تبلیغات
تبلیغات متنی
پرچم تشریفات با کیفیت بالا و قیمت ارزان
پرواز از نگاه دکتر ماکان آریا پارسا
دکتر علی پرند فوق تخصص جراحی پلاستیک
تجهیزات و دستگاه های کلینیک زیبایی
محبوبترینها
سررسید تبلیغاتی 1404 چگونه می‌تواند برندینگ کسب‌وکارتان را تقویت کند؟
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1851223888
نقد و بررسی Far Cry Primal
واضح آرشیو وب فارسی:پردیس گیم:
نقد و بررسی Far Cry Primal "به قلم حسین رضایی" شاید باورتان نشود؛ اما جدیداً آرزو می‌کنم، یوبیسافت هیچ وقت دیگر بازی پرفروش نسازد! کافیست که جیب‌هایش کمی سنگینی کند، بدون فکر مثل یک کودک نابالغ تصمیمی نامعقول می‌گیرد. تقریباً از همان زمانی که Far Cry 3 واقعاً گل‌کاشت، این را می‌دانستم که روزی لبنیات سازی یوبیسافت در آینده خودش را در قالب فارکرای هم در خواهد آورد. اکنون هم می‌بینیم که یوبیسافت با بهانه ایده حجری‌ها می‌خواهد یه فاکرای جدید را به خوردمان بدهد. خوشبختانه، گیمرها آن‌قدر باهوش هستند که دم به تله ندهند. یقین دارم که همین الان یوبیسافت از فروش Far Cry: Primal راضی است؛ او اصلاً خرج زیادی نکرده است. ما آن‌قدر باهوش هستیم که فرق بین دو تا بازی را خوب درک کنیم. بله؛ وقت آن است که آنچنان توبه‌ای به یوبیسافت بزنیم که دیگر از این بازی‌ها برسر فرانچایز‌های محبوب‌مان در نیاورد. اگر همین راه را ادامه دهد، به سیم آخر زدن‌های گیمرها شروع می‌شود. Far Cry: Primal، یک بازی مجهول است که شاید شما را ساعت‌ها سرگرم کند و یا حتی کاری کند که تحمل یک دقیقه بازی کردنش را نداشته باشید. خودش را به خوبی با استفاده از فرمول‌های اجدادش بالا می‌کشد و در نهایت دست و پا می‌زند که غرق نشود. با این که به هزاران سال قبل از میلاد مسیح هستیم، اما همچنان المان‌های تکراری در آن به وفور وجود دارد. در عوض، سازندگان به شما دنیایی را هدیه داده‌اند که انگار یک‌راست شما را به زمان حجری‌ها فرستاده‌اند. وقتی که قدم در دنیای بازی می‌گذارید، قشنگ حس می‌کنید که باید برای بقا بجنگید. باید بکشید تا زنده بمانید، باید خون بریزید تا قبیله‌تان را نگه‌داری کنید. این به خاطر دنیای پویا و بکری است که بازی به شما هدیه می‌دهد. همان طور که در پیش نمایش بازی هم به طور متعدد گفتم، اگر FC:P تنها یک چیز داشته باشد که بتواند به آن افتخار کند محیط و جک و جانورهای آن است. وگرنه بازی همان نسخه چهارم است که انسان‌هایش کمی وحشی تر، بی‌حجاب‌تر و البته خوش‌زبان‌تر شده‌اند.
عده‌ای از افراد زخم خورده، که Wenja نام دارند، دیگر صبر و حوصله‌شان به آخر می‌رسد و عزیمت بر سرزمین اوروس می‌کنند. آن‌ها خیال یک سرزمین خوب برای شکار، زندگی و... را در ذهن خود می‌پرورانند. اما به جاده خاکی می‌زنند و در نهایت آنچنان توسط قبیله‌های آن‌جا مورد استقبال قرار نمی‌گیرند. شما در نقش فردی به نام تاکار باید، این قبلیه را کنار هم جمع کنید و سر و سامان‌شان دهید. این سرو سامان دادن، فقط مربوط به اتحاد و این جور خزعبلات نیست، این موضوع به آن معناست که شما مسئول هستید، برای آن‌ها سقفی بسازید که زیرش زندگی کنند، قبیله‌ای تشکیل دهید که کمتر خون‌شان ریخته‌شود و در نهایت با فکرتان، یک سرزمین درست و حسابی برای‌شان بسازید. به شخصه، با این موضوع خیلی حال کردم. زمانی که آن‌ها خودشان را بی ادعا مطیع شما می‌دانند و گوش به فرمان هستند، نشان دهنده یک روابط عمیق بین شخصیت‌هاست. اما اشتباه نکنید، ما اصلاً با یک شخصیت پردازی خوب روبرو نیستیم؛ شاید مهلک‌ترین ضربه‌ای که داستان خورده‌است از همین شخصیت پردازی و البته روایت نامنظم آن باشد. وگرنه خود هسته اصلی داستان خوب شکل گرفته است. اما شخصیتهای بازی در روند بازی به شدت روی مخ‌تان هستند. ما دیگر مثل گذشته شاهد شخصیتهای منفی کله خراب نیستیم. شاید غایت دشمنی کاذب را بتوان در سر رو روی شخصیت اودام دانست. اما واقعاً فارکرای است و یک شخصیت منفی بکری که حتی اگر بازی افتضاح باشد، به شوقش آن را پیش برد. از آن طرف، به رسم طلسم چندین ساله، ما با یک تکه سنگ در قالب شخصیت اصلی روبرو هستیم، که کار خاصی انجام نمی‌دهد و پس از مدتی یک ترمیناتور خفن می شود. نه تنها شخصیتهای اصلی، بلکه سایر شخصیتهای اصلاً تو دل برو نیستند. خصوصاً با آن صداگذاری نه چندان مناسبه ای که زحمات چندین ماهه تیم زبان‌سازان یوبیسافت را زیر سایه بسی سیاه خود فرو برده‌اند.
تقریباٌ در همان یک ساعت اولیه بازی، سازندگان این تفکر را به شما تحمیل می‌کنند که دنیای بازی یک دنیای عادی نیست. در وهله اول سعی می‌کنند که شما را با تنوع محیط گول بزنند. اما نباید دم به تله بدهید؛ محیط بازی همان محیط های قبلی است که با کمی حالت وحشی بودن و با چند مشت جانور رنگ حجری بودن را به خود گرفته‌است. سازندگان حتی زحمت تغییر نقشه بازی را به خود نداده‌اند و با یک کپی درست و حسابی، از همان نقشه‌ی نسخه چهارم استفاده کرده‌اند؛ دست‌شان هم درد نکند که حداقل جای رودها را عوض نکردند. این ضعف بزرگ را سازندگان حتی توانستند با یک فضاسازی بکر توسط جانوران و انسان‌های حجری، جبران کنند. این‌که در گوشه‌های نقشه‌ی بازی حمله دست جمعی قبیله‌ها را به چند ماموت مشاهده می‌کنید، در حالی که به صورت عجیبی فریاد می‌زنند، یک راست شما را نزد عصر حجری می‌فرستند. اگر سازندگان یک کار مفید در طول گیم پلی بازی کرده‌باشند، آن همین مورد است. اما چه فایده دارد؟ یک بازی که بخش چند نفره ندارد، مسلماً باید داستانی گیراتر داشته باشد. در این موقع باید به یوبیسافت گفت:" ماذا فازا؟ بخش چند نفره را حذف می کنی و بعد آن طرف تر داستان را مزخرف جلوه می دهی؟" همانطور که گفتم، بقا در بازی مهم‌ترین حرف را می‌زند. یقیناً سه قبیله وحشی کنار هم آب‌شان در یک جوی نمی‌رود و مطمئن باشید که کلاه‌تان چند باری در هم می‌رود. گذشته از این موارد، این‌که در طول بازی خودم را به در و دیوار زدم تا بلکه یک کمپ و مقداری گوشت و چقلی پقل جمع کنم، به شخصه اندکی برایم لذت بخش بود. این لذت البته به لطف محیط‌های متنوع چند محسوس تر شده است. گیمر باید محیط را خوب بررسی کنید و به اقتضای آن، به دلش بزنید. وجود قبیله‌های متفاوت در این محیط‌های دیگر چالش را سقفش می‌رساند. زمانی مغزتان به مرز انفجار می‌رسد که وجود تفکر‌های گوناگون قبیله‌ای را در بین آن‌ها با تمام وجود درک می‌کنید. مثلاً کاملاً حس می‌کنید که افراد قبیله Izila کمی گذشته‌شان تحسین برانگیزتر است و Wenja ها زخم خورده محسوب می شوند.
.jpg)
راستش را بخواهید، من در بازی، از نسخه سوم و چهارم بیشتر کشته شدم. و دستم خودم هم نبود؛ محیط بازی بسیار خشمگین‌تر از قبل شده است و وجود حیوانات گوناگون، عملاً شما را به یک رقابت سخت دعوت می‌کنند. خصوصاً زمانی که با دسته‌ای از ماموت‌ها و انسان‌ها همراه با آن هوش مصنوعی نسبتاً خوبی که دارند مواجه می‌شوید، آن‌جاست که باید با یک ذکر خدایی به دل‌شان بزنید تا بلکه بتوانید یک لقمه نان حلال کسب کنید. گذشته از این موارد،به سبب نبود سلاح‌های دهن صاف کن، اوج تکنولوژی شما یک تیر و کمان است که آن هم در نبرد‌های نزدیک به کارتان نمی‌آید. انتخاب سلاح‌های سرد دیگر مثل نیزه هم دربرابر هجوم چند تایی گرگ‌ها آنچنان به کارتان نمی‌آید. از آن بدتر حتی سیستم نبرد با سلاح‌های سرد بازی هم تغییری نکرده است. یعنی تیر و کمان، همان تیر و کمان است که در خلاقانه ترین حالت می شود دو تیر با آن پرتاب کرد وگرنه نواقصی که از آن در نسخه‌های قبلی وجود داشت هنوز هم برطرف نشده‌اند. مبارزات سرعت کمی به خود گرفته‌اند که اگر با چند سلاح خوب آمیخته می‌شد بیشتر به گیمر می‌چسبید. اما این اتفاق نمی‌افتد و بازی در همان یکی دو ساعت اول، حس تکراری بودن را به شما القا می‌کند. به نظرم، یوبیسافت به جای آن که بر روی ارتقا سلاح و کسب آن ها از این ور آن ور، یک سیستم ساخت سلاح درست و حسابی تهیه می کرد، الان من به جای گله کردن از آن حسابی تعریف و تمجید می کردم. اما حیف که این گونه نیست و باید با این اوضاع سوخت و ساخت. خصوصاً اگر شما از آن دست افرادی باشید که خوره‌ی سری فارکرای بوده و راه و رسم آن را بلد هستید. حتی سیستم شکار کردن و آپگرید کردن امکانات نیز دست خوش تغییرات خاصی نشده‌اند و ما با یک مدل ظاهری دیگر از آن روبرو هستیم که آنچنان رسالتی را نمی‌تواند کسب کند.
اگر چه گیم پلی بازی خیلی خسته کننده می‌شود اما با این حال یک چیزی در چنته دارد که شاید اندکی شما را سرگرم کند. آن قابلیت چیزی نیست جز رام کردن حیوانات و استفاده از آن ها ضد دشمنان. این قابلیت وقتی شما را غرق در خود می‌کند که تاثیرات مختلف حیوانات را می‌بیند. مثال زیاد هست، می‌توانیم از آن ماموت سواری هایی بگوییم که خودش یک تانک عظیم الخقه است و یا جغدی بگوییم که حکم چشم عقاب AC را دارد، یا از آن گرگی بگوییم که با دندان تیزش امان به دشمنان نمی دهد. مثال زیاد هست و سخن هم بسیار، اما در یک کلام می‌توان گفت، این قابلیت حسابی به شما می‌چسبد. به شخصه، این قابلیت از هدف های اصلیم برای تجربه بازی بود. خیلی‌ها می‌گویند، گرافیک FC:P گل کاشته‌است. اوج خلاقیت سازندگان در گرافیک بازی تم کمی حجری بوده است که آن هم بیشتر صدقه سر حیواناتش است. به شخصه آنچنان تغییری در تکسچرها، انیمیشن‌ها، نورپردازی‌ها و امثالهم ندیده‌ام. بازی آن قدر چیز دهن پرکنی ندارد که بشود حتی به آن دل بست. مخالف این حرف نیستم که ما با جلوه های بصری خوبی روبرو نیستیم، اما این جلوه های بصری خوب آیا واقعاً نیازی به یک سر و سامان دادن درست و حسابی نداشت؟ یوبیسافت حتی به خودش زحمت نداده است بعضی از بافت های گیاهان و کوه ها را دوباره شکل دهد تا بلکه شکل باکیفیت تری به خود بگیرند. بله! همین شرکتی که چند وقت پیش ناتی داگ را به دزدی هنری متهم کرد، خودش الان دارد از خودش و صدالبته از ما دزدی می کند. اما چه فایده؟ یوبیسافت حتی شهامت عذرخواهی را هم ندارد!
نکات مثبت هسته مناسب داستان بازی ( که البته فدای روایت پراکنده و شخصیت پردازی مضحک شده است) القای بی‌نظیر حس عصر حجر سیستم رام کردن حیوانات نکات منفی روایت داستان و شخصیت پردازی در داخل دیوار جای دارد گیم پلی خسته کننده پس از تجربه‌های متعدد بهره‌گیری کورکورانه از خاصیت های نسخه سوم و صد البته چهارم سخن آخر یادتان هست که در اواخر پیش نمایش بازی چه گفتم؟ گفتم که بازی یا پیروزی را می‌گیرد یا با کله زمین می‌خورد. در طول ساعاتی که بازی را تجربه کردم، اکنون می‌گویم که برای من که این سری را همواره دوست داشته‌ام، یک چیز بی خود است. بازی به هیچ وجه بد نیست ولی آنچنان چیز خاصی ندارد که بشود با آن گفت ما با یک بازی تر و تازه روبرو هستیم. بر خلاف وب سایت ها و مجلات خارجی که خیلی از ما آن ها را می پرستیم، عقیده من چیز دیگری است. فقط کافیست کمی دیدگانتان را تنگ‌تر کنید، تا طمع و پول پرستی یوبیسافت را با تمام وجود درک کنید. بحث در خصوص FC:P بیشتر به سوی سلیقه می‌گراید. اما سلیقه من با بازی خوب رفتار نمی‌کند و لذا کاری کرده‌است که شاید تا مدت‌ها حتی حوصله گفتن اسم یوبیسافت را نداشته باشم. تجربه FC:P خالی از لطف نیست، اما توقع این را نداشته باشید که ساعت های بسیار شما را جلوی مانیوتر میخکوب کند. FC:P در حد یک عنوان معمولی، می تواند افتخار این را داشته باشد، که ساعاتی چند در خدمتش باشید و در نهایت با چند تا لعنت به یوبیسافت با آن وداع بگویید.
20 اسفند 1394
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: پردیس گیم]
[مشاهده در: www.pardisgame.net]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 46]
-
علم و فناوری
پربازدیدترینها