محبوبترینها
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1831555760
بعد از مرگ، چه اتفاقاتی در بدن خواهد افتاد؟
واضح آرشیو وب فارسی:55 آنلاین: خیلی از ما ترجیح می دهیم که فکر خود را با چنین سوالی مشغول نکنیم. رویارویی با واژگانی مانند "مرگ"، "جنازه"، "جسد" و غیره در حالت طبیعی چندان خوشایند به نظر نمی رسد. اما اگر از منظر علمی به ماجرا نگاه کنیم شاید جالب باشد که بدانیم بعد از مرگ، چه بر سر جسم ما خواهد آمد.55 آنلاین : خانم "هالی ویلیامز" یک متصدی کفن و دفن است. او از تجربه اش در آماده سازی جسد فردی به نام جان می گوید: آماده کردن جان نیاز به زور کمی دارد. معمولا هر چه جسد تازه تر باشد، کار من راحت تر می شود. هالی بازوی جان را بلند کرده و به آرامی انگشتان، آرنج و مچ او را خم می کند. ویلیامز آرام و شمرده صحبت می کند و از ماهیت شغل خود راضی و خوشحال است. او از کودکی با بدن اجساد سر و کار داشته است و تقریبا روزی یک جسد می دیده است. حالا او ۲۸ سال دارد و در یک موسسه ی مراسم تدفین جنازه در شمال تگزاس مشغول به کار است. طبق تخمین ویلیامز، وی تاکنون ۱۰۰۰ جسد را آماده سازی کرده است. او باید اجساد را از منطقه ی دالاس تحویل بگیرد وبرای مراسم تدفین آماده کند. بنا به گفته ی ویلیامز: "بیشتر اجساد ما مربوط به خانه سالمندان هستند. اما گاهی اوقات با اجسادی مواجه می شویم که مرگ آنها به علت زخم ناشی از شلیک گلوله یا تصادف اتومبیل بوده است. ما ممکن است گاهی اوقات با مواردی مواجه می شویم که در تنهایی مرده اند و جسد آن ها بعد از روزها و هفته ها به دست ما می رسد. در این حالت بدن در مراحل میانی تجزیه است و همین کار من را سخت تر می کند." جان حدود ۴ ساعت پیش فوت کرد. او بیشتر عمرش را از لحاظ بدنی نسبتا سالم بود. و تمام زندگی کاری اش را در میدان های نفتی تگزاس مشغول به کار بود. موقعیت شغلی او ایجاب می کرد که دائما در حرکت و تکاپو باشد. از این رو از لحاظ بدنی در حالت قابل قبولی قرار داشت. جان ۵۷ ساله، ۱۰ سالی بود که سیگار کشیدن را کنار گذاشته بود و در مصرف نوشیدنی افراط نمی کرد تا این که در یک صبح سرد ژانویه، دچار حمله ی قلبی شدیدی شد، روی زمین افتاد و در جا فوت کرد. حالا جان روی میز فلزی ویلیامز به صورت دراز کشیده قرار دارد و بدنش با یک یک ملافه ی سفید، سرد و زمخت پوشیده شده است. رنگ پوست خاکستری متمایل به ارغوانی اش از علائم شروع تجزیه ی بدن است. سری اول فیلم "پدرخوانده" را به خاطر دارید؟ جایی که دون کورلئونه از دوست خانوادگی شان می خواهد، جنازه ی تیرباران شده ی پسرش "سان" را به شکلی درآورد که بتواند آن را به مادرش نشان دهد. کار ویلیامز هم همین است. او به ظاهر اجساد شکل مطلوب تری می دهد تا دوستان و بازماندگانشان در مراسم تدفین، آخرین تصویری که از عزیز خود می بینند، تصویری خوشایند باشد. سوال اینجاست که علت تغییر چهره بعد از مرگ چیست؟ و سوال مهم تر این که بعد از مرگ، چه تغییراتی در بدن اتفاق خواهد افتاد؟ هضم خود به خود جدا از این که "بدن مرده" یک جسد رو به فاسد شدن است، هنوز هم علائمی از زندگی در آن جریان دارد. گروهی از دانشمندان (که تعدادشان رو به افزایش است)، یک جسد در حال فساد را سنگ بنای شکل گیری یک اکوسیستم گسترده و پیچیده در نظر گرفته اند که پس از تجزیه شدن، نوعی تکامل را تجربه می کند. تجزیه ی جسد، چند دقیقه بعد از مرگ طی فرآیندی به نام "اتولیز" یا هضم خود به خود شروع می شود. وقتی ضربان قلب می ایستد، زمان کوتاهی بعد از آن سلول های بدن از اکسیژن محروم می شوند و اسیدیته ی آنها زیاد می شود. سپس طی یک سری واکنش های شیمیایی، سمی ایجاد شده و در داخل سلول ها تجمع می یابد. این آنزیم های سمی شروع به هضم غشاهای سلولی کرده و پس از متلاشی کردن آنها، به بیرون از سلول نشت می کنند. این مرحله معمولا، ابتدا در کبد و مغز شروع می شود. چرا که کبد مملو از آنزیم بوده و مغز هم حجم زیادی آب درون خود دارد. در نهایت، تمام بافت ها و ارگان ها شروع به تخریب شدن، می کنند. سلول های خونی آسیب دیده از رگ های پاره شده خارج می شوند و با کمک نیروی جاذبه، در مویرگ ها و رگ های کوچک ته نشین خواهند شد. در این مرحله رنگ پوست جسد تغییر می کند. دمای بدن هم بسته به دمای هوای اطراف افت پیدا خواهد کرد. سپس حالت "ریگورموریتس" یا "سختی مرگ" شروع می شود. در این حالت پلک ها، فک و ماهیچه های گردن سفت و سخت می شوند. پس از آن نوبت به سفت شدن تنه ی بدن و دیگر اندام است. وقتی انسان زنده است، بافت های ماهیچه ای به کمک دو رشته ی پروتئینی اکتین و میوزین می توانند منقبض شوند. پس از مرگ، این بافت ها منبع انرژی خود را از دست می دهند. در نتیجه این رشته های پروتئینی قفل می شوند که نتیجه ی آن سفت شدن ماهیچه ها و قفل شدن مفاصل است. هر قسمت از بدن ما چه در حالت زنده و چه مرده، میزبان تعداد زیادی باکتری است و نوع باکتری هر قسمت با قسمت دیگر تفاوت دارد! روده، پایتخت باکتری های داخل بدن است و حدود میلیاردها باکتری با ۱۰۰ گونه ی مختلف در آنجا سکونت دارند. این موضوع یکی از بحث های مورد علاقه ی پژوهشگران "میکروبیوم" است. میکروبیوم عبارت است از کلیه ی باکتری ها، قارچ ها و میکروب هایی که در یک بخش از بدن تجمع یافته اند. میکروبیوم روده یکی از داغ ترین موضوعات تحقیقاتی در حوزه ی زیست شناسی است؛ چرا که نقش بسیار مهمی در سلامت انسان دارد. منشاء بروز خیلی از بیماری ها مانند اوتیسم، افسردگی، سندروم روده تحریک پذیر (IBS) و چاقی در همین موضوع میکروبیوم نهفته است. با این حال، اطلاعات اولیه ی ما از این باکتری های مهمان محدود است. ضمن این که اطلاعات ما از این که بعد از مرگ چه اتفاقی برای آن ها می افتد هم چندان روشن و معلوم نیست. در ماه اوت ۲۰۱۴، یک دانشمند ترکی تبار کالبدشناسی به نام "گولناز جوان" در دانشگاه ایالتی آلاباما در مونتگمری به همراه همکارانش اولین نتایج حاصل از مطالعات خود در این زمینه را با نام تانتومیکروبیوم "thanatomicrobiome" منتشر کردند. (کلمه ی تانتو، یک واژه ی یونانی بوده و به معنای مرگ است). جوان می گوید: "بیشتر کالبدهایی که بررسی می کنیم، مربوط به پرونده های جنایی هستند. چند مورد هم، مرگ به علت خودکشی، قتل، مصرف بیش از حد مواد مخدر یا تصادف اتومبیل بوده اند.ما نمونه هایی از بافت اجساد را می گیریم. اما برای ادامه کار از نظر مسئله اخلاقی، نیاز به موافقت نامه و مجوزهای لازم داریم." وقتی که زنده هستیم، بیشتر اندام های داخلی بدن فاقد میکروب هستند. اما کمی بعد از مرگ، سیستم ایمنی از کار می افتد و میکروب ها آزادانه در سراسر بدن پخش می شوند. معمولا اولین قسمت این فرآیند در محل اتصال بین روده کوچک و بزرگ شروع می شود. باکتری ها شروع به هضم روده و بافت های اطراف آن کرده و از داخل به خارج پیش روی می کنند. پس از آن، از مایع شیمیایی خارج شده از سلول های آسیب دیده به عنوان یک منبع غذایی استفاده می کنند. هدف بعدی باکتری ها، مویرگ ها هستند که پس از حمله به آنها وارد سیستم گوارش و غدد لنفاوی می شوند. کبد و طحال اولین مقر آنها برای گسترش یافتن است و سپس به سمت قلب و مغز می روند. جوان و تیم همراهش، از کبد، طحال، مغز، قلب و خون ۱۱ جسد ، در فاصله ی زمانی ۲۰ تا ۲۴۰ ساعت پس از مرگ، نمونه برداری کرده اند. آنها با استفاده از فناوری های توالی DNA و ترکیب آن با بیوانفورماتیک، به تحلیل و مقایسه ی میزان باکتری نمونه ها پرداختند. میزان باکتری در اندام های مختلف یک شخص بسیار مشابه دیگر اندام ها بود. اما میزان باکتری هر شخص با شخص دیگر تفاوت فاحشی داشت. این تفاوت می تواند ناشی از تفاوت میکروبیوم هر جسد و یا تفاوت در مدت زمان سپری شده از مرگ باشد. آزمایش قبل تری که بر روی موش ها انجام شده بود، نشان داد که با گذشت زمان بعد از مرگ، میزان میکروبیوم نمونه به طور چشمگیری تغییر پیدا می کند. از آنجا که این میزان تغییر از یک روند قانون مند پیروی می کند، قابل اندازه گیری است. بدین صورت، محققان توانستند که میزان باکتری نمونه ها را در یک بازه ی زمانی ۳ روزه تا ۲ ماهه تخمین بزنند. بررسی های انجام شده توسط تیم جوان این گمان را مطرح کرد که تکثیر این باکتری ها با تجزیه ی بدن انسان شروع می شود. نتایج آزمایش های آنها نشان داد که حدود ۲۰ ساعت طول می کشد که این باکتری ها بعد از مرگ وارد کبد شوند و حداقل ۵۸ ساعت زمان لازم است که در کل اندام های بدن گسترش پیدا کنند. بنابراین، بعد از مرگ، باکتری های داخل بدن به شکل سیستماتیک در بدن پخش می شوند. از این رو مدت زمانی که طول می کشد تا باکتری ها به اولین اندام داخلی نفوذ کنند، می تواند شاخصی برای اندازه گیری زمان سپری شده از مرگ باشد. بنا به گفته ی جوان:"بعد از مرگ تغییراتی در ترکیب باکتری ها به وجود می آید. مسیر حرکت آن ها از قلب به سمت مغز است و آخرین بخشی که سراغش می روند اندام های تناسلی است." در سال ۲۰۱۴، جوان و همکارانش موفق به دریافت یک حمایت مالی ۲۰۰/۰۰۰ دلاری از طرف بنیاد ملی علوم شدند تا تحقیقات خود را ادامه دهند. جوان در ادامه می افزاید: "ما می خواهیم با استفاده از روش های تعیین توالی نسل بعد و بیوانفورماتیک، تعیین کنیم که کدام اندام برای تخمین زمان سپری شده از مرگ مناسب تر است. چرا که این موضوع هنوز برای ما شفاف نیست." یکی از موارد معلوم این است که در هر مرحله از تجزیه ی جسد با ترکیب متفاوتی از باکتری مواجه هستیم. فساد جسد در میان درختان کاج جنگل هانتسویل در تگزاس، حدودا ۶ جسد در مراحل مختلف فروپاشی قرار داده شده اند. دو جسدی که تازه به این اجساد اضافه شده اند، پوستی لکه دار و مایل به خاکستری رنگ دارند. استخوان های قفسه ی سینه و لگن خاصره قابل مشاهده هستند و گوشت آنها رو به فاسد شدن است. چند متر آن طرف تر هم جسدی اسکلت وار را می توان دید که پوستش کاملا به استخوان چسبیده است و انگار یک لباس پلاستیکی براق پوشیده است. کمی دورتر، اسکلتهای دیگری دیده می شوند که کرکس ها دور و بر آن ها را فرا گرفته اند. جسد دیگر داخل یک قفس چوبی و سیمی قرار گرفته است. این جسد آخرین چرخه ی مرگ را طی می کند و تقریبا مومیایی شده است. چند قارچ بزرگ قهوه ای رنگ روی شکم جسد رشد کرده اند. برای اکثر ما دیدن اجساد در حال فساد، .در بهترین حالت ممکن ناراحت کننده و در بدترین حالت ترسناک و کابوس مانند است. در هر حال، برای کارکنان سازمان علوم کاربردی کالبدشکافی تگزاس دیدن هر روز این صحنه ها عادی است. این سازمان در سال ۲۰۰۹ با فضایی به مساحت ۲۴۷ هکتار در جنگل ملی تحت مالکیت دانشگاه ایالتی هوستون (SHSU) افتتاح شد. در داخل این سازمان، یک فضای جنگلی متراکم پر درخت به مساحت ۹ جریب قرار دارد که اطراف آن با حصار سیمی ۱۰ فوتی مجهز به سیم خاردار، محافظت شده است. در اواخر سال ۲۰۱۱ بود که دو پژوهشگر SHSU به نام های "بوچلی" و "لین" دو جسد تازه را به آنجا انتقال دادند و آنها را همان جا رها کردند تا در شرایط طبیعی تجزیه شوند. وقتی پدیده هضم خود به خود در حال شکل گیری است، باکتری ها شروع به فرار از دستگاه گوارش می کنند و فساد جسد آغاز می شود. در این جا یک مرگ مولکولی اتفاق می افتد؛ چرا که بافت های نرم به شکل های گاز، مایع و نمک تجزیه می شوند. البته هنوز مراحل اولیه ی تجزیه شروع نشده است. تجزیه وقتی شروع می شود که باکتری های بی هوازی وارد عمل شوند. در مرحله ی فساد جسد، نوع باکتری ها از هوازی که نیاز به اکسیژن دارند، به بی هوازی که نیاز به اکسیژن ندارد، تغییر می کند. باکتری های بی هوازی پس از تغذیه از قند موجود در بافت های بدن، گازهای جانبی مانند متان، هیدروژن سولفید و آمونیاک تولید می کنند. تجمع این گازها باعث نفخ در شکم و دیگر قسمت های بدن می شود. بنابراین تغییر رنگ بدن ملموس تر می شود. سلو ل های خونی آسیب دیده نیز از رگ های متلاشی شده نشت می کنند و مولکول های هموگلوبین توسط باکتری های بی هوازی تبدیل به سولفوهموگلوبین می شوند. حضور این ماده در خون ساکن، باعث می شود که رنگ پوست به سبز مایل به سیاه متمایل شود. با بالا رفتن فشار گاز داخل بدن، تاول هایی در سطح پوست ظاهر می شوند و به دنبال آن پوست شروع به شل شدن کرده و به سختی پیوند خود را بر روی چارچوب بدن حفظ می کند. در نهایت، گازها و بافت های مایع شده از مقعد و دیگر سوراخ های خروجی بدن خارج می شوند. گاهی اوقات، فشار خروج این گازها و مایعات به حدی زیاد است که باعث پاره شدن بافت های شکم می شود. "نفخ" اغلب شاخصی برای شروع مرحله ی جدیدی از تجزیه محسوب می شود. نتایج یکی از مطالعات اخیر نشان داده است که در مرحله ی جدید، ترکیب باکتری ها تغییر خواهد کرد. بوچلی و لین، نمونه های باکتری های موجود در بخش های مختلف بدن را از ابتدای فرآیند فساد تا بعد از نفخ، جمع آوری کردند. سپس DNA های موجود در باکتری ها را استخراج کرده و آن ها را فهرست بندی کردند. بوچلی به عنوان یک حشره شناس، علاقه ی زیادی به حشراتی دارد که از اجساد به عنوان زیستگاه خود استفاده می کنند. او اجساد را یک اقامتگاه تخصصی برای حشرات مختلف مرده خوار می داند که کل مدت زندگی خود را اطراف جسد، سر می کنند. کلونیزاسیون کلونیزاسیون به معنای رشد و تکثیر عامل عفونی در میزبان است. وقتی که مایعات و گازهای بدن خارج می شود، جسد تسلیم طبیعت خواهد شد. در این مرحله، اکوسیستم جسد به صورت یک منبع غذایی، در خدمت میکروب ها، حشرات و لاشخورها قرار می گیرد. دو گونه ی جانوری که سریعا با این اکوسیستم ارتباط نزدیکی برقرار می کنند، مگس لاشه و مگس گوشت (به علاوه ی تخم هایشان) هستند. بوی به شدت بدی که از اجساد به مشام می رسد، ناشی از انتشار ترکیبات فراری است که باعث تغییراتی در پیشرفت فرآیند تجزیه می شوند. مگس های لاشه با استفاده از گیرنده های مخصوص در شاخک های خود، بو را تشخیص داده و جسد را پیدا می کنند. سپس روی جسد نشسته و در قسمت های باز و بریدگی ها شروع به تخم ریزی می کنند. هر مگس حدود ۲۵۰ تخم می گذارد که ظرف ۲۴ ساعت به کرم حشره تبدیل می شوند و با تغذیه از جسد در حال فساد، بزرگ و بزرگ تر می شوند. پس از آن کرم ها به شفیره و سپس مگس بالغ تبدیل می شوند و این چرخه تا زمانی که منبع غذایی برقرار باشد، تکرار خواهد شد. در شرایط مناسب، شمار زیادی کرم حشره مشغول تغذیه از جسد هستند. این تراکم جمعیت، باعث ایجاد حرارت می شود و دمای داخل بدن به بیش از ۱۰ درجه ی سانتیگراد خواهد رسید. در اینجا وضعیتی مشابه وضعیت پنگوئن های قطب جنوب اتفاق می افتد و کرم های حشره مجبور خواهند شد مانند پنگوئن ها مدام در حال حرکت باشند. با این تفاوت که پنگوئن ها برای گرم شدن تقلا می کنند؛ حال آن که تلاش کرم های حشره برای خنک تر شدن است! بوچلی در توضیحات خود می گوید: "دقیقا مثل شمشیر دولبه! اگر همیشه روی سطح بیرون باشی توسط پرندگان شکار خواهی شد و اگر به مرکز بروی، از گرما خواهی پخت! از این رو آن ها مدام باید بین لبه و مرکز در حال رفت و آمد باشند " حضور مگس ها، توجه شکارچیان دیگری مانند کنه ها، مورچه ها، زنبورها و عنکبوت ها را به خود جلب می کند. این شکارچیان تازه وارد یا از تخم و لارو مگس ها تغذیه می کنند و یا یک هم زیستی انگل وار را در کنار مگس ها آغاز می کنند. کرکس ها، لاشخورها و دیگر حیوانات بزرگ گوشت خوار هم ممکن است از این منبع غذایی بی نصیب نمانند و خود را به موقع برسانند! در نبود لاشخورها، کرم های حشره هستند که مسئولیت از بین بردن بافت های نرم را به عهده می گیرند. "کارل لینه" (کسی که گونه های جانوری را تقسیم بندی کرد) طی یادداشتی در سال ۱۷۶۷ نوشته است: "۳ عدد مگس به سرعت یک شیر، می توانند جسد یک اسب را کاملا بخورند." شمار زیاد کرم های حشره نیز همین قابلیت را دارند. عملکرد آنها آن قدر دقیق است که پس از تجزیه ی کامل جسد، مسیر حرکت شان به شکل شیارهای عمیق در خاک پیرامون جسد قابل رویت است. هر حشره ای که جذب یک جسد می شود علاقه ی خاصی به میکروب های روده ای دارد و خاک مناطق مختلف هم می تواند محلی برای زندگی گونه های مختلفی از این باکتری ها باشد. احتمالا عواملی مانند دما، میزان رطوبت و نوع خاک در تعیین نوع این باکتری ها نقش خواهد داشت. همه ی این میکروب ها با یکدیگر در داخل اکوسیستم جسد ترکیب می شوند. مگس هایی که قبلا در جسد ساکن شده بودند، نه تنها به تخم ریزی ادامه می دهند، بلکه برخی از باکتری های دلخواه خود را به خود اختصاص می دهند. نکته ی دیگر این که بافت هایی که به صورت مایع درآمده اند، از بدن خارج شده و امکان تبادل باکتری های موجود در جسد و خاک زیر آن را فراهم می کنند. وقتی بوچلی و لین نمونه های باکتری های جسد را بررسی کردند، به این نتیجه رسیدند که نوع باکتری های روی پوست جسد، با باکتری های به جا مانده از مگس ها و لاشخورها، یکی بوده است. بنا به گفته ی لین:"وقتی که یک جسد شروع به تخلیه ی خود می کند، باکتری های روده از آن خارج می شوند. از این رو بیشتر این باکتری ها را در خارج از بدن مشاهده خواهیم کرد." بنابراین، هر بدن مرده ای یک امضای میکروبیولوژیکی دارد که منحصر به فرد خود آن بدن است. این امضا می تواند با گذشت زمان و شرایط مرگ تغییر پیدا کند. درک بهتر از ترکیب جامعه ی باکتریایی، روابط بین آنها و تاثیر آنها بر هم دیگر در هنگام فرآیند تجزیه ی جسد به تیم کالبد شناسی و پزشکی قانونی کمک می کند که به اطلاعات بیشتری نظیر مکان، زمان و علت فوت شخص دستیابی پیدا کنند. برای مثال، شناسایی رشته های DNA مربوط به یک اندام خاص و یا نوع خاک موجود در جسد، به محققین و پژوهشگران کمک می کند تا برداشت هایی از صحنه ی جنایت داشته باشند. بوچلی می گوید: "تا به حال پازل های مهم چند پرونده ی قضایی با کمک حشره شناسی به جواب هایی رسیده است". او امیدوار است که باکتری ها حامل اطلاعات بیشتری باشند و بتوان از آنها به عنوان ابزاری برای تخمین زمان مرگ استفاده کرد. وی در ادامه افزود: "امیدوارم در ۵ سال آینده بتوانیم از باکتری به عنوان یک مدرک قابل استناد در دادگاه استفاده کنیم." به این منظور، محققان مشغول جمع آوری فهرست انواع گونه های باکتری در داخل بدن انسان هستند و تفاوت باکتری های اشخاص مختلف را بررسی می کنند. بوچلی می گوید: "دوست دارم اهداکننده ای اجازه دهد از باکتری بدن وی در دوران های مختلف زندگی، مرگ و دوران تجزیه شدن بدنش نمونه برداری کنم تا به مجموعه ای داده از کل فرآیند زندگی تا مرگ، دست پیدا کنم." تخلیه ی بدن "دنیل وسکات"، مدیر مرکز انسان شناسی دانشگاه ایالتی تگزاس در سن مارکوس می گوید: "ما به دنبال بررسی سیالات خروجی از بدن اجساد در حال تجزیه هستیم." وسکات یک انسان شناس است که در زمینه ی ساختار جمجمه تخصص دارد. او با استفاده از دستگاه میکرو-سی تی اسکنر ساختار استخوان های یک جسد تجزیه شده را بررسی می کند. او همچین با دیگر گروه ها نظیر حشره شناسان، تیم میکروبیولوژی (از جمله جوان)، مهندسین رایانه و یک خلبان همکاری می کند تا با هدایت یک هواپیمای بدون سرنشین از مناطق مورد نیاز عکس های هوایی تهیه کند. بنا بر یک برآورد تخمینی، ۵۰ تا ۷۵% بدن انسان از آب تشکیل شده است و به ازای هر کیلوگرم از جرم انسان (بر مبنای خشک)، ۳۲ گرم نیتروژن، ۱۰ گرم فسفر، ۴ گرم پتاسیم و ۱ گرم منیزیم وارد خاک می شود. در ابتدا، نیتروژن سمی ناشی از آنتی بیوتیک داخل بدن، باعث از بین بردن قسمتی از پوشش گیاهی اطراف خواهد شد. این نیتروژن توسط حشراتی که گوشت را می خورند به خارج از بدن ترشح می شود. اما در نهایت خواهیم دید که تجزیه ی بدن برای اکوسیستم های اطراف آن سودمند است. چگونه؟ آن طرف دیگر داستان را هم ببینید: توده ی زنده ی میکروبی در هنگام تجزیه ی جسد گسترش پیدا می کند. کرم های نماتود، در حین تجزیه ی جسد مواد مغذی را از بدن انسان بیرون می کشند و همین موضوع باعث غنی تر شدن خاک و در نتیجه متنوع تر شدن پوشش گیاهی اطراف خواهد شد. تحقیقات به سمتی پیش می روند که بتوانند با استفاده از تغییر ترکیب خاک اطراف یک منطقه، راه حل جدیدی برای پیدا کردن مقتول هایی که در عمق کم خاک دفن شده اند، پیدا کنند. تجزیه و تحلیل خاک قبر نیز می تواند یکی دیگر از راه حل های ممکن برای برآورد زمان مرگ تلقی شود. دفن بدن در زیر خاک در حرارت خشک بی امان یک روز تابستانی در تگزاس، جسد به جای تجزیه شدن، کاملا مومیایی خواهد شد. به این صورت که پوست سریعا تمام رطوبت خود را از دست می دهد و پس از آن کاملا به استخوان ها می چسبد. سرعت واکنش های شیمیایی درگیر در این فرآیند به ازای هر ۱۰ درجه سانتی گراد افزایش دما، دو برابر خواهد شد. پس چنانچه دمای متوسط روزانه ی هوا ۲۵ درجه سانتی گراد فرض شود، جسد پس از ۱۶ روز در مرحله ی تجزیه ی پیشرفته قرار می گیرد. بنابراین بیشتر گوشت بدن از بین رفته است و انبوه زیادی از کرم های حشره هم از جنازه دور شده اند. مصریان باستان به صورت اتفاقی آموختند که شرایط محیط چه تاثیری در تجزیه ی جسد دارد. در دوره "پردیناستیک"، قبل از ساخت تابوت و مقبره، آنها دور مردگان خود را پارچه می پیچیدند و آنها را مستقیم در شن و ماسه دفن می کردند. بدین صورت گرما مانع از فعالیت میکروب ها می شد و چون جسد زیر خاک بود، حشرات نمی توانستند به آن راه پیدا کنند. از این رو بدن مرده به خوبی حفظ می شد. بعدها مصریان به این خیال افتادند که مردگان شان بعد از مرگ زندگی بهتری داشته باشند. از این رو شروع به ساختن مقبره کردند و اجساد را به جای این که مستقیم داخل خاک کنند، داخل قبر می گذاشتند. غافل از این که جنازه به دور از شن و ماسه سریع تر تجزیه می شود. پس چنین شد که آن ها به فکر مومیایی کردن اجساد خود افتادند. مومیایی کردن شامل مراقبت از بدن با مواد شیمیایی است که سرعت فرآیند تجزیه را کم می کند. با توجه به قوانین ترمودینامیک، انرژی نمی تواند ایجاد شود یا از بین برود، بلکه تنها می تواند از یک شکل به شکل دیگر تبدیل شود. تجزیه ی یک بدن مرده و بازگشت تمام جرم او به هستی و تبدیل آن به انرژی، از مصادیق بارز این قانون طبیعت است. منبع gizmodo
شنبه ، ۱۵اسفند۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: 55 آنلاین]
[مشاهده در: www.55online.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 23]
-
گوناگون
پربازدیدترینها