تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1836497880
«آفریقا»، «سیزده»، «اعترافات ذهن خطرناک من» و حالا «خشم و هیاهو»
واضح آرشیو وب فارسی:ذاکرنیوز: حوزه سینما گروه فرهنگی ذاکرنیوز ؛ اگر فیلم های هومن سیدی را نقاط مختلف المکانی در نگره های زیباشناختی بدانیم و سعی کنیم با وصل این نقاط توسط خطوطی فرضی، رسم امضای او را کشف کنیم، یعنی کاری که منجم ها با ستاره های آسمان می کنند و به طرح هایی مثل دب اکبر و دب اصغر و...می رسند، به چیزی می رسیم که هنوز بیشتر از امضاء شبیه تمرین امضا کردن است. سیدی از فیلم اولش تمایل آشکاری به غنای هر چه بیشتر در فرم بصری کار داشت و فیلم به فیلم هم در این زمینه پخته تر شد، طوری که از «اعترافات ذهن خطرناک من» به این طرف کاملاً معلوم بود دیگر با یک نابغه کارگردانی طرفیم، اما در تمام این مدت قصه گویی او مسیر معکوسی را طی می کرد و پله پله در سرداب فرو می رفت. چنین روندی باعث شده بود این طور به نظر برسد که هومن سیدی تمام توجهش را معطوف به فرم بصری کارهایش کرده و دغدغه غصه گفتن ندارد، اما ماجرا این بود که او موضوعات خاصی را در ذهنش داشت و می خواست آن موضوعات را نشان بدهد، نه این که تعریف کند. «آفریقا» نمایش فرجام تلخ جوان هایی بود که آرزوهایی بالابلند و تهوری بی جا داشتند. «سیزده» ماجرای چشم چرانی یک پسربچه نوجوان بود که او هم در حاشیه ماجراجویی های جوان هایی از جنس جوانان فیلم قبلی سیدی قرار می گرفت و سعی شده بود در بستر این وضعیت، دلایل رفتن آن پسربچه به سمت بزه کاری های غریزیِ آنچنانی هم توضیح داده شود؛ مثلاً طلاق پدر و مادر، محیط نابسامان محله و... «سیزده» کم قصه تر از «آفریقا» بود و فقدان روایت، در «اعترافات ذهن خطرناک من» به اعلی درجه خود رسید، همانطور که حالا تکنیکال بودن سیدی به لحاظ کارگردانی هم در بالاترین مرتبه اش قرار می گرفت. «اعترافات...» فیلمی بود که به نظر می رسید نقد نمی خواهد و تمام مکتوبات تحریر شده درباره آن را امروز می شود در عبارت (یک کارگردانی عالی اما بی هدف) خلاصه کرد و معلوم بود که این نیشترها بالاخره خود فیلمساز را هم به فکر خواهند انداخت. «خشم و هیاهو» بازگشت هومن سیدی به فضای قصه گویی است. او مثل «آفریقا» دوباره قصه می گوید با این تفاوت که قابلیت کارگردانی اش هم چند برابر شده و بدون اضطراب از افتادن در دام مبالغه گویی، می شود آن را بی نظیر دانست. مشخص است که او در کارگردانی هنوز چند پله جلوتر از قصه گویی است و با این که خودش شخصیت ها را خوب می شناسد و اساساً از سر دغدغه ای شخصی که دریافتی شهودی از اجتماع دور و برش بوده، سراغ آن ها رفته، اما در روایت کردن این شخصیت ها و این فضاها هنوز دچار لکنت است. «خشم و هیاهو» بر خلاف انکار خود سیدی به ماجرایی جنایی و ژورنالیک شده در سال های اخیر ایران نگاه داشته، اما این فیلمساز با الهام از آن ماجرا دغدغه های شخصی خودش را تبدیل به فرم کرده؛ غرور و تنوع طلبی یک سلبریتی و ماجراجویی دختری جوان برای دم خور شدن با این آدم سافت لایت و ساخته شدن ماجرایی عشقی در این میان... اما ما بیشتر از همین توضیح تیتروار به درون دنیای شخصیت ها نمی رویم. پسر جوانی که همپای فعالیت های تئاتری دخترک قصه است و دلبسته او، صرفاً یک عبور کاریکاتوری از وسط میدان ماجرا دارد که حذف آن نه کمکی می کند و نه ثلمه ای می زند. همسر خواننده معروف هم در حد یک حلقه از حلقه های منطقی داستان باقی می ماند و با کشف نشدن دنیای آن زن و نسبت واقعی او با شحصیت همسرش، دنیای فیلم هم گنگ می شود، در حالی که این دو نفر مکمل هایی کاملاً لازم برای توضیح کارکترهای اصلی اند و باید روشن تر می دیدمشان. «خشم و هیاهو» فیلمی است که انگار قرار بوده تمام سکانس های آن سکانس اوج باشند و اگر مقداری در کار بازیگران هم افراط و اگزوتیسم دیده می شود به همین دلیل است، در حالی که رسیدن به نقطه اوج احتیاج به یکسری زمینه سازی ها در لحظات دیگر داستان دارد. با تمام این اوصاف، این فیلم تابحال بهترین فیلم هومن سیدی در کارنامه کاری او بوده و لااقل آنقدری در آن قصه هست که راجع به ضعف ها و خُلل و فُرَج آن قصه صحبت کنیم. موضوع ملتهب این فیلم هم که ارجاعی برون متنی به ماجرایی مشهور دارد، مخاطب را برای تماشا کنجکاوتر می کند و کارگردانی فوق العاده هومن سیدی مزید بر تمام این علل خواهد شد تا «خشم و هیاهو» یکی از فیلم های مهم امسال باشد، فیلمی که تماشاگر وقتی از سالن سینما بیرون آمد، اگرچه می تواند ایراداتی به آن وارد کند اما از وقتی که گذاشته و هزینه ای که پرداخته، پشیمان نخواهد بود و اعتمادش به تبلیغات رسانه ای سینما کم نمی شود. یادداشت از: میلاد جلیل زاده
یکشنبه ، ۱فروردین۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ذاکرنیوز]
[مشاهده در: www.zakernews.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 60]
-
گوناگون
پربازدیدترینها