محبوبترینها
آشنایی با سایت قو ایران بهترین سایت آگهی و تبلیغات در کشور
بهترین شرکت‌های مهندسی در آلمان
صفر تا صد حق بیمه 1403! فرمول محاسبه حق بیمه
نقش هدایای سازمانی در افزایش انگیزه و تعهد کارکنان
کلینیک پروتز و ساخت اندام مصنوعی دکتر اجرائی
چگونه می‌توانیم با ترانسفر وایز پول جابجا کنیم؟
بهترین مدل‌های [صندلی گیمینگ] براساس نقد و بررسی کاربران
مشاوره حقوقی تلفنی با کمترین هزینه
مشاوره حقوقی تلفنی با کمترین هزینه
مشاوره حقوقی تلفنی با کمترین هزینه
دکتر عرفان فدایی وکیل پایه یک دادگستری
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1802468966
روایت جلال از مسجد النبی(ص)/حسرت های بزرگ یک نویسنده
واضح آرشیو وب فارسی:دولت بهار: دولت بهار: آل احمد در بخشی از سفرنامه حج خود با ابراز پشیمانی از غفلت از نماز می نویسد: صبح وقتی می گفتم «السلام علیک ایها النبی» یک مرتبه تکان خوردم. . . که یک مرتبه گریه ام گرفت و از مسجد گریختم.مهر نوشت: درباره جلال آل احمد و جایگاه وی آنقدر در گوشه و کنار مطبوعات، مقالات، پژوهش ها و ...صحبت به میان آمده است که جای هرگونه حرف و کلام تازه ای را درباره او می بندد. با این همه رواست که گفته شود آل احمد صاحب برخی از جدی ترین و با اهمیت ترین سفرنامه ها و تک نگاری هایی است که جدای از ارزش ادبی، روایتگر و سازنده بخشی از تاریخ اجتماعی و فرهنگی ایران در سال های دهه چهل و سی به شمار می رود. آل احمد پس از ماجرای کودتای ۲۸ مرداد و ضربه سنگینی که این رویداد تاریخی به آزادی خواهان ایرانی وارد می کند، دچار افسردگی شدید شده و مدتی از هیاهو های معمول پیرامونش کناره گرفته و در کنار تلاش برای خودشناسی دست به سفر در اطراف ایران می زند. آل احمد خود در متنی که از آن به عنوان رندگی نامه خودنوشت وی یاد می شود درباره این بخش از زندگی خود می نویسد: فرصتی بود برای به جد در خویشتن نگریستن و به جستجوی علت آن شکست ها به پیرامون خویش دقیق شدن و سفر به دور مملکت؛ و حاصلش اورازان، تات نشین های بلوک زهرا و جزیره خارک... آل احمد پس از آن نیز در سال ۴۲ به سفر حج می رود و سفرنامه مشهور «خسی در میقات»ش را می نویسد. آل احمد در اورازان که نام روستای پدری اوست، در قالب یک تک نگاری شرحش را از روستای پدری خویش نوشته است که در آن به شرایط جغرافیایی، آداب و رسوم، زبان وسایر مشخصات مردمان این روستا و شهرستان طالقان اشاره کرده است. کتاب «تات نشین های بلوک زهرا» در واقع سفرنامه ای است که در آن نویسنده شرح وقایع سفری است که آل احمد در هنگام کودکی همراه با پدر خویش از تهران تا ابراهیم آباد قزوین (زادگاه یکی از والدینش) انجام داده را نوشته است. آل احمد در این سفرنامه با نگاهی مردم شناسانه به شناسایی روستاها و شهرهای میانه راه مانند بوئین زهرا و اشتهارد پرداخته و در این شناسایی، جنبه های مردم شناسی، زبان شناسی، جغرافیا و فرهنگ و آداب و آیین مردم را وانمایی کرده است. کتاب «جزیره خارک در یتیم فارس» روایتی است که آل احمد از این جزیره در پی تحولات رخ داده در آن در پی کشف نفت و توسعه صنایع مربوط به آن ارائه داده است. در بخشی از این روایت وی می نویسد: «خارک از دم جاروب بولدوزرهای بزرگ روفته می شد، از خانه ها و نخل هایش گرفته که مزاحم فرودگاه ها و باراندازها بودند تا بزهایش که دست و پا گیر شده بودند و حتی ساکنانش در چنان گرم بازار متخصصان و مهندسان و مقاطعه کاران هیچ کاره بودند، گیج و گول مانده بودند. نخل ها را می انداختند و خانه ها را خراب می کردند و صاحبان آن را به پولی راضی می کردند تا به جای آن همه مهمانسرا بسازند یا خوابگاه یا زمین تنیس. و گرچه خبر خوشی نیست. ما خبر تازه این دفتر آن است که زمانه خارک که ما می شناسیم بسر آمد...» شهرت جلال اما در سفرنامه نویسی با کتاب مشهور «خسی در میقات» است. آل احمد فراری از مذهب در جوانی که طعم عضویت در حزب توده و نیروی سوم و ملی گرایی را چشیده است، پس از سرخوردگی هایش از کودتای ۲۸ مرداد، در سال ۴۲ به سفر حج می رود. به باور منتقدان «خسی در میقات» که آمیزه ای از سبک های مختلف آل احمد در داستان نویسی، گزارش نویسی و مستندنگاری است، مهمترین اثر او در نثر فارسی معاصر محسوب می شود که مضامین دینی، سیاسی-اجتماعی و فکری و فرهنگی را یک جا گرد آورده است، بدین جهت این اثر صرفاً یک بیانی از زیارت کعبه و مکه و مدینه النبی نیست؛ هم چنین تنها بیان دردهای مذهبی و سیاسی نیز تلقی نمی شود. در بخشی از این کتاب که تنها سفرنامه آل احمد است که در زمان حیات وی منتشر شده، می خوانیم: «یکشنبه ۲۳ فروردین ۴۳ - سفر حج، مدینه بزرگترین غبن این سال های بی نمازی از دست دادن صبح ها بود. با بویش، با لطافت سرمایش، با رفت و آمد چالاک مردم. پیش ار آفتاب که بر می خیزی، انگار پیش از خلقت برخاسته ای. و هر روز شاهد مجدد این تحول روزانه بودن، از تاریکی به روشنایی، از خواب به بیداری و از سکون به حرکت. و امروز صبح چنان حالی داشتم که به همه سلام می کردم. و هیچ احساسی از ریا برای نماز، یا ادا در وضو گرفتن. دیروز و پریروز هنوز باورم نمی شد که این منم و دارم عین دیگران یک ادب دینی را بجا می آورم. دعاها همه بخاطرم هست و سوره های کوچک و بزرگ که در کودکی از بر کرده ام. اما کلمات عربی بر ذهنم سنگینی می کند و بر زبانم. و سخت هم. نمی شود به سرعت ازشان گذشت. آن وقت ها عین وردی می خواندمشان و خلاص. ولی امروز صبح دیدم که عجب بار سنگینی مینهد بر پشت وجدان. صبح وقتی می گفتم «السلام علیک ایها النبی» یک مرتبه تکان خوردم. ضریح پیش رو بود و مردم طواف می کردند و برای بوسیدن از سروکول هم بالا می رفتند و شرطه ها مدام جوش می زدند که از فعل حرام جلو بگیرند... که یک مرتبه گریه ام گرفت و از مسجد گریختم.»
سه شنبه ، ۳فروردین۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: دولت بهار]
[مشاهده در: www.dolatebahar.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 30]
-
گوناگون
پربازدیدترینها