تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1833751773
حاتمی کیا:شاید روزی درباره دلواپسان فیلم بسازم
واضح آرشیو وب فارسی:صدای آزاد: دلواپسان که دارند کارشان را می کنند! از دولتمردان هم باید خواست پای وظایفشان بایستند! اگر دل های یک عده ای برای یک سری اتفاقات واپس است که الحمدالله با ایمان کامل دارند کارشان را می کنند."پایگاه دانشجویی صدای آزاد"(sedayeazad.com): مصاحبه با ابراهیم حاتمی کیا، پس از مدت ها سکوت و تن ندادنش به گفت وگو، سرانجام بعد از نمایش آخرین ساخته اش – بادیگارد- در جشنواره سی و چهارم فجر انجام شد؛ وقتی هنوز نامزدهای دریافت سیمرغ مشخص نشده و انتقاد حاتمی کیا به عملکرد سازمان سینمایی و وزارت ارشاد رسانه ای نشده بود؛ با این حال، او در این گفت وگو که در روزهای شلوغ جشنواره انجام شد، نسبت به عملکرد دولت کنونی در عرصه فرهنگ انتقادات جدی ای مطرح کرد و از اهمیت انتخابات مجلس، برای رقم خوردن تحولاتی در عرصه تصمیمات فرهنگی سخن گفت که نهایتا انتشارش به سبب وسواس حاتمی کیا در تصحیح و تأیید نهایی تا امروز به تعویق افتاد. برخی می گویند «بادیگارد» بازگشت به «آژانس شیشه ای» است. خودتان چقدر این تعبیر را قبول دارید و پاسختان در برابر این تعبیر چیست؟ ببینید «بادیگارد» هم مثل «آژانس شیشه ای» بیان مانیفستی دارد؛ یعنی جهان ارزشی خودش را به صراحت توضیح می دهد و از این منظر با «آژانس شیشه ای» شباهت پیدا می کند. به لحاظ کیفی و استاندارد فیلم سازی هم می گویند شما در «بادیگارد» به دوران طلایی تان، که مصداقش «آژانس شیشه ای» است، شبیه شده اید. این را قبول دارید؟ به لحاظ ساختار شکلی، این دو اثر به هم ربطی ندارد. قهرمان «آژانس شیشه ای» شخصیت برون گرایی بود که احساسات و افکارش را بیرون می ریخت و مسئله اش را با دیگران تقسیم می کرد؛ ولی قهرمان «بادیگارد» درون گراست که محاکات درونی با خویش دارد؛ به هر حال بازیگر مشترک این دو فیلم پرویز پرستویی است و به نظر می رسد نشانه های مشترکی دارد. من خیلی هم اصرار به انکار این شباهت ندارم. اما این نظر، یک جور مدح شبیه به ذم هم هست. وقتی می گویند حاتمی کیا با «بادیگارد» به دوران اوجش بازگشته، انگار دارند می گویند هرچه بعد از «آژانس شیشه ای» ساخته اید در مرتبه پایین تری نسبت به آن فیلم قرار گرفته و حالا شما مجددا به همان جایگاه برگشته اید... . «آژانس شیشه ای» را سال ٧٥ ساختم و امکان ندارد امروز یکی دیگر شبیه آن بسازم. «بادیگارد» در مسیر تکوینی نزدیک دو دهه فاصله با این فیلم قرار می گیرد. «بادیگارد» فرزند فیلم «چ» است و «چ» فرزند «گزارش یک جشن». اصرار دارم حرفی بزنم که نسبتی با دورانم داشته باشد و اگر این نسبت ساخته نشود، هیچ انگیزه ای برای ساختن فیلم ندارم. هر اثر هنری جنبه ای حدیث نفس گونه برای مؤلفش دارد. حدیث نفس ابراهیم حاتمی کیا در «بادیگارد» چه بود؟ حدیث نفسم «بادیگارد» است! اگر من این فیلم را ساخته ام، خود فیلم بیانگر احوالات من است. اگر از من بپرسید احوالت چیست؟ می گویم احوالم، بادیگاردی است. اگر بگویید «بادیگارد» چیست؟ توضیحی ندارم جز اینکه بگویم برو و فیلم را ببین! یعنی درباره اش توضیح نمی دهید؟ نه واقعا، همان احوال و اتفاقاتی که در فیلم هست، شامل حال من می شود. حیدر، قهرمان فیلم «بادیگارد» است. بحثی که اخیرا در سینمای ایران باب شده و به طرز عجیبی هم قدرت گرفته، این است که قهرمان نمی خواهیم و قهرمانی در کار نیست! عجیب است که نشسته ایم بر سر شاخه و بُن می بریم! توی سر خودمان می زنیم و سینما را از مردم خالی می کنیم؛ در حالی که سینمای آمریکا با همه قوا در جهان سیطره می اندازد، قهرمان را هم از فیلم ها برمی داریم. قهرمان در فیلم، شخصیتی است که ما داریم مکنوناتش را به نمایش می گذاریم، آن وقت حذف قهرمان چه معنا دارد؟ چه بر حاتمی کیا گذشته که امسال و در شرایط کنونی، «حیدر» قهرمانی می شود که تصمیم به نشان دادنش می گیرد؟ در واقع چرا در این زمان و نه وقتی دیگر، «حیدر» را روایت می کنید؟ لزوما به این لحظه و این روزها مربوط نیست؛ چون اگر هر وقت از من بپرسی که چه فیلم نامه ای در دست داری؟ می گویم که چندین کار در دست دارم. به یکباره، با توجه به شرایطم یکی از آنها برایم جلوه می کند. من هشت سال است درباره «بادیگارد» تحقیق می کنم و فیلم نامه می نویسم. در طول هشت سال، چیزی حدود ٥٠٠ صفحه برای ساخت این فیلم، سناریو نوشتم. دائم نوشتم و فیلم نامه به وسط نرسیده، ول کردم. هی تلاش کردم و نتوانستم، نوشتم و جواب نگرفتم. انواع و اقسام مختلف فیلم نامه را نوشتم؛ یک بار از زاویه زن قصه ماجرا را دیدم، یک بار از زاویه بچه حیدر و... تا اینکه پارسال دم عید دوستان تشویقم کردند که تمامش کنم. به هر روی، شما این فیلم را در این دوران ساختید. آیا «حاج حیدر» فیلم «بادیگارد» و احوالاتی که از سر می گذراند را می توان تعبیر به این زمان و مختصات سیاسی-اجتماعی اش کرد؟ یعنی قهرمان فیلم شما، مشخصا در دوران ریاست جمهوری روحانی به این تصمیم می رسد که دیگر بادیگارد چهره های سیاسی نباشد؟ هم بله، هم نه. بله یعنی دهه ٩٠ زمان بیان آن است و نه به شکل مشخص درباره دوران ریاست جمهوری روحانی است. یعنی تصمیمش ارجاع سیاسی ندارد؟ دارد؛ اما نه لزوما به یک فرد خاص و به این مقطع! اصلا تعارف ندارم، من اگر می خواستم چنین حرفی بزنم، خیلی صریح می گفتم. اشاراتی به جهان سیاست دارم؛ اما اشاراتم به سیاست دوران روحانی نیست. از این گذشته خودتان وضعیت سیاسی کنونی را چطور ارزیابی می کنید؟ من به آقای روحانی رأی دادم و حق دارم که عملکرد ایشان را نقد کنم؛ ولی سینما جای این بحث نیست. عملکرد سازمان سینمایی وقت را چطور ارزیابی می کنید؟ امسال مدیریت جشنواره منظم تر و فیلم سازان امیدوارتر شده اند و به مرور بارقه هایی از امید در فیلم ها دیده می شود؛ ولی آیا این، همه توقعی ای است که می شود از سازمان سینمایی داشت؟ مسئولان کنونی جز اظهار عجز و ناتوانی از بودجه حتی تشویق گر این موضوع هم نیستند. می گویند که پول نداریم و فقط می توانیم تشویق تان کنیم. زمان ساخت فیلم «خاکستر سبز»، آقای لاریجانی وزیر ارشاد وقت، مرا در دفترش خواسته و گفت که حاضر است کمک کند تا من بروم بوسنی و تحقیق کنم؛ یعنی مدیر فرهنگی افقی را می بیند و براساس آن فیلم ساز را تشویق می کند که اگر از سوژه ای فیلم بسازی که دغدغه نظام است، موظفم کمکت کنم. این طور می شود که فیلم ها رنگ همسوی سیاست های نظام می گیرند و اراده نظام در فیلم ها دیده می شود؛ اما درباره این جشنواره چه باید بگویم؟ اثر مدیران فرهنگی بعد از آرامش دادن چیست؟ مثلا فیلم سازی که می خواهد برای جشنواره برلین فیلم بفرستد، می داند این جشنواره چه مانیفستی دارد که براساس آن اگر فیلمی درباره علایق آنها بسازد و حتی در طول فیلم برداری یا مونتاژ نماینده اش به فیلم سرکشی کند، می توان آن را در جشنواره دید؛ اما آقای ایوبی شما جدای از شعار چه خواستید و چه شد؟ البته انتقاد صرفا به ایوبی و جنتی برنمی گردد. متأسفانه رأس هرم اجرائی کشور برخلاف لباسی که بر تن دارند، هیچ نسبتی با هنر و فرهنگ ندارد و در این آشفته بازار وقتی زیردستان نیز از سربازانی انتخاب شوند که دغدغه این بحث را ندارند و اگر لازم به ایستادن پای اصولی باشد؛ چون خصلت ایستادگی نیاموخته اند، با هر باد موافق و مخالفی جا به جا می شوند و رفتارشان پر از تناقض های مدیریتی است. مثل اتفاقی که برای «گزارش یک جشن» افتاد، پای مجوزهایی که خودشان صادر کرده اند هم نمی ایستند... . می دانید چرا؟ به دلیل اینکه آقای ایوبی و جنتی هر دو از عالم دیپلماسی به عالم فرهنگ آمده اند. عالم دیپلماسی با عالم فرهنگ فاصله ای به تناسب وسط تنور و بیرون از تنور دارد. ظاهرشان خیلی به هم شبیه است؛ کت و شلواری هستیم، خیلی تیپ هایمان تر و تمیز و مرتب است، مثل هم لباس می پوشیم؛ ولی عمیق که شویم، دیپلمات هایی که به فرهنگ آمده اند، مرد مبارزه و ایستادگی در جایگاه هایی که باید باشند، نیستند؛ چون چشمشان به تلکس رمزی شده است و نه اجتهاد شخصی. با این اوصاف به نظر شما کدام یک از وزرای فرهنگ و ارشاد، از اول انقلاب تا امروز واجد این ویژگی ایستادگی و مبارزه هستند؟ اول خاتمی و بعدا مهاجرانی و بعدا تا حدودی لاریجانی. مهاجرانی وزیری بود که کاراکتر داشت و در جایگاهی که داشت، مؤثر عمل می کرد. حالا اینکه موافق دیدگاه و مواضعش هستیم یا نه، به جای خود؛ ولی او برای حفظ منافع اهالی فرهنگ مبارزه می کرد. مطمئن هستم که آقای ایوبی در طول صدارتش یک بار هم با روحانی دیدار و تقاضای کمک به سینما نداشته؛ حتی آقای جنتی هم همین طور، ولی ببینید در دوران مرحوم سیف الله داد یا همین شمقدری چقدر از رئیس جمهور وقت فرصت گرفتند و پول و امکانات به سینما تزریق کردند. مرد فرهنگی اگر بداند در جایگاهی که اشغال کرده، مؤثر نیست استعفا می دهد؛ ولی چون این دوستان قرار نیست در حوزه فرهنگ بمانند و اینجا منصبی است برای ارتقا به جاهای دیگر پس هیچ وقت چنین اتفاقی نخواهد افتاد؛ مگر آنکه آن قدر شور شود که به نوعی عذرش را بخواهند. سرنوشت «گزارش یک جشن» چه شد؟ «گزارش یک جشن» فیلمی است که من ساخته ام و بسیار آن را دوست دارم. یادم هست که منتقدان خیلی روی خوش به این فیلم نشان ندادند؛ ولی مردم بسیار بسیار در سالن های سینماها تشویقم کردند. می دانم که این فیلم موافق و مخالفانی دارد. عده ای آن را طرفداری از جریان ٨٨ می دانند و عده ای آن را در کارنامه من انحراف از اصول ارزشی. همه اینها هم به سکانس پایانی فیلم برمی گردد که به سبک دوربین موبایلی فیلم برداری شده است. من «گزارش یک جشن» را نقد ٨٨ می دانم و معتقدم ای کاش در زمان خودش آن را پخش می کردیم. شجاعتی که در شمقدری دیدم و در دولت قبلی ندیدم. اطمینان دارم که هیچ فیلمی در محاق توقیف نخواهد ماند؛ همان طور که به رنگ ارغوان در دولت خاتمی توقیف شد و در دولت احمدی نژاد آزاد؛ این فیلم نیز بالاخره روی پرده را خواهد دید. من همچنان مشتاقم که فیلمم اکران شود؛ ولی نه به تشویق کسانی که چهره ای دوگانه و به روایتی منافقانه دارند و قصدشان از اکران، تحلیل فیلم نیست؛ چرا که در همان زمانی هم که ساخته شد، دغدغه شان مفهوم فیلم نبود، الان نیز همین دغدغه را دارند و بیشتر بازی سیاسی است. من هیچ میلی برای بازی در این میدان نفسانی ندارم و همچنان صبور خواهم ماند. آخرین حرفی که راجع به آن زدند چه بوده؟ گفته اند که فیلم توقیف است؟ راستش مدت هاست که هیچ پیگیری ای نکرده ام. مالک فیلم چه کسی است؟ مالک فیلم وزارت ارشاد است. همیشه شاهد بودیم که یک سری نیروهایی در حاشیه هنر و قدرت، علنی زورورزی می کنند و برای سینما و هنر خط و نشان می کشند؛ اتفاقی که به خصوص در دوران پسابرجام شدت گرفته. مشکلاتی که برای فیلم آقای درویش پیش آمد یا اتفاقی که برای خانم معتمدآریا در کاشان افتاد، نمونه های این خط و نشان ها هستند؛ یعنی عده ای به قانون و دستگاه رسمی اعتقادی ندارند و می خواهند حرف خودشان را بزنند. من می خواهم نظر شما را راجع به این عده بپرسم. با این عده باید چه کار کرد؟ حیرت آور است وقتی می بینیم این اتفاق افتاده که هیأت دولت هم گاهی در موضع اپوزیسیون می ایستد و حرفش را می زند؛ یعنی خودش را از آنچه به عنوان ساختار سیستم مطرح است، جدا می کند. می گویند «ببینید این اتفاقات که می افتد، کار ما نیست، کار آنهاست!» به نظر من این غم انگیز است و نباید چنین نگاهی حاکم باشد. الان آقای ایوبی و آقای جنتی و تشکیلات ارشاد که جزء ساختار نظام هستند، نمی شود صرفا در برابر این اتفاقات، در مقام اپوزیسیون ظاهر شوند و نقد کنند! باید بروند و این مسائل را با ایستادگی و پایمردی حل کنند. نه اینکه فقط در لفظ، منتقد این اتفاقات باشند و برایش کاری نکنند. با دلواپسان باید چه کار کرد؟ دلواپسان که دارند کارشان را می کنند! از دولتمردان هم باید خواست پای وظایفشان بایستند! اگر دل های یک عده ای برای یک سری اتفاقات واپس است که الحمدالله با ایمان کامل دارند کارشان را می کنند، این طرف دل مسئولانی که فاقد این ایستادگی و ایمان هستند باید واپس باشد تا بلکه کاری کنند! راستی هیچ وقت نمی خواهید راجع به این عده فیلم بسازید؟ راجع به دلواپسان؟ نمی دانم شاید یک روزی ساختم. با رفع تحریم ها، امیدی در سطح کشور ایجاد شد. به نظر شما رفع تحریم ها در فرهنگ و مشخصا در سینما چه تأثیری باید داشته باشد و حالا که سد تحریم برداشته شده، چطور باید این جریان را مدیریت کرد که آب باریکه ای هم سمت سینما بیاید؟ چه اتفاقی باید بیفتد؟ در این بزنگاه، چه چیز لازم است؟ جنگجویی این دوستان در وزارت ارشاد لازم است. ضروری است که هنر و فرهنگ ذیل سیاست جا نگیرد. بجنگند و جایگاهش را بالا بیاورند. مقام معظم رهبری جایگاه فرهنگ را این گونه تعریف کرده اند که «فرهنگ را ذیل سیاست جا ندهید» و از اهالی فرهنگ خواسته اند که در جایگاهی بالاتر بایستند. وقتی می بینم آقای روحانی یک بار هم در جلسات «شورای عالی سینما» که با چه مصیبتی شکل گرفت، شرکت نمی کند تا لااقل در جریان یک بخشی از مسائل قرار بگیرد، دیگر چه می توانم بگویم؟ اصلا ایشان به عنوان رئیس شورای عالی، این شورا را کنار گذاشتند و برایشان جزء بحث های حاشیه ای شده. البته چاله های زیادی از دولت قبل مانده بود که مشغول پر کردنش بودند و هستند، ازجمله مناقشه هسته ای و مذاکرات بین المللی و... . اینها حرف و بازی است. هر چیزی به جای خود. می خواهم بگویم اگر از این به بعد به فرهنگ و سینما توجهی ویژه نداشته باشند، سهمی از این دستاورد رفع تحریم ها نصیب سینما نمی شود. مسئولان جوری از بی بودجگی خزانه فرهنگ حرف می زنند، که انگار می خواهند مسئولیت از گردنشان برداشته شود. باید به ایشان گفت آقا یا اینجا نمی آمدی به عنوان مسئول بنشینی یا بابت این صندلی ای که رویش نشسته ای، باید برای بچه های هنر و سینما بجنگی، خون دل بخوری و پایشان بایستی تا این مسائل حل شود. اما من می بینم این اتفاق نمی افتد. چرا نمی افتد؟ چون مسئولان فعلی، جنگاوران حوزه فرهنگ نیستند؛ متخصصان حوزه سیاست و دیپلماسی اند. دیپلماسی قواعد متفاوتی دارد. دیپلمات امروز یک چیز می گوید، فردا حرفش را عوض می کند. امروز می گوید من مخالف یک چیزی هستم و شب تلکسی می آید و پیامی می گیرد، فردا می شود موافق همان چیز! احتیاجی هم ندارد وارد بحثی شود؛ او برای حرفش نمی جنگد. این طور که از جنگیدن بر سر سوژه هایتان حرف می زنید، به نظر می رسد که جنگ برای شما همچنان ادامه دارد. یک زمانی در جبهه رزمنده بودید و هنوز به نظر می رسد که رزمنده اید، امروز در میدانی دیگر! بله، جنگجویی به مفهوم شخصیتی را همچنان باید داشته باشم. باید پای حرفم بایستم! جنگجویی به معنای در پی یک آرمان دویدن؟ بله، این آرمان واقعا وجود دارد. من پای اصول می ایستم و از ایستادن پای اصول، حمایت می کنم. آنچه ممکن است برای یک کارگردان در فیلم سازی و در جشنواره رخ دهد، به من و جهان من هیچ ربطی ندارد. حتی ممکن است با همان کارگردان خارج از این فضا، یک جای دیگر شاخ به شاخ همدیگر بایستیم و اصلا همدیگر را تحمل هم نکنیم. اما به عنوان فیلم سازی که پای آنچه می گوید، ایستاده و اگر قدم های بعدی اش را هم دنبال کنید، می بینید دارد همان را می گوید و دنبال می کند، این ستایش برانگیز است. مثلا سینمای کاهانی هیچ ربطی به سینمای من ندارد اما کاهانی برای من محترم است. چون پای آنچه می گوید می ایستد و مسیرش هم مشخص است و می داند دارد چه کار می کند. حتی آقایانی مثل فرهادی، آقای کیمیایی و... هم مسیر و جایگاهشان مشخص است و دارند راه خودشان را می روند و این برای من تحسین برانگیز است. اما در این بین بعضی ها هم هستند که فیلم می سازند، یک بار این وری و یک بار آن وری می روند و اصلا نمی فهمی رنگشان چیست؟ قلمشان چیست؟ خطشان چیست؟ هیچ چیزشان را نمی توان فهمید چون اینها موج سوارانند! پس با موج سواری مخالفید؟ بله، با فیلم سازی که هویت ندارد مخالفم. هویت یک فیلم ساز چطور شکل می گیرد؟ با اصرارکردن بر جایگاه خود، بابت آن صبوری کردن، اصرارورزیدن برای بیان حرف خود، تحمل کردن دشواری ها و کوتاه نیامدن. متأسفانه در این چند سال در سینمای ما، به این بحث چندان وقعی نگذاشته اند. مثلا من الان سه دهه است که فیلم می سازم و می توانید از هر فیلم من، مرا دنبال کنید. بگویید این مسیرش این است و افت وخیزهایش هم این است. چند فیلم ساز را می توانید این طوری تعقیب کنید؟ چقدر از فیلم سازهای ما این طوری کار می کنند؟ یک مرده شورهایی هستند که هر مرده ای را به آنها بدهند می شورند و هیچ مسئله ای هم برایشان مهم نیست. من این شیوه مرده شوری را دوست ندارم. برای همین فیلم سازی که مشی دارد و مرده شور نیست، حتی اگر زمین تا آسمان نظرات و نگاهمان با هم متفاوت باشد، برایش ارزش قائلم، محترم می شمارمش و می گویم بارک الله، آفرین! درباره آقای فرهادی قبلا انتقاداتی را مطرح کرده بودید. هنوز هم بر سر همان انتقادات ایستاده اید؟ یک جاهایی احساس می کنم باید آنچه را درست می دانم بیان کنم. برای همین هم آن انتقادات را مطرح کردم. وگرنه فیلم سازی او مسیر مشخص خودش را دارد و او کارش را می کند. درحالی که ٢٧ سال از جنگ گذشته، حال واحوال جبهه و روزگار جنگ چقدر سراغتان می آید؟ ماجرا هنوز برایم زنده است، چون جنگ هنوز ادامه دارد. درست است که سی وچند سال از انقلاب می گذرد، ولی اتفاقاتی که امروز در منطقه می افتد، نشان می دهد که جنگ هنوز ادامه دارد! گاهی در تلگرام می بینم بچه ها می گویند ایران یک قلعه است! قلعه ها هم یک محدوده بیرون از خود دارند که به آن «بَرَز» می گویند. سرباز آنجا می ایستد، پای دیوار قلعه نمی ایستد که مبادا قلعه دچار ضربه شود. امروز بچه های ما دارند جلوتر از قلعه می جنگند والا داعش الان پشت دروازه ما و در حال توآمدن بود. برای همین بحث جنگ زنده و خیلی هم جدی است. هر وقت هم که بحث جدی تر شده و خبر از قصرشیرین آمده که ممکن است از آنجا وارد شوند، همه مان دیدیم که خوف برمان داشته. جنگ برایم هنوز زنده است. قاسم سلیمانی زنده است و مسیر، مسیری است که هنوز ادامه دارد. یک وقتی فکر می کردیم یک روز که جنگ تمام شد، این عده برمی گردند به پادگان ها و سر زندگی شان می نشینند، اما می بینید که چنین خبری نشد. جنگ هنوز ادامه دارد و هیچ کاری هم نمی شود کرد و به بدترین شکلش هم دارد اتفاق می افتد. و شما خودتان را مسئول می دانید که هنوز از این جنگ فیلم بسازید؟ خدا کند تا حالا معلوم شده باشد که ابراهیم سرباز صادق این کشور است و اگر کیان این کشور به خطر بیفتد با همه وجود می جنگد. ولی بعضا دیده شده که در «گزارش یک جشن» یا «دعوت» سوژه های دیگری هم دستمایه قرار دادید که اصلا ربطی هم به جنگ نداشته. اصلا کدام کار من دقیقا جنگی است؟ به مفهوم خودِ ریخت فیلم؟ فیلمی که الان ساختم «بادیگارد» کجایش به جنگ ربط دارد؟ فیلم هایم روایت نسل مدافع انقلاب و نسل جنگ است. ولی چیزی که می گویم هشداری نسبت به وضعیت سیستان و بلوچستان، ضربه ها و ماجرای داعشی ها، ترورها و انتحاری هاست. یعنی عناصری را برمی دارم که عناصر روز است. عناصر کهنه ای نیستند. درنهایت خودتان در ادامه مسیر فیلم سازی تان چه دورنمایی می بینید؟ چه می خواهید و چه تمنایی برایتان مانده؟ اصلا احساس این طوری ندارم که چی مانده است. این مسیری است که باید همین طور رفت و مقصدی ندارد که بگوییم یک جا رسیدیم و تمام شد. یک روزی آرزویم این بود که فیلم چمران را بسازم و می گفتم اگر مُردم هم دیگر اشکالی ندارد، فقط چمران را بسازم. الان باز دلم چیزهای دیگری می خواهد. از یک قله رد شدم و دلم قله های دیگری می خواهد. الان چه قله ای مانده؟ در کوبانی که در منطقه کردستان عراق واقع شده، پ ک ک حضور قوی دارد. نیروهای پ ک ک کلی از بچه هاو سربازهای ما را ناغافل در پادگان ها و پاسگاه ها زده و شهید کرده اند. وقتی قضیه کوبانی پیش آمد، مروت پهلوانی قاسم سلیمانی به نحوی بود که اصلا نیامد بگوید که بگذار همه آنها به خاطر ظلم هایی که در حمله هایشان به سربازان ما روا داشتند، تقاص پس بدهند! بلکه با نیروهایش بلند شد و رفت و کوبانی را نجات داد و نگذاشت شهر به دست داعش بیفتد. دوست دارم از این مروت ها بگویم. دوست دارم بچه هایی را که در گوشه اند و دیده نمی شوند و به چشم نمی آیند، در فیلم هایم روایت کنم و به جامعه ام بگویم اینها را بیشتر بشناسید! با نقدی که به اوضاع داشتید، نهایتا از اینکه به روحانی رأی دادید، پشیمانید؟ نمی دانم چه باید بگویم. اگر درد شترهای خودمان در حوزه فرهنگ باشد که سخت پشیمانم، ولی وقتی کلیت نظام را تحلیل می کنم، حضورش را مؤثر می دانم. راجع به انتخابات مجلس چه فکر می کنید؟ با توجه به اینکه بعضی از تنگناها را برخی نمایندگان مجلس برای فرهنگ و سینما رقم زدند، به تحلیل برخی سیاست مداران، مجلس در بعضی مواقع حتی مهم تر از دولت هم هست. راستش تابه حال خیلی به مجلس توجهی نداشتم، ولی وقتی فریادهای اصولی آرمانگرایان را می بینم که هیچ فریادرسی از دولت برنمی خیزد، تازه به جایگاه مجلس و کمیسیون فرهنگی فکر می کنم. خدا کند در مجلس آینده کسانی در کمیسیون فرهنگی بنشینند که درک آرمانی از فرهنگ داشته باشند، والا همین صدا نیز خاموش خواهد شد. در شبکه های مجازی، اینستاگرام، فیس بوک و... که بخشی از مختصات زندگی امروزند، چقدر حضور دارید؟ اصلا حضور ندارم. در اینستاگرام و هیچ کدام از این شبکه های اجتماعی نیستم. این صفحاتی را هم که هست، من نساخته ام و بعضا هواداران ساخته اند. در هیچ کدام از شبکه های مجازی نیستم. پس چطور جوان ها را می شناسید و از دنیای جوان ها باخبر می شوید؟ مگر جوان ها فقط در همین محیط های مجازی هستند؟ من خیلی خوشبین به این فضاها نیستم و حتی معتقدم آدرس غلط می دهند. کسانی که به این فضا دل خوش می کنند، عملا از جامعه عقب می افتند. این محیط ها حضورشان به اندازه یک فشار دگمه به خاموش کردن دستگاه اینترنت است و من در فیلم «چ» کاملا فهمیدم که این فضا اصلا قابل اعتماد نیست و نباید دل به آن سپرد. اما برای ارتباط با جوان ها، راه های حضوری و چشم درچشم هست که من به حد خودم در آن حضور دارم. ادعای بزرگی هم ندارم، دو پسر جوان دارم که با آنها زندگی می کنم. به اندازه خودم جوان ها را درک می کنم؛ به اندازه معاشرت یک مرد ٥٤ساله، با نسل جدید ارتباط دارم. هرچه از جوان ها می دانم از زاویه پدر و پدربزرگی است که نوه دارد. البته به گواه دوستان جوانی که با من هم قدم می شوند، روحم به شدت جوان است و اهل مبارزه.
سه شنبه ، ۱۱اسفند۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: صدای آزاد]
[مشاهده در: www.sedayeazad.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 21]
-
گوناگون
پربازدیدترینها