محبوبترینها
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1842684500
روی عکسی که از حضرت امام گرفتم، قیمت نمی گذارم/ 6 تای سال 52 را خودم عکاسی کردم
واضح آرشیو وب فارسی:گرو: شاید کمتر کسی در عرصه ورزش ایران باشد و نام علی کاوه را نشنیده باشد، عکاس پیشکسوت و با تجربه ای که عکس ماندگارش از امام خمینی (ره) روی اسکناس صد تومانی در سال 61 به چاپ رسید.به گزارش پایگاه خبری گرو به نقل از مشرق ، علی کاوه کارش را در عکاسی ورزشی و در 7 سالگی نزد مرحوم اسماعیل زرافشان آغاز کرد و از آنجا بود که وارد دنیا عکاسی ورزشی شد و این روزها که به مرز 70 سالگی رسیده بیشتر به دوربین خود استراحت داده است. حضور در 4 دوره المپیک، 3 دوره پارالمپیک و 2 جام جهانی تجربیات فراوانی را نصیب یکی از قدیمی ترین عکاسان ایران کرده است که باید از آنها استفاده شود، اما در عمل چنین چیزی اتفاق نمی افتد. استاد کاوه را باید یک عکاس چند بعدی دانست که عکاسی جنگ و انقلاب را نیز تجربه کرده و خاطره جالبی از کری خوانی سرخابی ها در سنگر رزمندگان دارد. به بهانه آغاز سال جدید خبرنگار ورزشی خبرگزاری گفت وگویی با پیشکسوت عکاسی ایران انجام داده که در زیر اظهارات وی را می خوانیم؛ ابتدا کمی خودتان را معرفی کنید؟ علی کاوه هستم، متولد 4 مهر 1325 و در یکی از روستاهای آمل به دنیا آمدم. به نوعی می توان گفت علی پروین تنها یک روز از من بزرگ تر است. 3 برادر هستیم که تنها من به عکاسی روی آوردم. چه شد که وارد دنیای عکاسی شدید؟ وقتی در ابتدای کار مرا به تاریک خانه راه دادند، دیدم وقتی کاغذ را داخل موادی قرار می دهند، رنگ می گیرد و از این کار خوشم آمد و احساس کردم جادوگری است. آنقدر به این کار علاقمند شدم که در 12 سالگی استاد کار شدم و در آتلیه مرحوم زر افشان مشغول به کار شدم. از چه زمانی عکاسی ورزشی را آغاز کردید؟ آقای زر افشان خودش عکاس کیهان ورزشی و مجله فردوسی بود که سال 1340 مرا هم با خودش به ورزشگاه شیرودی می برد. 15 سالم بود که در این ورزشگاه مسابقاتی را عکاسی کردم و رسما کارم آغاز شد. یک بار در حین یک مسابقه مسئول ورزشگاه مرا از کنار زمین به این دلیل که مطلبی در مجله فردوسی علیه تیمسار خسروانی نوشته بودیم بیرون کرد و نتوانستم عکس بگیرم. فردا وقتی به مجله رفتم سردبیرمان گفت بازی دیروز را می خواهم و مطلب باید با عکس باشد، اما عکسی در کار نبود و بعد از این اتفاق گریه کردم و متوجه شدم که همیشه مطلب با عکس رسمیت پیدا می کند. اولین عکس ورزشی تان چه زمانی چاپ شد؟ همان اوایل سال 40 بود که عکس یکی از بازی ها در مجله فردوسی چاپ شد. آن زمان خودتان ورزش هم می کردید؟ در همان 15، 16 سالگی به دنبال رشته کشتی رفتم و پس از چند ماه تمرین گوشم شکست و خوشحال بودم که هرکسی با من طرف شود متوجه می شود که کشتی گیر هستم. پس از آن در خدمت سربازی هم ورزش را ادامه دادم بر اثر یک اتفاق چترباز شدم و 9 بار هم پرش داشتم. در خدمت سربازی عکاسی نمی کردید؟ چرا این کار را هم انجام دادم و عکس های قسمت های مختلف را می گرفتم و سال 1347 بود که خدمتم تمام شد و دوباره کرام را آغاز کردم. بعد از خدمت سربازی عکاسی را چطور ادامه دادید؟ باز هم با آقای زرافشان ادامه دادم و او گفت که موسسه اطلاعات عکاس می خواهد. آنجا تست دادم و مشغول به کار شدم. آنقدر کار می کردم که چند سمت دیگر مانند ظهور اسلایدها را به من دادند. یک روز هنگام کار تمام اسلایدها خراب شد و باعث شد پس از آن تصمیم گرفتند عکاس ها تقسیم شوند و من به همراه یونس علی شیری به دنیای ورزش رفتیم. مجله کیهان و دنیای ورزش شنبه ها چاپ می شد و شنبه هر روز برای من هیجان خاصی داشت برای اینکه ببینم عکس روی جلد کیهان با 15 سال سابقه بهتر است یا دنیای ورزش یک ساله. بازی استقلال و پرسپولیس که به 6 تا 52 معروف است را در ورزشگاه بودید؟ بله این بازی را در ورزشگاه حضور داشتم و عکاسی کردم و عکسهایش در دنیای ورزش چاپ شد، این مجله چون پرسپولیسی بود اگر این تیم می برد، بهترین عکاس می شدم و اگر می باخت بدترین. حال و هوای مسابقه چگونه بود؟ چند عکس دور زمین بودند؟ البته یادم می آید ورزشگاه کاملا پر نبود. آن زمان تعداد عکاس ها به تعداد انگشتان دو دست هم نبود و هر طرف زمین 4، 5 نفر می نشستند. رقابت برای من در آن موقع زیاد بود. من از این تعجب می کنم که چطور برخی می گویند دنیای ورزش از آن مسابقه عکس نداشته است. تا چه زمانی در دنیای ورزش بودید؟ تا سال 54. بعد از آن تلویزیون آزمونی برای استخدام گذاشت و آزمون هم به این شکل بود که باید از افراد در نمایشگاه عکس می گرفتیم و من هم پرویز زاهدی و خانم و بچه اش را به آنجا بردم و در قسمت های مختلف عکس گرفتم و در میان 104 نفر که شرکت کرده بودند، دوم شدم. آن زمان ششم ابتدایی را داشتم و وقتی استخدام شدم گفتند هنر شما به اندازه لیسانس تجربی است و آن را به من دادند. بعد از آن کار چگونه پیش رفت؟ یک هفته از استخدامش نگذشته بود که عطالله بهمنش در محوطه جام جم مرا دید و گفت اینجا چه کار می کنی که گفتم استخدام تلویزیون شده ام و دیگر ورزش بی ورزش. در تلویزیون عکاس سیاسی بودم و بیرون از سازمان عکاس ورزشی. قبل از انقلاب بی دلیل مرا به عنوان خرابکار گرفتند و سه چهار روز در زندان بودم و بعد تصمیم گرفتم که فعالیتم را بیشتر کنم. سال 57 هم صدا و سیما بودیم که انقلاب شد و بعد از آن دیگر در بخش های سیاسی و برنامه های سیاسی مانند سخنرانی های امام خمینی برای اخبار شبکه یک عکاسی می کردم که جنگ آغاز شد. در جبهه هم حضور داشتید؟ زمانی که جنگ آغاز شد، فکر نمی کردم که به آن شکل باشد و بیشتر تصورم این بود که مانند فیلم های سینمایی است، اما وقتی وارد شدم دنیای دیگری بود. برای عکاسی بیشتر در خوزستان حضور داشتم تا غرب کشور وقتی وارد صحنه می شدید ابتدا ترسناک بود، اما وقتی رزمنده ها را می دیدم قوت قلب می گرفتم. یک روز پیرمردی را دیدم که به جبهه آمده بود و گفتم تو که نمی توانی بجنگی برای چه آمده ای؟ گفت درست است نمی توانم بجنگم، اما دیگ که می توانم بشورم. بعد از آن شرمنده شدم و دستش را بوسیدم. یک خاطره ای برای تان بگویم که جالب است. بفرمایید. در منطقه فاو بودیم که به یک سنگر رسیدم که دو رزمنده در آن حضور داشتند و مرا که با دوربین عکاسی دیدند شروع کردند به کری خوانی استقلال و پرسپولیس. این یکی از خاطرات شیرین من است که در منطقه جنگی است. چه زمانی عکاسی از امام(ره) را آغاز کردید؟ اولین عکاسی من از امام خمینی روز 12 بهمن بود که به ایران بازگشتند. عکاسان را چند دسته کردند که یک عده فرودگاه بروند و یک عده دیگر بهشت زهرا که دومی به من رسید. ساعت 6 صبح بود که عازم بهشت زهرا شدیم. از سخنرانی امام و هنگام سرودخوانی عکس گرفتم. باید یک توصیه به همکاران خودم کنم که نباید در برنامه ها احساسی شوند چون عکس ها را از دست می دهند و نمی توانند لحظه ها را ثبت کنند. لازم است بگویم تمام عکس های من از 12 بهمن تا 22 بهمن در آرشیو صدا و سیما موجود است و در ایام سالگرد پیروزی انقلاب نیز از سیما پخش می شود. چهره امام یک ابهت خاصی داشت. وقتی قرار شد برای اولین بار تکی از امام عکاسی کنم، اولین کاری که کردم از دم در شروع به عکس گرفتن کردم و کم کم جلو آمدم و به یک متری ایشان رسیدم، 36 فریم تمام شد و هنگامی که می خواستم فیلم دوم را تعویض کنم، دیگر امام اجازه ندادند. این کار را کردم تا بیشتر از امام عکس بگیرم. پس از آن به حاج احمد آقا گفتم که این عکسها هیچ کدام خوب نشده است، چون امام عمامه ندارد و هنگامی که او در گوش امام این موضوع را می گفت هم عکسش را گرفتم. عکس معروف که روی اسکناس صد تومانی را چگونه گرفتید؟ 8 عکاس بودیم که به محضر امام رفتیم تا عکاسی کنیم. ساعت 10 صبح بود و آفتاب به صورت امام خورده بود و سایه روشن شده بود. شانسی که آوردیم و خدا خواست که ما هم بگوییم عکاسیم، اینکه در یک لحظه آفتاب زیر ابر پنهان شد و توانستم عکسم را بگیرم. پس از چند روز فراخوانی برای جمع آوری عکس های امام زدند که حدود هزار عکس جمع می شود و افرادی که در نقاشی و گرافیک تبحر داشتند در نهایت یک عکس را انتخاب می کنند که عکس من بود و همان عکس روی اسکناس صد تومانی چاپ شد. حتی بعد ها متوجه شدم عکس روی 2 هزار تومانی هم متعلق به من است. آن هم به این صورت که دختری از کرمان روی عکس های روی اسکناس ها تحقیق می کرد و متوجه شده بود، آن عکس به نام من خورده است. متاسفانه اگر شما به موسسه نشر آثار امام بروید و بگویید این عکس را چه کسی گرفته است، آنها نمی دانند. علاوه بر این عکسی گرفتم که تک است. وقتی تمام عکاسان از امام عکس می گرفتند، من از پشت سر آنها وقتی در حال عکاسی بودند، شکارشان کردم که خیلی خودم دوستش دارم، چون هیچ کس چنین عکسی نگرفته است. بعد از اینکه متوجه شدید عکس تان روی اسکناس چاپ شده است، چه حسی دارید؟ مسلما باعث افتخار من بود و خیلی خوشحال شدم و تا الان هم به آن مفتخرم. آنقدر این عکس برای من ارزش دارد که نمی توانید روی آن قمیت بگذارید. متاسفانه برخی همان زمان حسادت کردند که چرا عکس من انتخاب شده است. خیلی ها این تصور را دارند که بعد از آن عکس زندگیشما از این رو به آن رو شده است؟ اصلا اینطور نیست. من آن زمان کارمند صدا و سیما بودم و وظیفه ام بود که عکس بگیرم. از آن عکس حتی یک ریال هم نگرفتم و اجازه نداشتم آن را بفرشوم، اما خیلی ها از این عکس سوء استفاده کردند و حتی یک نفر راست یا دروغ شخصا به خود من گفت از عکس تو یک پمپ بنزین گرفته ام(با خنده) بهترین روز عکاسی تان چه روزی بود؟ زمانی که برای اولین بار اسرا وارد ایران شدند. من از روزی که اسرای عراقی را هم تحویل دادیم، عکس گرفتم. اسرای ما که برگشتند آنقدر شکنجه دیده بودند که پوست و استخوان بودند. آن روز با اشک عکاسی می کردم و واقعا برایم لذتبخش بود. بیش از 60 سال عکاسی کردی، کدام عکس را بیش از همه دوست دارید؟ عکس یک توپ جمع کن وظیفه شناس که زیر باران در حال انجام وظیفه بود. واقعا این عکس را دوست دارم. عکس دیگری که دوستش دارم این بود که در روز ارتحال امام چندین نفر یک تابلوی عکس امام خمینی را در دستان خود گرفته بودند و هرسال از سیما پخ می شود. نمی خواهم بگویم نابغه هستم، اما در مسابقه فوتبال هم که می روم همه عکاس ها در یک جا جمع می شوند و من جای دیگری می روم. به من می گویند تو از خود راضی هستی، اما اینطور نیست. نمی خواهم عکسی که همه می گیرند را من هم بگیرم. دوست دارم عکسی بگیرم که کسی ندارد. جای دیگری می نشینم یا عکس گیرم نمی آید یا اگر بیاید، هیچ کس آن را ندارد. چند رویداد بین المللی را تجربه کرده اید؟ در المپیک های 1976 مونترال، 1996 آتلانتا، 2004 آتن و 2008 پکن عکاسی کرده ام که هرکدام تجربه متفاوتی بود. در سه پارالمپیک 2000 سیدنی، 2004 آتن و 2008 پکن هم حضور داشتم و المپیک نوجوانان نانجینگ و المپیک ناشنوایان شرکت کرده ام که زیباترین آن ناشنوایان بود. به آنها نزدیک شدن و عکس گرفتن لذت خاصی دارد. یک خاطره ای دارم که جالب است. دختری به نام مژده مردانی وقتی عکس تیمی می گرفتم او حضور نداشت و به من گفتند که به همین دلیل گریه کرده است و تمام تلاشم را کردم که عکس تمرین او را هم در گزارش تصویری بیاورم که این اتفاق افتاد. روزی که در همان مسابقات گرفت پرچم ایران را به دور خود پیچید و عکسی گرفتم که خودم هم خیلی دوستش دارم. حتی عباسی، وزیر ورزش گفت که این عکس جایزه دارد که هنوز هم نداده است(با خنده) جام جهانی چطور؟ در سال 1998 فرانسه و 2006 آلمان حضور داشتم که 2006 آلمان خاطرات خوبی داشتیم و وزارت ارشاد مرا مسئول عکاسان و خبرنگاران کرده بود و خوشبختانه همه هم راضی بودند. با بچه های کدام رشته بیشتر دوست هستید؟ با همه فوتبالیست های قدیمی رابطه خوبی داشته ام و حتی رفت و آمد هم داشتیم، اما در سالیان گذشته به تعداد انگشتان یک دست هم بازیکن خوب وجود ندارد که مهدوی کیا و هاشمیان جزء بهترین ها هم فنی و هم اخلاقی هستند. یک روز وحید هاشمیان مرا دید و سلام و احوالپرسی کرد که به او گفتم خدا رو شکر شما سلام کردن یادتان نرفته است که او در جواب گفت من هرچه دارم از شما عکاسان و خبرنگاران است. محمد محمدی وقتی بازی تمام می شد با اینکه تیمش باخته بود، به من می رسید، خسته نباشید می گفت؛ چطور می توانم این فرد را فراموش کنم؟ علی دایی قبلا تند برخورد می کرد، اما خوشبختانه الان بهتر شده است. من کنار بازیکنان استقلال و پرسپولیس می دویدم و عکس می گرفتم علی پروین و منصور پورحیدری بسیار مودبانه برخورد می کردند. احترام ها دو طرفه بود. با رشته های دیگر چطور؟ رشته های دیگر مانند، کشتی، تکواندو، وزنه برداری، دوومیدانی همه شان بچه های خوبی هستند. متاسفانه همه به دنبال فوتبال هستند و وقتی هم فوتبالیستی اشتباه می کند، می خواهند او را بکشند. در گذشته فوتبال وضعیت بهتری داشت و یادم می آید وقتی شایعه شد که پرویز دهداری فوت کرده است، فوتبالیست های هما انگار که پدر خود را از دست داده بودند، گریه می کردند. چرا این روزها کمتر در ورزشگاه آزادی دیده می شوید؟ فروردین سال گذشته بود که یک بازی برگزار شد. یکی از مربیان که از بچگی مرا می شناخت و عکس هایش را گرفته بودم، منتظر بودم ببینم که وقتی مرا می بیند سلام می کند یا خیر که متاسفانه این اتفاق نیفتاد. در کنفرانس خبری هم از 30 سانتی من رد شد، اما باز هم سلام نکرد. از آن به بعد بود که گفتم دیگر پایم را در آزادی نمی گذارم. سالها در ورزشگاه آزادی کنار زمین در سرما لرزیده ام و از همان مربی عکس گرفته ام. هیچ منتی برای این کار نداریم، اما به خاطر سن و سال حداقل یک سلام خشک و خالی هم نمی کنند. استاد کاوه از تیمی هم طرفداری می کند؟ اصلا اینطور نیست و در بازی های ملی هم بعد از گل خوشحالی نمی کنم، چون صحنه ها را از دست می دهم. یک بار در بازی ایران و استرالیا در حماسه ملبورن یکی از عکاسان بعد از گل خداداد عزیزی بالا پرید که باعث شد عکس شادی را از دست و از عصبانیت با دوربین به سر او زدم و گفتم حق نداری بالا بپری. وقتی هم مهمترین صحنه را نداشته باشید چه جوابی به سردبیرتان می خواهید بدهید؟ برد و باخت پرسپولیس برایم مهم نیست و کارم مهم است. منِ عکاس یا خبرنگار نباید حین کار از کسی طرفداری کنم، چون کارم لطمه می خورد. آیا تاکنون کسی متوجه شده است که عطالله بهمنش طرفدار کدام تیم است؟ مسلما نه. با کدام مربیان رابطه بهتری دارید؟ علی پروین و حسین فرکی خارجی ها چطور؟ مرحوم رایکوف، مربی سابق استقلال و برانکو ایوانکوویچ، سرمربی پرسپولیس. شنیده ایم به گلکاری هم علاقه زیادی دارید؟ بله این روزها که وقت بیشتری دارم و در خانه هستم بیشتر گلکاری می کنم و لذت می برم و خودم را مشغول کرده ام. فرزندان تان به چه کاری مشغول هستند؟ دو دختر و یک پسر دارم. دخترانم تحصیل کرده اند و پسرم نیز عکاسی می کند و به این رشته علاقه دارد. به عنوان صحبت پایانی اگر مطلبی باقی مانده است، بفرمایید؟ توصیه ام به جوانان این است که بیشتر آینده نگری داشته باشند و خودشان به فکر خودشان باشند و احترام بزرگ تر خود را حفظ کنند.
جمعه ، ۱۴اسفند۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: گرو]
[مشاهده در: www.garoo.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 36]
-
گوناگون
پربازدیدترینها