ساخت یک ایستگاه فضایی بین المللی به نام «فریدام» (Freedom) یا آزادی بود. این ایستگاه قرار بود به پیشبرد علم کمک کند، بخش خصوصی را ترغیب به سرمایه گذاری در صنایع فضایی کند و توجیه خوبی برای ساخت شاتل فضایی باشد. «جفری منبر» (Jeffrey Manber) که بعدها در مذاکرات ساخت ایستگاه فضایی بین المللی حضور داشت می گوید: «فریدام بیش از یک ایستگاه فضایی بود. این بازتابی از هویت ما به عنوان مردمان آمریکا بود. ما احساس می کردیم که کمر اتحاد جماهیر شوروی در حال شکستن است، ما احساس می کردیم که راه درست را می رویم و ایستگاه فضایی فریدام این خوش بینی را تقویت می کرد.» طراحی این ایستگاه فضایی واقعا بلندپروازانه بود. علاوه بر بخش آزمایشگاه، قسمت های زندگی فضانوردان و یک قسمت درمانگاه کاملا مجهز هم برای آن در نظر گرفته شده بود. بعلاوه ی اینکه قسمتی برای تعمیر ماهواره ها داشت و به شکلی طراحی شده بود که بتواند مثل کاروانسرایی بر سر راه سفر به ماه و مریخ باشد. ولی برنامه آن طور که رونالد ریگان می خواست پیش نرفت و فقط چهار سال طول کشید که اروپا، کانادا و ژاپن بر سر طرح نهایی به توافق برسند. در این مدت قسمت خیلی کمی از آن ساخته شده بود. منبر می گوید: «این یک برنامه ی خیلی پیچیده بود. به طور معمول پیمانکاران زیادی برای آن در نظر گرفته شدند. با اینکه ۸ میلیارد دلار هزینه شده بود، چیزی برای نشان دادن نداشتیم. این درحالیست که شوروی خیلی سریع در حال فروپاشی بود و بنابراین مقاصد سیاسی و دیپلماتیک ایستگاه فضایی فریدام کمرنگ می شد. شاتل-میر؛ فوریه ی ۱۹۹۴ واقعیت این است که آمریکا مسابقه ی فضایی برای رسیدن به یک ایستگاه فضایی بزرگ و مجهز را باخت. در همان سال های آخر حکومت شوروی و در ۲۰ فوریه ی ۱۹۸۶، آن ها توانستند ایستگاه فضایی «میر» (Mir) به معنی صلح را به فضا پرتاب کنند. این درحالیست که هنوز ایستگاه فضایی فریدام در پیچ و خم مذاکرات بین طرف های مختلف گیر کرده بود. با این حال در سال ۱۹۹۱ اتحاد جماهیر شوروی به طور کامل فروپاشید و دولت تازه به سر کار آمده ی روسیه، توانایی تامین مالی پروژه ّهای فضایی گران قیمت را نداشت. نیل می گوید: «این احساس بوجود آمد که به یک فرصت تاریخی رسیده ایم. ایده این بود که بتوانیم با دعوت به همکاری روس ها، از تخصص آن ها استفاده کنیم. بعلاوه ی اینکه نگران بودیم در صورت برچیده شدن برنامه های فضایی روسیه، دیگر کشورها مهندسان آن ها را به کار بگیرند. بنابراین اشتیاق زیادی به همکاری با روسیه وجود داشت.» در روسیه، شرکت «انرگیا» (Energia) که اولین ماهواره ی شوروی به نام «اسپوتنیک ۱» (Sputnik ۱) و ایستگاه فضایی میر را ساخته بود، اکنون به یک شرکت خصوصی تبدیل شده بود که نیاز به پول و سرمایه داشت. منبر در مذاکرات خود با کاخ سفید بحث همکاری با شرکت انرگیا را مطرح کرد و به آن ها فهماند که همکاری با روس ها ایده ی بدی نیست. او می گوید: «طرف های آمریکایی اول ترسیده بودند، ولی به هر حال تصمیم سیاسی گرفته شد. چرا یک فضانورد روس را با شاتل به فضا نفرستیم؟ سپس خود روس ها پا را از این هم فراتر گذاشتند و گفتند که چرا شاتل به ایستگاه فضایی میر سفر نکند؟» در سوم فوریه ی سال ۱۹۹۴، فضانوردی روس به نام «سرگی کریکالف» (Sergei Krikalev) به همراه دیگر سرنشینان شاتل دیسکاوری، به یک ماموریت ۸ روزه در مدار زمین رفت. یک سال بعد، فضانوردی آمریکایی به نام «نورمن تاگارد» (Norman Thagard) سوار یک فضاپیمای سایوز روسی شد و ۱۱۵ روز را در ایستگاه فضایی میر گذراند. پس از آن برنامه ی فضایی «شاتل-میر» کلید خورد و در ۲۹ ژوئن ۱۹۹۵، شاتل آتلانتیس به ایستگاه فضایی میر ملحق شد. پس از فروپاشی شوروی آمریکا با روسیه وارد همکاری شد و شاتل های آمریکایی به ایستگاه فضایی روسی میر سفر می کردند. منبر در جلسه ای که پیمانکاران آمریکایی با شرکت انرگیا برای ساخت ایستگاه فضایی فریدام برگزار کرده بودند، شرکت کرد. به جای ساخت دو ایستگاه فضایی جداگانه به نام میر ۲ و فریدام، پروژه ای مشترک به نظر جالب تر می آمد. منبر می گوید: «ناگهان آن ها به نتیجه رسیدند و ساخت فریدام لغو شد.» تصمیم گرفتند یک ایستگاه فضایی مشترک بین المللی بسازند. در سال ۱۹۹۷ حادثه ای ناگوار برای ایستگاه فضایی میر رخ داد. فضاپیمای بی سرنشین پروگرس در حالی که مواد غذایی و تجهیزات را برای فضانوردان ساکن آن حمل می کرد، به هنگام اتصال به ایستگاه فضایی، به شدت به آن برخورد کرد و به بدنه ی ایستگاه آسیب جدی زد. «الکساندر لازوتکین» (Aleksandr Laazutkin) فضانورد روس که به هنگام این حادثه در میر حضور داشت می گوید: «ایستگاه فضایی بین المللی، میراث بر جای مانده از میر است.» او ادامه می دهد: «ماژول های اصلی که ایستگاه فضایی بین المللی را ساخته اند، پیش تر بر روی میر هم وجود داشتند. ولی مهم ترین چیز در ایستگاه فضایی بین المللی، همکاری آمریکا، روسیه و دیگر کشورهای جهان است.» با این حال ترکیب دو برنامه ی روسی و آمریکایی هم چالش های خودش را داشت. کسانی در آمریکا بودند که روسیه را یک همکار رده پایین و بازنده ی جنگ سرد به حساب می آوردند. بدین ترتیب تخصص و دانش آن ها را دست کم می گرفتند. خود روسیه درگیر مشکلات بوجود آمده از بی پولی، فساد و از دست رفتن زیرساخت ها بود. کشورهای دیگر مثل کانادا، ژاپن و اروپا که قبلا قرار بود در برنامه ی فریدام شرکت کنند، اکنون خود را در برنامه ی ایستگاه فضایی بین المللی شریک روسیه می دیدند و خیلی از این داستان دل خوشی نداشتند. اما به هر صورت در روز ۲۹ ژانویه نمایندگان ۱۵ کشور جهان در واشنگتن جمع شدند تا توافق نامه ای را برای ساخت مشترک ایستگاه فضایی بین المللی با شرکت همه ی اعضا امضا کنند و این کار را کردند. میر نخستین ایستگاه فضایی بود که ماژول های مختلف آن به صورت جداگانه پرتاب و در فضا به یکدیگر متصل شدند. نخستین ماژول میر در سال ۱۹۸۶ به فضا ارسال شد و این ایستگاه به طور کامل در سال ۱۹۹۶ تکمیل شد. میر به دلیل عدم پشتیبانی مالی کافی در سال ۲۰۰۱ بازنشست شد و در اتمسفر زمین سوخت. ساخت ایستگاه فضایی بین المللی؛ فوریه ی ۲۰۱۱ از ابتدا هم کسی فکر نمی کرد که ساخت یک سازه ی ۴۲۰ تنی در ارتفاع ۴۰۰ کیلومتری از سطح زمین که قرار است پایگاهی دائمی برای زندگی انسان باشد، کار آسانی است. گروه های مختلفی در کشورهای مختلف که با زبان های مختلف صحبت می کردند باید ده ها هزار قطعه ی متفاوت می ساختند و به یکدیگر متصل می کردند. بیکر می گوید: «آمریکایی ها محاسبات خود را در دستگاه بریتانیایی انجام می داندند و روس ها و اروپایی ّها از دستگاه متریک استفاده می کردند. آن ها باید یک استاندارد برای محاسبات خود انتخاب می کردند. ماژول های مختلف ایستگاه فضایی، پس از ساخته شدن باید یکی یکی به فضا می رفتند و آن جا سر هم می شدند. «مایکل بارات» (Michael Barratt) که یک فضانورد است می گوید: «برای هر سیستمی که ما داریم، صدها نفر در کشورهای مختلف کار می کنند. آن ها باید با یکدیگر ارتباط بگیرند و سیستم هایی را طراحی کنند که با یکدیگر هم خوانی داشته باشند.» در ۳۱ اکتبر سال ۲۰۰۰، نخستین ساکنان دائمی ایستگاه فضایی سوار بر فضاپیمای روسی سایوز به ایستگاه پا گذاشتند. آن زمان فضای داخلی ایستگاه فضایی خیلی کوچک بود. در فوریه ی ۲۰۰۱، آزمایشگاه آمریکایی «دستنی» (Destiny) به آن اضافه و در همین سال ۶ ماموریت ساخت و ساز دیگر برای ایستگاه فضایی انجام شد. سرعت ساخت و ساز زیاد شد و شاتل ها نقش عمده ای در انتقال و نصب ماژول ها ایفا کردند. ایستگاه فضایی بین المللی اکنون گران قیمت ترین ماشین ساخت بشر است. ولی روزهای خوب دیری نپایید و در اول فوریه ی ۲۰۰۳، شاتل کلمبیا در راه بازگشت از یک ماموریت بی ربط به ایستگاه فضایی، منفجر و هفت فضانورد آن کشته شدند. بیل بری می گوید: «حادثه ی کلمبیا، تاثیر منفی زیادی روی کل برنامه داشت. برنامه ی ایستگاه فضایی، با پیشفرض در اختیار داشتن شاتل ها پیش می رفت.» دولت آمریکا جلساتی را برای لغو ادامه ی پرواز شاتل ها انجام داد. در نتیجه ساخت ادامه ی ایستگاه فضایی هم متوقف می شد و ماژول های اروپایی، ژاپنی و بازوی روباتیک کانادایی باید برای همیشه روی زمین باقی می ماندند. در نهایت جورج دبلیو بوش رئیس جمهور وقت آمریکا گفت که ما از شاتل ّها برای ساخت کامل ایستگاه فضایی استفاده می کنیم و سپس آن ها را بازنشست خواهیم کرد. با اتصال آزمایشگاه اروپایی کولومبوس، آزمایشگاه ژاپنی کیبو و بازوی روباتیک کانادایی، کار ساخت ایستگاه فضایی تقریبا تمام شده بود. در ۲۴ فوریه ی ۲۰۱۱، فضانورد بارات سوار شاتل دیسکاوری شد تا آخرین ماموریت شاتل را انجام دهد. چند روز بعد در حالی که ایستگاه فضایی از فراز ایتالیا رد می شد، فضانورد ایتالیایی آن ماموریت به نام «پائولو نسپولی» (Paolo Nespoli) با استفاده از بازوی روباتیک، آخرین قسمت اصلی ایستگاه به نام ماژول لئوناردو را در مکان مربوطه قرار داد. امروز هم اکنون که این مقاله را می خوانید، ۶ نفر در ایستگاه فضایی هستند و در مدار زمین گردش می کنند. در پانزده سال گذشته، همیشه انسان هایی آن جا زندگی کرده اند. بارات می گوید: «وقتی به فضا می روید، دیگر هیچ صحبتی از سیاست نمی شود. آن جا یک مکان مقدس است؛ ممکن است آن را دیپلماسی بنامند، ولی ما آن را یک ماموریت فضایی می دانیم.» او ادامه می دهد: «از جمله خاص ترین زمان ها وقتی است که همه ی ساکنان دور میز شام جمع می شوند، جوک می گویند و مشکلات دنیا را حل می کنند. اگر می توانستیم هر هفته یکی از رهبران جهان را دعوت کنیم که با ما نهار بخورد، فکر می کنم که جهان تغییر می کرد.» قطعا دستاوردهای دیپلماتیک ایستگاه فضایی به اندازه ی دستاوردهای مهندسی آن مهم است. به خصوص از نظر علمی، چرا که فضانوردان بیشتر زمان خود را در حال انجام آزمایش های علمی هستند و این پژوهش ها تا به حال منجر به انتشار صدها مقاله شده است. هنوز کسی دقیقا نمی داند چقدر برای این پروژه هزینه شده است. تخمین ها از ۱۰۰ میلیارد دلار را ۱۵۰ میلیارد دلار می گویند. به هر صورت این گران ترین ماشین ساخت بشر است. کسی نمی داند ایستگاه فضایی چند سال دیگر آن بالا باقی می ماند. ولی به نظر می رسد که دست کم یک دهه ی دیگر در مدار باشد. اکنون بعد از پنج سال که از تکمیل آن می گذرد، قرار است در سال ۲۰۱۶ یک ماژول دیگر هم به آن افزوده شود. ایستگاه فضایی بین المللی چهار برابر بزرگتر از ایستگاه فضایی میر و پنج برابر بزرگتر از اسکای لب است و تا به حال بیشتر از ۲۰۰ نفر به آن سفر کرده اند. نیم قرن از تبدیل ایستگاه فضایی از رویا تا واقعیت می گذرد. آیا ایستگاه فضایی ارزش این همه تلاش را داشته؟ منبر می گوید: «ایستگاه فضایی بین المللی، معجزه ی مهندسی و سیاسی قرن بیستم است.» بیکر می گوید: «کاملا ارزشش را داشته است. این مدلی خیلی خوب برای گردهمایی کشورها و کار در کنار یکدیگر بود. برای اینکه هم را درک کنند و به دیگر سیارات منظومه ی شمسی بروند.» منبع: مجله دیجی کالا
سه شنبه ، ۳فروردین۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: نگاه آزاد]
[مشاهده در: www.negaheazad.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 39]
-
گوناگون
پربازدیدترینها