محبوبترینها
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1830989260
بخش های خواندنی کتاب «ستاره هایی که خیلی دور نیستند»
واضح آرشیو وب فارسی:دولت بهار: دولت بهار: بعضی کتاب ها خیلی زود بر سر زبان ها می افتد. کتاب هایی که بسیار خواندنی اند ولی شاید فرصت خواندن این کتاب ها را نداریم. روزهای تعطیل می توانید بخش هایی از یک کتاب خواندنی را در مهر بخوانید.مجله مهر: داستان های شگفت دینی و موضوعات اجتماعی از جمله موضوعاتی هستند که همیشه طرفداران زیادی در بین دوستداران کتاب دارد. داستان هایی که ریشه آن ها در اتفاقاتی است که هر روزه پیرامون ما در جریان است و شاید بارها آن ها را شنیده باشیم ولی باز هم برای شنیدن یک قصه جدید از این اتفاقات اشتیاق داریم. سیدعلی شجاعی نویسنده جوان کشورمان از همین موضوع استفاه کرده است و به سراغ نگارش قصه هایی برگرفته از همین داستان های معروف عامیانه رفته است. داستان هایی ساده ولی گیرا که نمونه های مشابه آن بارها و بارها تعریف شده اند، ولی شنیدن چند باره آن نیز باز هم جذابیت دارد. وی با محور قرار دادن مضامین آیینی و اجتماعی و با پرداختن به روابط آدم های معمولی و خاکستری جامعه اطراف مان، دوازده داستان خواندنی را تالیف کرده است. داستان هایی با نام های رؤیای دیدنی، احمد دیوونه ، شاید بخاطر...، پاکباخته ، سقوط در ساعت صفر، مینو، ستاره هایی که خیلی دور نیستند، گشایش گمشده ای میان ستون ها، مجنون ترین لیلا، فقط همین یک شب، پایان خوش یک داستان و شب طوفانی که در مجموعه ای به نام «ستاره هایی که خیلی دور نیستند» گردهم آمده اند. او با زیر ذره بین قرار دادن اشتباهات کوچکی که سرنوشت انسان ها را دستخوش تغییراتی بزرگ می کند، به دنبال بیان مفاهیمی عمیق در دل داستان هایی ساده و عامیانه بوده است. درواقع بزرگترین حُسن مجموعه داستان های او، همین عامیانه بودن آن است. ویژگی که باعث می شود مخاطب عام نیز بتواند با داستان های این اثر ارتباط برقرار کند و داستان های آن را به خاطر بسپارد. «ستاره هایی که خیلی دور نیستند» توسط انتشارات کتاب نیستان در ۱۳۲ صفحه و با قیمت ۶هزار تومان روانه بازار نشر شده است و تاکنون ۴ بار تجدید چاپ شده است. با هم بخش هایی از این مجموعه داستان را می خوانیم: پرده اول: احمد دیوونه خودم هم نمی دانم چرا کَک این داستان افتاده به تنبان من... فقط ما بچه ها نیستیم، همه بزرگترهای محل هم احمد دیوونه صدایش می کنند. این که به کسی بگویند احمد دیوونه خیلی تعجب ندارد، اما از وقتی دیدمش خیلی کنجکاو شدم که بدانم چرا. خودم هم می دانم که فضولی است، اما به قول گفتنی، کِرمِش گرفتدم. خانه ی احمد دیوونه دو کوچه پایین تر از خانه ماست، تو یکی از بن بست های درختی. خانه، هیچ چیز خاصی ندارد که کمکی بکند به فهمیدن گذشته اش. نمی دانم چی دارد این آدم که فقط فهمیدنش راحتم می کند. از بچه های دبیرستان هم چیز زیادی دستگیرم نشد. این که ریش سفیدها خیلی هوایش را دارند یا هیئتی ها خیلی خاطرش را می خواهند، چیزی را برایم روشن نمی کرد. برای همین است که پنج شبی می شود می آیم هیئت آسِد مرتضی، از اول تا آخرش هم می نشینم و همه حواسم پی این است که احمد دیوونه چه کار می کند. در این پنج شب همه تلاشم را کردم که خودم را یک جوری به احمد دیوونه نزدیک کنم. هرچی هست، پیش خودش باید باشد. از وقتی می آید، تو حرکات و سکناتش غرق می شوم. می رود یک گوشه می نشیند و از اول تا آخرش هم یکریز گریه می کند. شب اول، تو راه خانه، با خودم گفتم شاید آقا طور خاصی حرف می زده یا چیز عجیب و غریبی می گفته که این بنده خدا این جوری گریه و زاری علم می کند. فردا شب یک کمی گوش دادم، دیدم نه، این حرف ها نیست. دیشب دیگر دلم طاقت نیاورد، طاقتم طاق شد، دلم را زدم به دریا و رفتم کنارش نشستم. آخر مجلس بود، خرج می دادند. آنقدر این پا و آن پا کردم تا خودش به حرف آمد: - قبول باشه جوون... چیزی می خوای بگی؟ آشفته ای انگار؟ گلویم خشک شد، یکدفعه سوال ها و حرفهایم یادم رفت. همه توانم را در زبانم ریختم: ببخشید آقا، خیلی می خوایم... یعنی می خواستیم ازتون بپرسیم چرا همه... احساس کردم عرق سردی از پشت گردنم سرخورد و تا کمرم پایین رفت. کلافه شده بودم، من که جلوی همه ناظم ها زبانم دراز بود و همه از حاضر جوابیم شاکی بودند، نمی توانستم حرف بزنم. - چرا به شما می گن... - احمد دیوونه؟ - آقا! ببخشیدها... قصد جسارت ندارم ها... همین جوری می خواستم... - عزیزی جوون، طوری نیست، داستانش مفصله... فردا شب زودتر بیا، می گمت... بال در آورده بودم. دیگر می توانستم راز این ماجرا را بفهمم. تا صبح در رختخوابم غلت زدم. فردا یک ساعت قبل از اذان آمدم حسینیه. احمد دیوونه یا اللهی می گوید و وارد می شود. - سلام آقا، لطف کردین، خیلی حال دادین به ما. - علیک سلام، صفای وجودت. بشین که جماعت کم کم میان. یادم نیست چند سال پیش بود. عشق هیئت بودم. با بچه ها می اومدیم همین هیئت آسد مرتضی. دو سه سالی می شد که دهه می اومدم اینجا. سال چهارم بود به گمانم، شب نُه، جماعت اومده بودند فراوون، جای سوزن انداختن نبود. آسد مرتضی هم نذر داشت عین دهه رو خرج می داد. من هم با خرجی آقا حال و حول سوایی داشتم. هنوز هم دارم. ولی جمعیت خارج ز حساب آسد آمده بود. شوم کم اومد. یعنی آسد مرتضی گفت از غریبه ها شروع کنن، خجالت خودی ها کمتره. به ماهم که دستمون با آسد تو یه کاسه بود، نرسید. نمی دونم چه حکمتی بود که طلبه شده بودم شوم اونشب رو هر جوری شده بخورم، ولو قد یه قاشق. موقع رفتن آسد خیلی معذرت خواهی کرد. خدا شاهده به خود آسد چیزی بروز ندادم، ولی خیلی حالم گرفته شده بود. شب نه، غذای آقا را نخوری و از هیئت بری. به من که نچسبید. اشک می دود تو کاسه چشمان احمد دیوونه... -نمی دونم شاکی بودم یا دل بگرفت. گفتمت حال و حول خودم را رو با خرج آقا. خونه که رسیدم، هنوز لباس هام رو نکنده بودم که دیدم در می زنن. تعجبیِ اون وقت شب، رفتم دم در. دیدم یه آقاییه با یه بشقاب شوم. گفت آقا سید سلام رسوندن، عذرخواهی کردن. غذا رو داد و گفت واس شماست که دوست داشتین خرج آقا رو و رفت. من هم کف دستم رو که بو نکرده بودم، نشستم پای غذا... یه قیمه ای بود تعریفی، عطرش آدم رو مست می کرد! به عمرم نخورده بودم، دیگه هم نخوردم. تو دلم خیلی آسد مرتضی رو دعا کردم، من چی می دونستم که آسد... احمد دیوونه صورتش را پشت دو دست می گیرد و هق می زند. نمی دانم چرا دلم آشوب است. به خاطر هیچی می خواهم گریه کنم. دارم دیوانه می شوم. - فردا شب که اومدم، فهمیدم که آسد روحش هم از داستان خبر ندارد. قضیه رو که گفتمش، چند دقیقه ای فقط من رو نیگا کرد، بعد یکدفعه زد زیر گریه، من هم تازه فهمیدم، همون موقع بود تو دلم گفتم: آقا من دیوونتم، خیلی بامعرفتی. حال خودمون را نمی فهمیدیم... پای به پای حمد دیوونه گریه می کنم. تازه می فهمم چرا همه هیئتی ها با این همه خاطرش را می خواهند. احمد دیوونه دگمه های پیرهن مشکی اش را باز می کند: - اون شب که رفتم خونه، شب عاشورا بود. حالم سوای همه عمرم بود. با گریه خوابم برد. اقا خودشون تشریف آوردن، دستشون رو گذشاتن رو سینه ام و گفتن: احمد! فقط دیوونه خودمون بمونی ها... سینه اش را نگاه می کنم، جای دستی، روی سینه اش به سفیدی می زند. احمد دیوونه مثل همیشه، تا آخر مجلس گریه می کند و من چشمم به در است، منتظر آقایی... پرده دوم: ستاره هایی که خیلی دور نیستند یک وقتی، یک جایی، با کسی خاطره مشترکی داشته ای و حالا بعد از پانزده سال، تمام صبحت را که داری برای خودت گیج و منگ قهوه درست می کنی، به او فکر کنی. نمی دانم بعد این همه سال چرا یاد میترا افتاده ام. میترا نقاشی می خواند و من سال آخر گرافیک بودم. اما این ها چه ربطی دارد به اینکه بعد از این همه سال یادش بیفتم. دنبال اتفاق خاصی در آن سال ها می گردم که می بینم رسیده ام به شرکت. احساس می کنم هر طور شده، باید پیدایش کنم. با چندتایی از هم دوره ای ها هنوز ارتباط دارم، شاید سرنخی باشد برای شروع. اما هیچکس شماره ای از او نداشت. تا اینکه به یاد مهرنوش می افتم. بهتر از این نمی شود، دوست صمیمی میترا. بلند می شوم. این یکی را می شود پیدا کرد. مهرنوش را سال پیش در نمایشگاه گرافیک دیدم، گفت ازدواج کرده، با حمید، از بچه های مجسمه سازی و هردوشان در یک دفتر فنی در خیابان انقلاب کار می کنند. راه می افتم و بعد از نیم ساعتی گشتن، نزدیک سینما سپیده، مقابل یک دفتر فنی، حمید را می بینم. مرا به داخل می برد و برایم چای می آورد. شروع می کنم به توضیح اینکه برای چه آمدم و تا اسم میترا را می آورم، مهرنوش می زند زیر گریه! - باورت نمی شه ایلیا، اگه بهت بگم از صبح فقط یاد میترا بودم. تو که یادته، میترا نزدیکترین دوست من بود، از همه چیز زندگی هم خبر داشتیم. میترا از اول تو شرایط خوبی نبود. خونشون پاتوق بود. همیشه خدا رفقای باباش اونجا ول بودن. خودش می گفت باباش خونه را گذاشته، بقیه هم مواد اونو می رسونن. به خاطر همین هم بود که میترا فقط شب ها خونه می رفت و همه کارهاشو دانشگاه می کرد. اشک های مهرنوش آرام آرام از روی گونه هاش سرمی خورد و روی روسری سبزش می ریزد. - ایلیا... میترا معتاد شده بود! دلم به هم می پیچد، دیگر بغض ترکیده مهرنوش را می فهمم. من هم دوست دارم گریه کنم. اما بلند می شوم، کارهای واجب تری دارم... پیاده راه می افتم به دنبال آدرس میترا. میرم سمت خزانه و خانه شان. تا رسیدم به آن بن بستی که خانه شان در آن است، نگاهی به ساعت کردم. خوش موقع نیست، اما چاره ای هم ندارم. در می زنم، چند بار هم. پیرزنی در را باز می کند: اگر برای میترا اومدی... مشتری پُشتری تعطیله... تشریف بردن سرکار علیه. زانوهایم ضعف می رود. دوست ندارم منظور پیرزن را بفهمم. - من برای چیز دیگری خدمت رسیده ام. می خواستم ببینمش. - کس و کارشی؟ داداشی؟ - نه... - بیا تو ببینم چی میگی. [پیرزن شروع می کند به توضیح دادن اینکه میترا بعد از آن که پدرش را به پلیس معرفی می کند، به یک باره معتاد می شود. بعدش هم به خاطر خرج مواد مجبور شده که به هر کاری تن بده تا اینکه شب قبل از آن تصمیم می گیرد از آن خانه برود و فقط به پیرزن می گوید می خواهد به مشهد برود.] بلند می شوم تا ترمینال راهی نیست... از اتوبوس که پیاده شدم، یک راست رفتم به سمت حرم. به عادت همیشه از صحن گوهرشاد وارد حرم می شوم. هنوز تا نیمه صحن نرسیده ام که از یکی از رواق ها کسی صدا می زند: - بالاخره اومدی ایلیا؟ می شناسمش صدا را، بعد از پانزده سال هنوز می شناسمش. چقدر شکسته و خسته... میترایی که آخرین بار زیر درخت زبان گنجشکی دیدم، صورتش این همه چروک نداشت، این همه تکیده نبود. - به موقع رسیدی ایلیا... قبل از اینکه من چیزی بگویم، خودش شروع می کند: - تا حالا تو مرداب گیر افتادی؟ چند شب پیش احساس کردم تو مرداب افتادم و حالا به جایی رسیده که دیگه خفه شدم. دیدم دارم از خستگی می میرم، دیدم همه وجودم دراه از درد تیکه تیکه می شه... میترا پلک هایش را به هم می گذارد و دو سه قطره اشک پشت سرهم روی چادر سفیدش می ریزد. - احساس کردم وقتش رسیده که من هم، ستاره داشته باشم میون این همه ستاره. خودت گفته بودی اگه با صاحب ستاره ها رفیق بشم، همشون مال منه... همه راه رو تا مشهد گریه کردم، همش رو. به حال خودم و زندگیم. اشک چهره میترا را تار می کند. - دیشب آقا اومد همین جایی که الا نشستیم. خندید و یه آسمون ستاره ریخت تو دامنم. گفت: «دامنت حالا پاک پاک شده با این همه ستاره...» وقتی داشت می رفت، گفت: «همراهت کردیم با کسی که دوستش داری، همون که دستت رو گذاشت تو دست صاحب ستاره ها...» پرده سوم: مجنون ترین لیلا انتظار در این ساعات آخر، اگر حاج خلیل را نکشد، بی شک دیوانه می کند. حاج خلیل برای صدمین بار، سروته کوچه را با گام های شتاب زده به هم می دوزد و نگران، مقابل حسینیه می ایستد. امشب حاجی دگرگون شده است و حال مرغ سرکنده را دارد. از بعد از نماز صبح، این آشفتگی را به همراه دارد. خیابان را نگاه می کند. چرا نمی آیند این دو جوان. - خدایا! رسوامون نکنی، بی آبرو نشیم پیش آقا، نکنه... حاج خلیل ناگهان چشمش به سرکوچه می افتد که دو جوان به همان هیئت دیشب، پیچ کوچه را رد می کنند و وارد می شوند. حاجی نمی دود، پرواز می کند. حاجی از شادمانی نمی داند چه کند، می دود، خم می شود، دست دو جوان را می بوسد و آن ها را در آغوش می کشد. با صدایی که از بغض می لرزد، می گوید: - خیلی لطف کردین، خوش آمدین، قدم به چشم من گذاشتین. دو جوان که پیراهن رنگی شان برای شب عاشورا کمی غیرمعمول به نظر می آید، معذب و منتظر، حاجی را نگاه می کنند تا توضیحی برای این رفتار بشنوند. - آقا شما نمی خوای بگی چی شده؟! این کار واس چیه؟ ماجرا از چه قراره؟ - خدا منو بکشه اگه بخوام شما رو ناراحت کنم! فقط به من بگین دیشب چی شد؟ شما چی دیدین؟ - ما که دیشب اولین بار بود می اومدیم اینجا ولی خب دیشب برای اولین بار که پامون به روضه موضه وا شده بود شنیدیم شما عاشورا تاسوعا خرج میدین. گفتیم بیایم شام رو اینجا بزنیم. دیشب همین وقتا بود که رسیدیم. جمعیت تنگ هم نشسته بود. ما هم رفتیم یه گوشه ای خودمون رو چپوندیم، از حرف های آخونده سر در نمی آوردیم، با هم گپ زدیم تا سینه زنی کردن جمعیت و شام اومد، زدیم و رفتیم. حاج خلیل استکان ها را آب می زند، چای می ریزد، دوباره مقابل دو جوان می نشیند و هم چنان اشک می ریزد: - می دونین، شما که دیشب اومدین، همش حواسم بهتون بود که مجلس رو بهم نریزین. رفتین یه گوشه نشستین و حواستون هم به صحبت های آقا نبود، می گفتین و می خندیدین. خب منم دلگیر شدم، آخه تو مجلس آقا و این کارا؟ به خودم گفتم از اول نباید شما را راه می دادم. اما به همین سیاهی ها قسم چیزی به زبون نیاوردم، آوردم؟ حاجی بریده بریده و نفس زنان ادامه می دهد: - دیشب که شما رفتین و مجلس تموم شد، من خواب دیدم. خود آقا اومده بودن! همینجا، تو همین حسینیه. باورتون میشه؟ خود آقا! داشتن اسم عزادارها رو یکی یکی می گفتن... آقا دونه دونه شمردن... تا رسیدن به شما دوتا... تو رو به آقام باورتون میشه؟ شما که دیشب فقط واس خرج اومده بودین، آقا اسم شما رو هم گفتن! آقا فرمودن محمود و جواد هم آمده بودند، بعد... ناگهان دو جوان با هم می پرسند: - یعنی ما؟ - بله. آقا اسم شما رو داخل گریه کنا فرمودن که هیچ، به من تشر زدن که حاجی! مبادا به خدمه هیئت رو ترش کنی... مگه شما چی کار کردین که آقا فرمودن خدمه هیئت؟ دو جوان متعجب به هم نگاه می کنند: - خدمه؟! - دیشب شوم که تموم شد بلند شدیم. همه داشتن می رفتن. حسینیه خالی شده بود. مثل بقیه جمعیت اومدیم بیرون. البته دم در، پای من خورد به دو استکان. ناگهان بغض دو جوان می ترکد: - بابا این آقا خیلی لوطیه... - گوشن کن حاجی! آخه شما نمی دونی که، پای من خورد به دو تا استکان که مونده بود کنج دیوار. ما هم ورش داشتیم، گذاشتیم رو پیش خون آبدارخونه. همین! به ریش سفیدت اگر دروغ بگم... هق هق گریه نمی گذارد دو جوان ادامه بدهند. - آقا به من فرمودن حاجی! خدمه ی هیئت رو ترش نکنی ها... این جا کسی بی دعوت نمیاد، اینجا همه دعوتی ان، نکنه فکر کنی نباس کسی رو راه بدهی، هرکسی اومد تو این خیمه، مهمون منه، با مهمون هم... حاج خلیل سرش را روی زانو می گذارد و زار می زند... - آقا نوکرتم! آقا غلامتم! خامی کردم، من به مهمونات جسارت نکردم، کردم؟ شما بگین، فقط به فکرم گذشت، قربون اربابم برم من... - مرامتو عشقه، یعنی هوای ما رو هم داشتی و ما نمی دونستیم؟ هر سه آرام اشک می ریزند... پرده چهارم: فقط همین یک شب برو گمشو کثافتِ آشغال! دختر می گوید و پشتش را به ماشین می کند. پسر به سمت پنجره خم می شود و آرام می گوید: - خودتو لوس نکن، چهل تومن، بیا بالا. دختر برمی گردد و در حالی که موبایلش را نگاه می کند، زمزمه می کند: - پنجاه و پنج، بدون جا. پسر در داشبورت را باز می کند و از لابه لای کاغذهای داخل آن، تراول پنجاه تومانی را به دختر نشان می دهد. دختر بی هیچ درنگی اطراف را نگاه می کند و سوار می شود. پسر می گوید: سرکار علیه نمی خوان اول با هم آشنا شیم؟ دختر از داخل کیفش سیگاری در می آورد: - نه، انگاری بچه با ادبی هستی، خوشم اومد. بنال ببینم اسمت چیه؟ - احمد. دختر سیگار را گوشه لب های کلفتش می گذارد و به سمت پسر برمی گردد: - احمد جونم، چه پسر مامانی و نازی! احمدِ...؟ پسر تاملی می کند: احمد مرتضوی، تو چی؟ - شبنم... ببینید آقای مسعودی، من خواهش کردم چند لحظه ای تشریف بیارید اتاق من تا چند جمله عرض کنم خدمتتون. - اختیار دارین آقای رئیس! شما به این حقیر محبت دارین. - تقریبا هشت سال پیش بود که من شما رو تو این کارخونه استخدام کردم؛ دقیقا هشت سال و دو ماه پیش. اول که اومدید، تو بخش اداری مالی به عنوان یک کارمند ساده شروع به کار کردید. یک سال و نیم بعد، شدید معاون و سه سال رئیس مالی این کارخونه، یعنی پنج سال پیش. درسته آقای مسعودی؟ پیش از آن که مسعودی چیزی بگوید، رئیس ادامه می دهد: -وقتی سمت ریاست مالی رو بهتون دادم، دخترتون تازه به دنیا آمده بود و من یه خونه براتون خریدم که مال خودتون بود. این محبت کمی نبود آقای مسعودی، من توی این کارخونه برای هیچ کس این کار رو نکردم. از بین دویست نفر، فقط برای شما، فقط و فقط، می دونین چرا؟ چون شما امین من بودین، چون شما تو اون سه سال، غیر از صداقت، چیزی از خودتون نشون ندادین. - آقای رئیس این حرف ها برای چیه؟ رئیس از جایش بلند می شود و فریاد می زند: - من فکر کردم، شما به من خیانت نمی کنید! همه این کارها رو کردم، برای این که فکر کردم شما حداقل از من دزدی نمی کنید! اما، اما... - ببنید آقای رئیس، من اشتباه کردم، من...، اما... آقای رئیس سبیل هایش را عصبی می جود: - خواهش می کنم خفه شید آقای مسعودی! خواهش می کنم! بوی گند زندگیتون رو برداشته، اما چی؟ چی دارید که بگید؟ چه کاری مونده که نکرده باشید؟ آقا رئیس از جایش بلند می شود، پرده اتاق را کنار می زند و پشت به آقای مسعودی چند دقیقه ای خیابان را نگاه می کند: - می دونین آقای مسعودی، این خیابون و این شهر مثل همین مردم، فضولات دارن. می دونین، این شهری که توش زندگی می کنیم، معتاد داره، فاحشه داره. این رو می خواستم بگم آقای مسعودی، با لقمه ای که می بریم، کاری کنیم که فضولات این شهر از بچه های ما نباشن، همین. آقای مرتضوی اجازه بدین من توضیح بدهم، من... - خداحافظ آقای مسعودی... پسر آرام آرام سرعت ماشین را کم می کند. - می دونی، هر چقدر هم دروغ بگی و هر چقدر هم از اون سال ها گذشته باشه، ممکن نیست من یادم بره. داستان مال بیست سال پیشه، تو اون موقع فقط پنج سالت بود. از بیست سال پیش که اومدی کارخونه، قیافت هیچ فرقی نکرده. اون خال و اون لب ها، عجیب نیست که یادم مونده باشه. - نه عزیزم، اشتباه گرفتی، مستی، نیگردار می خواهم پیاده بشم. - ببین خانم مسعودی... دختر تسلیم می شود، نگاهش را از پسر می دزد و دستپاچه می گوید: - نیگردار... التماس می کنم... - ببین خانم مسعودی، چند شبی میشه که تو همین خیابون که سوارت کردم می بیمنت. نمی دونم، اگه این پنجاه تومن برای امشب کارتو راه نمی اندزه، خب بیشتر... اما... - نیگردار... دختر در را باز می کند و پسر ناچار ماشین را نگه می دارد. - گوش کن خانم مسعودی! ازت خواهش می کنم! فقط همین یه امشب رو... -... دختر پیاده می شود و در را محکم می بندد. پسر در آینه را دنبال می کند. ماشینی جلوی پایش می ایستد، دختر بی هیچ صحبتی سوار می شود و ماشین در تاریکی خیابان گم می شود.
جمعه ، ۱۴اسفند۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: دولت بهار]
[مشاهده در: www.dolatebahar.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 23]
-
گوناگون
پربازدیدترینها