محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1826328490
تشدید دشمنی آمریکا با ایران
واضح آرشیو وب فارسی:شهیدنیوز: شهیدخبر(شهیدنیوز): اندیشکده رند در گزارشی مفصل، به بررسی استفاده از «اجبار و تهدید» علیه 3 کشور ایران، روسیه و چین پرداخته و نتیجه گیری کرده است که استفاده از این سیاست علیه چین بسیار دشوار خواهد بود.فارس، اندیشکده آمریکایی «رند» به تازگی گزارشی را تحت عنوان «نیروی اجبار؛ چگونه می توان بدون جنگ افروزی با دشمنان مقابله کرد» به قلم «دیوید سی. گامپرت» معاون ارشد مدیر اطلاعات ملی آمریکا در سال های 2009 و 2010 میلادی و «هنس بینندیک» دستیار ویژه رئیس جمهور آمریکا در شورای امنیت ملی در سال های پایانی قرن بیستم و سال های آغازین قرن بیست و یکم منتشر کرده است. این گزارش که در 52 صفحه توسط این اندیشکده منتشر شده است، به ارائه راهبرد احتمالی آمریکا در قبال کشورهایی که آنها را دشمن می شمارد- در این گزارش کشورهای ایران، روسیه و چین - می پردازد. این گزارش، اشکال مختلف و ابزار نیروی «اجبار و تهدید» آمریکا را در مقابل نیروی نظامی و جنگ افروزی، در قالب 6 گروه اصلی و در قبال سه دشمن بالقوه واشنگتن، دسته بندی و بررسی می کند: تحریم های اقتصادی، تحریم های تسلیحات و تکنولوژی، بهره برداری از ذخایر و منابع انرژی، رهگیری دریایی، حمایت از معارضان کشورهای دشمن و عملیات سایبری تهاجمی. خلاصه ای از این گزارش در ادامه آمده است. مقدمه استفاده از قدرت نظامی برای مقابله با تهدیدات متعدد و بسیاری که امنیت بین المللی در سال های پیش رو با آن مواجه خواهد بود، ممکن است برای آمریکا دشوار، پرهزینه و پرخطر باشد. در عین حال نیز ممکن است هیچ گزینه جایگزینی برای استفاده از قدرت نظامی در برخی از شرایط وجود نداشته باشد و سیاست گذاران آمریکایی نیازمند گزینه های غیرنظامی بهتری باشند تا از میان آنها چندی را برگزینند. چنین اقداماتی به عنوان دیپلماسی هنرمندانه، کمک اقتصادی موثر و نشر و ترویج ایده ها و آرمان های آمریکایی به نظر گزینه های خوبی می رسند اما این گزینه ها شاید نتواند آن چنان که باید متجاوزان مصمم را مهار کرده و شکست دهد. با وجود محدودیت هایی که هم قدرت سخت نظامی و هم قدرت نرم در اذهان با آن مواجه هستند، اندیشکده رند بر آن شده تا گزینه های موجود میان این دو طیف را بررسی کند: راه های غیرنظامی اجبار، مهار، تضعیف و مجازات آن دسته از افرادی که صلح، امنیت و منافع آمریکا را تهدید می کنند. این بررسی بخشی از پروژه موسوم به «امنیت سخت» است که برای دفتر بازبینی دفاعی چهارساله ارتش آمریکا انجام شده است. گزارش مذکور رویکردهای جایگزین برای تضمین منافع آمریکا را مورد بررسی قرار می دهد؛ رویکردهایی که در تکمیل فرایند تضمین امنیت سخت مطرح شده و احتمالا اثرگذاری آن را نیز افزایش می دهند. علاوه بر تعریف و دسته بندی نیروی «اجبار و تهدید»، این گزارش همچنین به بررسی این موضوع می پردازد که چگونه آمریکا می تواند از مزیت های خاصی که در قبال برخی دشمنان احتمالی خود دارد در زمینه گزینه های غیرنظامی بهره گیرد. نویسندگان این گزارش همچنین به ارزیابی آن دسته از ابزارهای «اجبار و تهدید» پرداخته اند که به نظر می رسد کاربرد و اثرگذاری مشخصی داشته باشند و در نهایت پیشنهاداتی عملی برای به کارگیری و استفاده موثر از آنها ارائه می دهند. این گزارش، گزینه هایی مجزا از قدرت سخت برای دستیابی به اهداف آمریکا ارائه می دهد که در نهایت نیز از منافع آمریکا حفاظت می کنند. خلاصه خطرات و هزینه های رو به افزایش و نیز بدگمانی عمومی نسبت به جنگ افروزی بیش از پیش بر اهمیت نیروی «اجبار و تهدید» آمریکا می افزاید. در عین حال، جهانی سازی تجارت، سرمایه گذاری، امور مالی، اطلاعات و انرژی، گزینه های موثری را در حوزه تهدید و اجبار در اختیار آمریکا قرار می دهد بویژه در قبال دشمنانی که به دسترسی به چنین بازارها و سیستم هایی وابسته هستند. از جمله جالبترین گزینه های تهدید و اجبار آمریکا می توان به تحریم های مالی، حمایت از معارضان سیاسی در قبال رژیم های متخاصم، و عملیات سایبری تهاجمی اشاره کرد. قطع دسترسی به سیستم بین بانکی جهانی می تواند رنج اقتصادی شدیدی را بر کشور هدف تحمیل کرده و می توان آن را بنا بر واکنش کشور هدف درجه بندی و اجرا کرد. مشارکت چند کشور اصلی با بانک های مهم آنها در تحریم های اقتصادی کافی است. حمایت از معارضان حامی دموکراسی نیز می تواند تهدیدآمیز بوده و اهرم فشار قوی ای به شمار آید. شبکه های اجتماعی و رسانه های جهانی نیز به جنبش های داخلی و حامیان خارجی آنها کمک شایانی می کند. در عین حال، تحولات اخیر در جامعه جهانی از این امر حکایت دارد که خطرات سرکوب و یا هرج و مرج می تواند بسیار بالا باشد و به همین دلیل استفاده مدبرانه از این ابزار خاص نیروی «اجبار و تهدید»، لازم و ضروری به نظر می رسد. عملیات سایبری تهاجمی نیز گزینه ای پرمنفعت و در عین حال نیز پر ریسک است. چنین عملیاتی اگر به صورت ماهرانه اهداف خود را نشانه بگیرد می تواند به طور موثر عملکرد و نیز اعتماد به کشورها و بازارها را خدشه دار کند و در نتیجه ارزشی مهارکننده و تهدیدکننده داشته باشند. با این وجود، ریسک و هزینه آسیب های موازی، اقدامات تلافی جویانه و افزایش تدریجی وسعت میدان نبرد نیز قابل توجه خواهد بود، بویژه اگر کشور هدف، خود یک قدرت در نبرد سایبری باشد، نظیر چین و یا روسیه. آمریکا نیز با توجه به آسیب پذیری های خود ممکن است در صدد افزایش آستانه آغاز جنگ سایبری باشد تا اینکه بخواهد آن را کاهش دهد. آمریکا علاوه بر این ابزار نیروی «اجبار و تهدید» می تواند قابلیت عقیم گذاشتن بهره برداری از ذخایر انرژی با هدف فشار بر کشورهایی چون ایران و روسیه را نیز توسعه بخشد. به طور خاص، سهم بزرگتر آمریکا در بازارهای نفت و گاز طبیعی مایع در جهان باعث خواهد شد تا تهدیدهای روسیه برای کاهش عرضه در حوزه انرژی اثرگذاری کمتری داشته باشد. کشوری که استفاده از نیروی «اجبار و تهدید» در قبال آن بسیار دشوار و پرخطر است، کشور چین می باشد؛ کشوری که در عین حال بزرگترین چالش برای گزینه های نظامی آمریکا در یک منطقه بسیار حیاتی و حساس نیز می باشد. کشور چین که به نظر می رسد در حال حاضر به لحاظ سیاسی انعطاف پذیر باشد، نقش مهمی در تجارت و اقتصاد جهانی ایفا می کند و در عین حال نیز گزینه های «اجبار و تهدید» خود را در اختیار دارد- برای مثال، با قابلیت های خود در حوزه سایبری و در اختیار داشتن بیشترین میزان از اوراق قرضه آمریکا. روسیه، ایران و دیگر کشورهای ضعیف تر از چین، اهداف وسوسه کننده تری برای اعمال نیروی «اجبار و تهدید» به شمار می آیند. آمریکا باید توانایی خود برای نظارت بر دارایی های مالی و جریان های مالی کشورهای هدف را افزایش داده و این کشورها و بانک هایی را که با آنها وارد معاملات تجاری شده اند، منزوی کند. وزارت خارجه آمریکا و جامعه اطلاعاتی این کشور باید به اصلاح روش های حمایت از معارضان دموکراتیک در کشورهای متخاصم و سرکوبگر پرداخته و خطرات و مزایای استفاده از این روش ها را ارزیابی کنند. به طور کلی، دولت آمریکا باید برای استفاده از نیروی «اجبار و تهدید» آماده شود، همچنان که برای جنگ افروزی نظامی آمادگی لازم را کسب می کند. از جمله اقداماتی که دولت آمریکا می تواند در این حوزه صورت دهد می توان به این موارد اشاره کرد: تحلیل گزینه ها، ارزیابی تجهیزات و قابلیت ها، برگزاری مانورهای نظامی برای ارتقاء این قابلیت ها و برنامه ریزی با متحدان خود. درست همانطور که برای قدرت سخت، اختیارات، مسئولیت ها و زنجیره های فرماندهی ترسیم و معین می شود، برای قدرت «اجبار و تهدید» نیز باید همین اقدامات صورت گیرد. آمریکا از زمانی که به تنها ابرقدرت جهان بدل شد، توانسته از نیروی نظامی خود کم و بیش هر زمان که اراده کرده برای حفاظت از منافعش، تحمیل آرمان هایش و حتی حذف رقبای خود استفاده کند، از پاناما گرفته تا عراق و از صربستان تا افغانستان و مجددا عراق. آمریکا با وجود دستاوردهای بزرگی که تا کنون داشته، اما در دو جنگ اخیر پس از حوادث یازده سپتامبر تجربیات دردناک و ناامیدکننده ای را شاهد بوده است؛ تجربیاتی که نه تنها باعث شد مردم آمریکا از اقدامات دولتمردان خود ابراز تأسف کنند، بلکه از ورود این کشور به جنگ های بیشتر برای حل مشکلات خارج از مرزهای آمریکا نیز برحذر باشند. در عین حال، ارتقاء قابلیت های نظامی دفاعی دشمنان احتمالی نیز کم کم اثرگذاری قدرت تهاجمی آمریکا را کمتر و کمتر کرده است و برتری نظامی آمریکا در جهان را به چالش کشیده است. مجموع این شرایط، در کنار تجربیات اخیر، مستلزم نگاهی نو به اشکال نظامی قدرت و ابزار مرتبط حکمرانی موجود در اختیار آمریکا است. از این رو گزارش حاضر به دنبال بررسی گزینه های جایگزین آمریکا برای نیرویی است که با بهره گیری از قدرت «اجبار و تهدید» می تواند کشورهای غیردوست را وادار به پذیرش و پایبندی به آرمان های آمریکایی گرداند. در این رابطه دو فرضیه مطرح می شود: نخست، جایگزین ها برای نیروی نظامی در راهبرد آمریکا از اهمیت فزاینده ای برخوردارند. دوم اینکه، دست کمبرخی از گزینه های جایگزین به طور فزاینده موثر و کارآمد هستند. این فرضیات در گزارش مذکور در رابطه با سه کشور و دشمن احتمالی آمریکا مورد بررسی قرار می گیرد: چین، روسیه و ایران. حتی اگر هر دو فرضیه نیز اثبات شود، اقدامات غیرخشونت بار را نمی توان به طور کامل جایگزین نیروی نظامی کرد و یا ضرورت آمادگی برای استفاده از نیروی نظامی به طور موثر را کاهش داد. در بهترین حالت، گزینه های غیرنظامی در برخی موارد می توانند روش هایی را در اختیار رئیس جمهور و دولت آمریکا قرار دهند تا به حفظ منافع و مسئولیت های آمریکا بدون جنگ افروزی بپردازد- و در حقیقت آستانه استفاده از قدرت نظامی را بالا برد. به طور کلی، راه های جایگزین موثر می تواند به حفظ نقش مقتدرانه آمریکا در جهان در شرایطی که گزینه نظامی هر روز بیش از پیش جذابیت خود را از دست می دهد، کمک کند. نیروی «اجبار و تهدید» می تواند شامل تحریم های اقتصادی، اقدامات سیاسی تنبیهی، عملیات سایبری، عملیات جاسوسی محرمانه، کمک نظامی، تبلیغات سیاسی، اعمال محدودیت های تجاری، ممنوعیت و تحریم کالاها و افراد، و حمایت از مخالفان سیاسی و بسیاری اقدامات دیگر شود. این ابزارها همگی این قابلیت را دارند که باعث تسلیم سیاست ها و اراده کشورهای هدف شده و قدرت و اختیارات آنها را در نهایت تا حد قابل توجهی کاهش دهد. در نظر داشتن این نکته نیز از اهمیت شایانی برخوردار است که اثرگذاری نیروی «اجبار و تهدید» زمانی که مسئله همکاری آمریکا با متحدان آسیایی و اروپایی اش به میان می آید بیشتر و بیشتر نیز می شود که این اجماع در اغلب موارد قابل دستیابی است. البته نباید از این مسئله نیز غافل بود این کشورها نیز به طور همزمان می توانند منافع آمریکا در مناطق مهم ایران، روسیه و چین – را که به همین منابع، اطلاعات و سیستم ها و بازارهای جهانی دسترسی دارند، به چالش بکشند و دسترسی آمریکا به آنها را آسیب پذیر سازند. به طور کلی این گزارش، اشکال مختلف و ابزار نیروی «اجبار و تهدید» آمریکا را در 6 گروه اصلی دسته بندی و بررسی می کند: تحریم های اقتصادی، تحریم های تسلیحات و تکنولوژی، بهره برداری از ذخایر و منابع انرژی، رهگیری دریایی، حمایت از معارضان کشورهای دشمن و عملیات سایبری تهاجمی. ارزیابی گزینه های موجود هر کدام از این دسته بندی های نیروی «اجبار و تهدید» می تواند بر اساس کار امدی مورد انتظار، دورنمای همکاری های بین المللی و هزینه ها، مورد ارزیابی قرار گیرد. به خاطر داشته باشید که هزینه ها و ریسک های کمک کردن به مخالفان سیاسی و جنبش های معارض و نیز ریسک های انجام عملیات سایبری می تواند، بسته به اینکه آیا نتایج آن کنترل و یا محدود شود، پایین یا بالا باشد. همچنین توجه به این مسئله نیز از اهمیت بالایی برخوردار است که عملیات سایبری نیاز به حمایت بین المللی ندارد، در حالی که ممکن است موجب رسوایی بین المللی شود. این یافته ها کم و بیش همان چیزی هستند که از توانایی ها و توانمندی های ایالات متحده در ارتباط با نیروی «اجبار و تهدید»، و آسیب پذیری های دشمنان بالقوه اش، انتظار می رود. آمریکا به خوبی برای تهدید دستیابی دشمنان این کشور به منابع مالی بین المللی، بهره گیری از رسانه های جهانی، و شبکه های اجتماعی برای حمایت از مخالفان دشمنانش، و نیز پیشبرد جنگ سایبری، مجهز است. بنابراین، این ها حوزه هایی هستند که دشمنان آمریکا ممکن است در آنها احساس خطر کنن. علاوه بر این، نکته برجسته این که اقداماتی که بالاترین درجه از اثرگذاری را دارند، نیازی به مشارکت و اجماع بین المللی ندارد. دیگر جنبه روشنگرانه این اقدامات، دورنمای هزینه و ریسک کارآمدی این سه نوع ابزار نیروی اجبار – تحریم های اقتصادی، حمایت از معارضان داخلی و عملیات سایبری - در قبال روسیه، ایران و چین، است. این گزارش در ادامه به تحلیل و تفسیر این ارزیابی ها می پردازئ و پس از مورد لحاظ قرار دادن جنبه کلیدی و مهم نیروی «اجبار و تهدید» که عبارت است از «ارتباط با دشمنان»، شماری از یافته ها و توصیه ها را ارائه می نماید. ارتباط با دشمنان نیروی «اجبار و تهدید»، برای اینکه مؤثر واقع شود، نیازمند رابطه با دشمنان و نیروهای متخاصم است، شاید بسیار بیشتر از آنچه که برای اعمال قدرت سخت و قدرت نرم به این مسئله نیاز است . البته دلیل این امر آن است که اعمال و یا انکار اقدامات مرتبط با نیروی «اجبار و تهدید» وابسته به اقدامات نیروهای متخاصم و دشمنان است. هر دو طرف باید با "بده بستان" آشنا باشند. اگر که این بده بستان، دقیق است، پس رابطه نیز باید دقیق باشد: اگر شما ارسال سلاح به نیروهای نیابتی در نزدیکی مرزهای دشمنتان را متوقف سازید، آنگاه تحریم ها بانکی علیه شما را متوقف خواهیم ساخت. چنانچه یک الگوی کلی رفتاری، نگرانی عمده است، خود رابطه ممکن است یک مانع باشد: اگر ما شاهد اقدامات مسئولانه تر از سوی شما در قبال همسایگانتان باشیم، آنگاه ما در شدت تحریم های اعمال شده، تجدیدنظر خواهیم کرد. به طور کلی، هر چقدر که بده بستان و توافق، مبهم تر باشد، احتمال پایندی به اجرای مفاد آن، کم تر است. برای نمونه، به طور دقیق و واضح به ایران گفته شد که در صورت محدود ساختن غنی سازی اورانیوم، چه اقداماتی برای رفع تحریم های بین المللی علیه اش صورت خواهد گرفت؛ اما این شرایط در خصوص تحریم های اعمالی از سوی آمریکا، شفافیت کمتری دارد. روسیه در جریان قرار گرفت که در صورت ادامه حمایت از شورشیان و جدایی طلبان طرفدار مسکو در شرق اوکراین، با تحریم های فزاینده ای مواجه خواهد شد. اما با این حال، اینکه چه اقداماتی برای متوقف ساختن تحریم ها علیه این کشور، نیاز است، روشن نیست. در حالی که دیپلمات ها ترجیح می دهند تا برای باز گذاشتن گزینه ها از ابهام استفاده کنند، اما برای مؤثر واقع شدن نیروی اجبار، به شفافیت نیاز است. با وجود همه بحث های پراکنده در واشنگتن برای تغییر رژیم در برخی از کشورها، اصلاً جای تعجب نیست که برخی از رژیم ها بر این باورند که هدف اعمال تحریم ها، سرنگونی آنهاست. رهبران کره شمالی در اشتباه نیستند که آمریکا در صدد سرنگونی آنها و منزوی کردن و تنبیه کره شمالی است. در نتیجه، تحریم های علیه آنها ارزش قهری و اجباری کمتری دارد. این مسئله در خصوص ایران و رهبران آن نیز صدق می کند. دلایل کافی برای متقاعد شدن رهبران ایران وجود دارد که آمریکا در پی تغییر رژیم در این کشور است. در عین حال، مطرح شدن اظهاراتی از سوی رهبران و دولت آمریکا با این مضمون که حکومت ایران می تواند دوباره به جامعه بین المللی بازگردد، ممکن است به صورت متناقضی، نیروی اجبار بیشتری به آمریکا بدهد. در هر صورت، نیاز به ارتباط گرفتن و رابطه داشتن با دشمنان، دلالت بر این دارد که کانال ها و الگو های ارتباط و تبادل مستقیم و شفاف نظرات، باید در همه حال، مورد لحاظ قرار گیرد و وجود داشته باشد. در عین حال، عدم قطعیت در ایران در خصوص اهداف آمریکا ممکن است واقعاً منجر به کاهش توانایی ایالات متحده برای اثرگذاری در ایران شود، به همین ترتیب روابط شفاف و روشن تر ممکن است در راستای منافع آمریکا باشد. روابط میان مسکو و واشنگتن، که بهره مند از میراث جنگ سرد می باشد، به طور واضحی بهتر است، در حالیکه روابط و تماس های میان ایران و آمریکا متأثر از میراث انقلاب اسلامی سال1979 میلادی (1357) است. از آنجایی که اتحادیه اروپا جایگاه مهمی در اعمال نیروی اجبار غرب در قبال روسیه دارد، اگر مواضع آمریکا و اروپا به یکدیگر نزدیک باشد، تحریم ها علیه مسکو، به احتمال زیاد، به نتیجه خواهد رسید. یافته ها و پیشنهادات در مجموع، این استدلال که نیروی «اجبار و تهدید» آمریکا هم از لحاظ اهمیت و هم از نظر کارآمدی بالقوه در حال افزایش است، صحیح به نظر می رسد. سه ابزار مهم کارآمد در نیروی اجبار که در دسترس و در اختیار آمریکاست عبارتند از تحریم های مالی، حمایت از معارضان سیاسی، و عملیات تهاجمی سایبری. به اختصار: ***تحریم های مالی می تواند آسیب های معین اقتصادی دقیق، از هدف قرار دادن افراد تا نشانه گرفتن و ضربه زدن به نهادها و بخش های مختلف اقتصادی، تا تضعیف رشد و فعالیت های اقتصادی، را در بر گیرد. شدت این ابزار تحریم ، می تواند بسته به واکنش کشور مقابل، کم یا زیاد شود. قطع دسترسی به اعتبارات، منابع مالی و دارایی ها می تواند اهرم انعطاف پذیر و نیز آسان تری برای نظارت و مدیریت رفتار طرف مقابل فراهم کند تا ممنوعیت واردات و صادرات. الزامات استفاده از این ابزار در سطح بین المللی، تنها نیازمند مشارکت و همراهی چند کشور کلیدی و مهم و بانک های بزرگ بین المللی است. اعمال و ادامه تحریم های مالی علیه چین ممکن است دشوارتر و پیچیده تر و نیز برای اقتصاد جهانی خطرناک تر از اعمال و اجرای تحریم بر ضد روسیه و ایران، باشد. ***حمایت از اپوزیسیون های دموکراسی خواه می تواند بسیار تهدید آمیز و در نتیجه اثربخش تر باشد. علاوه بر این، شبکه های اطلاعاتی جهانی و رسانه ها، ابزارهای کارآمدی را در اختیارهم جنبش های معارض و هم حامیان خارجی آنها قرار می دهد. رژیمی که تحت فشار داخلی است ممکن است رفتار بیرونی (سیاست خارجی) خود را تعدیل کند، به ویژه اگر شواهدی را بیابد که چنین تعدیلی منجر به کاهش فشارها بر حکومت خواهد شد. در نقطه مقابل، مدیریت رفتار رژیمی که متقاعد شده آمریکا در صدد سرنگونی اش می باشد، دشوارتر است، درست مانند آنچه که در مورد کره شمالی شاهدیم. برنامه های تحت هدایت و مدیریت دولت بسیار راحت تر از برنامه های غیر دولتی، کنترل می شوند، اگر چه در صورت افشا، ممکن است نتیجه معکوس داشته باشد. در عین حال، حصول اطمینان از اینکه می توان روندها و پویایی های سیاسی را کنترل کرد، ممکن است توهمی بیش نباشد: خطر سرکوب و یا در شدید ترین حالت بروز هرج و مرج، مسئله ای جدی است و حتی ممکن است در صورتی که حمایت ها از نیروهای معارض شدیدتر باشد، به انفجار و فوران اجتماعی منجر شود. این شیوه از نیروی اجبار به احتمال بسیار زیاد در مورد روسیه و ایران مؤثر خواهد بود، اما احتمال موفقیت اش در مورد چین، کم تر است. ***عملیات سایبری تهاجمی، گزینه ای کارآمد و با ریسک بالا است. در واقع، این اقدام به عنوان نوعی از جنگ افروزی غیرفیزیکی به شمار می آید، بنابراین، بیشتر قدرت سخت به نظر می رسد تا گونه ای از نیروی «اجبار و تهدید». این نوع عملیات، اگر به صورت ماهرانه ای طراحی و اجرا شود به طوری که از آسیب های جانبی اجتناب گردد، می تواند مؤثر و کارآمد باشد. عملیات سایبری می تواند تأثیری شوک آور بر عملکرد و اعتماد جوامع و بازارها داشته باشد و می تواند به تنهایی حکومتی را به صورت بالقوه، آشفته کند. اگر کشور هدف، مانند روسیه و چین، از «قدرت های سایبری» باشد، ریسک و هزینه های مقابله به مثل کردن بالاتر خواهد بود. نادیده گرفتن توان هر یک از این قدرت ها در مقابله به مثل، به مانند قماریبرای آمریکا خواهد بود. اما ایران بیش از روسیه و چین، مستعد تهاجم سایبری است. در مقایسه با تحریم ها، آمریکا نیاز کم تری به همکاری بین المللی دارد، هر چند که حمله سایبری می تواند منجر به بروز انتقادهای قابل توجه از آمریکا، گردد. دو مورد از این سه شکل متفاوت نیروی «اجبار و تهدید»- حمایت از مخالفان رژیم و عملیات سایبری- می تواند در برخی از شرایط منجر به افزایش خطر درگیری شود تا کاهش خطر درگیری. نیروی اجبار، جایگزینی برای بهره گیری از نیروی نظامی است، یا اقدامی است که ممکن است منجر به بهره گیری از قوه قهریه شود، اگر که به نتیجه نرسد. این مسئله که ممکن است نیروی اجبار، مسیری باشد به سوی درگیری ناخواسته، دلیلی است بر این مدعا که باید از این نیرو، در نهایت دقت و همراه با خردمندی استفاده کرد. به طور غیر شگفت آوری، چین تنها کشوری است که بهره گیری از نیروی «اجبار و تهدید» در قبالش، دشوار و پر خطر است، کشوری که بزرگترین و قوی ترین رقیب آمریکا در یکی از مناطق حساس جهان است که در پی کاهش نفوذ و قدرت سخت آمریکاست. در حال حاضر، به نظر می رسد که چین از لحاظ سیاسی انعطاف پذیر است. این کشور نقش حیاتی در اقتصاد جهانی ایفا می کند، از جمله نقش مهم فزاینده در امور مالی جهانی. علاوه بر این، چین زرادخانه نیروی اجبار خودش را نیز در اختیار دارد، که این امر با توانمندی های سایبری و در اختیار داشتن اوراق قرضه آمریکا میسر شده است. درست همانطور که آمریکا به طور خاص در استفاده از نیروی نظامی علیه چین باید عاقلانه و مدبرانه عمل کند، هر گونه تلاشی در جهت منزوی ساختن بانک های چین، به منظور برانگیختن مخالفت های سیاسی، یا فروپاشی شبکه های کامپیوتری چین، باید بر اساس برآورد هزینه ها، میزان موفقیت آمیز بودن این اقدام، و ریسک مقابله به مثل از سوی چین، باشد. روسیه و ایران، اهداف آسانتری برای اعمال این نوع از نیروی اجبار هستند. البته، آزادی عمل برای همکاری آمریکا و تعدیل و کاهش نفوذ- قدرت نرم- با چین، بزرگتر از گستره موجود برای واشنگتن در مقابل روسیه و ایران است. حتی در خصوص چین، نیروی اجبار، همانند نیروی نظامی، می تواند فراهم کننده اهرم های تنبیهی باشد. هر چقدر که توانمندی ها بالاتر باشد، گزینه ها بهترند، نتایج نیز روشن و نفوذ و اهرم فشار نیز بیشتر. از این منظر، چینی ها به طور حتم اعمال نیروی اجبار علیه ایران و روسیه- با حصول موفقیتی نسبی- از جانب آمریکا را تحت نظر داشته اند. با مستثنی کردن چین، و هشدار در خصوص ریسک ها، توان آمریکا برای بهره گیری از نیروی «اجبار و تهدید» در حال افزایش است، و در عین حال نیز کارایی نیروی تهاجمی نظامی آمریکا در حال کاهش است. با این حال، اعمال نیروی «اجبار و تهدید» آمریکا و متحدان نزدیکش، علیه ایران و روسیه و دیگر کشورهای متخاصم ولی آسیب پذیر، مؤلفه ای مهم از راهبرد آمریکاست. این بدان معنا نیست که نیروی اجبار می تواند به طور کامل جایگزین قدرت سخت شود. برخی از پیشنهادات ویژه گزارش اندیشکده «رند» پس از تحلیل های ارائه شده عبارتند از: *** آمریکا و متحدانش باید تلاش هایشان را چندین برابر کنند و توانایی شان برای نظارت بر امور مالی و جریان آنها را افزایش دهند و در هنگام ضرورت، حکومت ها و بانک های سرکشی که ممکن است با آنها رابطه داشته باشند را منزوی کنند. گروه هفت (کشور صنعتی) می تواند به منظور رسیدن به این هدف، همکاری های لازم را صورت دهد. *** وزارت امور خارجه آمریکا و نهادهای اطلاعاتی این کشور باید توانمندی هایشان را برای اثرگذاری در تحولات سیاسی کشورهای متخاصم، افزایش دهند. اما آمریکا باید با احتیاط گام بردارد و نباید تصور کند که می تواند روند و نتایج تحولات در این کشورها را کنترل کند. *** عملیات تهاجمی سایبری می تواند قوی ترین و در عین حال پر ریسک ترین گزینه نیروی اجبار باشد. در حالی که کشورهای بیشتری به توانایی های جنگ سایبری دست پیدا می کنند، خطر مقابله به مثل و تشدید جنگ سایبری رو به افزایش است. اتکای آمریکا بر سیستم های کامپیوتری و آسیب پذیری هایی که ناشی از این اتکاست، می تواند عملیات سایبری را به ابزاری از نیروی اجبار تبدیل کند که آمریکا مایل به انصراف از استفاده از آن است. *** به طور کلی، دولت آمریکا باید برای استفاده از نیروی اجبار به عنوان جنگ افزاری نظامی ، آماده باشد. این امر شامل تحلیل گزینه ها و خطرات موجود، ارزیابی الزامات و توانمندی ها، و انجام مانورهای نظامی و دیگر تمرینات لازم برای بهبود این توانمندی هاست. *** درست مانند مقامات، خط آتش فرماندهی و کنترل، و مسئولان پشتیبانی برای استفاده از قدرت سخت، باید توجیه شوند، علاوه بر این آنها باید برای بهره گیری از نیروی اجبار نیز توجیه شوند- برای نمونه، وزیر خزانه داری آمریکا در خصوص تحریم های مالی، وزیر خارجه در خصوص حمایت از مخالفان سیاسی، و مدیر اطلاعات ملی آمریکا، برای عملیات سایبری غیر نظامی. *** با توجه به اهمیت مشارکت متحدان آمریکا در پیشبرد کارآمد نیروی اجبار، باید با آنها به مشاوره ها و نیز همکاری ها و برنامه ریزی های نزدیک پرداخت. گزارش اندیشکده «رند» در پایان اینطور نتیجه گیری کرده است: آمریکا، علیه دو کشور بالقوه متخاصم و دشمن خود، یعنی ایران و روسیه، که آنتی بادی های ضعیفی دارند، از نیروی اجبار قابل ملا حظه ای برخوردار است. علاوه براین، در حالیکه نیروی اجبار نمی تواند جایگزین قدرت نظامی شود، اما می تواند نقشی فزاینده در راهبرد امنیتی آمریکا در جهان، ایفا کند.
شنبه ، ۲۹اسفند۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: شهیدنیوز]
[مشاهده در: www.shahidnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 13]
-
گوناگون
پربازدیدترینها