واضح آرشیو وب فارسی:جوان آنلاین: نمايش چهره روحانيت بايد به اعتماد مردم ختم شود
حجتالاسلام عليرضا پناهيان در رابطه با نمايش چهرهاي امين، عميد و وجيه از روحانيت در آثار سينمايي توسط سينماگران ضمن اشاره به اينكه فيلمسازان بايد نكات مثبت و انتقادي را مطرح كنند، مسئله مهم در اين زمينه را زيبا انجام دادن اين كار يعني نمايش روحاني در يك اثر سينمايي به نحوي كه مردم به كساني مانند روحاني، پليس و پرستار اعتماد كنند، ميداند.
نویسنده : مصطفي شاهكرمي
نمايش دادن چهره روحاني در آثار سينمايي كشورمان همواره يكي از چالشيترين موضوعات و مباحث اين عرصه بوده است. اينكه در يك فيلم سينمايي يا يك سريال تلويزيوني چه مؤلفهها و شاخصههايي را بايد در طراحي و دراماتيزه كردن موقعيت يا پرسوناژ يك روحاني رعايت كنيم، اصل و نكتهاي است كه فقط سينماگران و اهل فن و خبره ميتوانند از پس آن برآيند.
چه اينكه آشنايي داشتن با سبك زندگي و نحوه ارتزاق و گذران زندگي يك روحاني و سير تطوري كه از سطح و جايگاهي معلوم آغاز شده و به درجات و جايگاه خاصي در كسوت روحانيت يا در بين آحاد جامعه و اجتماع مانند امام جماعت، معلم و يا وجوه مرتبط ديگر، جملگي ميتوانند به تعريف و تبيين درست يك كاراكتر روحاني واقعي بينجامد.
بر خلاف سينماي كشورمان كه نقش و حضور روحانيت و مسجد به صورت نادر و حتي شاذ ديده ميشود در بسياري از آثار توليد شده در سينماي هاليوود نقش و حضور يك پدر روحاني(كشيش) و كليسا ولو به اندازه نشان دادن يك مراسم ازدواج و يا رفتن شخصيتهاي فيلم به كليسا اشاره ميشود.
هر چند نوع نگاه سينماي غرب و هاليوود به دين و مبلغان ديني و جايگاه سياسي و اجتماعي آنها با انگارههاي ديني ما مسلمانان تفاوت ماهوي و اساسي دارد و در مقايسه با جايگاه، حدود و ثغور رفتاري و كيفيت و كميّت مداخله در امور متنوع سياسي، اقتصادي، اجتماعي و فرهنگي، نوع نگاه غربي به دين و روحانيت ديني از نظر اسلام مردود و غيرقابل پذيرش است.
تجارب متعددي براي نمايش چهره روحانيت با به تصوير كشيدن گوشههايي از زندگي و روزمرگي يك طلبه يا روحاني در تلويزيون و سينماي كشورمان از سوي كارگردانان و سينماگران مختلفي شكل گرفته است كه هر كدام از آنها در جايگاه خودشان بايد مورد تحليل و نقد قرار بگيرند.
حجتالاسلام والمسلمين عليرضا پناهيان استاد حوزه و دانشگاه در همين رابطه ميگويد: به نظر من نمايش يك روحاني در آثار نمايشي درست مثل بقيه شغلها، فرقي با نمايش يك پزشك، مهندس و پليس ندارد، اما برخي اوقات فردي از يك پليس برداشت بد دارد و اين برداشت خود را القا ميكند كه نه مطابق با واقع و نه خوشايند مخاطب است. بنابراين اين نوع برداشتها نه تنها در مورد روحانيت، بلكه درباره همه شغلها صدق ميكند و اشكال دارد. اگر روحاني شأن و قداست دارد، پليس، پزشك، پرستار و ... هم قداست دارد. اگر فيلم كاري كرد كه بيماران با ديدن پرستاران بترسند يا اينكه اعتماد مردم به پليس از بين برود، اينها فيلمهاي خوبي نيستند.
پناهيان تصريح ميكند: اگر فيلمسازان انتقادي نسبت به شغلها دارند، بايد به صورتي به آن بپردازند و عيب را مطرح كنند كه ذهنيت مردم نسبت به آن شغلها خراب نشود. به نظر من در مورد نمايش يك روحاني در سينما و تلويزيون نيز همين گونه است؛ بنده مخالف نقد نيستم، اما مخالف تخريب هستم. آن چيزي كه در نهايت در ذهن مخاطب باقي ميماند، مهم است و اينكه كارگردان شعار بدهد و پيامي را مطرح كند، اما اثر فيلمش تأثير ديگري داشته باشد، مورد قبول نيست.
اين استاد حوزه و دانشگاه خاطرنشان ميكند: گاهي اوقات فيلمساز، آخر فيلم را با پيامي مثبت به پايان ميرساند، اما آن چيزي كه در ذهن مخاطب شكل ميگيرد، صحنههايي است كه در اواسط فيلم ديده ميشود و همين نكات مهم است. اينها وزنكشيهايي است كه خود هنرمندان بهتر از آن اطلاع دارند و به همين دليل نمايش دادن يك روحاني در سينما، موضوع مهمي نيست و هر كسي ميتواند اين كار را انجام دهد. به اعتقاد من فيلمسازان بايد نكات مثبت و انتقادي را مطرح كنند، اما مسئله مهم زيبا انجام دادن اين كار يعني نمايش روحاني در يك اثر سينمايي است؛ چراكه ما نياز داريم مردم به كساني مانند روحاني، پليس و پرستار اعتماد كنند.
منبع : روزنامه جوان
تاریخ انتشار: ۲۳ اسفند ۱۳۹۴ - ۲۰:۳۴
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: جوان آنلاین]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 46]