محبوبترینها
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1846208707
ابراهیم حاتمی کیا: نگرانم نه دلواپس
واضح آرشیو وب فارسی:نامه نیوز: به گزارش نامه نیوز، در آخرین هفته سال ١٣٩٤، تازه ترین ساخته ابراهیم حاتمی کیا، یعنی پرحاشیه ترین فیلم فهرست سودای سیمرغ در سی و چهارمین جشنواره فیلم فجر، «بادیگارد»، اکران می شود. بادیگارد هجدهمین ساخته ابراهیم حاتمی کیاست که قبل از نمایش آن در جشنواره، بسیاری آن را بازگشت حاتمی کیا به روزهای اوجش یعنی «آژانس شیشه ای» می دانستند. آژانس شیشه ای فیلمی بود که به اذعان همه سلایق سیاسی- سینمایی کشور، جلوتر از زمان خودش بود؛ فیلمی که حرف تازه ای داشت. بعد از نمایش آژانس شیشه ای در شانزدهمین جشنواره فیلم فجر در سال ١٣٧٦، حاتمی کیا در پاسخ به خبرنگارانی که پرسیده بودند آیا امکان توقیف فیلم وجود دارد به صراحت گفته بود: «مگر خاتمی رفته است؟» با این اظهارنظر او تلویحا رویکرد سیاسی خود را ابراز کرده بود. اکنون ١٨ سال پس از آژانس شیشه ای حاتمی کیا بعد از نمایش هجدهمین ساخته خود در جلسه پرسش و پاسخ فیلمش به سیاست های فرهنگی دولت روحانی انتقاد می کند. او رویکرد معاونت سینمایی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی را فرانسوی زده توصیف می کند و اصطلاح «گوساله سامری» را برای آن برمی گزیند. حاتمی کیا در آن جلسه می گوید: «باید این بچه ها بیایند و کارشان دیده شود. به خصوص فیلمسازی که رفته در عراق کار کرده و هر لحظه احتمال ترورش وجود دارد. باید برای اینها احترام قایل شویم. اینکه اینها در حاشیه جشنواره باشند درست است؟ من نه به محمد حیدری کار دارم و نه حتی به آقای ایوبی و آقای جنتی. با آقای روحانی کار دارم که در این موضوع هست. چطور می شود که فیلم های این گونه وارد مسابقه نمی شوند، حتی اگر ضعیف باشند.» تا قبل از نمایش بادیگارد در جشنواره فجر، حاتمی کیا کلمه ای مصاحبه نمی کند. فیلم که در سکوت خبری ساخته شده است تا روز اکران در کاخ جشنواره نیز این روزه سکوت در موردش ادامه می یابد. بعد از اکران،برخی منتقدان بر فیلم خرده می گیرند و برخی آن را فیلمی «ضدمردم» می خوانند. با این حال ابراهیم حاتمی کیا «بادیگارد»اش که در بخش های بازیگری، فیلمبرداری، موسیقی متن، چهره پردازی، جلوه های ویژه و صدا در جشنواره فیلم فجر نامزد دریافت جایزه شده برعکس دوره گذشته که چمرانش ٥ سیمرغ ها گرفت، این بار غایب بزرگ سودای سیمرغ می شود و پس از آن بود که حمله و انتقادات حاتمی کیا و تهیه کننده فیلم بادیگارد، پژمان لشگری پور، به دولتیان شدیدتر می شود. با این حال در نخستین جشن تقدیر از برگزیدگان سینمای فجر انقلاب و پنجمین جشن سینمایی «ققنوس» ابراهیم حاتمی کیا چهره این مراسم می شود که علاوه بر دریافت چند جایزه، بارها توسط حاضران مورد تشویق قرار می گیرد. البته حضور او در این مراسم با یک سخنرانی صریح همراه بود. حاتمی کیا شاید سیاسی ترین فیلمساز کشور ما باشد؛ سیاسی نه به عنوان اصطلاحی که برای منتقدان سیاستگذاران از آن استفاده می شود. سیاسی ترین از این رو که همواره خود را جزیی از سیاستگذاران می داند، وقتی که در سخنرانی خود صراحتا می گوید: «وای به حال کشوری که مسوولانش افتخارشان این است که فقط گوساله سامری را می خواهند و نخواهند حرفی برای گفتن داشته باشیم!» از این رو مصاحبه با حاتمی کیا کار یک سینمایی نویس نیست، بلکه کار یک روزنامه نگار حرفه ای تر یا شاید یک سردبیر است. این گفت وگو در زمان برگزاری جشنواره فیلم فجر و پیش از اهدای جوایز آن با ابراهیم حاتمی کیا انجام شد. بادیگارد دارید؟ خیر. محافظ چطور؟ این هم خیر. یک وقت هایی تا اوج خطر رفته ام و حس کرده ام که از من مراقبت شده است. این احساس را بعضی وقت ها داشتم که چشم هایی نگرانم هستند و در بزنگاه لغزش و خطر نجاتم داده اند. پس محافظ داشته اید؟ نمی دانم این نوع محافظت چه اسمی دارد. خودِ شما چطور؟ بادیگارد کسی یا چیزی بودید؟ خودم را سرباز می دانم و وقتی حوزه نگهبانی ام را درک کرده ام با همه وجود از آن محافظت کرده ام. یک دیالوگی اول فیلم تان دارید که درواقع تفاوت بادیگارد و محافظ را می گوید و درواقع همراه مخاطب تا آخر فیلم هست. منظورم بیشتر این است که می خواهم بدانم شما بادیگارد چیزی بودید؟ از محافظ بودن تا بادیگارد شدن، حدیث خونین نسل ما است. زمانه مجبورمان می کند بادیگارد شویم و خود را گرفتار محافظ بودن نکنیم. محافظ انرژی و انگیزه اش را از درون اعتقادش می گیرد و به نوعی درون سوز است و بادیگارد اعتباریست و انرژی خود را از بیرون می گیرد و نسبتی با درونش ندارد و به نوعی برون سوز است. محافظ فدایی است. مثل سامورایی، ولی بادیگارد حد دفاعی اش تا حفظ جان خویش است و نه از دست دادن آن. در تحقیقاتم وقتی از محافظ ها می پرسیدم که در خارج از کشور و میتینگ های بین المللی، محافظ های کشورهای مختلف کنار هم قرار می گیرند و همدیگر را می بینند. آیا با هم فرقی دارید می گفتند، ما فرق می کنیم و نسبت مان با آدمی که از او محافظت می کنیم، نسبت فدایی است با آدمی که اعتقاد داریم و ارزشی برای مان دارد که اگر آن مفهوم و ارزش را از ما بگیرند، انگیزه ای برای دفاع از او نداریم. من بیشتر منظورم خودِ آقای حاتمی کیا بود. من فکر می کنم که شما خود را محافظ یک سری مسائل و موضوعات انقلاب و جنگ و... می داند نه بادیگارد آن. خدا کند همین طور باشم. این جنگ درونی بادیگارد و محافظ همیشگی است و لزوما با یک تصمیم عقلانی پایان پذیر نیست. محافظ چی هستید؟ محافظ مرام نامه ای ایرانی- اسلامی که نزدیک ٣٠٠ هزار شهید به خاطر محافظت از آن جان شان را دادند. اگر بخواهیم مصداقی ببینیم شما بیشتر محافظ اصغر وصالی و حاج حیدرید تا بادیگارد چمران و دستگاه های نظام. فرق بین اصغر وصالی و مصطفی چمران، فرق ابوذر سلمان به عنوان یاران حضرت است. مقام درک هر کدام بر اساس خصلت و روحیه و معرفت تعریف می شود و در یک مسیر است. دغدغه های تان بیشترحول این افراد است، افرادی که در جنگ بودند و زخم دارند و مانده اند و الان نگران هستند. خدا کند از واژه «نگران» شما، بار سیاسی دلواپسی بیرون نکشید. بله من نگرانم. نگران از دست رفتن آن چیزی که در گذشته به دست آوردیم. من وامانده در گذشته نیستم و نگاهم به گذشته فقط یادآور راهی است که آمده ام عهدنامه است که برای آیندگان بستیم. اگر فضا شعارزده نبود، همه حرف را در یک کلمه خلاصه می کردم و تمام، ولی معتقدم این کلمه را آنقدر گفتیم که معنی قلب شده است. پس ساده می کنم و می گویم پایم بسته به خون بچه هایی است که در کنار خودم زمین خوردند و احساس می کنم و متعهدم به آن گلوله ای که از من عبور کرد و به من نگرفت و به او گرفت. من امروز همچنان همان جوانی هستم که زخم بر جانش نشست و از من خواست از او محافظت کنم. این باعث شده که شما سرگردان شوید؟ سرگردان؟! سرگردان در دوراهی ها... من به این سرگردانی نمی گویم. می گویم امرخیلی واضح دو، دوتا چهارتا نیست که بر اساس آن بشود، عمل کرد و همه چیز مشخص باشد. مسیری است که پر از ابهام و دوراهی و سه راهی ها. یعنی شما دنبال همان یک چیزی هستید که می گردید. در جایی دیگر هم وقتی با شما صحبت می کردم شما به من گفتید. دنبال چیزی می گردید که احساس می کنید هنوز به آن نرسیده اید. این راه رسیدن ندارد. ولی این سرگشتگی همیشه در آثار شما وجود داشته. جذابیت فیلم های تان در خیلی از موارد به همین سرگشتگی بوده. شما هیچ وقت برای تماشاگرتان تعیین تکلیف نمی کردید. فیلم های من در وهله اول محاکات خودم با پیرامونم است. به تعبیری این حدیث نفس را با مخاطب تقسیم می کنم. یعنی هنوز سرگشته و به آنچه می خواهید نرسیده اید. اصلا اعتقاد ندارم که انتهای این راه رسیدن است. اصلا مقصد ندارد، یک راه است. انتها معنی ندارد، اصلا. همیشه یک جور به روز شدن و حرکت است. یعنی اگر بخواهیم بین امید و ناامیدی ببینیم شما ناامیدید. بهتر است بگوییم خوف و رجاء. توامان و البته بعضی وقت ها به نسبت احوالم یکی قوی تر شده است. کجاها می ترسیدید؟ حدودش را نمی دانم. اصراری و ابرامی که می کنم براساس یک لوح محفوظ واضحی نیست که بگوییم اول تا آخرش وجود دارد و من دارم براساس آن پیش می روم. نه، در مسیر تعریف می شود. این خوف و رجاء و اینکه در این احوال حرکت می کنیم، خودش یک سلوک است. اعتقادم به این نیست که بگوییم یک چیز صریح و واضح است که باید به آن برسیم. تنها ایستگاه رسیدن به نظرم ایستگاه مرگ است. جور دیگری بپرسم شما دچار تغییر شده اید و محاسبه گر و محافظه کار تر شده اید؟ آیا حاتمی کیا متفاوت شده است؟ اگر تغییر و تکامل رخ ندهد که مرده ام. خصوصیات فردی من، سن، شرایط اجتماعی و خیلی موضوعات دیگر کنار هم قرار می گیرند تا مرا بسازند. متنی که در آن زندگی می کنم برای من سوالاتی را می سازد. من در این جامعه زندگی می کنم و نفس می کشم. بدون خوف؟ همراه خوف. همان دعوایی که در دوران ساختن «آژانس شیشه ای» شکل گرفت. جایگاه آرمان جامعه مدنی یا بحث دفاع از شخصیت نظام یا شخص نظام در فیلم بادیگارد. اتفاقا؛ حاج حیدر هم در بادیگارد سرگردان است، خوف و رجاء دارد. این سرگردانی یا آن خوف و رجایی که شما اسمش را می گذارید شاید در آقای حاتمی کیا هم به گونه های دیگر دیده شود. مثلا هیچکس آقای حاتمی کیا را اصلاح طلب نمی داند همچنان که اصولگرا هم نمی داند. طرفدار این دولت یا آن دولت هم نمی توانیم بدانیم. اما آقای حاتمی کیا مثلا می گوید که به آقای روحانی رای داده اما از این دولت هم انتقاد می کند. این سرگردانی، این خوف و رجاء در اینجا هم وجود دارد؟ کاملا. من به جز بنی صدر که بر اساس احساسات نوجوانی ام رای دادم، بقیه رای هایم بر اساس جمع بندی عقلانی ام بوده است. رای دادن به آقای رفسنجانی یا موسوی در مقابل احمدی نژاد یا روحانی همه استدلال های عقلی داشت. اما در حوزه هنر عقل جایگاه اول را برایم ندارد. آنجا میدان خونین و ازلی جنگ عقل و دل است و من همه فیلم هایم تکرار همین احساس است. اما جایی که عقل و استدلال از کار می افتد و جلو نمی رود، ناگهان اتفاقی می افتد. در آژانس شیشه ای در انتهای کار ناگهان هلیکوپتری روی زمین می نشیند، در «چ» پیامی می آید که همه چیز را تغییر می دهد در «بادیگارد» سخنان همسر یک شهید معجزه می کند. من مسلمانم و به ناامیدی و بن بست اعتقادی ندارم. بن بست برای مومن شرک است. بن بست های عقلی در دایره عرفان و شناخت، یعنی حکمت. برای همین است که گاهی برخلاف موج جامعه حرکت می کنید؟برای همین است که در زمانه صلح شما از جنگ حرف می زنید. اگر نقد کردن جامعه به نظر مخالف خوانی بیاید، بی انصافی است. مخالف خوانی برای من پرنسیپ نیست. شاید برای بعضی ها، مخالف خوانی یعنی در مقام اپوزیسیون قرار گرفتن باشد، ولی من همیشه در جایگاه اپوزیسیون، نقد جدی و مخالفت کردم. الان که شبح جنگ کمی دور شده شما از امنیت حرف می زنید. دقیقا همین است که می گوید شبح جنگ! شبح جنگ دور شده و نه واقعیت. امیدوارم از من انتظار نداشته باشید جای مسوولان امنیت ملی بنشینم و بر اساس مصلحت هایی این انکار را واقعی جلوه دهم. همینجاست که جایگاه هنرمند مثل دیده بان باید افق ها را نظاره کند و اگر برخلاف آرامش ظاهری از خطری سخن گفت، او را متهم به مخالف خوانی کرد. برهمین اساس من باید در دولت آقای خاتمی از آرمانگرایی حرف بزنم، یعنی برایم مساله می شود. در دولت احمدی نژاد به نام پدر را می سازم که مواظب رفتارمان باشیم که آیندگان ضربه خواهند خورد و در دولت نه چپ و نه راست آقای روحانی، نگران محافظانی باشم که دیگر فدایی نیستند. یعنی کمتر واقع گرا هستید. استدلال حسی ام این است و در حوزه هنر و احساس حرف می زنم. فکر نمی کنید دیگر وقتش است که واقع بین باشید! در همین بادیگارد هم این نشان داده می شود. اما دوره تردید دیگر تمام شده و باید دیگر تصمیم بگیرید. شما کجا نشستید که چنین دعوتی می کنید؟ من جامعه را می گویم. منهم در همین جامعه زندگی می کنم. نسل من الان یک ثبات را می خواهد. من دیگر این تردید را نمی خواهم. مخاطب این خواست من نیستم. اما شما برای بیننده حرف می زنید. من حس خودم را بروز می دهم و اصراری به همراهی ندارم. مخاطب شما کیست؟ در وهله اول، رضایت درونی خودم که به آنچه می گویم ایمان داشته باشم. یعنی مهم نیست! شما با کسی صحبت می کنید که سه دهه در سینما، حضور فعال داشته است و اگر زبان و بیانش خریدار نداشت مثل خیلی از دایره خارج شده بود. من اگر بخواهم برای آن چیزهایی که می سازم، استدلال ریاضی وار و کاسبکارانه داشته باشم محال است که قدم از قدم بردارم و آن آدم هایی که به نوعی تعقیبم می کنند و تحقیق می کنند و کارهایم را پیگیری می کنند، قطعا تا حالا دنبال من نیامده بودند. من شاید امروز واقعیت را آن جنسی که شما می بینی نبینم. امیدوارم نگویید که چشم های مان شبیه هم است و قواعد فنی اش هم همین است و آنچه که من می بینم باید تو هم ببینی. چنین هنری که بخواهد این گونه نگاه کند، اصلا مرگ هنر و هنرمند است. من فقط حسم را نسبت به این اطرافم بروز می دهم. اهمیتش آن موقعی است که من بگویم آنچه می گویم با آنچه درونم است، یکی باشد. اگر این دو تا با هم چفت باشد، من حرفم را درست زده ام. ولی تعارف است که به مخاطب کاری ندارید؟ اینکه هم مخاطب را داشته باشم و هم حرف خودم را زده باشم، کاریست کارستان و مدعیان پا در گِل گیرند. طبع و ذوق تماشاگران روز به روز تغییر می کند. تازه نفس ها پا به عرصه می گذارند. بازار سختی است و بقا بسیار مشکل. با همه این حرف ها همه در تلاشیم. مخاطب می خواهد فیلمساز را در دایره بسته تصورات خودش طبقه بندی کند. ولی فیلمساز نه به لحاظ دانایی، بلکه به لحاظ تقدم اش در خلق یک اثر هنری، باید از مخاطب یک گام جلوتر باشد. آنجا که می گویم واقع گرا شاید با مفهوم دیگری بهتر بتوانم نظرم را بگویم. من فکر می کنم که الان در دوره تثبیت انقلابیم و شاید باید یکسری مباحثی که در دوران تثبیت انقلاب وجود دارد را بیشتر بپردازید. ببخشید! «باید» را از کجا آوردید؟ علاقه مخاطب و تاکید او است که آقای حاتمی کیا که دغدغه های اینچینی دارد بهتر است که در این حوزه فیلم بسازد. خب، اینکه می شود حاتمی کیایی که او می خواهد. بالاخره این حاتمی کیاست دیگر. فیلمساز که تنها برای خودش فیلم نمی سازد. من شاه کلید نیستم که همه درها را باز کنم. حوزه توانایی و درک پیرامونم را من باید تعریف کنم و نه مخاطب. برای آقای حاتمی کیا در«بادیگارد» شخص حاج حیدر مهم تر است یا اتفاقی که در آن پارک می افتد؟ دغدغه کدام مهم تر است؟ من وقتی با حاج حیدر وارد پارک می شوم، برایم اهمیت دارد. اگر حاج حیدر را بردارم دیگر به آن پارک نمی روم. یعنی اگر بروم غرق می شوم و می شوم مثل بعضی از فیلم های اجتماعی که معلوم نیست قصد اصلاح دارند یا حراج کشور. مثل فیلم پلنگ صورتی که جاروبرقی را همه جا می گرفت و در خود می بلعید و در آخر خودش نیز بلعیده شد و همه چیز نیست شد. اگر آن رفتار را انجام دهم، یک رفتار نیست انگارانه پیدا می کنم و هیچی ندارم. ترجیح می دهم تنها به پارک نروم وقتی می روم که حاج حیدر زمانم همراهم باشد. اگر حاج حیدر آن اتفاق پارک را نبیند به لحاظ اتفاق و به دلیل آسیب و معضلی که وجود دارد، مهم تر از امنیت همسر و آن شخصیت باشد. چون دارد یک نسل دیگر را... هنرمندی ارزشمند است که به جهانی که به آن تعلق دارد و با احوالش منطبق است حرف بزند. هنر ابزاری هنری است که مارکسیست ها در بلوک شرق پیاده کردند. آن فیلم ها چه شد؟ اجازه دهید هر کس از دنیای خودش صحبت کند. برای همین است که اگر سیستم را نقد می کنم بعضی ها این شبهه را تقویت می کنند که من اجازه ویژه دارم. نه آقا اجازه ویژه ای در کار نیست. من در مقام پوزیسیون به نقد می پردازم و سیستم نیز از اینکه من نقدش کنم، احساس خیانت نمی کند. برگردیم به بادیگارد. آن سرگردانی که شما دارید در بادیگارد هم دیده می شود. البته من اسمش را سرگردانی نمی گذارم. بالا گفتید سرگردانید، در خوف و رجاء هستید شما بگویید سرگردانی، من می گویم خوف و رجاء. برای همین است که عمر نوشتن فیلمنامه بادیگارد به هشت سال کشید. هشت سال خوف و رجاء که باید آرمشی در دلم شکل می گرفت که چه بگویم و از چه منظری ببینم. شما در بادیگارد نگران چه موضوعی هستید؟ نگران همان چیزی که از زبان قهرمان فیلم حاج حیدر گفته می شود. «می ترسم از روزی که این کشتی سوراخ شود.» می ترسد از آنهایی که نگهبان و محافظان این کشتی که دچار مساله شوند و سیستم به آنها بی اعتنا باشد و این مساله را نبینند. علت این شک و تردید چیست و چه می شود که دچار شک و تردید می شویم؟ دوست دارید قصه فیلم را برای شما تعریف کنم؟ شما به عنوان مخاطب باید فیلم را ببینید و قضاوت خودتان را داشته باشید. نه، فیلم را نمی خواهم توضیح دهید. یعنی از نظر آقای حاتمی کیایی که می گوید نگران سوراخ شدن این کشتی هست. یک شک و تردیدی باعث شده که به این نگرانی برسد. شما چیزی دیدید؟ آنچه در قصه ما مطرح است و توضیح داده می شود این است که فردی دنبال این است که رییس جمهور آینده شود. او یک وضعیتی را می سازد و تعاریفی را برای خودش می آورد که از نظر محافظ قصه بادیگارد، این آدم مساله دارد و مشکل ایجاد می کند و بنابراین اگر او سکان کشتی را در دست بگیرد ظاهرا مساله ای عمیق تر می شود حرف محافظ قصه بادیگارد این است که می خواهد فدایی کسی شود که ارزش اش را داشته باشد. بادیگارد با زخم و درد شروع می شود، با این زخم و درد می خواستید خستگی و تردید حاج حیدر را نشان دهید؟ این زخم نقطه عطفی است که قرار است شک و تردید را در او زنده کند. در انظار این تلقی می شود که حاج حیدر کسی است که دچار«تردید» شده است. این تلقی آدم ها از حاج حیدر، یک زمانی هم برای خود شما طرح شد و اینکه حاتمی کیا دچار «تردید» شده است. اما به نظر می رسد حاج حیدر با یک بازیابی به نتایج روشن تری می رسد و دریافت دقیق تری پیدا می کند و بعد از رسیدن به این دریافت بالاخره آسوده می خوابد. حرفم این است که اگر خود او هم دچار تردید می شود به خاطر همان آرمانش بوده است. دیگرانی که از این فضا فاصله دارند، نمی توانند این تردید و بعد عبور از آن را درک کنند. یک اتفاقی اول فیلم رخ می دهد که حاج حیدر می گوید من دست تنها هستم و نباید هلی کوپتر فرود بیاید و کنترل امنیتی سخت است. شخصیت گوش نمی کند و آن اتفاق رخ می دهد. بخش دوم این است که حاج حیدر از خود می پرسد چرا در لحظه خطر جانش را برای شخصیت به خطر نینداخته است. کسی اگر بخواهد در این مسیر بیاید، نباید جناحی و سیاسی باشد و تعلق خاطر داشته باشد. فیلم هایی که ساختم محاکات فردی من نسبت به زمان و آن چیزی که اتفاق می افتد، است؛ اصرار دارم که این اتفاق بیفتد. مُصرم که هیچ جناح و جریان مشخصی آن را به نفع خودش مصادره نکند. این یک مفهوم کلی است و به نظرم در مقام فیلمساز، توجه به آن برای کل کشور ضروری است. این مفهوم اگر کلی باشد، ارزش است و این جناح و آن جناح نباید آن را مصادره کنند. بادیگارد قصه فدایی بودن و نبودن است؟ بله و این سوال که آیا فردیت اشخاص مقدس است یا نه و چه جنبه ای از آنها تقدس دارد. حاج حیدر همراه با عالم سیاست است ولی اینجا هم دوگانگی وجود دارد که تفاوتی می بیند بین سیاسی بودن. انگار حاج حیدر تفاوتی قایل است بین اینکه از شخصیت نظام دفاع می کند یا از یک شخصیت سیاسی. این همان بحث دو گانگی است که گفتم. دوگانه بودن ها درباره مفهوم شخصیت. یکی شخصیت به مفهوم انسانی که شخصیت نظام است یا اینکه شخصیت به مفهوم حقوقی. حاج حیدر به این می رسد که من دارم جسم نظام را مراقبت می کنم یا روحش را؟ همان دوگانه مصطلح حقیقی و حقوقی. «شخصی-تِ» نظام یعنی شخصیت خود نظام یا مطلوب نظام یا «شخصیت» نظام یعنی صرفا شخصیتی که در این نظام مسوولیت دارد. این دو با هم تفاوت می کند. این موضوع از تعارضاتی است که وجود دارد و جواب خیلی صریح و واضحی هم ندارد و بعد اینکه محافظ تا کجا باید پیش برود؟ مگر این حد و حقوق او است که این کار را تعریف کند؟ شما فکر می کنید دفاع از سرزمین باید چگونه باشد؟ اصغر وصالی باشد یا حاج حیدر؟ اصغر وصالی متعلق به دوران آغاز انقلاب است و حاج حیدر متعلق به همین سال های اخیر است. الان چی؟ دهه ٩٠. شما یک نگرانی بزرگی را گفتید. از نزدیک شدن داعش حرف زدید. در فیلم بادیگارد هماین موضوع را دارم. یعنی الان فکر می کنید سردار سلیمانی می تواند بهتر دفاع کند یا ظریف؟ سوال تان شبیه علم بهتر است یا ثروت است. آقای ظریف فردی با صداقت و معصوم و به وقتش جنگجوست. البته آقای ظریف برای من اسکناس باارزشی است که پشتوانه اش را از حاج قاسم می گیرد. نظر شما به کدام یک است؟ معلوم است که سردار سلیمانی. مردان عالم دیپلماسی رفتار خاص خودشان را دارند که در جای خودش هم کارکرد پیدا می کند. درد از جایی دیگر شروع می شود. آداب این مردان به جهت شرایط خاص زیستی شان با عالم فرهنگ فاصله دارد. من خدای ناکرده قصد ارزشگذاری فرهنگ در مقابل دیپلماسی را ندارم. منظورم شرایط پیش آمده است که عملا یک نوع سرخوردگی برای اهالی فرهنگ ایجاد کرده است. پس نیاز امروز را حاج حیدرها می دانید؟ حاج حیدرها مدعی فرهنگ نیستند. آنها برای همان جایی که تعریف شده اند مناسبند. ولی حوزه فرهنگ نیاز به مردانی دارد که صدق در رفتار و گفتارشان توامان دیده شود. جایی که باید برای دفاع از کیان فرهنگ لازم شد، سینه ستبر کنند و شعر نخوانند.
دوشنبه ، ۲۴اسفند۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: نامه نیوز]
[مشاهده در: www.namehnews.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 25]
-
گوناگون
پربازدیدترینها