تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1833547084
مردی که همه باید تکلیف خود را با او مشخص کنند/ احمدی نژاد یک گمشده است نه فراموش شده!
واضح آرشیو وب فارسی:دولت بهار: دولت بهار: مساله این نیست که همه باید تکلیف خود را با «اعتدال» مشخص کنند مساله این است که همه باید تکلیف خود را با «احمدی نژاد» مشخص کنند. قدرت احمدی نژاد حتی وقتی که بیش از دو سال است سکوت کرده قدرتی «واقعی» است. احمدی نژاد برای جامعه ایرانی امروز یک «گمشده» است نه «فراموش شده». مردم به دنبالش میگردند و هرجا پیدایش می کنند به طور معناداری دورش جمع می شوند.دولت بهار - آرش عاقبتی: 1. گرایش به «دینداری» و یا گرایش به «دین گریزی» یکی از مسائل اجتماعی پراهمیت جامعه ایرانی است. در عین حال این مسئله یک بحث هویتی است. اینکه در نهایت هویت اصلی ما کدام است. صد و پنجاه سال است که ما به این مسئله توجه کرده ایم و این سوال هویتی برای ما طرح شده است. هرکس هم نظری دارد: یکی می گوید هویت اسلامی اصل است دیگری می گوید هویت ایرانی و آن دیگری می گوید باید غربی و مدرن شویم. بعدها کسانی آمدند و از هویت «چهل تکه» سخن گفتند و به دنبال آن چندپارگی واقعیت اجتماعی در ایران طرح شد. در دوران پهلوی ایدئولوژی «ایران گرایی» و «باستان گرایی» ایدئولوژی رسمی حکومت بود. اما به طور طبیعی ایدئولوژی های مذهبی و ملی-مذهبی به شدت در برابر این «ایران گرایی» صف آرایی و شروع به مقاومت کردند. دلیل آن هم روشن بود، هویت دینی به طور طبیعی احساس خطر می کند و در برابر خطر منسجم می شود. 2. بعد از انقلاب اسلامی ما «امت اسلامی» را تشکیل دادیم. نمونه برجسته این دوران دهه 60 است. در دهه 60 این هویت دینی آن قدر قدرتمند بود که هر سخنی غیر از آن برچسب انحرافی می خورد. ظاهرا در دهه 60 ما یک جامعه منسجم و متحد بودیم و مسئله هویت های چندگانه برای مدتی به فراموشی سپرده شد. در این دوره امام خمینی(ره) به عنوان رهبر انقلاب اسلامی نماد وحدت سیاسی و اجتماعی بود. این وضعیت تا پایان جنگ تحمیلی ادامه داشت. 3. بعد از پذیرش قطعنامه و پایان جنگ واژه «سازندگی» پرتکرارترین واژه در صحنه سیاست ایران بود. انگار ما دوباره به عصر امیرکبیر برگشته ایم و می خواهیم نوستالژی آن دوره را زنده کنیم. ما در آن زمان علاقمند نبودیم به شباهت امیرکبیر و رضا شاه و شباهت امیرکبیر و محمدرضا فکر کنیم. شاید هم آن را فراموش کرده بودیم. بالاخره محمدرضا هم در انقلاب سفید به دنبال سازندگی بود. هنوز هم برای ایرانیان توضیح داده نشده که سازندگی محمدرضا و سازندگی های بعد از دهه 60 چه تفاوتی با هم دارند؟! شاید پاسخ این پرسش همان توجیهات مشهور باشد که سازندگی محمدرضا باعث وابستگی و سکولار شدن جامعه ایرانی می شد اما سازندگی بعدی موجب استقلال و رشد دین و معنویت در جامعه است! 4. اولین نیرویی که در برابر موج سازندگی با بهت و دلزدگی مواجه شد نیروهای آرمان خواه، رزمندگان و مجاهدین دوران انقلاب و جنگ تحمیلی بودند. آن ها خیلی زود فهمیدند که دیگر به آن ها نیازی نیست و از خط مقدم جهاد و مرکز میدان مبارزه باید به خانه هایشان برگردند. متخصصان و مهندسان به میدان آمدند و جای مستضعفان و مجاهدان را گرفتند. درست از این نقطه شکاف های اجتماعی دوباره سربرآوردند. توسعه نامتوازن نابرابری ها را افزایش داد، فقر و گرانی گسترش یافت. رفاه طلبی و تجمل گرایی کارگزاران شدت گرفت و به مستضعفان و فقرا به چشم مزاحم نگاه شد. نکته عجیب این است که هیچ گروه سیاسی و اجتماعی توان مقاومت و شهامت ایستادگی در برابر این امواج را نداشت. تنها یک روزنامه منتقد در کشور وجود داشت که اخطارهای لازم به او داده می شد. 5. دوم خرداد 76 ظاهرا در تقابل با آن تفکر ارتجاعی شکل گرفت و یک نیروی مردمیِ بزرگ پشت سر خود آورد. دوم خرداد شکستن بغض یک ملت بود علیه هر نوع تفکر ارتجاعی. اما چه فایده؟! خیلی زود مردم فهمیدند که دوم خرداد هم روی دیگر همان سکه قبلی است. این نخبگان مرتجع و رانت خوار که بار خود را به لحاظ اقتصادی در دوره قبل بسته بود حالا به عرصه سیاست و فرهنگ هجوم آورده بودند و شعار توسعه سیاسی و تسامح و تساهل فرهنگی می دادند. «اصلاحات» اسب تروای «سازندگی» شد برای فتح تمام عرصه های جامعه انقلابی ایران. نیروهای سیاسی اصلاحات همان پشتوانه های تئوری پرداز سازندگی بودند. 6. از قضا حماسه سوم تیرماه 84 هم در تقابل با تفکر ارتجاعی، ضد مردمی و ضد دینی دوره های قبل شکل گرفت. به همین خاطر مرتجع ترین نیروهای سیاسی ایران به مقابله با این نیروی انقلابی، آرمانی و عدالتخواه برخاستند و منسجم و متحد شدند. جالب این است که نیروهای مرتجع ذیل عنوان «دولت وحدت ملی» مجددا اعلام موجودیت کردند و متحد شدند. آن ها انقلابی گری، آرمانخواهی و عدالتخواهی را بزرگترین «خطر» به شمار آورند. چرا که هراس داشتند این نیروی جوان و انقلابی راه طی شده آن ها در دو دهه گذشته را نابود کند. هیچ کس برای زمین زدن و متوقف کردن احمدی نژاد شکی نداشت چرا که او به عنوان یک بیگانه و مزاحم «وارد منطقه ممنوعه قدرت» شده بود. دولت مردمی آماج ناجوانمردانه ترین تهمت ها قرار گرفت. مردم برقراری عدالت را مطالبه میکردند و نخبگان مرتجع سیاسی و اقتصادی در برابر این مطالبه مسلح و منسجم شده بودند. خنده دار این بود که وقتی در این شرایط احمدی نژاد میگفت من طرفدار مردم هستم آن ها فریاد میزدند که دیدید او به الله و امام پشت کرده و «مردم، مردم» می کند. 7. با استقرار دولت یازدهم طی یک شعبده بازی تئوریک، یکباره همه چیز آرام گرفت. خطرها و سایه جنگ برطرف شد. تعامل و دوستی با جهان پایه گذاری شد. آسمان آبی رنگ شد. درختان و گیاهان پربار شدند. رودخانه ها جاری شد. یک شبه ایران به یک قدرت جهانی تبدیل شد و قدرت های جهانی در برابر ما زانو زدند. حتی اعلام شد تقابل تاریخی و انقلابی ما با استکبار جهانی ناشی از یک «سوء تفاهم» و «بی تدبیری» بوده است. و این چنین بود که تضاد میان تفکر شیعی و انقلابی با تفکر سلطه جویانه و مستکبر غربی حل شد. حتی تقابل اسلام آمریکایی و اسلام ناب محمدی(ص) یک شبه حل شد. اوباما و آمریکا «مودب» شدند و... ما شاهد آنیم که به طرز مشکوکی صلح جهانی محقق و در داخل کشور هم «آشتی ملی» حاکم می شود. پسمانده های تفکر انقلابی هم در یک انتخابات باشکوه در 7 اسفند از صحنه خارج می شوند که این هم دلیلی بر مشروعیت و مقبولیت «اعتدال» است. ظاهرا تنها تفاوت امروز با دوران سازندگی با «رفع حصر» از بین خواهد رفت و دوران خوش قبل از 84 به واقعیت خواهد پیوست. 8. برای کسانی که با تاریخ ایران و خصوصا تاریخ معاصر ایران آشنایی کافی ندارند و بالاخص سنت های الهی را باور ندارند کار انقلاب اسلامی دیگر تمام شده است. اما در تاریخ صد و پنجاه سال گذشته که ما به تفاوت و تقابل تمدنی خود و غرب پی برده ایم همواره با این مساله روبرو بوده ایم: تسلیم شویم یا مقاومت کنیم؟ در میانه این دو، راهی وجود ندارد. علت همه شکست های سیاسی، اجتماعی و اقتصادی ما در تاریخ معاصر این بود که ما به دنبال راه میانه بودیم. هویت، نیرو و روح اسلامی و ایرانی ما درنهایت در برابر و در تضاد با روح و نیروی غرب است. پذیرش بسیاری از مظاهر تمدن غربی توسط ایرانیان به معنای تسلیم شدن نیست. هویت اسلامی ایرانی بیش از آنکه بروز فنی و ابزاری داشته باشد یک هویت و نیروی معنوی دورنی و یک رویکرد فرهنگی است. ما در نهایت تسلیم نمی شویم و در برابر استکبار غربی و استیلای تمدنی آنان مقاومت و جهاد خواهیم کرد. پیروزی ما در برابر تمدن شیطانی غرب همچنین یک وعده الهی است و مومنین پیروز نهایی این نبرد هستند. 9. پس از این نکات مقدماتی طولانی وارد بحث انتخابات 7 اسفند می شویم. به طور مشخص در کشور ما تقابل سیاسی اصلی بین دو جریان است: جریان انقلابی و معنوی برخاسته انقلاب اسلامی 57 و نیروی مرتجع غرب گرا که گاه سوابق انقلابی هم دارند. مردم ایران همیشه پشتوانه نیروهای انقلابی بوده اند. انقلاب 57 علیه محمدرضا پهلوی -که قدرتمندترین فرد در جریان غربگرایی است- اتفاق افتاد. هر فرهنگی ممکن است اشکالاتی داشته باشد اما این دلیل نمی شود به آن توهین کنیم. وظیفه سیاسیون این است که در برابر مردم متواضع باشند. نیروهای مرتجع همیشه رای مردم را به صورت مشروط پذیرفته اند که آن بستگی به منافع شان دارد. پشتوانه های خارجی و بیگانه هم به آن ها این امکان را می دهد که چنین زیستی داشته باشند. اما نیروهای انقلابی از دل مردم برآمده اند و جزء مردم کسی ندارند. به قول دکتر احمدی نژاد که می گفت:«من طرفدار مردم هستم.» پس از انتخابات 7 اسفند سیاسیون مردم را به مردم خوب و مردم بد تقسیم کردند و گفتند عده ای از مردم که به ما رای دادند به آگاهی سیاسی رسیده اند و بقیه به لحاظ سیاسی عقب مانده اند. تاریخ نشان داده است «عقب مانده» تنها نیروهای مرتجع هستند و نه مردم. 10. به نظر می رسد پسمانده های شکست خورده جریان موسوم به اصولگرایی در نهایت هر کدام به یکی از دو نیروی اصلی سیاسی خواهند پیوست. در میانه ارتجاعی ماندن و انقلابی ماندن راه دیگری وجود ندارد. در میان نیروهای سیاسی انقلابی «احمدی نژاد» همچنان جذابیت، انرژی و استعداد لازم را برای افق گشایی های تازه دارد. مساله این نیست که همه باید تکلیف خود را با «اعتدال» مشخص کنند مساله این است که همه باید تکلیف خود را با «احمدی نژاد» مشخص کنند. قدرت احمدی نژاد حتی وقتی که بیش از دو سال است سکوت کرده قدرتی «واقعی» است. احمدی نژاد برای جامعه ایرانی امروز یک «گمشده» است نه «فراموش شده». مردم به دنبالش میگردند و هرجا پیدایش می کنند به طور معناداری دورش جمع می شوند. احمدی نژاد یکی از قدرتمندترین پتانسیل های نیروهای انقلابی برای بازگشت مجدد به صحنه سیاست است و وضع فعلی او و سابقه اش این «امکان» را برای اتحاد مجدد نیروهای انقلابی فراهم می کند. البته استعداد و خلاقیت او این «امکان» را قوی تر می کند.
شنبه ، ۱۵اسفند۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: دولت بهار]
[مشاهده در: www.dolatebahar.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 29]
-
گوناگون
پربازدیدترینها