تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1835183588
گزارش ویژه /داستان شگفت انگیز کودکی سه ستاره؛لیونل مسی ، رونالدو و نیمار
واضح آرشیو وب فارسی:ورزش جهان: ورزش جهان-نشریه شماره یک نوشت:فوتبال، ستاره یا شاید هم افسانه، سال و دهه یا حتی یک سده، مادرید یا کاتالان، پرتغال یا کشورهایی ازجنس مردمان لاتین مانند آرژانتین و برزیل. اینها کلماتی هستند که وقتی رنگ توپ و مستطیل سبز را به خود می گیرند، با نام لیونل مسی، کریستیانو رونالدو و نیمار متبلورمی شوند. یا آنکه برای واکنش به هر یک از این کلمات اولین چیزی که به ذهنمان خطور می کند، نام این بازیکنان است. آنها ستاره های این روزهای دنیای فوتبال هستند اما بی شک اثری که بر این دنیای مهیج می گذارند، مانند همان اثریست که دیگو مارادونا، پله، زیدان، رونالدینهو و… بسیاری دیگر بر جای گذاشته اند و شاید چیزی فراتر از همه آنها. شاید روزی فرا برسد که به خودمان ببالیم از آنکه در روزهایی زندگی کردیم که آنها در آن روزها در مستطیل سبز می درخشیدند و می توانستیم هنر فوتبالی شان را در خاطرمان ثبت کنیم و برای نسل های بعدی که ممکن است فوتبال بی ستاره ای را تجربه کنند، حرفی از فوتبال زیبای امروز داشته باشیم. این سه هنرمند دنیای فوتبال سفر شگفت انگیزی را از پنهانی ترین قسمت های زندگی شخصی خود در دوران کودکی تا رسیدن به شهرت و جذابیت همه گیری که اکنون دارند، داشته اند. میان آنها نقاط مشترکی هم وجود دارد اما مسیری که هر کدام پیموده اند، متفاوت است. با هم به قلب این سفرهای شگفت انگیز می رویم. نیمار 13 سالش بود که با پیشنهاد یک سفر 5 هزار مایلی مواجه شد. سفری که او را به دنیایی دیگر می برد و می توانست وی را از منطقه متوسط “موجی دا کروز” به پیراهن رئال مادرید برساند. این به معنای خداحافظی با سانتوس بود، باشگاهی که او و خانواده اش دیوانه وار آن را می پرستیدند و تمام خاطرات دوران کودکی نیمار را احاطه کرده بود چراکه فوتبال برای او در این باشگاه معنا پیدا کرده بود؛ سالهای که فوتبال ستاره کنونی برزیل شکل می گرفت و وی دیگر می توانست برای فوتبال خیابانی جایگزین مناسبی پیدا کند، خیابان ها هنر فوتبال را به نیمار آموختند و حالا زمان آن رسیده بود که با هم وداعی تلخ داشته باشند. اگر راهی این سفر طولانی می شد که این یعنی به آن تن نداده است، می توانست در میان آن دسته از فوتبالیست های نابغه ای قرار بگیرد که با بی پروایی در سطح جوانان برنابئو که عملکرد موفقی داشت، جادو کردند. او می توانست به یکی از تاریخ سازترین، درخشان ترین و موفق ترین باشگاه های تاریخ فوتبال دنیا بپیوندد. فراتر از آن پول هنگفتی بود که از سوی مادریدی به وی پیشنهاد شده بود اما به نوشته گاردین، این پدر نیمار بود که آن را به راحتی رد کرد. برای خانواده اش تصمیم گیری در اینباره زمان زیادی نبرد چراکه می دانستند پسرشان در سنی بحرانی قرار دارد و برایشان از هر چیزی مهمتر آن بود که او در کشوری که در آن متولد شده، تربیت شده و فرهنگ برزیل را به خوبی به جان بخرد. این اتفاق باعث شد تا نیمار به یکی از نادر ترین بازیکنان جوان قرن بیست و یکم فوتبال آمریکای جنوبی تبدیل شود چراکه فوتبال در برزیل هیچ گاه نمی تواند موقعیتی را که حتی یک باشگاه متوسط اروپایی به یک بازیکن می دهد، در اختیارش قرار دهد. در آمریکای لاتین شاید الماس فراوانی وجود داشته باشد اما این قاره اروپاست که آنها را تراش داده و زیبا می کند. نیمار داستان عجیبی دارد چون پیش از او بسیاری از بازیکنان با پیشنهاد مشابهی روبرو شدند و کشورشان را ترک کردند. نیمار در روزهایی که هم نسل هایش به او غبطه می خوردند و آرزوی داشتن جایگاهش را داشتند، فروتنی را در پیش گرفت. جنسی از فروتنی که توانست فرهنگ کشورش را به فوتبالش الصاق کند. این همان چیزی بود که توانست وی را مقابل وسوسه رفتن به مادرید استوار نگه دارد. پسری که فوتبال را با ضربه زدن به سنگ با کودکانی که دوبرابر خودش سن داشتند، شروع کرد و تصمیم گرفت در همان کوچه ها که این کار را انجام می داد، با سخت کوشی مهارت های فوتبالی اش را بهبود ببخشد. نه گفتن به مادریدی ها، شخصیت عمیقی می خواست که اکنون میان فوتبالیست های مدرن از بین رفته است. این رفتاری بود که تنها از یک سرشت بی همتا توانایی بروز یافتن داشت و نیمار بر خلاف فشارهای شدید و حسادت باری که به او وارد می آمد، توانست با نشان دادن این رفتار راه موفقیت آمیز خود را طی کند. نیمار در سالهایی که ماندن در برزیل را به رفتن به اروپا ترجیح داد، مهارت های وسیعش را تکامل بخشید و در این میان والاترین مهارت تکنیک های فوتبالی اش بیش از هر چیز دیگری ارزش این ماندن را در خود نشان داد. ماندن در باشگاه سانتوس در سن 13 سالگی موهبت نابهنگامی بود که باعث شد او از فشارهای ناشی از عدم تطبیق با فوتبال اروپا و یا ناتوانی در عدم پذیرش تاکتیک ها و الگوهای فوتبالی مدرن در قاره سبز که برای بسیاری از هموطنانش پیش آمده بود، فرار کند. اما تکنیک دیوانه کننده نیمار چیزی نبود که در همان روزهای نوجوانی و زمانی که او ماندن را به رفتن ترجیح داد، فراموش شود. آن سالها گذشت و به سال 2012 رسیدیم؛ سالی که پس از آن لیونل مسی، کریستیانو رونالدو و رونالدینهو، سه اعجوبه فوتبال مدرن در مقاطع مختلف زمانی به تمجید از نیمار پرداختند و گفتند “روزی فرا می رسد که نیمار بهترین بازیکن دنیا خواهد شد”. در این میان سال 2010 را نباید فراموش کنیم، زمانی که “وگنر ریبیرو”، مدیر برنامه های نیمار از جاه طلبی بی حد و اندازه او به “استیو مورگان” نویسدنده دیلی استار گفت و عنوان کرد”او می خواهد به بهترین بازیکن جهان تبدیل شود اما شانس انجام چنین کاری با بازی کردن در برزیل تقریبا صفر است”. وی این هشدار را زمانی می داد که فوتبال برزیل چه در سطح باشگاهی و چه در سطح ملی در رکود به سر می برد و یک پسرفت بزرگ را در پیش داشت و از شوربختی، استعداد نامتناهی نیمار در این مقطع به اوج خود رسیده بود. آن فروتنی که در کودکی از خانواده اش به ارث برد، در بزرگسالی کاملا در خدمتش بود و به یک جواهر ارزشمند برای رهبری تیم ملی کشورش تبدیل شد. تجربه بازی در فوتبال برزیل پوستش را کلفت کرده بود و حالا او می توانست با داشتن این دو ویژگی گرانبها، به عنوان بازیکنی ظاهر شود که بخاطر سالهای سخت کودکی اش، خیلی از مشکلات را برطرف کند. پس از شکست فاجعه بار 7 بر یک نقابل آلمان در جام جهانی 2014 که او بخاطر مصدومیت از ناحیه کمر در آن حضور نداشت، همین خصوصیات رفتاری باعث شد تا در بازی برای رسیدن به عنوان سومی مقابل هلند کنار هم تیمی هایش حاضر شود و از فشار انتقادات رسانه ها و مردم فرار نکند. نیمار از درهای جام جهانی در حالی خارج شد که مردی بزرگتر از آن کسی بود که به آن وارد شد، محبوبیت و عشق مردم برزیل به وی تحت شرایط نابسامان فوتبال برزیل قرار نگرفت و برای انجام هر نوع وظیفه ای خودش را در همان روزهایی که برزیل نشین شد، آماده کرد. حالا نیمار تنها راه تنفس فوتبال کشورش در جهان است؛ کشوری که به نظر می رسد فوتبالش به سختی نفس می کشد و این نیمار است که می تواند وارث فوتبال ناب سله سائو و امیدی برای احیای فوتبال جوکوبونیتو باشد. لیونل مسی می توانست هیچ زندگی فوتبالی برایش رقم نخورد. شاید هیچ گاه افسانه ای به نام مسی که اکنون برای مردم آرژانتین کمتر از اسطوره های بومی شان ندارد، بوجود نمی آمد. کسی که در سن ده سالگی با اختلال در رشد هورمون ها مواجه شد اما این مشکل به نظر کوچک تر از آن می آمد که بتواند مسی را شکست دهد. با این حال باشگاه دوران کودکی یعنی نیوولز اولدبویز و ریورپلاته هرگونه اختصاص هزینه برای درمان این بیماری را رد کردند. این دو تنها باشگاه های آرژانتینی بودند که می توانستند هزینه درمان و حمایت از مسی را تامین کنند اما آن روزها که حاضر نشدند این هزینه را انجام دهند، نمی دانستند روزی این بازیکن جوان پله های ستاره شدن را چندتا یکی می رود و چندین برابر آن هزینه را می تواند به باشگاه برگرداند. هزینه درمان اختلال رشد هورمون های مسی در آرژانتین ماهانه 1500 دلار بیشتر نبود و او تنها برای 2 یا 3 سال به این درمان نیاز داشت که در مجموع هزینه این درمان در طول این دوران برای یکی از بهترین بازیکنان تاریخ فوتبال به 54 هزار دلار می رسید. آنها با کمک از علم روانشناسی می توانستند به این نکته پی ببرند که پسری که می تواند در سن 13 سالگی از خانواده معمولی اش که در حومه شهر زندگی می کنند، دل بکند و برای درمان راهی کشور دیگری شود، می تواند مانند گلوله داغی باشد که تا به هدف ننشیند آرام نمی گیرد و مسی فوتبال مدرن همین گونه می تواند پیدا شود. دیگر بر کسی پوشیده نیست که اولین روزهای زندگی اش در بارسلونا با سکوتی محض همراه بود. شاید او در ذهنش دچار چالشی بزرگ بود و از مشکلی عمیق می ترسید. به همین دلیل از همان روزها خیلی ها از او به عنوان شخصی درون گرا و کسی که نمی تواند با محیط و انسان های اطرافش ارتباط برقرار کند، یاد کردند. جایی در میان گنگی و در هم ریختگی احساسات حدفاصل زندگی 4 ساله از روزاریو در آرژانتین تا رسیدن به تیم اول بارسلونا، مسی توانستاتاقی برای خلق یک فوتبالیست ماورایی که تصمیم دارد برای کسب تمامی جوایز خودش را قربانی کند، بسازد. این در حالی بود که در سن 12 سالگی وقتی در کوچه های مقابل خانه شان در حومه روزاریو برای نشان دادن مهارت هایش به همراه توپ می دوید، کسی تصوری از فوتبال آینده با لیونل مسی نداشت. آنهایی که به همراه او در خیابان های این شهر کوچک می دویدند، اطمینان داشتند که چنین فیزیک و اندامی نمی تواند در ورزش امکان خودنمایی داشته باشد. اما مسی به آرامی اندام نحیف خود را ساخت و پرورش داد تا جایی که بعدها توانست به اثرگذارترین چهره بر روی جوانان آرژانتینی تبدیل شود. با این حال او همواره کوچک ترین بازیکنی بود که در میدان فوتبال دیده می شد. او خیلی زود تحقیرهایی که می شد را جبران کرد و شاید در ابتدا دربرابر آنها بی رحم نبود اما زمانیکه پیشرفت جنجالی خود را به همراه به تعادل رسیدن فیزیکی اش آغاز کرد، برای از پیش برداشتن آنها به اوج بی رحمی رسید. جایی که نمی توانستیم بازیکنی را تصور کنیم که مقهور جاذبه فوتبال وی نشده باشد. حتی تعیین کننده ترین مدافعان جهان هم مقابل او حرفی برای گرفتن نداشتند و نمی توانستند کوچکترین تلاشی در متوقف کردن وی داشته باشند. مسی به روزهایی رسید که از او به عنوان بهترین بازیکن جهان یاد می شود و با همه دوستان کودکی و رقبای نوجوانی و جوانی فاصله معناداری پیدا کرد چراکه آن کاری که باید انجام می داد را انجام داد. می گویند او راه دیگری جز این در زندگی اش نمی توانست داشته باشد. می گویند مسی برای این متولد شده که همیشه بجنگد؛ روزی با اندام نحیفش، روزی با احساسات درهم و برهمش و روزی با همه ستاره های دنیای فوتبال. اما وی خودش را زمانی پیروز این جنگ های متوالی می بینید که در فوتبال به جاودانگی برسد. این خواسته خودش از کوچه های روزاریو تا قرار گرفتن پشت 5 توپ طلای جهان بوده و هست. رونالدو در سال 2011 در مصاحبه با دیلی میرور مدعی شد که در سن 14 سالگی بخاطر پرتاب صندلی به سوی معلمش، از مدرسه اخراج شده است. او پس از دوازده سال این اعتراف را انجام داد اما بلافاصله از همه پسرانی که به مدرسه می روند خواست تا به طور ناخودآگاه به بزرگترهای خود احترام بگذارند. اگرچه از آن مصاحبه 5 سال می گذرد اما کریستیانو رونالدو در همان سال هم می دانست در چه مسیر قرار دارد و در چه موقعیتی قرار گرفته است. می دانست که جوان های بسیاری از او تاثیر می گیرند. ممکن است دسامبر سال 2008 را به یاد آورده بود که برای اولین بار به توپ طلا رسید؛ زمانی که تصویر زیبایی از یک مرد کامل و آنچه که می تواند او را برای رسیدن به موفقیت تهییج کند، در ذهن ها شکل گرفت. با این دو اتفاق می توان تا حدی به شخصیت این فوق ستاره زاده لیسبون دست یافت؛ مردی که برای رسیدن به موفقیت جاه طلب است و سیری ناپذیر اما نه گذشته اش را فراموش می کند و نمی تواند آن را کتمان کند اگرچه برخی او را خودخواه می دانند. حالا می دانند در فوتبال کسی برای رسیدن به کمال و اجتناب از اشتباه، سخت کوش تر از این مرد پرتغالی وجود ندارد. برای آن فوتبالیست هایی که آماتور هستند نبوغ رونالدو را مثال می زنند و برای آنهایی که فوتبال حرفه ای بازی می کنند، وفاداری اش به تمرینات شخصی. پیدا کردن لحظات مهم زندگی فوتبالی بازیکنی که نامش از نام رونالدو ریگان رئیس جمهور اسبق آمریکا گرفته شده، صخت نیست چراکه یک راست می رویم به سراغ روزی که قرارداد 12 میلیون پوندی خود را با منچستریونایتد امضا کرد. از همان روز متوجه شد که وارد دنیایی شده است که دیگر نمی تواند خود را از آن حذف کند. این برای جوانی 18 ساله که هنوز رویاهای کودکی اش را برای بازی در بنفیکا به یاد می آورد و از آن فاصله زیادی نگرفته بود، مانند یک جادو بود. شاید جادویش در فوتبال هم از همین اتفاق رویاگونه نشات گرفته است. از آن روز به بعد هرگونه اشتباه می توانست رفتار و طبیعت رونالدو را بهم بریزد. او متوجه حضور در یکی از پرطرفداراترین باشگاه های فوتبال جهان شده بود و همین باعث می شد وی خودش را به قید و بند سخت گیری های وصف ناپذیری بسپارد که از وزن بدن تا برنامه تمرینی شامل می شد. رونالدو در حالی پیراهن منچستر را بر تن کرد که می دانست هنگامی که وارد اولدترافورد می شود نقش یک بازیکن معمولی را ندارد. شاید برخی در طی سالهای حضورش در تئاتر رویاها به وی به چشم همان رونالدو سال 2003 نگاه می کردند اما نمی شد لقب “CR7” را نادیدده گرفت؛ عنوانی که نشان می داد او باید جانشین بازیکنان بزرگی در اولدترافورد باشد. او باید جای دیوید بکهام را چر می کرد؛ کسی که نه تنها چشمان رونالدو را به روی توانایی هایش باز کرد بلکه انتظاراتی که از وی می رفت را هم برایش روشن کرد. او جوان بود و در حال تعریف جدیدی از یک ستاره فوتبال. برایش این هم یک تهدید بود هم فرصت. اگر بکهام توانسته دنیا را در یک دستش نگه دارد، رونالدو می تواند آن را روی نوک یک انگشتش بچرخاند. او می توانست از جذابیت فوتبال و خودش به این کار بزرگ برسد. در این سالها انتقالش به مادرید کاری بود که دائما پیگیری می شد و به یک مساله عادی تبدیل شده بود اما جاه طلبی دو باشگاه که هیچ یک دوست نداشتند سلطه دیگری را بر خود تحمل کنند، آن را مدام به تعویق می انداخت. برای رونالدو پوشیدن شماره 7 بکهام در منچستر، پایان دنبال کردن ردپای ستاره لندنی شیاطین سرخ نبود. از او همانطور که توقع می رفت با پوشیدن این پیراهن آمار و تاثیری چون بکهام داشته باشد، برای انتخاب تیم آینده هم همین توقع از وی می رفت. کسی که بهترین پیشنهادها را در سن 14 سالگی رد کرده و به اجبار کسی تن نداده بود، برای ماندن یا نمادن در منچستر هم زیر بار حرف زور کسی نرفت و روزی که تصمیم به جدایی گرفت، چمدان هایش را برای سفر به مادرید بست. حالا امکان تکمیل رویاها وجود داشت. کاری که رونالدو اکنون در سی سالگی آن را به خوبی انجام داده و تقریبا قطعات پایانی پازل رویاهای سه سالگی را کنار هم می چیند.
جمعه ، ۱۴اسفند۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ورزش جهان]
[مشاهده در: www.allsports.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 42]
-
گوناگون
پربازدیدترینها