محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1829380632
نامه طالبی نژاد به ابراهیم حاتمی کیا
واضح آرشیو وب فارسی:فرهیختگان آنلاین: احمد طالبی نژاد در روزنامه شرق خطاب به ابراهیم حاتمی کیا نوشت: برادر گرامی حاج آقا ابراهیم حاتمی کیا. سلام و عرض ادب. عید شما مبارک. احتمال می دهم که شما خیلی دلبسته مؤلفه های فرهنگ ایران نباشید و دنیایتان دنیایی آرمانی و بی مرز است. دارم لجتان را درمی آورم، چون شما هم سال هاست دارید لج ما را درمی آورید. راستش بنا داشتم درباره فیلم آخرتان سکوت کنم اما وقتی مصاحبه تان با روزنامه «شرق» روز سه شنبه یازدهم همین ماه، با تیتر «شاید روزی درباره دلواپسان فیلم بسازم» را خواندم که مملو از تناقض بود، طاقتم تاق شد و تصمیم گرفتم نامه ای برایتان بنویسم. تا کی می خواهید به این مونولوگ تکراری ادامه دهید؟ روی سخن شما در این چند فیلم اخیر به ویژه در «بادیگارد» به کیست؟ مردم، مسئولان، دشمنی فرضی که ما نمی شناسیم، مدرنیسم، غرب، شرق، با کی طرفید و از چه جریانی انتقاد می کنید، درحالی که خطابتان به ملت ایران است؟ اصلا ما این وسط چه کاره ایم و چه خطایی مرتکب شده ایم که در فیلم هایتان این قدر به ما توهین می کنید؟ در وصل نیکان ما شهرنشینان را مشتی آدم بی خیال و بی تعهد جلوه دادید که وسط معرکه جنگ، بساط عروسی پهن می کنیم و انگارنه انگار که جوانان برومندمان دارند در غرب و جنوب کشور از مرز های عقیدتی دفاع می کنند. در «آژانس شیشه ای» ما را مشتی مرفه بی درد یا چرسی و بنگی جلوه دادید که در آستانه نوروز فقط به فکر خروج از کشوریم و نیم نگاهی هم به آدم های نازنینی همچون آن جوان خراسانی که وجودش مملو از ترکش های صدام است و حاج کاظم قهرمان جنگ که در خیابان های تهران مسافرکشی می کند، نداریم. در برخی آثار بعدی تان هم گناه همه بی سامانی ها را به گردن قشر شهرنشین می اندازید. چرا؟ این مردم چه گناهی مرتکب شده اند که دائم مورد تحقیرتان واقع می شوند؟ اگر منظورتان برخی ها هستند که ما هم می شناسیمشان، چرا تلافی اش را سر مردم درمی آورید؟ اصلا شما به چه علت درباره مردم حکم های قاطع صادر می کنید؟ در همین «بادیگارد»، مردم را مشتی بی خیال و مرفه جلوه داده اید که سوار بر اتومبیل های شیک و مدل بالا در خیابان ها و بزرگراه ها توی هم می لولند و توجهی به ارزش ها ندارند. درحالی که قهرمان فیلمتان- مردی ازجان گذشته- سوار یک بنز قدیمی لکنته می شود. به راستی خطابتان به کیست؟ اینکه مردم در سال هایی خلاف نظر جنابعالی عمل کردند، لجتان را درآورده؟ یادتان هست در کوران حوادث سال های گذشته فضای رسانه ای پر شد از این سؤال که چرا در قبال اتفاق هایی که داشت می افتاد، موضع نمی گیرید؟ و یادتان هست در مراسم جشن خانه سینما و بزرگداشت یار دیرینتان زنده یاد سیف الله داد که در محوطه موزه سینما برگزار می شد، کنار هم نشسته بودیم و شما از همکاران رسانه بنده گله می کردید که چرا او را مواخذه می کنند و بنده هم همین پرسش را مطرح کردم و پاسخ شما این بود که من به حرف های مردمی که اعتراض دارند باور ندارم و هنگامی که دلیلش را پرسیدم، گفتید که «چرا فلان کاندیدا، خودش شخصا به شما تلفن نزده که دعوتتان کند در ستادش فعالیت کنید و درعوض فلانی را انتخاب کرده که باز به گفته خودتان، فیلم هایش نسبت به مسائل اجتماعی خنثی هستند و هیچ بادی به بیرقش نمی وزد» (نقل به مضمون). و بعد هم به نکته ای اشاره کردید که مصلحت نمی دانم و البته جرئتش را هم ندارم بازگویش کنم. در کلام و حس شما نوعی دلخوری و عصبیت موج می زد که نتیجه اش شد سکوت بنده تا پایان مراسم. بعد از انتخاب رئیس جمهور فعلی هم در مکالمه ای تلفنی بی مقدمه و البته پیروزمندانه به نکته ای اشاره کردید که باعث حیرت من شد. این که به قول شما رئیس جمهور از مردم درخواست کرده بود داوطلبانه از دریافت یارانه خودداری کنند و جز یکی دو میلیون نفر به این درخواست پاسخ مثبتی ندادند، شما با لحنی که ازتان توقع نمی رفت، این عدم همراهی را... به دولت و رئیسش قلمداد کردید. و نمی دانم چرا؟ مگر این آقای روحانی از کره ای دیگر آمده و میزان تعبدش نسبت به دین و مذهب کمتر از جنابعالی است. بنده البته طرفدار هیچ جناحی نیستم و اصلا سیاست باز نیستم. ولی موضع شما که با سیاست وارد عرصه هنر شده اید، برایم جالب است. برسیم به «بادیگارد». باور کنید هرکس دیگری غیر از شما این فیلم را ساخته بود، امروز به جرم سیاه نمایی، در محاق افتاده بود. این چه فضایی است که در فیلمتان از جامعه فعلی ارائه می دهید؟ در هر گوشه اش فجایعی از جنس ترور و بگیروببند می بینیم. تا آن حد که آن دانشمند جوان از این که مثل ماهی توی آکواریوم گیر کرده و زندگی خصوصی اش هم زیر نظر است، کلافه شده و می خواهد بی دغدغه زندگی کند. ولی مأمور متعصب او را لحظه ای رها نمی کند. این یعنی تصویرکردن یک جامعه به شدت امنیتی. واقعا این طور است؟ به گمان من این یک جور سیاه نمایی حزبی است و نه عقیدتی. چون فیلم شما به ما می گوید در این مملکت که رئیس دولتش پیرو مشی اعتدال است، هیچ امنیت طبیعی ای وجود ندارد. این اگر سیاه نمایی نیست، پس چیست؟ و این در حالی است که برخی همفکران شما، هرگونه نگرش و انتقاد اجتماعی ای در فیلم ها را که نتیجه اش شفاف سازی در بستر حرکت به سوی جامعه ای سالم است، به حساب سیاه نمایی می گذارند. از شما می پرسم حاج ابراهیم، این حاج حیدر سمج فیلم «بادیگارد» که خود و خانواده اش را فدیه امنیت مقامات کرده، چه شباهتی با حاج کاظم «آژانس شیشه ای» دارد که تا لحظه عصیان شرافتمندانه اش برای نجات جان یک دوست قدیمی، هیچ توقعی از هیچ کس ندارد؟ این حاج حیدر محافظ است به قول شما، «بادیگارد» است به قول فرنگی ها یا طلبکار و قاضی؟ قهرمان آژانس مردی بود از جنس مردم. همدل و همراه با مردم، اما این اسطوره شکست ناپذیری که شما در «بادیگارد» خلق کرده اید، وجهه مردمی متعالی ندارد. او دردسرساز است. در همان سکانس نخست، وقتی که احساس می کند آن نیروی انتحاری به قول خودش قصد نزدیک شدن به معاون رئیس جمهور را دارد، بی محابا شلیک می کند و کشت و کشتاری راه می اندازد که خودش را هم دچار عذاب وجدان می کند. بهتر نبود آن تروریست، توسط عوامل امنیتی قبل از عمل دستگیر شود تا آن صحنه فجیع رخ ندهد؟ قهرمان شما زود قضاوت کرده و به همین دلیل، از مقام بالاترش می خواهد یگانش را تغییر دهد. حالا شما می خواهی از این انسان احساساتی قدیس بسازی و از مردم هم بخواهی او را به اندازه حاج کاظم دوست داشته باشند، خود دانی. از سوی دیگر، رویکرد کلی شما در همه ساخته هایتان، ضدیت با غرب و گفتمان غرب ستیزی است. هیچ ایرادی ندارد. این حق شماست که با چیزی موافق یا مخالف باشی؛ گرچه تردید ندارم اگر فیلم های شما هم به اندازه دیگران در مجامع سینمایی جهان غرب مورد توجه قرار می گرفتند، شما هم امروز تلقی دیگری از غرب و غرب زدگی می داشتید. حالا گیریم حرف شما درست باشد و همه کسانی که با جهان غرب رفت وآمد دارند، یکسره مجذوب و مرعوب آن دنیا شده اند، خود شما که بیش از هر سینماگر ایرانی دیگری در مقابل سینمای مرعوب کننده آمریکا مرعوب شده اید. غیر از ایده اصلی فیلم که شباهت فراوانی به موضوع و مضمون فیلم های اکشن و پلیسی آمریکا که با بودجه پنتاگون، اف بی آی ساخته می شوند دارد، به گمان من در برخی لحظات از جمله سکانس داخل تونل، عینا از این فیلم ها کپی برداری شده است؛ البته تسلط و استادی شما در پرداخت این سکانس از یاد نرفتنی است. کل فیلم از نظر شخصیت پردازی، صحنه آرایی، فضا سازی و استفاده از امکانات یک «بیگ پروداکشن» به سبک هالیوودی است. البته بنده خیلی خوشحالم که شما با فیلم هایی همچون «چ» و «بادیگارد»، استاندارد سینمای حادثه پرداز (اکشن) ایران را ارتقا بخشیده اید. راستش کسی نمی تواند از «بادیگارد» غلط کارگردانی بگیرد؛ اما پرسش این است که چطور شما از ضدارزش ها که فیلم های اکشن هم از این نوع اند، برای بیان ارزش ها بهره می گیرید و اگر می گیرید پس چرا نمونه های اصلی را نفی می کنید؟ شما که روزی روزگاری با فیلمِ هنوز هم ارزشمند «خاکستر سبز» ثابت کردید قدرت دارید از یک موقعیت تراژیک، بی تکیه به داستانی پرتنش، اثری خلاقانه در فرم و محتوا بسازید، شما که با فیلم «دعوت» ثابت کردید همه نیروی فیلم هایتان از جبهه ها نمی آید و در زمینه مسائل اجتماعی هم از نگاه و خلاقیتی وصف ناشدنی برخوردارید، چرا وقتی پای اثبات برادری وسط می آید، به الگو های سینمای مرعوب کننده غرب متوسل می شوید؟ «بادیگارد» در خوشبینانه ترین شکلش یک اکشن حرفه ای است که شما می خواهید آن را اثری ایدئولوژیک جلوه دهید. برادر گرامی، حاج ابراهیم. می دانید که من با شما دشمنی که ندارم هیچ، در دورانی بسیار هم به شما و فیلم هایتان علاقه مند بودم. یادتان نرود که بنده در دو فیلم مستند درباره شما، حضور داشته ام. یک بار در مستند «کاپوچینو» که با هم سفری ادیسه وار از شمال تهران تا بهشت زهرا را طی کردیم و قرار بود این فیلم دنیای درونی شما را به نمایش بگذارد؛ ولی متأسفانه دوستان در شبکه چهار نسخه مثله شده ای از آن را نمایش دادند و بعد هم برای همیشه در قفسه های آرشیو بایگانی اش کردند و بار دوم در مستندی کهبا حضور شما و تنی چند از عوامل فیلم «دعوت» با مجری گری بنده تولید و پخش شد؛ بنابراین به خود حق می دهم از شما که اتفاقا کاشف منتقدانی همچون هوشنگ گلمکانی و خسرو دهقان هستید، گله کنم. گله که نه، پرسش هایی را با شما در میان بگذارم؛ بلکه برایم روشن شود چرا این قدر طلبکار و غرغرو شده اید؟ به مردم چه که شما سینما را وسیله ای برای تسویه حساب های سیاسی و حزبی قرار داده اید؟ من واقعا نفهمیدم در «بادیگارد»، علیه چه کس یا چه جریانی شوریده اید؟ من و ما شما را به عنوان یک فیلم ساز حرفه ای در سینمای امروز ایران می شناسیم. لطفا شما هم تکلیفتان را با خودتان روشن کنید. سینماگرید یا سیاست باز؟ لازم است باز هم به ماجرای تشبیهتان با «سرگئی باندراچوک» در زمان اکران آژانس... که باعث خشم شما هم شد، اشاره کنم؟ بد نیست سیر زندگی هنری او را یک بار دیگر مرور کنید. به نفع شما و سینمای ایران خواهد بود. با تشکر.
شنبه ، ۱۵اسفند۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: فرهیختگان آنلاین]
[مشاهده در: www.fdn.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 67]
-
گوناگون
پربازدیدترینها