واضح آرشیو وب فارسی:عصر بانک: عکس یک دختر نابینای ایرانی امسال در بزرگترین مسابقه عکاسی جهان توانست رتبه سوم را کسب کند. عکسی که بر خلاف اغلب عکس های برگزیده این مسابقه، تلخ و سیاه نیست.عصر بانک ؛ چشم های درون عکس به شما می خندند! چشم هایی که شاید به ظاهر نبینند اما «به سوی نور» اشاره می کنند. به سوی نور تک عکس عکاس ایرانی است که توانسته در بزرگترین مسابقه عکاسی جهان «ورلدپرس فوتو» رتبه سوم را به دست بیاورد. زهره صابری عکاس خوش ذوق این عکس اولین بانوی ایرانی است که توانسته در بخش «زندگی روزانه» ورلدپرس فوتو، جایزه سوم را از آن خود کند. خانم صابری متولد سال ۶۱ بوده و دو سال است که عکاسی را شروع کرده. تک عکس این عکاس جوان با عنوان «به سوی نور» در میان تمام عکس های تلخ و سیاه این مسابقه موفق شده رتبه سوم را کسب کند. البته این اولین بار نیست که یک ایرانی توانسته به چنین موفقیتی نائل شود؛ قبلا هم عکاسان دیگری هم از ایران در این مسابقه برگزیده شده اند. تعدادی از عکس های برگزیده سال های پیش عکاسان ایرانی را مرور می کنیم: مجموعه عکس «قربانی عشق اجباری» از «ابراهیم نوروزی» با رویکرد اسیدپاشی به جایزه اول در بخش پرتره سال ۲۰۱۳ دست یافته است. مجید سعیدی دیگر عکاس ایرانی نیز در بخش مسائل معاصر با مجموعه عکس «زندگی در جنگ» به مقام دوم دست یافت. عکسی از «امیر پورمند» با ثبت لحظه اعدام که در ورلد پرس فوتوی سال ۲۰۱۴ حائز رتبه شد. «روایت یک بخشش» عکسی از «آرش خاموشی» که برنده جایزه سوم بخش اخبار لحظه ای (اسپات نیوز) وُرلد پرس فوتو ۲۰۱۵ شد. البته در بین این عکس ها، آثار دیگری از عکاسان ایرانی هستند که به نست بقیه نگاه مثبت تری به موضوعات داشته اند: مجموعه عکس «مادران انتظار» اثر «فاطمه بهبودی» در مسابقه وُرلدپرس فوتو ۲۰۱۵ شایسته تقدیر شد. وظیفه عکاس فقط نشان دادن تلخی ها نیست امسال در این مسابقه، یک عکس شیرین و پرنور از عکاس ایرانی توانسته به موفقیت دست پیدا کند تا نشان بدهد فقط عکس های تلخ پرطرفدار نیستند. جالب اینجاست که بیشتر عکس های برگزیده در این مسابقه بین المللی غالبا به مسائل جنگ و تلخی های منطقه آسیای میانه می پردازند و خبر چندانی از عکس های شاد و زیبایی های منطقه نیست و شاید برای همین اثر زهره صابری حائز اهمیت باشد. خودش درباره این مسابقه و برگزیدگانش می گوید: «مسئله خاورمیانه غالبا پر از مناقشه و جنگ و اختلافات مذهبی است و با اینکه تقریبا همه از یک دین پیروی می کنند، بیشترین اختلاف را با هم دارند. بقیه کشورهای جهان خیلی به مسائلی که در خاورمیانه اتفاق می افتد، علاقه مند هستند حالا چه این مسائل جنگ و خونریزی باشد چه مسائلی مثل طرز پوشش و حجاب و حالا این عکاسان آیینه کشور خود هستند. وظیفه عکاس این نیست که فقط تلخی ها را نشان بدهد و بگوید که در این کشور فقط اعدام انجام می شود یا اسیدپاشی صورت می گیرد. خب می توان جدا از تمام این اتفاق هایی که می افتد، به مسائل دیگری هم پرداخت که شاید همین حرف مشترکی بشود در تمام دنیا.» تصویر «به سوی نور» که امسال توانست رتبه سوم «ورلدپرس فوتو» را به دست بیاورد ورلدپرس فوتو اولین مسابقه زندگیم بود زهره پیش از ورلدپرس در هیچ مسابقه عکاسی دیگری شرکت نکرده و ورلدپرس اولین تجربه حضور او در مسابقه های داخلی و جهانی است. «عکاسی خبری را دو سال است که شروع کردم و در این مدت هم به صورت مستمر عکاسی نکرده ام. خیلی عجله نداشتم برای عکاسی و سعی می کردم بیشتر کتاب بخوانم و مجموعه عکس های خوب را ببینم. قبل از ورلدپرس هم در هیچ مسابقه ای شرکت نکردم و این اولین مسابقه زندگیم بوده است. من پروژه این مجموعه را اواخر مهرماه امسال شروع کردم و اواسط آذرماه گزارش تصویری من منتشر شد. دو نفر از دوستان عکاس من که مجموعه عکس را دیدند، مرا برای شرکت در مسابقه تشویق کردند. با اینکه در نوشتن کپشن و انتخاب عنوان تمام تلاشم را کردم؛ اما اصلا فکر نمی کردم که بتوانم رتبه ای به دست بیاورم.» «راحله» تصور من از معلولیت را تغییر داد عکاس جوان ما حدود دو ماه برای گرفتن این تک عکس و مجموعه عکس آن وقت گذاشته؛ از همان اول هم قصد داشته از یک معلول عکس بگیرد. « برای عکاسی دنبال نگاهی بودم که در سطح بین المللی حرفی برای گفتن داشته باشد. برای همین وقتی می خواستم از یک معلول عکاسی کنم، دنبال یک معلول موفق می گشتم. تا بعد از اینکه چندین معلول را پیدا کردم راحله را از بین آن ها انتخاب کردم. من تا به حال از معلول عکاسی نکرده بودم و از دنیای معلولان هم خبر نداشتم.» راحله دختر ۱۲ساله ای است که در یکی از روستاهای اطراف بابل زندگی می کند. «وقتی به این دختر پیشنهاد دادم که از تو عکس بگیرم، خیلی استقبال کرد تا حدی که من خودم بهت زده شده بودم که چقدر آدمی که غیر از مسیر خانه تا مدرسه هیچ جای دیگری در زندگی اش حس نکرده و با آدم های زیادی رفت وآمد نکرده و سنش کم است و هنوز درک چندانی از جامعه ندارد، چگونه می تواند با غریبه ای که از راه دوری آمده بتواند ارتباط برقرار کند.» آشنایی با راحله دنیای عکاس ما را هم زیرورو می کند. «من در عکاسی از راحله در بن بستی گیر کرده بودم که نمی دانستم چگونه از این دختر عکاسی کنم. یعنی آن چیزی که من از معلول و معلولیت فکر می کردم، کاملا متفاوت بود از آنچه من از نزدیک می دیدم.» یک وماه و نیم با راحله زندگی کردم علاقه راحله به رنگ ها و گل و گیاه و امید زیاد او به زندگی، عکاس را وادار می کند تا پررنگ ولعاب ترین عکس های خود را از او بگیرد. «من حدود یک ماه و نیم با راحله زندگی کردم تا بتوانم گزارش تصویری از او کار کنم و با او فهمیدم که دنیای نابینا مثل آن چیزی که ما فکر می کنیم سیاه نیست. یعنی به روحیات آن آدم و نگرش او به دنیا بستگی دارد. من فکر می کردم این دختر فقط سیاهی می بیند؛ شاید در واقع هم همین طور باشد ؛ اما از همان موقع که با راحله ارتباط گرفتم فهیدم خیلی امیدوار است و به زندگی علاقه دارد و با اینکه رنگ ها را نمی بیند، رنگ ها را دوست دارد. مثلا لباسی که می خواست تنش کند، می گفت باید صورتی باشد! و با اینکه رنگ ها را نمی شناخت، می دانست که مثلا قرمز و صورتی رنگ روشن و شاد است و قهوه ای و مشکی تیره.» عکس راحله مصنوعی نبود! امید و نور در لحظه لحظه زندگی راحله جریان دارد و همین دلیلی می شود که خانم عکاس از کنار این لحظات رنگی ساده نگذرد و لنز دوربینش را روی چشمان پرامید او تنظیم کند. «مواقعی که من با این دختر برای عکاسی بیرون می رفتم، مشاهده می کردم که خیلی علاقه دارد گل ها را لمس کند، به درخت ها دست بزند، زبری و نرمی و گرمی و سردی برگ های گیاهان را حس کند. به این جزئیات خیلی اهمیت می داد و همین باعث شد من وارد مسیری شوم که مخالف این باشم که نابینا جز سیاهی و سفیدی چیز دیگری در زندگی اش نمی بیند. راحله حدود هفت هشت تا گلدان داشت که هر روز به این گل ها آب می داد و رسیدگی می کرد. من هم تصمیم گرفتم عکسی از راحله بگیرم که برخلاف تمام عکس هایی باشد که تا به حال از یک نابینا گرفته شده است. برای همین مجموعه را رنگی انتخاب کردم تا حس و حال خوبی که راحله از زندگی و محیط اطرافش داشت، منتقل شود.» ماجرای تک عکس «به سوی نور» داستان هر روزه راحله است؛ وقتی از خواب بیدار می شود و پنجره اتاقش را باز می کند. «راحله عین هر روز که از خواب بیدار می شد، پنجره را باز می کرد. شاید سوال پیش بیاید که او چیزی را نمی بیند؛ اما به من می گفت لازم نیست من حتما ببینم! من زیبایی های بیرون را حس می کنم و من هم فقط این لحظه را ثبت کردم.» می شود به جهان مثبت نگاه کرد خانم صابری دوست دارد به تمام سوژه ها ولو تلخ هم مثبت نگاه کند و این نوع نگاه را به بقیه عکاسان هم توصیه می کند. «عکاسان ما خیلی دنبال این هستند که مسائلی از ایران نشان بدهند که خیلی خوشایند نیست. عکاسان ما توجه بیشتری به مسایل منفی دارند و تصور می کنند اگر دنبال این موقعیت ها بروند زودتر به نتیجه میرسند. کتمان نمیکنم که این مسایل در ایران وجود ندارد، اما اکثرا تمام انرژی عکاسان ما به این سمت است. فکر می کنم الان تک عکس راحله نشان داده که عکاسان ایرانی می توانند دنبال نگاه مثبت باشند و فکر نکنند این نوع نگرش به سوژه ها، جایی در مسابقه های بین المللی ندارد.» علاوه بر این تک عکس مجموعه عکس به سوی نور هم که روایتگر روزهای رنگی راحله است، در مسابقه «دیز ژاپن» موفق به کسب رتبه و شایسته تقدیر شناخته شده است. /مهر
پنجشنبه ، ۲۰اسفند۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: عصر بانک]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 35]