تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1835238649
از اول قصه آخرش پیدا بود!/ تعیین تکلیف جبههٔ انقلاب با شترگاوپلنگ اصولگرایی/ باید دوباره به اسلام ناب و عدالت خواهی برگردیم
واضح آرشیو وب فارسی:598: این مرزبندی به معنای اولویت درگیر شدن با اصولگرایان نیست، به معنای عدم مستحیل شدن در هویت های بی محتوا و صرفاً در برابر رقبا بدون پایبندی جدی به مبانی انقلاب است. الگویی در کشور ما به صرف وحدت فرامی خواند (که الگوی جبههٔ متحد و لیست ناکارآمد اصولگرایان است)، گروهی به خلوص و خالص سازی، گروهی هم به تکثر، اما منطق مکتب امام و اسلام ناب معتقد به وحدت در عین کثرت است.سرویس سیاسی پایگاه 598 - محمد صادق شهبازی / نیروهای اصیل انقلابی و حزب اللهی باید به جای سرگرم شدن به مفهوم ناکارآمدی مثل اصولگرایی باید با مرزبندی با اصولگرایانی که در بسیاری اوقات تنها تفاوتشان با اصلاح طلبان دعوای قبیله ای است، مرزبندی کنند. نمی شود به کسانی دل بست که مرزشان در عمل با رقبایشان در بسیاری موارد تفاوت چندانی ندارد، نه به عدالت توجه دارند نه به استقلال، نه آزادی و… و در مواردی مثل استقلال دعوا بیشتر بر سر این است که چه کسی با آمریکا مذاکره کند، نه این که تا شرایط ملت ایران محقق نشده و رابطهٔ گرگ ومیشی بر هم نخورده با اصل قضیه مخالفت کند. این مرزبندی به معنای اولویت درگیر شدن با اصولگرایان نیست، به معنای عدم مستحیل شدن در هویت های بی محتوا و صرفاً در برابر رقبا بدون پایبندی جدی به مبانی انقلاب است. الگویی در کشور ما به صرف وحدت فرامی خواند (که الگوی جبههٔ متحد و لیست ناکارآمد اصولگرایان است)، گروهی به خلوص و خالص سازی، گروهی هم به تکثر، اما منطق مکتب امام و اسلام ناب معتقد به وحدت در عین کثرت است. باید تلاش کرد علم جریان اصلی حق را بالا نگه داشت، اما حتی المقدور هم خالص ها را زیاد کرد، هم علم حق را به گونه ای طرح کرد که همه به نحوی بدون اجمال و کاستن از حق یار آن شوند. امام خمینی (سلام الله علیه) بعد از شکست پروژهٔ وحدت مراجع بعد از مرحوم آیت الله بروجردی، به جای دعوای درونی به دنبال ارتباط مستقیم با بدنهٔ مردم رفت و درنهایت با غالب کردن گفتمان خویش کاری کرد که کسانی که با وحدت همراه نشده بودند، با غالب شدن این گفتمان، هر یک به سطحی و به ظن خود با این حرکت همراه شوند. بسم الله الرحمن الرحیم اشاره : این متن حاصل تجمیع و ویرایش چند سخنرانی در جمع هایی از فعالان دانشجویی و فعالان فرهنگی تهران در روز یکشنبه ۹ اسفند، اعضای بسیج دانشجویی دانشگاه صنعتی امیرکبیر در دوشنبه دهم، دانش آموزان دبیرستان شرف الدین و اعضای بسیج دانشجویی دانشگاه تهران در چهارشنبه دوازدهم و اعضای بسیج دانشجویی دانشکدهٔ فنی دانشگاه تهران در جمعه چهاردهم در اردوگاه آبعلی و اعضای بسیج دانشجویی دانشکده ی جغرافیای دانشگاه تهران و دانشکده های علوم اجتماعی دانشگاه علامه طباطبایی در دوشنبه ۱۷ اسفند است. «وَ لَقَدْ صَدَقَکمُ اللَّهُ وَعْدَهُ إِذْ تَحُسُّونَهُمْ بِإِذْنِهِ حَتَّی إِذا فَشِلْتُمْ وَ تَنازَعْتُمْ فِی الْأَمْرِ وَ عَصَیتُمْ مِنْ بَعْدِ ما أَراکمْ ما تُحِبُّونَ مِنْکمْ مَنْ یریدُ الدُّنْیا وَ مِنْکمْ مَنْ یریدُ الْآخِرَهَ ثُمَّ صَرَفَکمْ عَنْهُمْ لِیبْتَلِیکمْ وَ لَقَدْ عَفا عَنْکمْ وَ اللَّهُ ذُو فَضْلٍ عَلَی الْمُؤْمِنین» (آل عمران:۱۵۲). رهبر انقلاب در دوران ریاست جمهوری که از حماسهٔ سیاسی سخن می گفتند به این آیه اشاره می کردند که «خدا به وعدهٔ خود به شما وفا کرد، هنگامی که بر دشمنان به اذن او، غلبه کردید تا این که دچار سستی اراده و ضعف تصمیم شدید و در امر (هدف و وظیفه) به منازعه برخاستید و عصیان کردید بعدازآنکه خدا آنچه را دوست داشتید به شما نمایاند. از شما کسانی هستند که دنیا را می خواهند و از شما کسانی هستند که آخرت را می خواهند. سپس شمارا از آن ها منصرف کرد تا شمارا بیازماید و شمارا بخشید و خدا به مؤمنین از در فضل و بخشش می کند». این آیه بازخوانی کنندهٔ وضعیت امروز است. ای دوست تو بهتر از خودم می دانی: از اول قصه آخرش پیدا بود! شکست سنگین اصولگرایان در تهران و قدری کمتر در شیراز، تبریز و اصفهان و به صورت نسبی در کل کشور امری دور از انتظار نبود. اگر کسی از چند ماه یا چند هفته قبل و با مشخص شدن سازوکار و چهره های اصلی انتخاباتی اصولگرایان آن را پیش بینی نکرده باشد (به صورت نمونه یادداشت چرا به لیست واحد رأی نمی دهم؟ )، حداقل اگر شب آخر تبلیغات در میدان ها، چهارراه ها و ایستگاه های اصلی شهر عبور کرده باشد و صحنهٔ چسباندن تبلیغات اصولگرایان به وسیلهٔ کارگران افغانی و تبلیغات اصلاح طلبان به وسیلهٔ جوانان دانشجو و صحبت آن ها با مردم را دیده باشد، به این ماجرا اعتقاد پیدا می کرد، چراکه حتی جوانان همیشه رأی ساز برای اصولگرایان، نهایتاً برای رأی دادن به اصولگرایان قانع شدند نه تبلیغات. چرا اصولگرایان شکست خوردند؟ این روزها برای این سؤال، عوامل مختلفی از غرب زده شدن مردم تهران تا عدم لیستی رأی دادن همهٔ اصولگرایان، عدم تبلیغات، ضعف سازمان دهی و… شمرده می شود اما با تدقیق در ماجرا می توان به سطوح مختلفی از عوامل برخورد. وحدت و لیست واحد، مسئله این نیست! نتیجهٔ این انتخابات نشان داد که برخلاف تبلیغات همیشگی اصولگرایان، مسئله وحدت و لیست واحد نیست؛ چیزی که بعد از چند سال تبلیغات متراکم به ویژه بعد از انتخابات ریاست جمهوری یازدهم، کار را به تمکین اکثریت جبهه انقلاب و حتی افرادی نظیر جبههٔ پایداری و سعید جلیلی، که قبلاً با این مسیر همراه نبودند، کشاند و تقریباً هیچ لیست قوی و مهمی که شکنندهٔ آراء اصولگرایان باشد، وجود نداشت. ترکیب آراء نشان می دهد حتی اگر معدود فهرست های ضعیف ترمیمی هم نبود، نتایج جز در تغییر رتبه بندی ۳۱ تا ۶۰ تفاوت خاصی نمی کرد. ازقضا ترکیب آراء نشان می دهد طرفداران اصولگرایان لیستی تر از اصلاح طلبان رأی داده اند چراکه اختلاف رأی نفرات اول تا سی ام در مقایسه با نفرات سی ویک تا شصتم بیشتر است. پس مسئله را باید در چیزی فراتر از وحدت جستجو کرد. مگر نه این که وحدت از این بزرگ تر در انتخابات مجلس ششم صورت گرفت و از احمدی نژاد تا هاشمی و روحانی و از حداد تا محسن رضایی و از آل اسحاق تا احمد توکلی، از الهام تا سیدرضا اکرمی و… در لیستی بودند که جز یک نفر آن، کسی نتوانست به مجلس راه پیدا کند؟ ترکیب اکثراً ناشناختهٔ لیست پیروز موسوم به امید نشان می دهد اوضاع اصولگرایان به صورتی است که همانند تعبیر صادق زیباکلام در مورد انتخابات هفتم ریاست جمهوری که چوب خشک هم مقابل اصولگرایان می توانست پیروز شود، می توان تحلیل کرد. جالب این که تحلیل های هپروتی و امنیتی که مثلاً در انتخابات خبرگان می گفت به لیست کامل رأی بدهید و واقعیت ضرورت رأی ندادن به لیست مشترک را با استناد به نظرسنجی و… نفی می کرد، علی رغم نتیجهٔ انتخابات که با لیستی رأی ندادن قابل تغییر بود، اینجا یاد تکلیف محوری افتاده و درحالی که خود همیشه از مصلحت ها سخن می گفت و تکلیف محوری را نفی کی کرد به ویژه برخی منادیان امنیتی اش کماکان بر تحلیل غلط خود که جلوی رآی آوردن آقای مصباح و یزدی را گرفت، تأکید می کنند. مردمی که صدایی ندارند! در این دوره حتی ضدانقلاب، بی بی سی و من وتو، فتنه گران ۸۸ و… همه به میدان آمدند و افزایش مشارکت در غرب و شمال تهران به نسبت انتخابات گذشته قابل تأمل بود. لذا اصلاح طلبان، تجدیدنظرطلبان حتی ضدانقلاب نمی توانند بگویند که صدای خاموش مردم متعلق به آن هاست؛ اما درنهایت در تهران تنها حدود ۵۰ درصد مردم در انتخابات شرکت کردند و میزان مشارکت مردم تفاوت محسوسی نکرد. از این ۵۰ درصد محاسبهٔ رأی های مشترک اصولگرایان و اصلاح طلبان نشان می دهد بالاتر از ۵۰ درصد رأی دهندگان به دو لیست رأی داده اند و مابقی به لیست رأی نداده اند. یعنی بیش از ۲۵ درصد کل واجدین شرایط به لیست رأی داده اند و حدود ۲۵ درصد به لیست رأی نداده اند. با حساب کردن رأی نداده ها حدود ۷۵ درصد مردم تهران به دو لیست رأی نداده اند. جالب این که میزان مشارکت در شهرهای اطراف تهران و جنوب و شرق تهران پایین تر آمده است، گرچه ترکیب رأی، حتی در اکثر این مناطق ، تفاوت محسوسی ندارد. طرفداران اصولگرایان و اصلاح طلبان به صورت تشکیلاتی در انتخابات شرکت کرده اند، اما حدود ۷۵ درصد مردم تهران با نزاع دامنه دار آنان کاری نداشته اند. خب چرا باید کار داشته باشند؟ در نزاع اصولگرا، اصلاح طلب و اعتدالی چه سودی برای مردم مستضعف هست؟ چه کسی برای مشکلات اصلی جوانان یعنی اشتغال، مسکن، وام ازدواج و… حرف دارد؟ چه کسی به دنبال مقابله با دلالان، وارداتچی ها، کاسبان تسلیم، عاملان خالی کردن و کشتن مردم در بیمارستان های خصوصی است؟ چه کسی مخالف پولی شدن آموزش وپرورش و آموزش عالی است؟ چه کسی به دنبال تأمین منابع لازم برای تولیدکنندگانِ به ویژه بنگاه های کوچک اقتصادی است و… . اکثریت مردم تهران جایی در این کارزار ندارند و حتی آنان که ۱۲ سال به شعارهای عدالت خواهانهٔ اصولگرایان رأی می دادند، حاضر به رأی دادن به آنان نیستند و در غیاب گفتمان و اعتماد بسیاری نیز به مخالفین وضع موجود رأی داده اند. جالب این که اصلاح طلبانی مثل عباس عبدی مدعی هستند که تک لیسته شدن اصولگرایان عامل تک لیست شدن اصلاح طلبان و دولتی ها شد، وگرنه به احتمال زیاد افرادی از اصولگرایان شانس انتخاب شدن در تهران را داشتند. هویت شترگاوپلنگ اصولگرایی اصولگرایی از اساس با بحران هویت روبه روست. بحران هویتی که حاصل رویکرد سلبی صرف در اصولگرایان است (البته اصلاح طلبان هم از این مسئله رنج می برند، اما چون ذات آن ها در مخالفت صِرف، سامان یافته کم تر این مسئله بروز بیرونی یافته است). این هویت حاصل همان چیزی است که رهبر انقلاب چند بار در دوران ریاست جمهوری و رهبری در مورد جناح بندی کشور طرح کرده و آن را حاصل مسائل اخلاقی، رفاقتی، حب و بغض های شخصی دیده اند، نه داشتن مبانی و تفکرات چارچوب بندی شدهٔ مختلف و با آن همراهی نکرده اند. این مسئله در چرخش های ۱۸۰ درجه ای جناح های کشور در مواضع اساسی سیاسی، اقتصادی و فرهنگی، همین طور له و علیه افراد مختلف نظیر هاشمی رفسنجانی خود را نشان داده است. هویت اصولگرایی صرفاً در برابر اصلاح طلبی شکل گرفت، آن هم با جمع کردن هویت محافظه کاران و جناح راست سنتی با سوابق نه چندان دل چسب آن (به صورت نمونه مصاحبهٔ جواد لاریجانی از تئوربسین های اصول گرایان در شماره ۶۶ نشریه صبح در سال ۷۴: «جناح اکثریت (مجلس چهارم یعنی جناح راست) که من هم جزء آن هستم، ازلحاظ برنامه در کار توسعه، طرفدار سرسخت نظریهٔ تعدیل آقای هاشمی است و این را به عنوان مبنای فکری و اقتصادی پذیرفته ایم. نظر تعدیل یک نظر است. جامعهٔ روحانیت مبارز در اقتصاد به بخش خصوصی توجه عمده دارند، در امور فرهنگی یک گرایش سنتی قوی را تجویز می کنند و در سیاست خارجی هم تقریباً لیبرال باز هستند») با جریان های سیاسی تر جوان تر موسوم به اصولگرایان تحول خواه (ایثارگران، قبل ترها آبادگران و بعدترها رهپویان) با جریان هایی نظیر (آنچه بعدها نامش شد) جبههٔ پایداری، حزب اللهی ها و انقلابی ها صورت گرفته است. چون این هویت به صرف مقابله با تجدیدنظرطلبان اصلاح طلب صورت گرفت، هویت مستقری ندارد. طنزی در روزنامه ایران چند روز قبل از انتخابات منتشرشده بود، همین مسئله را در مصاحبه با یک اصول گرای فرضی هویدا می ساخت: «در مورد دولت نهم اشتراک نظر دارید؟ خیر. دولت دهم؟ خیر. یازدهم، خیر. اصولگرایی؟ خیر». نمونهٔ خروجی این مسئله انتخابات یازدهم ریاست جمهوری بود که مدام می گفتند وحدت، بعد در پای میز مناظره یک نفر به اسم اصولگرا تندترین حمله ها را به مذاکرات هسته ای کرد، اصولگرای دیگر تندترین حمله ها را به ماجرای کوی دانشگاه، دیگری وسط اصلاح طلبان و اصولگرایان راه رفت و یکی هم کلاً سکوت کرد. این چه هویت مشترکی است؟ خروجی این مسئله تخریب اصل اصولگرایی نزد مردم بود و رجوع به کسی که اصل این مدل را نفی می کرد. ائتلاف بین این اصولگرایان بی معنی بود و کف مشترک بعضی کاندیداهای اصول گرا با کاندیداهای رقبای اصلاح طلب و اعتدالی شان از کاندیداهای اصولگرای دیگر بیشتر بود. بسیاری از آنان می توانستند با کاندیدای پیروز که ازقضا او هم اصولگرا خوانده می شد و عضو جامعه روحانیت مبارز است، ائتلاف کنند. هویت نامشترک به عدم داشتن حرف و ایدئولوژی مشترک و نتیجتاً عدم امکان عملیات مشترک می رسد. نتیجه لیست بندی شترگاو پلنگی به شیوهٔ شرکت سهامی و پادگانی از بالا است که حتی قادر به اقناع بدنهٔ خود نیست، چه برسد به مردم. چه این که اگر یکی دو نفر دیگر اضافه می شدند شعار استقلال، آزادی، جمهوری اسلامی هم برای جمع کردن این هویت کافی نبود و باید شعاری مثل خدا هست انتخاب می شد. یک خروجی آن، عدم انگیزه داشتن جوانان رأی ساز برای تبلیغ است، چراکه از اساس بسیاری از لیست را واجد صلاحیت های انقلابی نمی یابند. همین هویت شترگاوپلنگی در اصلاح طلبان، باعث اختلاف درونی اصلاح طلبان تجدیدنظرطلب و نیروهای خط امام و درنهایت فروپاشی و شکست های ۱۲ سالهٔ اصلاح طلبان شد. اصرار بر یک جبهه بودن هم موجب شد تا چپ های ارزشی خط امامی دهه ۶۰ همراه با چپ های مدرن استحاله شده در یک جبهه قرار بگیرند و اقداماتشان به پای هم نوشته شود و موجبات رویگردانی مردم از آن ها فراهم شود. درسی که اصولگرایان از آن عبرت نگرفتند. شرکت سهامی جبهه ٔ متحد! خروجی این هویت شترگاوپلنگی این می شود که به جای پایبندی به اصول و انتخاب بهترین گزینه ها، اصل جمع کردن همه شده و نتیجتاً ائتلاف ها شرکت سهامی می شوند و به هریک از این هویت های بعضاً کاملاً متضاد، سهمی داده شود و افرادی انقلابی و متخصص از کار کنار گذاشته می شوند. نتیجهٔ عدم انتخاب افراد صلاحیت دار، عدم اعتماد و رویگردانی بسیاری از مردم از لیست ها می شود. چراکه گذشته از عدم صلاحیت، بوی قدرت طلبی و تقسیم منافع از آن به مشام می رسد. جالب این که این شرکت سهامی مثل مجلس اول مشروطه بود که به هر صنف و طیفی سهمی در مجلس داده شد. تناقضات درونی نتیجهٔ شرکت سهامی، تناقضات درونی اصولگرایان است، مثلاً گفته می شود بیایید به لیست ما رأی بدهید که دولت و اصلاح طلبان نیایند، در همان هنگام پدران اعتدالیون و اصلاح طلبان و بعضی چهره های متمایل به آن ها در لیست خبرگان جامعتین حضور می یابند. نتیجهٔ این تناقضات، کنار هم گذاشتن منتقد برجام بارأی دهنده به آن، رییس اتاق بازرگانی و دیدگاه های راست و لیبرال اقتصادی در کنار مدعیان عدالت خواهی، افرادی که شایعاتی در مورد نقششان در فتنه ۸۸ هست با عمارهای فتنه، ساکتین مجلس با نمایندگان فعال، مخالفین دولت تا افراد همراه با دولت در مواردی نظیر برجام و… است. محافظه کاری قتلگاه انقلاب خروجی شرکت سهامی، محافظه کاری برای حفظ وحدت است. لذا به جای پیشبرد انقلاب، حفظ وضع موجود اصل می شود و حرکت های انقلابی به عنوان برهم زنندگان زمین بازی مورد اعتراض واقع می شوند. در این چارچوب هر حرکت انقلابی تهدید به حساب می آید و انقلابیون به عنوان نیروهای تندرو مورد نفی قرار می گیرند. چنان که شرط شکل گیری ائتلاف حذف دونفری که بیش از همه در مجلس نقش آفرینی می کنند، یعنی رسایی و کوچک زاده شد. فارغ از نقد عملکرد این دو نفر، اصل این مدل محل سؤال است. در این چارچوب بازهم از انقلاب، گفتمان انقلاب و… سخن گفته می شود، اما هویت جدی و ایدئولوژی که بتواند حرکت ایجاد کند ندارد. محافظه کاری هم جز برای عافیت طلبان جذابیت ندارد، آن ها هم حال و توان توجیه عمومی مردم را ندارند. دفع اصلح به افسد، نتیجه ٔ اولویت دادن صالح مقبول به اصلح تنها لولوهای رقیب محور تصمیم گیری می شوند و از ترس آن ها باید به هلوهای فهرست های بفرموده از بالا رأی داد؛ نتیجه این می شود که به واسطهٔ ترس و ضرورت ائتلاف، نیروهای صلاحیت دار کنار گذاشته می شوند و هرچه خطر بزرگ تر نمایش داده می شود، دایرهٔ تسامح بزرگ تر می شود. این اتفاق به بهانهٔ برههٔ حساس کنونی در هر انتخابات تکرار شده و دور باطلی را شکل می دهد که نتیجهٔ آن حفظ وضع بد موجود است. درنتیجه به واسطهٔ وجود افسد باید به کم تر فاسدها یا صلاحیت های کم تر رجوع کرد و به وسیلهٔ آن ها و به بهانهٔ افسدها، اصلح ها دفع می شوند! بگذریم از این که اساس این تفکر با تفکر اسلام شیعی مخالف است و شیعه در برابر گروه هایی از برادران اهل سنت مثل معتزله که خلیفهٔ اول را صالح مقبول می دانستند که به اصلح نامقبول (امیرالمؤمنین در شرایط بعد از پیامبر) اولویت دارد، به اولویت اصلح ولو مورد اقبال واقع نشود، تمسک کرده اند. تعریف غلط از مصلحت مصلحت در فقه و تفکر شیعی مانند مصالح مرسلهٔ برادران اهل سنت نیست و باید منطق عینی و شاخص متعین و غیرقابل خدشه ٔ اسلامی داشته باشد. این کدام مصلحت است که همواره اصول و افراد صلاحیت دارتر را نفی می کند و دعوای سر اصول انقلاب را به عنصر حاضر در قدرت تقلیل می دهد. این مصلحت سنجی غلط رایج در حقیقت توجیه تراشی برای عدم انجام وظیفه و محافظه کاری برای حفظ وضع موجود است. اصلی کردن موارد فرعی و فرعی کردن موارد اصلی در کنار این مسائل اصولگرایان جای مسائل اصلی و فرعی را عوض کردند. درزمانی که رهبری به جنگ اقتصادی و جنگ نرم دشمن برای تغییر محاسبات مردم و مسئولین تکیه کردند، اولویت خود را مقابله با آنچه جریان انحرافی نامیده می شد، قراردادند. در موردی مثل برجام، مسائل اصلی اقتصاد مقاومتی، مسائل اصلی زندگی مردم، دفاع از جناح فرهنگی مؤمن و… سکوت کردند و مواردی فرعی و بازی های سیاسی را اصل کردند. پاسخ تفکر اسلامی-شیعی نیز به کنار گذاشتن اصول و افراد اصلح فروپاشی دولت هاست که امیرالمؤمنین (ع) می فرمایند: «یسْتَدَلُ عَلَی إِدْبَارِ الدُّوَلِ بِأَرْبَعٍ تَضْییعُ الْأُصُولِ وَ التَّمَسُّک بِالْفُرُوعِ وَ تَقْدِیمُ الْأَرَاذِلِ وَ تَأْخِیرُ الْأَفَاضِل. ۴ چیز موجب فروپاشی حکومت هاست: ضایع کردن مسائل اصلی، چنگ زدن به موارد فرعی، پیش انداختن افراد چست و عقب انداخت افراد برتر» (غررالحکم و درر الکلم: ۸۰۰، ح ۱۲). مردم گرایی موسمی، عدالت خواهی تاکتیکی مردم در این چارچوب، برای اصولگرایان، تنها در موقع انتخابات مهم می شوند و برای جذب آن ها بعضی حرف های مردم پسند، زده می شود؛ مثلاً در چند هفتهٔ منتهی به انتخابات، اصولگرایان کنفرانس های خبری و مصاحبه با موضوع مسائل معیشتی، نقد دولت با این رویکرد، مقابله با فساد و… برگزار کردند، اما این حناها برای مردم رنگی ندارد. این شعار نیست که مردم را جذب می کند، گرچه شعار هم بسیار مهم است، این عمل است که دل ها را جذب می کند؛ رأی به احمدی نژاد در دولت نهم و دهم باوجود تخریب های بسیار و رأی بالای امیرآبادی در قم که مبتنی بر خدمت و ارتباط با مردم جنوب شهری نیروگاه قم است، آن هم درجایی که همیشه رأی جامعهٔ مدرسین تمام کننده بوده نمونهٔ همین مسئله است. در این مورد بسیاری اوقات تفاوتی بین اصولگرایان با رقبای اصلاح طلب و اعتدالی شان نیست و رویکرد اشرافی به مردم در روش و منش جناح های اصلی کشور نهادینه شده است. نمونهٔ تکرار اشرافیت و استفاده از امکانات حکومتی در مجلس ششم اصلاح طلب که در مزایای نمایندگان وجود داشت در مجلس هفتم اصولگرا نیز موجود بود. تجربه ٔ عدالت و توسعه ٔ ترکیه شکست نسبی حزب عدالت و توسعه در انتخابات اولیهٔ پارلمانی و عدم دست یابی به اکثریت لازم برای تشکیل کابینه و عدم امکان تشکیل دولت ائتلافی که موجب انتخابات مجدد در ترکیه شد، حزب عدالت و توسعه را به چاره اندیشی واداشت، نتیجه ای که کمیته های حزب و داوود اوغلو دبیر کل و تئوریسین اصلی حزب به آن اشاره کرد پرداختن به مسائل کلان نظیر مسائل منطقه و تغییر ساختار سازمان ملل و فراموش کردن مسائل خرد و مسائل واقعی مردم بود. رویکردی که از دوران حزب رفاه و بعد فضیلت اربکان با خدمت رسانی به مردم کلید خورد و جریان انشعابی گل-اردوغان-داوود اوغلو از آن برای رسیدن به قدرت استفاده کرد و تاکنون ۱۳ سال است با محوریت آن در قدرت مانده است. البته عدالت خواهی آن ها هم تاکتیکی است و در درازمدت با رویگردانی مردم مواجه می شود. ولی قرآن به ما می گوید جریان حق با این رویکرد ابزاری نمی تواند پیروز شود. محاسبه ٔ سیاسی و مادی و نیمساز بین حق و باطل و آرمان گرایی و محافظه کاری شکست دارد قرآن به ما می گوید نتیجهٔ بندبازی بین حق و باطل، محاسبه گری غیرالهی، سوءاستفاده از آرمان ها و… شکست است.: «أَ فَتُؤْمِنُونَ بِبَعْضِ الْکتابِ وَ تَکفُرُونَ بِبَعْضٍ فَما جَزاءُ مَنْ یفْعَلُ ذلِک مِنْکمْ إِلاَّ خِزْی فِی الْحَیاهِ الدُّنْیا. آیا به بعضی از (دستورات) کتاب ایمان می آورید و به بعضی از آن ها کفر می ورزید (آن ها را می پوشانید) پس پاداش (نتیجهٔ عمل) کسی از شما که چنین کند به جز خواری در زندگی دنیا نیست» (البقره: ۸۵). نمی توان با الگوهای عمل جریان باطل، از حق دفاع کرد، تبلیغات و سیاسی بازی صرف، شاید برای جبههٔ باطل مؤثر باشد، اما سنت خداست که برای جبههٔ حق اثر معکوس دارد. این که قرآن می فرماید «کانَ حَقًّا عَلَینا نَصْرُ الْمُؤْمِنینَ. یاری مؤمنین برای ما محقق و قطعی است» (الروم: ۴۷) یا «أَنْتُمُ الْأَعْلَوْنَ إِنْ کنْتُمْ مُؤْمِنین. شما برترید اگر مؤمن باشید» (آل عمران: ۱۳۹)، یعنی به تعبیر رهبری اگر گروهی ایمان درست داشته باشد و به چیز درستی ایمان داشته باشد و به مقتضای ایمانش عمل کند، نصرت خدا و پیروزی حتمی است. «وَ لَوْ أَنَّ أَهْلَ الْقُری آمَنُوا وَ اتَّقَوْا لَفَتَحْنا عَلَیهِمْ بَرَکاتٍ مِنَ السَّماءِ وَ الْأَرْضِ. اگر مردم روستاها ایمان می آوردند و خودنگه داری می کردند (تقوی پیشه می کردند) حتماً برکات را از آسمان و زمین بر آن ها گشودیم» (الأعراف: ۹۶). «إِنْ ینْصُرْکمُ اللَّهُ فَلا غالِبَ لَکمْ وَ إِنْ یخْذُلْکمْ فَمَنْ ذَا الَّذی ینْصُرُکمْ مِنْ بَعْدِهِ. اگر خدا شمارا یاری کرد هیچ کس به شما غلبه نمی کند و اگر شمارا خوار گرداند، چه کسی است که شمارا بعد از او یاری کند » (آل عمران: ۱۶۰). اگر پیروزی نیست باید آن را در نبود این عوامل جستجو کرد. به تعبیر امام خمینی (سلام الله علیه) اگر درراه خدا قدم برداشته شود، خدا قلب ها را متوجه انسان می کند. مردم از انقلابی گری خسته نمی شوند، از ریا، نقص، رویکرد کاریکاتوری و… خسته می شوند. به صورت نمونه، دو سال در موردتوافق هسته ای سکوت می شود با تحلیل این که مردم به ما بدبین نشوند در انتخابات رأی بیاوریم، بعد هم درنهایت با هماهنگی دو فراکسیون در مجلس و محوریت سرلیست اصولگرایان، طرح اجرای برجام آماده و بعد تصویب می شود، زحماتی نیز در کمیسیون برجام کشیده می شود، ولی چون در جای اصلی نقش آفرینی عمل به تکلیف نشده، اثر ندارد. بعد انتظار داریم، مردم در مسیر مدعیان پایبندی به اصول شک نکنند. در مورد وزرای مسئله دار یا موارد فساد بین مثل کرسنت، واردات محوری، تعطیل کردن کشاورزی به اسم بحران آب و… سکوت کنیم بعد انتظار داشته باشیم مردم به ما پشت نکنند، این ها نقض غرض است. رویکرد پادگانی و از بالا به پایین و دوپینگ سیاسی رویکرد پادگانی که چند حزب و چند چهرهٔ سیاسی بنشینند و بدون صلاحیت فردی یا حتی بدون نمایندگی دیدگاه های درون جبههٔ انقلاب برای بقیه تکلیف تعیین کنند، آن هم با شاخص سهمیه بندی و هر صدای مخالف را با تمسک به برههٔ حساس کنونی، خطر لولوی اصلاح طلبان و اعتدالیون و… سرکوب کنند و با دوپینگ سیاسی با سوءاستفاده هایی نظیر طرح گرفته شدن استمزاجی از رهبری یا حضور وابستگان سببی رهبری در جمع خود تمسک کرده و امکانات مجموعه های مختلفی که حق دخالت در انتخابات را ندارند، بسیج کنند باعث می شود نه بدنه با این افراد همراهی کند و از سویی مردم احساس آقابالاسری کنند و لذا نتیجه ای حاصل نشود. هرکس هم نظری دیگر داشته باشد با برخورد امنیتی و مارپیچ سکوت رسانه ای و… مواجه شود. طرفه این که هر بار در هر انتخاباتی چنین شائبه هایی ایجادشده است، نظیر انتخابات هفتم، نهم و یازدهم ریاست جمهوری مردم به این گزینه های بفرموده نه گفته اند. خروجی این مسئله، به صورت نمونه عدم مشارکت جوانان انقلابی در تبلیغات (که همواره برگ برندهٔ اصولگرایان بوده اند) در حالی است که در طرف مقابل، جوانان اصلاح طلب در فضای مجازی و فضای حقیقی، کاملاً تشکیلاتی حتی در روز انتخابات در حال تبلیغات بودند. این دوپینگ اصولگرایان به انتخابات محدود نیست و بعد از انتخابات مدعی پیروزی در کل کشور و… هستند، در صورتی که چهره هایی وسط را هم دارند اصولگرا به حساب می آورند و از ۲۷ خرداد به بعد مردم واقعیت مجلس جدید را خواهند دید. انفعال جبهه ٔ انقلاب نه تنها اصولگرایان که جبههٔ انقلاب و حزب اللهی ها هم از سال ۸۹ به بعد دچار انفعال شده اند. این جریان که از ۸۰ تا ۸۴ و از ۸۷ تا ۸۹ فعالانه درصحنه بود، حالا در میان جنگ قدرت سیاسیون، پازل امنیتی ها و بازی های رسانه ای سرگردان است. از یک سو نه انگیزهٔ گفتمان سازی دارد، نه به سودمندی این کار معتقد است. فتنهٔ ۸۸ و فضای تقابلی ایجادشده به وسیلهٔ فتنه گران هم به نحوی به انزوای این افراد کمک کرده است. از همه مهم تر تبلیغات اصولگرایان و امنیتی ها و نفی اقدامات مردمی و خودجوش انقلابی ها و حزب اللهی ها هم صدا با تجدیدنظرطلبان و اعتدالی ها به این فضا کمک کرده است. نه فقط اصولگرایان که جبههٔ انقلاب نیز از ارتباط با مردم، بازماندهاست و حرفی برای آن ها ندارد. گذشته از این سرگرم شدن به درگیری های با تجدیدنظرطلبان، منحرفین خودی و… موجب شده تا مردم تصویری تک بعدی از جبههٔ انقلاب پیدا کنند. چنان که امام خمینی (سلام الله علیه) ذکر می کردند متدینی دزدی را که به مغازهٔ مسلمانی تعرض کرده بود، گرفته و مشغول درگیری با او بود، صاحب مغازه آمد دید مشاجرهٔ این ها تمام نمی شود، هر دو را کنار زد! جبههٔ انقلاب با گره خوردن ناخواستهٔ هویتش با اصولگرایان که حاصل خروج از خط قرمزهای اصلاح طلبان در دورهٔ خاتمی بود، در موارد زیادی بازی خورد و با دور ماندن از اصالت های انقلابی جذابیت هایش فروکاسته شد. نمونه ای از آن ده سال فحش خوردن به خاطر حمایت از ناطق نوری بود، درحالی که بعدها مشخص شد ناطق و خاتمی هردو در نزدیکی با رییس دولت سازندگی کنش می کنند. یا دل بستن به اصولگرایانی بود که عملکرد آن ها تفاوت زیادی با اصلاح طلبان نداشت و حتی بعضی از آن ها که با منطق وحدت وارد لیست اصولگرایان شده بودند، سر از اردوگاه جناح مقابل درآوردند. یا در انتخابات مجلس هفتم در مشهد لیست اصولگرایان حاضر به گذاشتن گزینه هایی مثل عباس سلیمی نمین و سعید جلیلی در لیست نشد و به جای آن ها افرادی نظیر تیمور علی عسگری از ارادتمندان آقای هاشمی و مشاور فعلی رییس جمهور و آرین منش عضو موتلفه که در نشریاتی نظیر شرق علیه برخی چهره های انقلابی مثل وحید جلیلی مطلب می دهد، به عنوان اصولگرا به مجلس راه یافتند. البته شرایط کنونی بسیار از شرایط جبههٔ انقلاب در دو دهه پیش بهتر است، اما باید توجه کرد که اگر این انفعال ادامه پیدا کند می تواند انقلاب را تا مرز فروپاشی یا استحاله و تبدیل شدن نظام به یک موجود بی خاصیت یا حتی تأمین کنندهٔ خواست دشمن مثل مالزی و ترکیه با لعابی از دین یا روحانیت پیش ببرد. تحلیل های هپروتی در باب مردم تهران مثل صبح ۲۵ خرداد ۹۲ که مدام پیامک های سقوط شهر و مالک برگرد این مردم منحرف شده اند می آمد و تحلیل های شکمی و زیرشکمی از رأی مردم به کاندید اعتدالیون و اصلاح طلبان می شد، بعدازاین انتخابات نیز تحلیل هایی از جنس غرب زده شدن مردم تهران داده شد. درصورتی که شناخت درستی از مردم تهران و ایران به همراه نداشت. نگاه اشرافی از بالا که خروجی اش نتیجهٔ انتخابات است و انتظار دارد مردم پشت هر تصمیم او حتی بدون رعایت حداقل ها بایستد، در این تحلیل ها نمود یافته است. درحالی که این مردم تهران، همان ها هستند که نه دی، ۲۲ بهمن و محرم به صحنه می آیند، همان ها که اکثریتشان حرمت شعائری مثل ماه مبارک رمضان را نگه می دارند، همان مردمی که به خاتمی، احمدی نژاد و روحانی رأی داده اند. این مردم سؤال ها، دغدغه ها، نیازها و ارتباطاتی را طلب می کنند که از جانب اصولگرایان و حتی انقلابی ها مورد بی توجهی واقع شده است. البته باید توجه کنیم که همین تهران، تهران آسیب دیده از فتنهٔ ۸۸ هم هست که اقناع کافی برای آن صورت نگرفته است. عوامل خاص پیروزی اصلاح طلبان و اعتدالیون به غیراز عواملی که دربارهٔ اصولگرایان شمرده شد، عوامل خاصی نیز پیروزی اصلاح طلبان را تسهیل کرد. یکی از آن ها نقش شبکه های اجتماعی و مشخصاً تلگرام بود. دولت با مقاومت مقابل نظر دادستانی و مقاومت در کمیتهٔ فیلترینگ جلوی فیلتر کردن این شبکه ها را گرفت و با تأکید بر امر ناممکن فیلترینگ هوشمند شبکه های اجتماعی رمزشده مثل تلگرام و اینستاگرام (و خرج ۲۰۰ میلیاردی که مصارفش آشکار نیست) عملاً فرصت مهمی برای ماه ها تبلیغات منسجم همفکران خود فراهم آورد. در شبکه های اجتماعی ضمن ماه ها تبلیغ لیست و کاندیداهای خود به تخریب گستردهٔ اصولگرایان نیز پرداخته شد که تا پایان انتخابات ادامه داشت. از سوی دیگر شبکهٔ میدانی اصلاح طلبان در سال ۸۸ به صورت منسجم تداوم داشت و در مواردی نظیر سال ۹۲، فوت پاشایی و… منسجم و عمل کرد. این انسجام و بسیج گری به حدی است که حتی حاضرند به کاندیدایی نظیر کاظم جلالی که در سال ۸۸ خواهان اعدام سران فتنه شده بوده، رأی دهند. این تبلیغات منسجم خیابانی و مجازی حتی تا ساعات پایانی رأی گیری و حتی در شعب رأی گیری به صورت سازمان یافته ادامه داشت. نقش کسی مثل خاتمی نیز چون همواره تنها یک نقش نمادین است و اگر جملهٔ تکرار می کنم به هر دو لیست رأی بدهید هم از او صادر نمی شد، این اتفاق رخ می داد. چه این که خاتمی در انتخابات سال ۸۸ نشان داد که بدنهٔ اجتماعی با او بسیج نمی شوند که حتی موجب کناره گیری او و جایگزینی میرحسین موسوی و نوستالژی عدالت دههٔ ۶۰ در انتخابات شد. برکات شکست اصولگرایان و پیروزی اصلاح طلبان و اعتدالیون از سوی دیگر این شکست و پیروزی برکات زیادی نیز داشته است. اولاً که ممکن است (گرچه امیدی نیست) موجب بیداری برخی اصولگرایان و تغییر روش آن ها شود. ثانیاً موجب تلنگر برای تغییر مشی جبههٔ انقلاب است، ثالثاً موجب شد بدنهٔ جریان معترضی که تلاش می کرد خود را خارج از نظام تعریف کند و در اتفاقاتی مثل شورش های ۸۸ نیز به دعوت سران لبیک نسبی گفته بود، به داخل انقلاب برگرد. رابعاً چرخش نخبگانی صورت گرفت و نیروهای کم تر شناخته شده و جدید جایگزین نیروهای قدیمی شدند. خامساً ناکارآمدی لیست واحد، مفهوم اصولگرایی و رویکردهای پادگانی و اشرافی اصولگرایان مشخص شد. چه باید کرد؟ مرزبندی انقلابیون با اصولگرایان: نیروهای اصیل انقلابی و حزب اللهی باید به جای سرگرم شدن به مفهوم ناکارآمدی مثل اصولگرایی باید با مرزبندی با اصولگرایانی که در بسیاری اوقات تنها تفاوتشان با اصلاح طلبان دعوای قبیله ای است، مرزبندی کنند. نمی شود به کسانی دل بست که مرزشان در عمل با رقبایشان در بسیاری موارد تفاوت چندانی ندارد، نه به عدالت توجه دارند نه به استقلال، نه آزادی و… و در مواردی مثل استقلال دعوا بیشتر بر سر این است که چه کسی با آمریکا مذاکره کند، نه این که تا شرایط ملت ایران محقق نشده و رابطهٔ گرگ ومیشی بر هم نخورده با اصل قضیه مخالفت کند (به صورت نمونه رجوع کنید به یادداشت ایستادگی مردمی در برابر اجماع تحمیلی نخبگان سیاسی ). این مرزبندی به معنای اولویت درگیر شدن با اصولگرایان نیست، به معنای عدم مستحیل شدن در هویت های بی محتوا و صرفاً در برابر رقبا بدون پایبندی جدی به مبانی انقلاب است. الگویی در کشور ما به صرف وحدت فرامی خواند (که الگوی جبههٔ متحد و لیست ناکارآمد اصولگرایان است)، گروهی به خلوص و خالص سازی، گروهی هم به تکثر، اما منطق مکتب امام و اسلام ناب معتقد به وحدت در عین کثرت است. باید تلاش کرد علم جریان اصلی حق را بالا نگه داشت، اما حتی المقدور هم خالص ها را زیاد کرد، هم علم حق را به گونه ای طرح کرد که همه به نحوی بدون اجمال و کاستن از حق یار آن شوند. امام خمینی (سلام الله علیه) بعد از شکست پروژهٔ وحدت مراجع بعد از مرحوم آیت الله بروجردی، به جای دعوای درونی به دنبال ارتباط مستقیم با بدنهٔ مردم رفت و درنهایت با غالب کردن گفتمان خویش کاری کرد که کسانی که با وحدت همراه نشده بودند، با غالب شدن این گفتمان، هر یک به سطحی و به ظن خود با این حرکت همراه شوند. بازخوانی دوباره ٔ مبانی انقلاب و خط امام: در این چارچوب گام اول، بازخوانی دوبارهٔ مبانی انقلاب و خط امام ناظر به دعواهای امروز در جنگ فقر و غنا و استضعاف و استکبار است. آرمان های اصلی انقلاب نظیر استقلال، عدالت، آزادی و جمهوریت، پیشرفت، بسیج جهانی مستضعفین و… باید مورد بازخوانی قرار بگیرد و مواضع دعوای اسلام ناب با اسلام آمریکایی به صورت جامع مورد شناسایی واقع شود. اگر بطن و قلب اسلام ناب عدالت و مستضعفین است، باید این مسئله خود را در پیگیری آرمان ها، اولویت گذاری و جهت گیری ها خود را نشان دهد. عدالت نه تنها قلب اسلام ناب و فاصله دهنده با اسلام آمریکایی است که عنصری تعیین کننده در ارتباط با توده های مستضعف است که برپادارندهٔ انقلاب هستند. بهترین منبع نیز رجوع دوباره به سخنان امام به ویژه سال آخر که جمع بندی کل زندگی ایشان است و سپس خطوط کلی رهبر انقلاب است. ارتباط مستقیم با مردم، تبیین و آگاه سازی: اولین و استراتژیک ترین گام در هر حرکت اسلامی به تعبیر رهبر انقلاب ارتباط با مردم، تبیین و آگاه سازی آن هاست. رهبران دینی قرار نیست، خود و از بالا عدالت را برپا کنند که این اقدام به تصریح قرآن باید به دست مردم انجام شود: «لَقَدْ أَرْسَلْنا رُسُلَنا بِالْبَیناتِ وَ أَنْزَلْنا مَعَهُمُ الْکتابَ وَ الْمیزانَ لِیقُومَ النَّاسُ بِالْقِسْطِ» (الحدید: ۲۵). باید توجه کرد که مزیت جبههٔ انقلاب، ارتباط مستقیم، حقیقی و چهره به چهره و سینه به سینه با مردم است که حرکت های جمعی، مجازی و رسانه ای باید بر آن سوار شود نه بالعکس. محور اصلی در تبیین و آگاه سازی برای مردم، مردم باید از جبههٔ انقلاب جامعیت ببینند و آرمانی مثل استقلال خواهی وقتی به ثمر می نشیند که با عدالت خواهی و آزادی خواهی همراه باشد. جمع استقلال با عدالت و آزادی نقطه ای است که فطرت های بیدار را خواهد انگیخت. مشکل از مقابله با حمایت بیگانه از یک لیست نبود، بلکه در محدود کردن این مقابله با دخالت بیگانه و بی توجهی به ابعاد عدالت خواهانه و عدم مقابله با اشرافیت جدید و بستن دهان منتقدین بود. باید توجه کرد که گفتمان به گونه ای نیست که یک گوشه در کتابخانه یا سالن کنفرانس چند نفر باهم حرف بزنند تا به گفتمان برسیم و بعد همه آن را تکرار کنند. رویکرد و خطوط اصلی اسلام ناب که بطن اصلی آن عدالت، جنگ فقر و غنا و جبههٔ مستضعفین و مستکبرین است، باید ناظر به مسائل روز ترجمه شود و بعد اقتضائات دوباره به مبانی برگردد، که به تعبیر قرآن کریم، مبارزه در راه خدا با هدایت الهی همراه خواهد شد: «وَ الَّذینَ جاهَدُوا فینا لَنَهْدِیَنَّهُمْ سُبُلَنا وَ إِنَّ اللَّهَ لَمَعَ الْمُحْسِنین » (العنکبوت : ۶۹). مقابله با طبقه ٔ مرفه جدید و کاسبان تسلیم: قطعاً در این شرایط، در چارچوب مقابله با اسلام آمریکایی و مشخصاً هجمهٔ سرمایه داری وابسته به غرب به کشور، چنان که در یادداشت جای ما در مقابله با نفود کجاست؟ گذشت، اعتراض به کاسبان تسلیم و طبقهٔ مرفه جدید و مستکبران داخلی که زمینهٔ اعمال سلطهٔ مستکبران خارجی را فراهم می آورند و از رابطه با غرب و نظام سرمایه داری، سازش، سلطه و نفوذ و وجود نابرابری در کشور سود می برند، باید موردتوجه قرار گیرد. ابعاد مختلف این مسئله از واردات تا دلالی شرکت های بزرگ و… باید موردنظر باشد، برای مردم تبیین و مورد مقابله و هدف مطالبات قرار گیرد. پیگیری مسائل واقعی مردم و انقلاب و عدالت خواهی به مثابه اصل نه تاکتیک: برخلاف عدالت خواهی تاکتیکی-جناحی اصولگرایان و اصلاح طلبان، باید مسائل اصلی زندگی مردم و انقلاب با محوریت عدالت خواهی مورد مطالبه و نقد قرار بگیرد. مردم باید احساس کنند، جبههٔ انقلاب نه مثل سیاسیون به صورت تاکتیکی و موسمی که به صورت آرمانی و همیشگی پیگیر مسائل اصلی مربوط به معیشت مردم، بی عدالتی ها اعم از عوامل ایجادکنندهٔ فقر، فساد، تبعیض، اشرافیت و حیف ومیل بیت المال هستند و مسائل اصلی زندگی آن ها نظیر تورم، اشتغال، مسکن، بهداشت و سلامت، دارو و بیمه، وام ازدواج، محیط زیست، آموزش و… با رویکرد عدالت خواهانه مورد مطالبه قرار گیرد. اگر جهاد سازندگی در دههٔ اول انقلاب برای مردم تقدسی داشت که در همهٔ حوزه ها اعم از فرهنگی و سیاسی به اعضای جهاد تمکین می کردند حاصل همین الگو بود؛ و اگر دشمن می تواند در جامعهٔ حق طلب شبههٔ چراغی که به خانه رواست به مسجد حرام است را بپراکند، حاصل عدم جامعیت در آرمان گرایی و محدود کردن آن به مواردی مثل حجاب یا دفاع از مظلوم خارجی است. این که امام از استکبار داخلی در صورت ظلم به زیردستان مثل استکبار خارجی سخن گفتند در همین چارچوب، معنا می یابد. تغییر گفتمان کشور از غرب گرایی و ستیز چپ و راست به عدالت خواهی در ابتدای دههٔ هشتاد باکار همه جانبهٔ مجموعه های دانشجویی، طلبگی، رسانه ای، مردمی و… صورت گرفت که از صحبت با مردم در همین چارچوب تا مطالبهٔ عناصر مختلف بی عدالتی از مردن کارتن خواب ها در کنار خیابان های تهران تا نقد عملکرد قوا در مورد فساد اقتصادی، اردوهای جهادی و فقرزدایی و… صورت پذیرفت. مردم به گفتمان عدالت اجتماعی علاقه مند شدند و بعدها کسانی با تکرار شعارهای دانشجویان در شورای شهر دوم، مجلس هفتم و ریاست جمهوری نهم قدرت را در دست گرفتند. دیدن ثمره های عینی از این گفتمان در شهرداری تهران از سال ۸۱ تا ۸۴ در رجوع مردم به شعار دانشجویان هم مؤثر واقع شد. جذابیت و حمایت خیل کثیری از مردم از آثار مسعود ده نمکی که به طول دو دهه از طرف محافظه کاران اصولگرا، اصلاح طلبان، ضدانقلاب و… به عنوان نماد افراط معرفی می شد در همین چارچوب قابل فهم است. مسعود ده نمکی (فارغ از بعضی انتقادات خرد) از نشریه تا مستند تا فیلم سینمایی تا سریال تلویزیونی، مسائل مردم را محور قرار داده و ضمن مرزبندی با جریان های مسئله دار با تابلوهایی نظیر حاجی گرینف و فرید ده دو، با زبان مردم به طرح آرمان های انقلاب پرداخت و مورد رجوع قرار گرفت. خلاصه آن که مردم باید این افراد را به واسطهٔ خدمات واقعی و غیرانتخاباتی و غیرتاکتیکی بخواهند و به ضرب وزور تبلیغات و انجام کارهای جریان باطل، نمی توان حق را به کرسی نشاند. چهره کردن و معرفی به مردم نیروهای انقلابی: باید چهره های مختلف جبههٔ انقلاب برای مردم و نخبگان معرفی گردند و به صورت منظم و غیر انتخاباتی این چهره ها در محیط های مختلف، دعوت و معرفی شوند و مراکز و آثار این افراد در دسترس عموم قرار بگیرد.
چهارشنبه ، ۱۹اسفند۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: 598]
[مشاهده در: www.598.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 28]
-
گوناگون
پربازدیدترینها