واضح آرشیو وب فارسی:ذاکرنیوز: طی چند هفته ای که از برگزاری انتخابات دو مجلس شورای اسلامی و مجلس خبرگان رهبری می گذرد، تحلیل های متفاوتی در خصوص نتایج این انتخابات ارائه شده و البته جریانی ائتلافی که از بقایای دوم خرداد و همسویان پاستورنشینان تشکیل شده است...به گزارش ذاکرنیوز، محمدجواد اخوان نوشت: طی چند هفته ای که از برگزاری انتخابات دو مجلس شورای اسلامی و مجلس خبرگان رهبری می گذرد، تحلیل های متفاوتی در خصوص نتایج این انتخابات ارائه شده و البته جریانی ائتلافی که از بقایای دوم خرداد و همسویان پاستورنشینان تشکیل شده است، تلاش می کند تا خود را پیروز این آوردگاه قلمداد کند. با این حال ارزیابی ها نشان می دهد این ادعا چندان نیز قابل پذیرش نیست. به هر روی در خصوص نوع حضور در انتخابات و آینده پساانتخاباتی آن نکاتی هست که ضروری به نظر می رسد تا بالاجمال بررسی شود. 1- در تاریخ سیاسی سه دهه اخیر همواره دولت ها برای تسری گفتمان همسو با خود و هموارسازی مسیر اقدام خویش، به دنبال شکل گیری مجالس همسو با اکثریت متمایل به خود بوده اند. نمونه این روند را می توان در انتخابات مجلس چهارم و پنجم در دوره سازندگی و مجلس ششم در دوره اصلاحات دانست. دولت یازدهم نیز که با رأی 7/0 درصدی بیش از نصف جامعه به پاستور راه یافته است، برای ترمیم سرمایه اجتماعی شکننده خود و دور کردن سایه ابرهای هولناک چهارساله بودن از بالای سر خویش به دنبال آن بود تا مجلس دهم با اکثریت همسو با خود شکل بگیرد. با این حال در واقع حدود 5 درصد نمایندگان راه یافته به مجلس «اعتدال گرا» و با گفتمان همسو با دولت هستند. این اولین بار است که مجلس همسو با دولت در اولین دوره عمر یک دولت شکل نمی گیرد. هرچند دولت تلاش می کند راهیابی اقلیت نمایندگان اصلاح طلب مؤتلف با جریان دولت را به نام خود ثبت کند، اما در واقع پس از شکل گیری مجلس دهم و هویت یابی مستقل اصلاح طلبان، همین اقلیت نیز راه خود را جدا کرده و آنگاه وزن واقعی دولت روشن خواهد شد. بررسی نتیجه این انتخابات در سراسر کشور، به خوبی نشان داد جریان حاکم دولت از تسری شبه گفتمان اعتدال در جامعه درمانده و با توجه به این نکته حتی می توان آن را دولت «مستعجل» و همچنان «بلاتکلیف» دانست. 2- در آسیب شناسی رفتار جریان هدایتگر ائتلاف موسوم به «امید» می توان گفت ناکامی جریان ائتلافی دولت و اصلاح طلبان در اکثر حوزه های انتخابیه، سبب دلخوشی کاذب آنها به نتایج تهران شده و این البته به زیان خود آنهاست. زمانی که مسئولی در نشست خبری خود از مردم تهران به خصوص تشکر می کند، گویی به یاد ندارد که این سخنان به صورت زنده برای سراسر کشور پخش می شود و البته می دانیم یک سال دیگر آقای روحانی برای بقای در پاستور به رأی میلیون ها فرد در سراسر کشور نیاز دارد! علاوه بر این ارائه تفسیرهای محلی به جای تفسیرهای ملی از انتخابات، جریان ائتلافی اعتدال و اصلاحات را در همان تله ای می اندازد که دوم خردادی ها در سال های پسا 76 در آن افتادند. آنها با مشاهده مطلوبیت های بخش کوچکی از جامعه در پیرامون خود تنها «توسعه سیاسی» را هدف گرفته و از مطالبات و خواسته های اکثریت خاموش جامعه فاصله گرفتند و این در نهایت موجب رویگردانی مردم و شکست آنها شد. 3- از عمر دولت یازدهم که با شعار «چرخیدن چرخ های مردم در کنار سانتریفیوژها» بر سر کار آمد نزدیک به سه سال می گذرد و وثایقی که در دست دولت است روزبه روز از دستش خارج می شود. اگر روزی بهانه وجود تحریم ها بود، اکنون باوجود برجام این بهانه خارج شده است. اگر بهانه «دلواپسان» بودند، اکنون تعدادی از این به قول دولتی ها دلواپسان دیگر در مجلس دهم نخواهند بود. به این ترتیب بهانه هایی که دولت با آنها بر ناکارآمدی خود سرپوش بگذارد یکی یکی از میان می روند. این بدان معناست که به زودی زمانی فرا می رسد که دولت ناچار به پاسخگویی در مقابل مردم در خصوص ناکارآمدی مدیریتی و اقتصادی خودش است. 4- واقعیت آن است که رابطه میان جریان اصلاح طلبان و دولت را می توان بازی دوسویه ای دانست که هر یک تلاش می کنند از دیگری بهره گیری حداکثری کنند. دولت – کم بنیه از لحاظ اقبال عمومی- به سرمایه اجتماعی چپ ها نیازمند است و اصلاح طلبان – با توجه به ذهنیتی که از پیشینه فتنه گری در جامعه هست- نیز به مشروعیت قانونی دولت نیازمندند. اما در واقع در این معادله این پاستورنشینان هستند که فایده بیشتری از این معامله پایاپای دارند. فراموش نکنیم که جریان چپ سابقه دیرینه ای بس درازاتر از جریان موسوم به اعتدال دارد و اینک مجبور است سرمایه اجتماعی خود را خرج این جریان کند. در مقابل دولت نیز هر جا به آنها نیاز داشته باشد اندک امتیازی در حد نام بردن از خاتمی و غیرقانونی خواندن ممنوع التصویری وی می دهد و در مقابل طیف همسو با آنان را برای خود پای کار می آورد. این در واقع نوعی زیست مجازی برای جریان چپ است در آینده حتی به کم فروغ تر شدن این جریان در برابر شبه گفتمان اعتدال هم می تواند منجر شود. 5- به عنوان نکته پایانی نمی توان روی حقیقتی چشم پوشید و آن تغییر رفتاری مثبت در بقایای جریان دوم خرداد است. واقعیتی که در ورای کنش سیاسی اصلاح طلبان در انتخابات اخیر مشاهده می شد، درس گرفتن از گذشته رادیکال و کنش غیرمنطقی در فتنه 88 بود. بر این اساس آنها با معرفی چهره های به ظاهر معتدل تر خود و حمایت تمام قد از آنها و نیز عدم مقاومت در برابر رد صلاحیت چهره های شاخص این جریان، نشان دادند برای بقای در قدرت حاضر به نوعی «پوست اندازی» و «تصفیه درون گفتمانی» نیز هستند. این گریز جریان چپ از رادیکالیسم و تن دادن به ساختارها و فرآیندهای قانونی و برآمدن طیف جدیدی از چپ ها که منطقی تر عمل می کنند، خود از رهاوردهای انتخابات 94 است.
پنجشنبه ، ۲۷اسفند۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ذاکرنیوز]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 93]