محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1830002317
ماجرای خودشیفتگی، از فروید تا نظریات اخیر
واضح آرشیو وب فارسی:میگنا: خودشیفتگی از بحث برانگیزترین موضوعات روان شناسی است. زیگموند فروید معتقد است خودشیفتگی مشکلی صرفا زنانه است و راه درمانی هم ندارد، چرا که فرد خودشیفته در مقابل اقدامات درمانی مقاومت می کند. بر اساس راهنمای تشخیصی و آماریِ اختلالاتِ ذهنی انجمن روان پزشکی آمریکا خودشیفتگی اختلال روانی است و با روان رنجوری تفاوت دارد. روان رنجوری، پریشانیِ فردی سالم اما نگران است. در مقابل در اختلال شخصیتی، بیمار گمان می کند که حالش کاملاً خوب است. افراد روان رنجور برای این به دنبال درمان خود می روند که از رفتارهای خودشان ناراحت اند اما افراد دچار اختلال شخصیت، برای اینکه دیگران از رفتارهایشان دلخورند. جون آکوچلا ستون نویس نیویورکر از خودشیفتگی و ریشه های آن می گوید. در کتاب دگردیسی ها ی اووید با نارسیس آشنا می شویم، مرد جوان زیبایی که زن ها شیفتۀ اویند اما خودش نمی داند چرا و آرزو دارد که تنهایش بگذارند. روزی در جنگل، به آبگیری می رسد و خم می شود تا آب بنوشد. عکس خود را در آب می بیند و عاشق خود می شود. از شدت غم، نه چیزی می خورد و نه می خوابد. در آخر، سرش را روی چمن زار می گذارد و می میرد. واژۀ «نارسیسیسم» در زبان انگلیسی از نام او برگرفته شده و به معنای خودشیفتگی افراطی است. با پیشرفت روان شناسی، باورها دربارۀ خودشیفتگی بسیار پیچیده تر شده است. فروید که خودشیفتگی را مشکلی صرفاً زنانه تلقی می کرد، معتقد بود زن ها تنها به این دلیل خود را می آرایند که به مردها دست یابند. این تمرکز روی زیبایی های فیزیکی سبب شده است که آن ها ازخودراضی و از نظر احساسی ضعیف باشند. بعدها اساتید روان شناسی تلاش کردند علمی تر از فروید با موضوع برخورد کنند و به بررسی علائم بیرونی خودشیفتگی بپردازند. در سال ۱۹۸۰، این موضوع جای خود را در راهنمای تشخیصی و آماریِ اختلالاتِ ذهنی انجمن روان پزشکی آمریکا باز کرد. طبق آخرین نسخۀ این راهنما، ویژگی اصلی خودشیفتگی، تکبر است. افراد خودشیفته دربارۀ موفقیت های خود اغراق می کنند، معتقدند که آدم های خاصی هستند و تنها افراد خاص می توانند درکشان کنند. نسبت به دیگران، احساس همدردی ندارند، به سایرین حسادت می کنند و معتقدند که در مقابل دیگران هم به آن ها حسادت می ورزند و توانایی تحمل نقد را ندارند. ما معمولاً قضاوت می کنیم و می گوییم فردی خوب است یا بد اما در این راهنما افراد یا بیمار هستند یا سالم. در این کتاب، خودشیفتگی یکی از انواع «اختلالات شخصیت» است که با روان رنجوری ۱ متفاوت است. (البته اصطلاح روان رنجوری که بر پایۀ نظریۀ فروید بود دیگر در راهنما به کار نمی رود، اما همچنان واژۀ رایجی در جامعه است.) روان رنجوری، پریشانیِ فردی سالم اما نگران است. این افراد در میانۀ شب از خواب بیدار می شوند و ترس همۀ وجودشان را فرا می گیرد ولی نمی دانند چرا. در مقابل اختلال شخصیتی، زمان خاصی شروع یا تمام نمی شود. اغلب خانوادۀ فرد اظهار می کنند که او همیشه همین طور بوده است. به علاوه، او گمان می کند که حالش کاملاً خوب است. افراد روان رنجور برای این به دنبال درمان خود می روند که از رفتارهای خودشان ناراحت اند اما افراد دچار اختلال شخصیت، برای اینکه دیگران از رفتارهایشان دلخورند. به همین ترتیب، افراد گروه دوم، اغلب رابطۀ خوبی با روان درمانگر ندارند و نمی دانند آنجا چه می کنند. الیزابت لونبِک در کتاب اخیرش آمریکایی کردن خودشیفتگی ۲ به دفاع از این وضعیت پرداخته است. کتاب وی پاسخی است در مخالفت با «منتقدان فرهنگی» که دربارۀ جامعۀ آمریکاییِ دهه های ۱۹۵۰ تا ۱۹۷۰ نوشته اند. او به ویژه کریستوفر لَش را نقد می کند که در کتاب اش، فرهنگ خودشیفتگی ۳ ، به پوچی اخلاقیِ زندگی در سال های پس از جنگ در ایالات متحده می پردازد . وی انتقادهای لش را اغراق آمیز می داند اما آنچه بیشتر لونبک را آزار می دهد، این است که لش این نقد خود را با تعریف روان شناسانۀ خودشیفتگی و تمام ناتوانایی هایی که در پی دارد، گره زده است. لش می گفت ساختار زیربنایی شخصیتی جامعه در حال تغییر است. آمریکایی های که سابقاً ساده و صبور بودند، به ارضای دائمی امیال خود اعتیاد پیدا کرده اند. وی مدعی است که فناوری های نو، آمریکایی ها و به ویژه زنان را به محصولات تجاری وابسته کرده است و از این رو آن ها عزت نفس خود را از دست داده اند. او مخالف ماشین های لباسشویی و کنترل جمعیت است. بحث او به گوش های شنوا رسید و در دهه های پس از جنگ جهانی دوم، روان کاوی در آمریکا رایج شد و نقد او در آثار روان پزشکی مفهوم پیدا کرد. در سال ۱۹۷۹، دو روان شناس به نام های رابرت راسکین و کالوین هال به آزمونی به نام «کشف شخصیت خودشیفته ۴ » رسیدند. از این آزمون نیز مانند سایر معیارهای خودشیفتگی به شدت انتقاد می شد. واقعیت این است که کسی نمی داند چه تعداد از افراد دچار این اختلال هستند. خودشیفتگی به عنوان یک مقولۀ روان پزشکی جای سؤال بسیار دارد. لونبک نیز بر این باور است و موافقانی نیز دارد. اولین آن ها شاندور فرنتسی است که مکتب روان کاویِ مجارستانی را پایه گذاشت. اختلافات میان فرنتسی و فروید تا حدی به بیماران خودشیفته مربوط می شد. ظاهراً فروید بر این باور بود که افراد خودشیفته به خاطر مقاومتشان غیرقابل درمانند. فرنتسی معتقد بود که آن ها باید درمان شوند و مقاومتشان را باید نشانه ای دیگر تلقی کرد که لازم است تحلیل شود؛ اما کشمکش بیش از این بود. فروید مدعی بود که تحلیل گر در برخورد با چنین بیمارانی- در واقع، با تمام بیماران- باید خویشتن دار باشد، کم سخن بگوید و بسیار گوش دهد. فرنتسی دیدگاهی متفاوت داشت: آنچه بیماران، به ویژه بیماران خودشیفته نیاز داشتند، احساس محبت و همدلی بود. آن ها این احساس را از والدین خود دریافت نکرده بودند و مشکلشان همین بود. فرنتسی نوشت که دوست دارد با بیماران سرسخت، همچون «مادری مهربان» باشد. در واقع، او بیش از این ها بامحبت بود و با یکی از بیمارانش ازدواج کرد. اما صحبت دربارۀ فرنتسی در کتاب لونبک تنها مقدمه ای است برای رسیدن به تصویری از هاینز کوهات، دکتری اهل وین که از دست نازی ها فرار و در سال ۱۹۴۰ به ایالات متحده مهاجرت کرده بود. تا حدی به خاطر کوهات بود که مسئلۀ اختلال شخصیتی خودشیفتگی به موضوع روز روان پزشکی آمریکا در دهۀ هفتاد تبدیل شد. در آن دهه، کوهات نظریه ای را دربارۀ این اختلال بنا گذاشت که تا حد زیادی بر عقاید فرنتسی استوار بود. کوهات هم مانند فرنتسی خودشیفتگی را نتیجۀ عزت نفس پایین می دانست که خود حاصل عدم موفقیت مادر در پاسخ به حس طبیعی اقتدار در کودک بود، اطمینان او از اینکه نقاشی اش بهترین نقاشی دنیاست. کوهات معتقد بود که تکبر کودک در طول زمان ناپدید می شود اما همچنان در منبعی به صورت ذخیره باقی می ماند تا در آینده در مواجهه با ناامیدی و شکست، از او محافظت کند. کوهات وجود «خودشیفتگی منفی» را تصدیق می کرد و آن را مانند راهنمای تشخیصی و آماریِ اختلالاتِ ذهنی تعریف می کرد اما مفهوم جدیدی به نام «خودشیفتگی مثبت» را از آن جدا می کرد، احساسی که به شما عزت نفس می دهد و موجب سرزندگی و خلاقیت می شود. همچنین، به ادعای او، خودشیفتگی مثبت از شما انسانی دوست داشتنی می سازد. کوهات نظر دیگران را که خودشیفتگی را معادل خودخواهی می دانستند، به سخره می گرفت. همزمان با این مباحثات، جنگ ویتنام تمام شده بود اما بسیاری از افراد مایل نبودند از حس آزادی ای که جنبش ضدجنگ با خود به همراه داشت جدا شوند. کتاب هایی مانند من خوبم، تو خوبی و چطور بهترین دوست خود باشید به بازار می آمدند؛ اما بر اساس بسیاری از مطالعات، افزایش عزت نفس تنها یک اثر دارد: شادی گزارش شده از طرف مردم افزایش می یابد در حالی که رفتارهای آن ها هیچ تغییری نکرده است. دهه های هفتاد و هشتاد همچنین عصر ظهور درمان ها و نظریات «انسان دوستانه» بود، عصر کارل راجرز، ایبرهم مازلو و سایر درمان گرانی که بیماران را تشویق می کردند فریاد بزنند، ناسزا بگویند، به صندلی لگد بکوبند و غیره؛ اما ادعای لونبک این است که کوهات این نظریه را از درون تغییر داد: وی جذب جریان اصلی تفکر شد و بعد به تدریج آن را دگرگون کرد. با این همه موضوع اصلی لونبک، کوهات نیست بلکه کریستوفر لش و عدم درک صحیحش از کوهات در فرهنگ خودشیفتگی است. لش، کوهات را به خاطر برتری اش بر درمان های مزخرف دهۀ هفتاد می ستاید؛ اما در واقع، کوهات خود یکی از رهبران این درمان ها بود. این اشتباهی فاحش است و بسیاری از افراد مانند لش در فهم کوهات به همین شکل به خطا رفتند که تا حدی به سیاست خود کوهات باز می گردد؛ وی دراین باره که وام دار فروید است اغراق کرد و از ذکر تأثیر فرنتسی که در آن زمان چندان میلی به او نبود پرهیز می کرد؛ البته بی شک نوشته های غیرقابل فهم وی نیز به این سوءتفاهم دامن می زنند. وی نظریه ای جامع به نام «روان شناسی خود» داشت. از برخی افراد حرفه ای خواستم نظام این نظریه را کمی برایم توضیح دهند و همه گفتند که از آن سر در نمی آورند. اگر توصیۀ کوهات این است که مردم راحت باشند و غصه و ندامت نداشته باشند، دقیقاً همان چیزی را گفته که لونبک می خواهد. البته شاید لونبک یک نگرانی دیگر هم داشته باشد که آن را تنها به اختصار بیان می کند، «بحران اقتصادی». گمان می کنم منظورش رکود اقتصادی دهۀ گذشته و ظهور مدیریت غلط باشد. احتمالاً بروز همین مشکل در سطح کلان بود که سبب شد منتقدان اجتماعی همچون لش از «زوال فاجعه آمیز فرهنگی، از بین رفتن رفتارهای اخلاقی و خودخواهی زیاد و لذت جویانه» در میان آمریکایی ها سخن بگویند. لونبک می نویسد: «آن ها با بی اعتنایی به ابعاد سالم و حافظ زندگیِ خودشیفتگی که محور بحث کوهات بود» تنها بر خطر آن تأکید کردند. وقتی به سراغ دیدگاه های لونبک دربارۀ «بحران اقتصادی» می رویم، بحث کمی آشفته و مبهم است. او در فصل آخر کتاب اش، نگران است که او را با افراد خودشیفته مرتبط بدانیم، همان کسانی که چنین بلایی را بر سر اقتصادمان آورده اند. لونبک از مفاهیم خشونت، استثمار و غفلت سخن می گوید اما این القاب اغلب نه به خود او بلکه به «نظریه پردازان رهبری» و نویسندگان «آثار مدیریت» نسبت داده می شود. او بیان می کند که روان کاوان عزت نفس را مسئله ای سازگارپذیر می دانند: «آن ها از دهۀ ۱۹۷۰ پیش بینی کرده اند که مردم عزت نفس خود را سازگار خواهند کرد تا بتوانند احساسات مثبت شان نسبت به خویش را حفظ کنند.» به نظرم این بدان معناست که لازم نیست رهبران شرکتی که صندوق بازنشستگی افرادش را از بین برده، احساس بدی دراین باره داشته باشند بلکه فقط کافیست به سازگاری عزت نفس خود مشغول شوند. آینه، آینه: استفاده ها و سوءاستفاده ها از خوددوستی ۵ کتاب جدید سیمون بلکبرن است که برای خوانندۀ تحصیل کردۀ غیرحرفه ای نوشته شده است. آثار بلکبرن را که می خوانیم گویی بعد از شام روی صندلی راحتی لم دادیم و به دوستمان بلکبرن گوش می کنیم که از سیاست و تاریخ اجتماعی برایمان می گوید و به همان اندازه از آنچه در پس آن ها نهفته است: یعنی اخلاقیات، آن چیزی که ما در مقابل آن چه برای خود می خواهیم، باید به دیگران بدهیم. به طور کلی، او میانه روی را توصیه می کند. او می گوید، علاقه ای عاقلانه به خود داشته باشیم اما در «بی تفاوتی محض و متکبرانه نسبت به جهان» تصمیم نگیریم. باید به آن چه دیگران فکر می کنند اهمیت دهیم. «رفتار خوب سازگاری ای کوچک اما مداوم با انتظارات و نیازهای منطقی دیگران است، نشانه های کوچکی که حق آن ها را تا حدی تأیید می کنیم.» به گفتۀ بلکبرن، ما به این حقیقت که مردم تماشایمان می کنند، حساسیم و بر این اساس رفتار می کنیم و باید هم همین طور باشیم. وی گناه را انتخابی فاوست وار نمی داند و معتقد است انسانی که زمین می خورد، در جهتی می افتد که خم شده بوده و اینکه افتادن و نیفتادن او بیش از هر چیز به آموزش والدینش بستگی دارد. وی در وجودِ چیزی به نام «خود» تردید دارد و مانند بسیاری از فلاسفه و روان شناسان بر این باور است که آن چه خود می نامیم شاید چیزی درونی مختص به خودمان و شکل دهندۀ سرنوشمان نباشد بلکه تنها مجموعۀ تجربیاتمان باشد. یکی از نمونه هایی که بلکبرن را به خشم می آورد و سبب می شود او خود را در جرگۀ روشنفکران و آزادی خواهان بداند، نابرابری درآمد است. وی می گوید علی رغم رشد تولید در آمریکا، دستمزد کارگران تفاوت چندانی نکرده در حالی که سهم یک درصد بالایی صاحبان درآمد به شدت افزایش یافته است. بلکبرن نگران این است که جوان ها متوجه آنچه اتفاق می افتد نشوند: «در ۱۹۸۱ گروه میزگرد تجاری آمریکا ۶ همچنان مدعی بود که شرکت ها مسئول اند، در درجۀ اول، مسئول رساندن خدمات و اجناسِ باکیفیت با قیمت عادلانه به دست عموم مردم... چه جالب! در ۱۹۹۷ همین سازمان اعلام داشت که هدف اصلی یک مجموعۀ تجاری افزایش بازگشت مالی به صاحبانش است.» migna.ir اگر درست متوجه شده باشم، الیزابت لونبک در کتاب خود از اظهار نظر سال ۱۹۹۷ دفاع می کند- اینکه رهبران پرجاذبه، همان هایی که مظهر «خودشیفتگی مثبت» هستند، باید به سلطه و نفوذی که شایستۀ آن اند دست یابند. هم بلکبرن و هم لونبک افرادی اندیشمند هستند؛ اما بلکبرن که در متن خود بسیاری از ارجاعات را از قلم می اندازد. در مقابل سراسرِ کتاب لونبک از آگاهی نویسنده خبر می دهد. از یادداشت های پایانی اش می توان فهمید هر متنی را که ربطی به موضوع داشته بررسی کرده است. طبق ادعای خودش، اغلب به منابع دست اول ارجاع می دهد، افرادی که خود آزمایش کرده اند، نه کسانی که بعدها دربارۀ آن ها اظهار نظر کرده اند؛ اما دقیقاً به همین دلیل است که حجم کتاب او دوبرابر آن چیزی است که باید باشد. در سوی دیگر، بلکبرن همیشه نظر خواننده را به دیدگاه مخالف خود جلب می کند که این نیز به نوبۀ خود خواننده را آزار می دهد. در واقع، این کار وی مکمل رویکرد میانه اش دربارۀ خودشیفتگی است. او می گوید، با خودشیفتگی تان خوب برخورد کنید اما نه خیلی خوب و به فکر دیگران هم باشید. من یکی که تصمیم دارم به گفته اش عمل کنم. - مولف : جون آکوچلا مترجم : نجمه رمضانی - - پی نوشت ها: 1 1 Neuroses 2 Lunbeck, Elizabeth. The Americanization of Narcissism. Harvard University Press, 2014 3 Lasch, Christopher. The culture of narcissism: American life in an age of diminishing expectations. WW Norton & Company, 1991 4 Narcissistic Personality Inventory 5 Blackburn, Simon. Mirror, Mirror: The Uses and Abuses of Self-love. Princeton University Press, 2014 6 American Business Roundtable
سه شنبه ، ۳فروردین۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: میگنا]
[مشاهده در: www.migna.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 26]
-
گوناگون
پربازدیدترینها