تبلیغات
تبلیغات متنی
پرچم تشریفات با کیفیت بالا و قیمت ارزان
پرواز از نگاه دکتر ماکان آریا پارسا
دکتر علی پرند فوق تخصص جراحی پلاستیک
تجهیزات و دستگاه های کلینیک زیبایی
محبوبترینها
سررسید تبلیغاتی 1404 چگونه می‌تواند برندینگ کسب‌وکارتان را تقویت کند؟
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1850899004
بی خیال گواهینامه تصادف کنی راننده می شوی
واضح آرشیو وب فارسی:شفا آنلاین: شفا آنلاین>اجتماعی>همه پوشه نارنجی رنگ در دست دارند. بعضی هایشان چنان سفت به پوشه کاغذی چسبیده اند که نگو. آنها این پوشه ها را هر روز با خود می برند و می آورند تا زمانی که کارت جادویی را به دست آورند.به گزارش شفا آنلاین ، کارتی که به آنها اجازه می دهد مثل خیلی ها در خیابان ها ویراژ بدهند. صندلی های آموزشگاه پر است. بعضی ها به دیوار تکیه زده اند و بعضی هم گوشه ای چمباتمه نشسته اند و منتظرند. پسری جوان برای بار سوم آمده که امتحان پیش آیین نامه بدهد. اضطراب از سر و رویش می بارد و تابلوها وعلائم رانندگی را برای بارصدم دوره می کند. خانم مسنی برای بار دهم در امتحان آیین نامه ثبت نام می کند. یکی از هنرجوها از دست مربی اش عصبانی است و با مسئول آموزشگاه بحث می کند. مربی اش همیشه چند دقیقه ای با تأخیر سر قرار آموزشی شان می آید. چند نفر از مربی ها از راه می رسند، تا برنامه جدیدشان را بگیرند. خیلی ها هم لباس سربازی به تن دارند. می گویند اگر گواهینامه داشته باشند در پادگان خوشبخت می شوند و دیگرلازم نیست کارهای سخت انجام دهند. کلی امتیاز دارد همین گواهینامه. چند مربی دیگر هم از راه می رسند؛ اغلب خسته و کلافه. ساعت ها رانندگی و کلاچ ترمز و کلاچ ترمز در خیابان های شهر و آموزش به کسی که می خواهد در 12 جلسه گواهینامه رانندگی اش را بگیرد، چندان هم آسان نیست. «دور دو فرمان، یک فرمان، پارک دوبل و دنده عقب تنها چیزی است که اینجا به ما آموزش می دهند. رانندگی که نیست، همه چیز برای روز امتحان تدارک دیده شده.» مهسا 32 سال دارد و برای اولین بار در زندگی اش برای گرفتن گواهینامه رانندگی اقدام کرده. او از روز اولی که برای ثبت نام به اینجا آمد می گوید: «رفتم برای معاینه چشم، چشم پزشک گفت چرا حالا؟ حتماً فوبیا(ترس) داری که این همه سال نیامده ای برای گواهینامه. گفتم فوبیا کدام است؟ تا حالا فرصتش پیش نیامده. بیشتر فکر کردم با روانپزشک طرفم تا دکتر چشم. رفتم کلاس برای آیین نامه سرهنگ تند و تند چیزهایی را می گفت می رفت و بچه ها هم مشغول مزه پرانی. الان هم که تمرین عملی دارم یا مربی ام دائم با تلفن حرف می زند یا دائم غرغر می کند که ماشینش را خراب کرده ام بس که خاموش می کنم. مگر این ماشین برای آموزش نیست. خلاصه اصلاً از آمدن به اینجا و آموزش رانندگی دلزده شده ام. با خودم فکر می کنم کاش پول داشتم یک پراید می خریدم و از شر این جور آموزش دیدن خلاص می شدم.» آیا آموزش رانندگی در ایران استاندارد است؟ خیلی ها معتقدند آموزش رانندگی در ایران استاندارد نیست. 24 ساعت آموزش عملی و 6 جلسه برای آیین نامه از کسی راننده نمی سازد. می گویند در ژاپن از هفت سالگی فرهنگ ترافیک و نحوه رانندگی به کودکان تعلیم داده می شود و در بلژیک و تعداد دیگری از کشورهای اروپایی بیش از ۱۲۰ ساعت آموزش رانندگی اجباری است. حتی در برخی کشورهای عربی همسایه هم برای گرفتن گواهینامه ۸۰ ساعت آموزش در نظر گرفته شده. تا چندی قبل اما آموزش رانندگی در ایران تنها به 20 ساعت یعنی 10 جلسه دو ساعته خلاصه می شد و هنرجویان براحتی بعد از گذراندن 10 جلسه گواهینامه دریافت می کردند. در حالی که طبق بررسی های ساده هم معلوم است که نیمی از همین افراد با وجود داشتن گواهینامه قادر نیستند به تنهایی رانندگی کنند. نرگس یگانه مربی آموزشگاه رانندگی در شرق تهران است. او 13 سال سابقه مربی گری دارد و در گفت و گو با ما درباره نحوه آموزش رانندگی در ایران توضیح می دهد: «24 ساعت برای آموزش رانندگی واقعاً زمان اندکی است بویژه برای افرادی که اصلاً آشنایی با رانندگی ندارند. به بسیاری از شاگردانم توصیه می کنم، دلیل و برهان می آورم که این تعداد جلسه برای یادگیری مهارت رانندگی کافی نیست اما بیشترشان گوش نمی دهند. فکر می کنند مربی یا آموزشگاه قصد دارد سرکیسه شان کند. کمی جست و جو کنید ببینید آموزش رانندگی در سایر کشورها چند ساعت است؟ در 12 جلسه هنرجو فقط الفبای رانندگی را یاد می گیرد. به خیلی از شاگردهایم می گویم یاد کلاس اول خودتان بیفتید. الفبا را یک سال طول کشید تا آموختید حالا چطور است وقتی به رانندگی می رسید می خواهید چند جلسه ای همه چیز را یاد بگیرید. متأسفانه این خطرناک ترین نوع آموزش است؛ در آرایشگری و خیاطی کسی با جان دیگری بازی نمی کند، مثلاً اگر ابروی کسی خراب شود به جانش لطمه نمی خورد اما این آموزش ها را جدی تر از رانندگی برگزار می کنند.» او 30 تا 40 جلسه آموزش دو ساعته رانندگی را برای همه افراد ضروری می داند: «این تعداد جلسه برای کسانی که اصلاً با رانندگی آشنایی ندارند مناسب است و با این جلسات رانندگی را می آموزند اما باید برای مهارت آموزی بیشتر تلاش کنند و بیشتر هنرجویان هم بعد از امتحان تازه به فکر یادگیری مهارت می افتند.» او همین مسأله را یک نقص بزرگ در آموزش می داند: «بیشتر هنرآموزان به فکر امتحانند یعنی می خواهند در کمترین زمان ممکن جلسات را بگذرانند. به خاطر همین آموزش در شهر و آن هم در نقاط خلوت شهر انجام می شود. من خیلی از کسانی را که گواهینامه می گیرند، اصلاً به عنوان راننده قبول ندارم. آنها از مهارت های اصلی مثل دور زدن، گردش کردن، سبقت گرفتن و... چیزی نمی دانند و بیشتر اصول قبول شدن در امتحان را می آموزند. من خودم شاگردهایم را به بزرگراه ها و نقاط شلوغ شهر می برم اما خیلی ازمربی ها اصلاً بچه ها را به اتوبان ها نمی برند. آنها کار کردن با دنده 3 را هم بلد نیستند. او هم سیستم آموزشی و هم شاگردان را در این نحوه آموزش مقصر می داند:«می دانید در سیستم باید بازنگری جدی شود ما با آموزش مهارتی روبه رو هستیم که مستقیم با جان انسان ها سر و کار دارد و باید برای بهبودش تصمیم گیری جدی شود. بارها خودم به افسرها اعتراض کرده ام که اگر شاگرد را رد می کنید چرا فقط یک جلسه اضافه برایش می نویسید؟ درباره آیین نامه هم مدرس ها برای آموزش، بهتر است وقت بیشتری اختصاص دهند. سؤالات هم که بیشتر مبتنی بر حفظ کردن است. اما برخی از شاگردان خودشان هم مقصرند. من شاگردانی داشته ام که تحصیلات و فهم بالایی داشته اند و از همان روز اول گفته اند برای ما مهارت آموزی مهم است نه گرفتن گواهینامه. ولی تعداد این افراد واقعاً اندک است. او بارها تأکید می کند که پروسه گرفتن گواهینامه باید سخت تر شود و این طور نباشد که هنرجو بعد از گرفتن گواهینامه و چند بار تصادف و داغان کردن چند ماشین و وارد کردن ضربات جانی به خود و دیگران رانندگی را بیاموزد. محمد 24 ساله یکی از هنرجویانی است که در آموزشگاه رانندگی می بینم. برای بار سوم در امتحان آیین نامه شرکت می کند: «من نمی گویم پروسه گرفتن گواهینامه سخت است. نه اتفاقاً سخت نیست بلکه بیشتر برنامه ریزی نشده و غیر استاندارد است. برای همین امتحان «پیش آیین نامه» مجبور شده ام سه بار امتحان بدهم اما فکر نکنید اشکال از من است؛ آموزشگاه کتابی را به من معرفی کرد و من آن را خواندم وقتی رفتم سر جلسه امتحان فهمیدم اصلاً از آن کتاب سؤالی نیامده. بچه ها به من خبر دادند سؤالات از کتاب قدیمی می آید. مجبور شدم کتاب قدیمی را از یکی از مربی ها قرض بگیرم. سؤالات هم که داستان دیگری دارد. بیشتر شبیه مچ گیری است با فعل های منفی و مثبت. یعنی آموخته های داوطلب را نمی سنجند بلکه بیشتر می خواهند در یک مدت کوتاه مچش را باز کنند. امتحان شهر هم داستان خودش را دارد. مربی من به همه چیز و همه کس توجه دارد به جز به من. در طول راه معامله ماشین و خانه می کند. من هم خیابان ها را دور می زنم و برای تمام شدن این جلسات لحظه شماری می کنم. این نحوه آموزش ایراد جدی دارد.» ساده و ارزان ترین آموزش و بازی با جان انسان ها برخی معتقدند اگر تعداد جلسات آموزش رانندگی در ایران از 12 جلسه به بیشتر از آن افزایش یابد، هزینه شهریه هم به مبلغی بیش از دو میلیون تومان افزایش پیدا می کند که این در عمل ممکن نیست. محمد رضا استادی، رئیس هیأت مدیره کانون آموزشگاه های رانندگی کشور هم گرفتن رانندگی در ایران را ساده و ارزان می داند: «آیا برای حفاظت از جان انسان ها نباید سیستم این نوع آموزش را جدی تر کرد؟ متأسفانه کشور ما در رتبه هشتم تصادف خیزی جهان قرار دارد. درحالی که این اصلاً پسندیده نیست. بحث در آموزش رانندگی تعداد جلسات آموزشی نیست بلکه باید آموزش ما مشابه کشورهای پیشرفته دنیا بازنگری و به روز شود.» از آموزشگاه بیرون می آیم و به پوشه های زردرنگی فکر می کنم که بزودی تبدیل به کارتی برای نشستن پشت رول می شوند. اگر این پروسه طولانی تر و هزینه برتر شود، اگر آموزش ها جدی تر شوند، چند هزار از تلفات رانندگی ما کاهش خواهد یافت؟ایران پسری جوان برای بار سوم آمده که امتحان پیش آیین نامه بدهد. اضطراب از سر و رویش می بارد و تابلوها وعلائم رانندگی را برای بارصدم دوره می کند. خانم مسنی برای بار دهم در امتحان آیین نامه ثبت نام می کند. یکی از هنرجوها از دست مربی اش عصبانی است و با مسئول آموزشگاه بحث می کند. مربی اش همیشه چند دقیقه ای با تأخیر سر قرار آموزشی شان می آید. چند نفر از مربی ها از راه می رسند، تا برنامه جدیدشان رابگیرند. خیلی ها هم لباس سربازی به تن دارند. می گویند اگر گواهینامه داشته باشند در پادگان خوشبخت می شوند و دیگرلازم نیست کارهای سخت انجام دهند. کلی امتیاز دارد همین گواهینامه. چند مربی دیگر هم از راه می رسند؛ اغلب خسته و کلافه. ساعت ها رانندگی و کلاچ ترمز و کلاچ ترمز در خیابان های شهر و آموزش به کسی که می خواهد در 12 جلسه گواهینامه رانندگی اش را بگیرد، چندان هم آسان نیست. «دور دو فرمان، یک فرمان، پارک دوبل و دنده عقب تنها چیزی است که اینجا به ما آموزش می دهند. رانندگی که نیست، همه چیز برای روز امتحان تدارک دیده شده.» مهسا 32 سال دارد و برای اولین بار در زندگی اش برای گرفتن گواهینامه رانندگی اقدام کرده. او از روز اولی که برای ثبت نام به اینجا آمد می گوید: «رفتم برای معاینه چشم، چشم پزشک گفت چرا حالا؟ حتماً فوبیا(ترس) داری که این همه سال نیامده ای برای گواهینامه. گفتم فوبیا کدام است؟ تا حالا فرصتش پیش نیامده. بیشتر فکر کردم با روانپزشک طرفم تا دکتر چشم. رفتم کلاس برای آیین نامه سرهنگ تند و تند چیزهایی را می گفت می رفت و بچه ها هم مشغول مزه پرانی. الان هم که تمرین عملی دارم یا مربی ام دائم با تلفن حرف می زند یا دائم غرغر می کند که ماشینش را خراب کرده ام بس که خاموش می کنم. مگر این ماشین برای آموزش نیست. خلاصه اصلاً از آمدن به اینجا و آموزش رانندگی دلزده شده ام. با خودم فکر می کنم کاش پول داشتم یک پراید می خریدم و از شر این جور آموزش دیدن خلاص می شدم.» آیا آموزش رانندگی در ایران استاندارد است؟ خیلی ها معتقدند آموزش رانندگی در ایران استاندارد نیست. 24 ساعت آموزش عملی و 6 جلسه برای آیین نامه از کسی راننده نمی سازد. می گویند در ژاپن از هفت سالگی فرهنگ ترافیک و نحوه رانندگی به کودکان تعلیم داده می شود و در بلژیک و تعداد دیگری از کشورهای اروپایی بیش از ۱۲۰ ساعت آموزش رانندگی اجباری است. حتی در برخی کشورهای عربی همسایه هم برای گرفتن گواهینامه ۸۰ ساعت آموزش در نظر گرفته شده. تا چندی قبل اما آموزش رانندگی در ایران تنها به 20 ساعت یعنی 10 جلسه دو ساعته خلاصه می شد و هنرجویان براحتی بعد از گذراندن 10 جلسه گواهینامه دریافت می کردند. در حالی که طبق بررسی های ساده هم معلوم است که نیمی از همین افراد با وجود داشتن گواهینامه قادر نیستند به تنهایی رانندگی کنند. نرگس یگانه مربی آموزشگاه رانندگی در شرق تهران است. او 13 سال سابقه مربی گری دارد و در گفت و گو با ما درباره نحوه آموزش رانندگی در ایران توضیح می دهد: «24 ساعت برای آموزش رانندگی واقعاً زمان اندکی است بویژه برای افرادی که اصلاً آشنایی با رانندگی ندارند. به بسیاری از شاگردانم توصیه می کنم، دلیل و برهان می آورم که این تعداد جلسه برای یادگیری مهارت رانندگی کافی نیست اما بیشترشان گوش نمی دهند. فکر می کنند مربی یا آموزشگاه قصد دارد سرکیسه شان کند. کمی جست و جو کنید ببینید آموزش رانندگی در سایر کشورها چند ساعت است؟ در 12 جلسه هنرجو فقط الفبای رانندگی را یاد می گیرد. به خیلی از شاگردهایم می گویم یاد کلاس اول خودتان بیفتید. الفبا را یک سال طول کشید تا آموختید حالا چطور است وقتی به رانندگی می رسید می خواهید چند جلسه ای همه چیز را یاد بگیرید. متأسفانه این خطرناک ترین نوع آموزش است؛ در آرایشگری و خیاطی کسی با جان دیگری بازی نمی کند، مثلاً اگر ابروی کسی خراب شود به جانش لطمه نمی خورد اما این آموزش ها را جدی تر از رانندگی برگزار می کنند.» او 30 تا 40 جلسه آموزش دو ساعته رانندگی را برای همه افراد ضروری می داند: «این تعداد جلسه برای کسانی که اصلاً با رانندگی آشنایی ندارند مناسب است و با این جلسات رانندگی را می آموزند اما باید برای مهارت آموزی بیشتر تلاش کنند و بیشتر هنرجویان هم بعد از امتحان تازه به فکر یادگیری مهارت می افتند.» او همین مسأله را یک نقص بزرگ در آموزش می داند: «بیشتر هنرآموزان به فکر امتحانند یعنی می خواهند در کمترین زمان ممکن جلسات را بگذرانند. به خاطر همین آموزش در شهر و آن هم در نقاط خلوت شهر انجام می شود. من خیلی از کسانی را که گواهینامه می گیرند، اصلاً به عنوان راننده قبول ندارم. آنها از مهارت های اصلی مثل دور زدن، گردش کردن، سبقت گرفتن و... چیزی نمی دانند و بیشتر اصول قبول شدن در امتحان را می آموزند. من خودم شاگردهایم را به بزرگراه ها و نقاط شلوغ شهر می برم اما خیلی ازمربی ها اصلاً بچه ها را به اتوبان ها نمی برند. آنها کار کردن با دنده 3 را هم بلد نیستند. او هم سیستم آموزشی و هم شاگردان را در این نحوه آموزش مقصر می داند:«می دانید در سیستم باید بازنگری جدی شود ما با آموزش مهارتی روبه رو هستیم که مستقیم با جان انسان ها سر و کار دارد و باید برای بهبودش تصمیم گیری جدی شود. بارها خودم به افسرها اعتراض کرده ام که اگر شاگرد را رد می کنید چرا فقط یک جلسه اضافه برایش می نویسید؟ درباره آیین نامه هم مدرس ها برای آموزش، بهتر است وقت بیشتری اختصاص دهند. سؤالات هم که بیشتر مبتنی بر حفظ کردن است. اما برخی از شاگردان خودشان هم مقصرند. من شاگردانی داشته ام که تحصیلات و فهم بالایی داشته اند و از همان روز اول گفته اند برای ما مهارت آموزی مهم است نه گرفتن گواهینامه. ولی تعداد این افراد واقعاً اندک است. او بارها تأکید می کند که پروسه گرفتن گواهینامه باید سخت تر شود و این طور نباشد که هنرجو بعد از گرفتن گواهینامه و چند بار تصادف و داغان کردن چند ماشین و وارد کردن ضربات جانی به خود و دیگران رانندگی را بیاموزد. محمد 24 ساله یکی از هنرجویانی است که در آموزشگاه رانندگی می بینم. برای بار سوم در امتحان آیین نامه شرکت می کند: «من نمی گویم پروسه گرفتن گواهینامه سخت است. نه اتفاقاً سخت نیست بلکه بیشتر برنامه ریزی نشده و غیر استاندارد است. برای همین امتحان «پیش آیین نامه» مجبور شده ام سه بار امتحان بدهم اما فکر نکنید اشکال از من است؛ آموزشگاه کتابی را به من معرفی کرد و من آن را خواندم وقتی رفتم سر جلسه امتحان فهمیدم اصلاً از آن کتاب سؤالی نیامده. بچه ها به من خبر دادند سؤالات از کتاب قدیمی می آید. مجبور شدم کتاب قدیمی را از یکی از مربی ها قرض بگیرم. سؤالات هم که داستان دیگری دارد. بیشتر شبیه مچ گیری است با فعل های منفی و مثبت. یعنی آموخته های داوطلب را نمی سنجند بلکه بیشتر می خواهند در یک مدت کوتاه مچش را باز کنند. امتحان شهر هم داستان خودش را دارد. مربی من به همه چیز و همه کس توجه دارد به جز به من. در طول راه معامله ماشین و خانه می کند. من هم خیابان ها را دور می زنم و برای تمام شدن این جلسات لحظه شماری می کنم. این نحوه آموزش ایراد جدی دارد.» ساده و ارزان ترین آموزش و بازی با جان انسان ها برخی معتقدند اگر تعداد جلسات آموزش رانندگی در ایران از 12 جلسه به بیشتر از آن افزایش یابد، هزینه شهریه هم به مبلغی بیش از دو میلیون تومان افزایش پیدا می کند که این در عمل ممکن نیست. محمد رضا استادی، رئیس هیأت مدیره کانون آموزشگاه های رانندگی کشور هم گرفتن رانندگی در ایران را ساده و ارزان می داند: «آیا برای حفاظت از جان انسان ها نباید سیستم این نوع آموزش را جدی تر کرد؟ متأسفانه کشور ما در رتبه هشتم تصادف خیزی جهان قرار دارد. درحالی که این اصلاً پسندیده نیست. بحث در آموزش رانندگی تعداد جلسات آموزشی نیست بلکه باید آموزش ما مشابه کشورهای پیشرفته دنیا بازنگری و به روز شود.» از آموزشگاه بیرون می آیم و به پوشه های زردرنگی فکر می کنم که بزودی تبدیل به کارتی برای نشستن پشت رول می شوند. اگر این پروسه طولانی تر و هزینه برتر شود، اگر آموزش ها جدی تر شوند، چند هزار از تلفات رانندگی ما کاهش خواهد یافت؟ایران
دوشنبه ، ۱۷اسفند۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: شفا آنلاین]
[مشاهده در: www.shafaonline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 99]
-
گوناگون
پربازدیدترینها