محبوبترینها
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1842446554
سروده تقدیمی به فرزندان شهدای مدافع حرم: «می شود باز مرا در بغلت جا بدهی؟»
واضح آرشیو وب فارسی:سراج24: به گزارش سراج24 ،وقایع اخیر در سوریه و حمله تروریست های وهابی به ساحت مقدس حرم حضرت زینب(س) باعث شهادت بسیاری از شیعیان و دوستداران اهل بیت(ع) عصمت و طهارت شد. اما این کشتار به دست سلفی ها موجب کاهش انگیزه شیعیان برای حمایت از حرم خاندان اهل بیت(ع) نشده است و هر روز تعداد این مدافعانِ حرم بیشتر می شود. همین موضوع بهانه ای برای شاعران دغدغه مند انقلاب است تا اشعاری در این زمینه را در تاریخ ثبت کنند. منصور نظری در این راستا در کنار دیگر شاعرانی که ابیات متعددی را به ساحت مقدس این شهدا تقدیم می کند، دو قصیده برای مدافعان حرم سروده است، یکی از آنها را با نام «چشم انتظار» به فرزندان این شهدا و دیگری را با نام «شکوه شیعه» به خود این شهدا تقدیم کرده است: قصیده «چشم انتظار» برای فرزندان شهدای مدافع حرم: از تَسَلای دل آشوبیِ زینب به دمشق، گفته بودی که شبی باز تو گردی رَهِ عشق گفته بودی که پس از یاریِ زینب به بلا، می بری بر سر دوشت تو مرا کرب و بلا داده بودی تو مرا قول به بین الحرمین، روضه خوانی ز وفاداریِ عباس و حسین کربلا رفتی و من را تو به جا بنهادی، پس چه شد قول که بابا تو به طفلت دادی؟ باوفا، مرد وَ قولش، تو خودت می گفتی، وعده ناکرده وفا، رفتی و در خون خفتی ای که دیدارِ رخ ماه تو شد رؤیایی، چه شد آن قول که گفتی ز سفر می آیی؟ همه شب تابه سحر من به تو می اندیشم، چه شد آن قول که دادی نروی از پیشم ای به خون غرقه رخت جلوۀِ زیبایی ها، رفتی و بی تو من و مادر و تنهایی ها بی تو خونِ ِ جگر از چشمِ بلادیده روان، بی تو آخر چه کنم ای همه جانم به جهان؟ ای سفرکرده که بردی ز کفم دل به دمشق، تا ابد یاد تو و مادر و من، روضۀِ عشق خاطرات من و آغوش تو، گل بوسه و ناز، گوشۀِ چشم تو و رویِ من و قصه دراز بعد تو تا به ابد، قلبِ من و داغِ تو، آه، دیده بر در به تمنایِ تو در قاب نگاه ای که رفتی به علمداریِ زینب جایی، در کدامین سحر اِی رفته تو پس می آیی؟! رفته بودی که حرامی نبرد ره به حرم، آخر عباس شدی در پی زینب(س)، پدرم؟ ای به سودای حرم رفته به صحرای جنون، آمدی باز، ولی پاره تن و غرقه به خون بر سر دست به خون غرقه تنت آوردند، تکه و پاره و گلگون کفنت آوردند ای ز بند من و مادر شده یک باره رها، رفتی اما نرود یاد تو از خاطره ها بی تو شب ها که سحر شد به تمنای لبت، همۀِ کودکی ام شد تلف اندر طلبت من و مادر همه شب چشم به راهِ تو پدر، تا سحر دیده بدوزیم غریبانه به در ای که با غافلۀِ عشق و ولا هم سفری، می شود بازبیایی و تو ما را ببری؟ بی تو بابا به خدا مادر و من دق بکنیم، تا به کِی در غم هجران تو هق هق بکنیم می شود باز تو در خانۀِ ما پا بنهی، می شود باز مرا در بغلت جا بدهی می شود باز کشی دست نوازش به سرم، اشک خونین تو کنی پاک ز چشمان ترم دل من تنگ برای بغلت شد بابا، وعدۀِ آمدنت از چه غلط شد بابا تو نمی آیی و من گرچه یقین میدانم، تا ابد چشم به راه تو ولی می مانم با خیال تو مرا چشم به راهی خوش تر، هر نفس با غم هجران تو آهی خوش تر سال نو می رسد از راه، وَ ما تنهاییم، به خدا بی تو دگر خانه نمی آراییم شیشۀِ پنجره ها بی توخوشا خاکی تر، خانۀِ غم زده از داغ تو افلاکی تر اصلاً این عمر بگو یک شبه بر ما گذرد، خرمن جان مرا آتش یغما گذرد عیدم آن روز که بودی تو کنارم بابا، بی تو دیگر به خدا عید ندارم بابا عید ما بودی و رفتی و دگر بی عیدیم، بی تو بابا من و مادر ز جهان بی قیدیم گفته بودی سحری باز تو پس می آیی، مانده ام منتظرت بر گُذرِ تنهایی آسمان باز دلش کرده هوای باران، بر زمین غرقه به خون نعشِ علم برداران باز افتاده زمین غرقه به خون ها پدری، دیده ای تا به ابد مانده دوباره به دری دست و مشک و علم و فرق دوتای قمری، عشقِ زینب کِشَد این نقشِ شکوه از پدری اندر این عالم ظلمانی بیگانه به نور، دل فقط کرده خوشم وعدۀِ او را به ظهور دانم آن یوسف گم گشته سحر باز آید، برده صد غافله دل را به سفر باز آید **** «شکوه شیعه» هلا بلبل نغمه پرداز عشق، نما فاش از لاله ها راز عشق ز خون باری قتلگاه دمشق، بگو سِرُ الاسرار پرواز عشق بخوان قصۀِ قوم آزاده را، سیه مستیِ بی می و باده را بگو از شقایق شدن بهر یاس،دفاع از حرم را تب التماس دلیران جنگ دمشق و حلب، به جان عاشقان شهادت طلب بگو کربلا رهسپاری به خون، ز شورِ غم عشق زهرا جنون قلم را به نام شقایق قسم، به خون شهیدان عاشق قسم خدا را به آن ماه پنهان قسم، به مستان بگذشته از جان قسم به آن خورده سیلی رخ بی مزار، به دل تنگی شیعه در انتظار قسم بر شهیدان راه شرف، به مردان در پیش زینب به صف به قوم مدافع حرم را به عشق، که از خونشان گشته گلگون دمشق به آن بسته سربنده ها یا حسین، اَداء کرده بر فاطمه عهد و دین به پهلوی بشکستۀ فاطمه، به قلب ز غم خستۀِ فاطمه به قاریِ قرآنِ بر نیزه مست، به آن در ازل گفته ما را الست به آن گشته گُم یوسف آل عشق، که جان می دهیم از برای دمشق چو عباس حیدر بگیریم علم،کنیم عاشقانه دفاع از حرم حرامی به زینب نگه بد کند؟ جگرخون دل یاس احمد کند؟ کِشد ناکسی معجر از موی یاس؟ دل یاس حیدر بگیرد هراس؟ حرامی جسارت به زینب کند؟ و زهرا از این درد و غم تب کن؟ نظر بد کند کَس به ناموس عشق؟ و لشکر سعودی کِشد بر دمشق؟ اگر سر بُرَد شیعه را جمله تیغ، به ذلت دهد تن دریغا دریغ اگر سر تمامی به دار آوریم، دریغا که ذلت به بارآوریم هلا ای ملک زادۀ مار دوش،ز خونِ شهیدان ما کرده نوش ببین شور و غوغای ما در دمشق، به پا گشته این کربلا را ز عشق چنین عهد و پیمان ما با علی ست، که ذلت سزاوار یک شیعه نیست حرم را کند بد حرامی نگاه؟ و ناموس حیدر شود بی پناه؟ کِشد معجر زینب از سر عدو؟ و سیلی به زینب زند کَس به رو؟ طمع کرده داعش به ناموس عشق؟ و خواهد سعودی بگیرد دمشق؟ مگر شیعه را مرد وزن سر زنند، که این طعنه بر قوم حیدر زنند مگر شیعه یک تن نباشد به جا، که گیرد سعودی حرم را ز ما سعودی اگر پا نهد در دمشق، نگه چپ کند گر به بانوی عشق قسم بر جگرخونی فاطمه، کِشیمش به خاک و به خون خاتمه قسم بر تن غرقه خون شهید، بگیریم از او انتقامی شدید اگر پا نهد او برون از خَطش، ز دریای خون بگذریم از عطش چو حیدر گرفته به کف ذوالفقار، بر آریم از آل سعودی دمار کنیم از میانش سعودی دونیم، به نام علی فتح مکه کنیم و بت های در کعبه بشکسته باز، رها آوریم از طلسمش حجاز به کاخ سعود آتش کین زنیم، و سرها از آن آل ننگین زنیم سعودی اگر ناروایی کند، و یا دست از پا خطایی کند سعودی اگر دست خود رو کند، اگر بر حرم بدنظر او کند حقیرانه آن آل نیرنگ و ننگ، بکوبد اگر شیعه را طبل جنگ کِشد لشکری او اگر بر حلب، کند جنگ ایرانیان را طلب بخیزد ز سمت خراسان سپاه، علم کرده بیرق به رنگ سیاه چو دریای طوفانی پرخروش، علم ها چو عباس حیدر به دوش چو حیدر گرفته به کف ذوالفقار، بر آریم از آل سعودی دمار و طومار او را به هم در تنیم، و گردن ز ضحاک تازی زنیم حرم را به جان پاسبانی کنیم، و محشر به پا با یمانی کنیم یمن را خراسان، عراق و دمشق، برآشفته سازیمش از شور عشق کند صیحه ای اسمانی سپس، همه اهل عالم سراسیمه بس و آن دم نفیری بخیزد ز دور، که یا اهل العالم نوید ظهور شود حبس در سینه ها تا نفس، و در طور دل ها زند سر قبس و از آسمان بر زمین بارد عشق، و بر بام کعبه ظهور آرد عشق و از عطر نرگس جهان پر شود، و خاک زمین گوهر و دُر شود و گلبانگ عشقِ آنا المهدی اش، روان لشکر عاشقی در پی اش و قاسم سلیمانیِ صف شکن، شبیخون زند لشکر اهرمن کمان ها به مردی چو آرش کشیم، و کاخ سعودی به آتش کشیم علم آن درفش کیانی کنیم، به پا جنگ سوم جهانی کنیم بهار یهودا خزان آوریم، و بر بام کعبه اذان آوریم قسم بر قلم چون نگارد ز عشق، به خون شهیدان راه دمشق که سر می رسد آخر این انتظار، و می گردد آخر زمستان بهار سحر بس قریب است و شب رفتنی، و پایان رسد دورِ اهریمنی و می آید آخر سحرگاه نور، و مهدی زهرا نماید ظهور
چهارشنبه ، ۱۹اسفند۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: سراج24]
[مشاهده در: www.seraj24.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 16]
-
گوناگون
پربازدیدترینها