تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1835289176
آمریکا و اروپا با بحران رهبری مواجه شده اند
واضح آرشیو وب فارسی:عصر خبر: جورج فریدمن با مقایسه انتخابات ریاست جمهوری ایالات متحده و بحران رهبری سیاسی در اقصی نقاط جهان می نویسد: «اتحادیه اروپا یک تشکیلات است و این چیزی نیست که مردم بتوانند به آن اعتماد کنند».عصرخبر به نقل از خبرگزاری فارس: جورج فریدمن استاد علوم سیاسی، نویسنده و تاجر آمریکایی و بنیانگذار «آینده ژئوپولیتیک» شرکت تجزیه و تحلیل امور جهانی است. آنچه در زیر می آید در اصل تحت عنوان «جهان پاره پاره در بحران رهبری سیاسی» منتشر شده است. جورج فریدمن با مقایسه انتخابات ریاست جمهوری ایالات متحده و بحران رهبری سیاسی در اقصا نقاط جهان می نویسد: «اتحادیه اروپا یک تشکیلات است و این چیزی نیست که مردم بتوانند به آن اعتماد کنند». فریدمن در این یادداشت که چندی قبل نگاشته، آورده است: یک هفته ای بود که می شد صدای جیرجیر پایه های سیاسی نظام جهانی را به گوش شنید. پیش ازین درباره اینکه چطور بحران مالی سال 2008 در نظام سیاسی چندین منطقه از دنیا شکاف ایجاد کرد، نوشته ام. در دراز مدت، آن شکاف ها، بحران مالی را تداوم می بخشند و به تهدیدی برای ثبات اجتماعی که به مراتب بزرگتر از بحران مالی است، بدل می گردند. این هفته، مناطق عمده جهان رویدادهایی را تجربه کرد که از ناپایداری زیربنای سیاسی قدرت های جهانی خبر می داد. برخی از برخی دیگر شاخص تر بود ولی نکته مهم اینجاست که شکاف ها در مناطق مختلف جهان همه به یک جهت مشابه اشاره دارند و آن ناپایداری سیاسی است. در ایالات متحده، «دونالد ترامپ» نامزد جمهوری خواه و «برنی سندرز» نامزد دموکرات انتخابات ریاست جمهوری پیشتاز آرای ایالت نیوهمپشایر شدند. پیروزی هر یک از عجایب سیاسی است. «ترامپ» در سیاست دارای سبکی است که کمتر مسبوق سابقه است و مواضع سیاسی اش هم انسجام یک الگوی ایدئولوژیک را ندارد. از سوی دیگر، «برنی سندرز» هم سوسیالیست است هم یهودی؛ تا به حال فردی اینچنینی به عنوان نامزد یکی از دو حزب اصلی ایالات متحده برگزیده نشده است. مسئله، ترامپ یا سندرز با همه جذابیت هایشان نیست. ترامپ پیروزی در نیوهمپشایر را با بدست آوردن کمی بیش از یک سوم کل آرا از آن خود کرد در حالی که باقی آرا بین کاندیداهای متعارف تری مثل «تد کروز» که هنوز سنتی تر از ترامپ است تقسیم شد. صدای پیروزی سندرز در نیوهمپشایر بسیار قدرتمند بود اما فراموش نکنید که سندرز سناتور ایالت همسایه (ورمونت) است. با این حال، محبوبیت این دو نامزد آشکارا بیان می کند که نامزدهای متعارف در این انتخابات مورد علاقه نیستند. نامزد متعارف در ایالات متحده چه ویژگی هایی دارد؟ از زمان «رونالد ریگان»، نامزدها با کارشناسان بازاریابی شان شکل گرفته اند. ریگان باورهایی داشت که طی فرایندی از سوی تیم تخصصی بازاریابی اش سر و شکلی ظریف تر و زیرکانه تر پیداکرد. این فرایند تا زمانی که متخصصین بازاریابی بیشترین پشتیبانی را ازسوی رای دهندگان دریافت کنند، روند افزایشی داشت. برای شمار بسیاری از نامزدها، جاه طلبی تنها دلیل رییس جمهور شدن است. بنابراین هرآنچه که بازاریاب های آنها گفتنش را برای پیروزی لازم بدانند تکرار خواهند کرد. مشکل این بدبینی نامزدها نبود. مشکل این واقعیت بود که بهترین نامزد چکش خورترین شان (انعطاف پذیرترین شان) بود. آنها می توانستند خود را به هر شکل مورد نیازی دربیاورند. بحثی طولانی در روابط میان سیاست ها و شخصیت در انتخاب رئیس جمهور وجود دارد. روسای جمهور خیلی قدرتمند نیستند. آنها حکومت نمیکنند، آنها بده بستان می کنند و در نتیجه سیاست های مورد نظرشان به ندرت در مسیری که قصد آن را داشته اند پیاده می شود. مدیر ستاد انتخاباتی بیل کلینتون، در طول دوره مبارزات انتخاباتی وی در سال 1992، اصطلاح معروفی داشت: «این اقتصاد است، احمق.» اقتصاد ممکن است مهم ترین مسئله رای دهندگان باشد، اما رئیس جمهور در چگونگی عملکرد اقتصاد بیشتر نظاره گر است تا عملگر. جایی که رئیس جمهور می تواند تاثیر قابل توجهی در آن داشته باشد سیاست خارجی است چرا که سیاست خارجی دقیقا همان نقطه ایست که قانون اساسی در آن قدرتی استوار به رئیس جمهور داده است و کسی که بنا دارد برای انتخاب شدن خودش را مثل چوب خم و راست کند، فردی با یک شخصیت خاص است. از زمان ریگان و جورج بوش پدر، رییس جمهوری که برای اجرای مسئولیت های اصلی خود شخصیت خاص - قدرت و زیرکی توامان- داشته باشد نداشته ایم. در پایان به وضوح مشخص شده است که نامزدهای بازارپسند نمی توانند هژمونی _برتری_ جهانی را به اجرا درآورند. روسای جمهور باید سه ویژگی را دارا باشند. اولین آنها توانایی سخنرانی ادامه دار اما صادقانه با مردم است مانند آنچه «فرانکلین روزولت» و «دوایت آیزنهاور» به نمایش می گذاشتند. دومی، توانایی اقدام بی رحمانه در مواقع مورد نیاز است و سومی داشتن جوهره اخلاقی است؛ چیزی که قلبا و عمیقا به آن باور داشته باشند تا به ریاست جمهوری شان سر و شکل دهد. برای موثر بودن در مورد اول، نباید اینطور دیده شوید که هرچه تیم بازاریابی به شما می گوید تکرار می کنید. افزون بر آن باید ورای خواسته تان برای پیروزی در انتخابات، جوهره اخلاقی داشته باشید. «هیلاری کلینتون» تنها نامزد متعارفی است که از حمایتی گسترده برخوردار است اما محبوبیت او رو به افول است چرا که به او به عنوان یک «کاندیدای بازارپسند» نگریسته می شود، فردی بی رحم که ورای خواستش برای پیروزی، فاقد جوهره اخلاقی لازم برای ریاست جمهوری است. تنها تفاوت او با دیگر نامزدهای این دوره، چه دموکرات و چه جمهوری خواه، این است که هیلاری تنها نامزدی است که شمار پشتیبانانش دو رقمی است. ترامپ پیشتاز است چون این حس را در مخاطب ایجاد می کند که باورهایش متعلق به خودش است و اینکه در واقع به برخی چیزها توجه می کند. درباره سندرز هم همینگونه است. آنچه که آنها بدان باور دارند در حال حاضر از اهمیت کمتری برخوردار است نسبت به این واقعیت که آنها اصالتا به آنچه می گویند اعتقاد راسخ داشته باشند. رای دهندگان این موضوع را می فهمند که ترامپ و سندرز باورهایشان را بر اساس آنچه تیم بازاریابی شان پیشنهاد داده، شکل نداده اند. آنها انسانند با برخی صفات ناخوشایند و ویژگی های نامطلوب شخصیت ترامپ و سخن گفتن گنگ سندرز، حس امیدی ایجاد میکند که آنها همینند که هستند. تنفر از کاندیداهای بازارپسند، ریشه های عمیقی دارد. در 1991 ایالات متحده به تنها قدرت جهانی بدل شد. در 2001 آمریکا به جنگ رفت و از آن زمان تا کنون در جنگ به سر می برد. این درازمدت ترین زمانی است که ایالات متحده تا به حال درگیر جنگ بوده و با توجه به ماهیت این جنگ، مبارزه در ایالات متحده نیز ادامه داشته است. برای تعامل با این واقعیت، نیاز است که جوهره اخلاقی رییس جمهور واقعی باشد و اراده بی رحمانه اش برای مقابله با دشمن نیز می بایست ماهرانه و حیله گرایانه باشد افزون بر آن، نوعی از صداقت و اعتماد به نفس مانند آنچه روزولت در جنگ جهانی دوم به نمایش گذاشت نیز لازم است. هیچ رییس جمهوری نمی داند در دوره ریاستش با چه مسائلی روبرو خواهد شد. «باراک اوباما» فکر می کرد که در دوره ریاست جمهوری اش جنگ در عراق و افغانستان را تمام می کند. «جورج بوش پسر» پیش بینی نمی کرد که درگیر این دو جنگ شود. کلینتون تصور نمی کرد کوزوو را بمباران کند. واقعیت ریاست جمهوری آمریکا این است روسای جمهور هیچ کنترلی روی اقتصاد ندارند. اگر نیک بخت باشند، در دوره شان اقتصاد روبراه باشد و بتوانند مدعی مسئولیت آن شوند. روسای جمهور ایالات متحده، سیاست خارجی و جنگ را کنترل می کنند که آن هم در بیشتر موارد تصمیم گیری هایی یک شبه و بدون هیچگونه راهنمایی و تنها بر مبنای خواست و اراده است. تشکل های سیاسی فرض را براین می دارند که عموم مردم نامزد متعارف را بسیار تواناتر از ترامپ یا سندرز می بینند. برای عموم مردم موضوع اینگونه نیست چرا که آنها دوره اوباما، بوش و کلینتون را زیسته اند و در هیچیک قدرت و زیرکی مقابله با جهان را ندیده اند و به نظر نمی رسد بخواهند رییس جمهور متعارف دیگری را انتخاب کنند. وقتی عمیق می شویم می بینیم که تشکل ها شکست خورده اند نه تنها در بازاریابی که در تاریخ هم. ایالات متحده قدرت برتر جهان است. اعمال نکردن این قدرت خودش به نوعی اعمال قدرت است. نامزدهای متعارف ممکن است نام رییس جمهور قزاقستان را به یاد بیاورند اما از مدیریت قدرت آمریکا ناتوان باشند. هم اکنون هیچ نامزد بنیادگرایی نیست که بتواند با ترامپ و شاید حتی سندرز مقابله کند. این حقیقت، برای ما به اندازه یک کتاب از شکست بنیادگرایی حرف دارد. نمی توان قدرت جهانی را بدون راهبری که هر سه لازمه اینکار را دارا باشد، رهبری کرد. اگر تلاش کنید به نامزدی مثل ترامپ می رسید. به کشوری در یک منطقه دیگر نگاه کنید که با وجود فاجعه اقتصادی، گریبانگیر بحران سیاسی نشده است: روسیه. پرزیدنت ولادیمیر پوتین فهمیده است که مدیریت یک اقتصاد بحران زده نیازمند اعتماد عمومی به رییس جمهور است و باید این اعتماد را بدست بیاورد. اگر نمی تواند با حل واقعی بحران اعتماد کسب کند، باید این اعتماد را از جای دیگر بدست بیاورد. جایی غیر از روسیه، یعنی سیاست خارجی؛ همانگونه که این امر برای ایالات متحده هم صادق است. پوتین از پس مدیریت درگیری روسیه در جنگ سوریه خیلی خوب برآمده است. عملکرد او برای محافظت از رژیم بشار اسد، تهاجمی و در همین حال با کمترین نیرو صورت گرفته و واقعیت دیگری را در منطقه رقم زده است. عملکرد روسیه در جنگ داخلی سوریه، آینده روسیه، ترکیه و شاید باقی کشورهای منطقه را بازتعریف خواهد کرد. روسیه کارت فوق العاده ضعیفش را به گونه ای درخشان بازی می کند. این امر می تواند تا زمانی که دیگر قدرت ها آنرا مسدود کنند، ادامه یابد اما تا آن زمان، روس ها می توانند به گونه ای ظاهر شوند که برای قرن ها بوده اند: اقتصادی رو به زوال ولی با قدرتی حاضر در سطح بین المللی. در پایان، این رویکرد نتیجه نمیدهد ولی برای پوتین زمان می خرد همچنین به محبوبیت و اعتبار وی در وطن خواهد افزود. او رهبری است که می تواند با مردمش روراست سخن بگوید، در سطح بعدی بی رحم است و بعد از آن جوهره اخلاقی دارد. جوهره اخلاقی پوتین آن چیزی نیست که در ایالات متحده از رییس جمهوریشان انتظار دارند. پوتین قهرمان وطن پرست روسیه است و هیچ تردید اخلاقی در نابودی مخالفینش ندارد. اما او همین است که هست و از قدرت و زیرکی در داخل و خارج روسیه برای رسیدن به آنچه که فکر می کند برای مام وطن بهتر است، بهره می جوید. اهمیتی ندارد که چه چیزی را برای نگاه داشتن قدرت به خطر میاندازد تا زمانیکه آن چیز ملی گرایی نباشد. در یازدهم فوریه نتیجه این حرکت را در آتش بسی که در توافق با ایالات متحده، روسیه و دیگر کشورها بدست آمد و اسد را در قدرت حفظ کرد، مشاهده کردیم. این هفته همچنین اضمحلال منطقه شنگن اتحادیه اروپا را شاهد بودیم. با وجود اینکه مرزها هنوز باز هستند، جوهره اصلی قانون مرزها در این ناحیه نادیده انگاشته شده است. همینطور که اتحادیه اروپا در حال ضعیف شدن است، دولت ها مجبور می شوند که مسئولیت حفاظت از مردم خود را لحاظ کنند. برخی کشورها همین حالا هم در این مسیر افتاده اند. اروپا تنها در حال واکنش به این واقعیت است. پذیرش این واقعیت هم اکنون در اتحادیه اروپا شایان توجه است. توافق شنگن از دیدگاه اخلاقی زیربنای اتحادیه اروپا بود. توانایی اروپایی ها برای سفر به هر نقطه ای بدون گذرنامه، همانگونه که در ایالات آمریکا رخ می دهد، جوهره اخلاقی اتحادیه بود. تعلیق آن مهر پایانی است بر اتحادیه اروپا. درباره روسای جمهور ایالات متحده و روسیه صحبت کردم. حالا نگاهی کنیم به روسای موسسات مختلف اتحادیه اروپا. قدرت دست کیست؟ «ژان کلود یونکر» یا «دونالد تاسک»؟ آنها چطور انتخاب می شوند و از طرف چه کسانی حرف می زنند؟ مشکل زیربنایی اتحادیه اروپا این است که به سختی می توان فهمید که چه هست، چه کسی قوانینش را تعریف می کند، چه کسی پاسخگو است و چه کسی می تواند با رای ازین تشکیلات خارج شود؟ بحران اقتصادی اروپا به بحران سیاسی گسترش پیدا کرده است و تصمیمات اصلی از سوی موسساتی گرفته می شود که شفاف نیستند. پیشتر اشاره کردم که رهبران باید سه خصیصه اصلی را دارا باشند. برای سران اتحادیه اروپا امکان پذیر نیست که این سه خصیصه را دارا باشند چرا که این ویژگی ها مختص رهبران دولت-ملت های واحد است (و نه اتحادیه ها). اساسا اتحادیه اروپا رهبر ندارد، این اتحادیه یک تشکیلات است و این چیزی نیست که مردم بتوانند به آن اعتماد کنند. آیا مردم می توانند به رهبری اعتماد کنند که به زبان آنها سخن نمی گوید؟ این یک مسئله است. اما الان شفاف نیست که آیا اروپا رهبر دارد یا نه. ترک خوردگی که این هفته صدایش را شنیدیم نوای توخالی بودن رهبری در اتحادیه اروپا بود. در چین، با رهبری شفاف پرزیدنت «شی جینپینگ» این مسئله را نداریم، اما این هفته شاهد شورش در هنگ کنگ بودیم. مشروعیت رژیم چین دیگر به ایدئولوژی مائو وابسته نیست بلکه به پیشرفت کشور بستگی دارد و پیشرفت و رفاه در چین در حال ناپدید شدن است. «شی» باید برای مشروعیت بخشیدن به کشوری که ذخایر ارزی اش به سرعت در حال کاهش است و سرمایه ها از آن در حال فرارند، تدبیر دیگری بیاندیشد. سرکوب یک گزینه است اما چه کسی تضمین می کند که سرکوبگران کار خود را انجام بدهند؟ باید جوهره اخلاقی وجود داشته باشد و «شی» باید این جوهره اخلاقی را دارا باشد. او ممکن است با مردمش سخن بگوید یا نه، قطعا بی رحم است اما آیا به چیزی فراتر از قدرت اعتقاد دارد؟ شک دارم که داشته باشد. همچنین شک دارم که چیزی که به آن باور دارد چینِ متحد باشد، چرا که چطور همچین چیزی ممکن است اگر اولویت بعدی او رفاه و پیشرفت باشد؟ پوتین با اراده و مکر خود چشم روس ها را بست و روسیه را متحد کرد. کنترل چند جزیره در دریای چین جنوبی تاثیر مشابه را در چین نخواهد داشت. در چندماه گذشته، ما در «آینده ژئوپولیتیک» زمان زیادی را صرف صحبت درباره اتحادیه اروپا و چین کردیم. این روند ادامه خواهد داشت. اما این هفته به ایالات متحده و انتخابات از میان کاندیداهای غیربنیادگرا پرداختیم که چطور در حال پیوستن به گروه کشورهای است که از بحران رهبری رنج می برند. در نقطه مقابل، روسیه فعلا از این گروه خارج شده است. در پایان بحران رهبری ایالات متحده گذرا خواهد بود. لایه های زیرین قدرت در ایالات متحده حتی به قیمت انتقال مدل سیاسی نجاتش خواهند داد. روس ها ضعیف هستند و پیروزی های لحظه ای در مناطق حاشیه ای این ضعف را پنهان نخواهد کرد. اروپا و چین از نقطه احیای خود گذشته اند اگرچه اینکه چین چطور متحول خواهد شد هنوز جای سوال دارد. اما در هفته ای که گذشت آشکار شد که رهبری متعارف کشورها در هر منطقه زیر فشار فوق العاده ای بود. دلایل این امر و پیامدهای آن متفاوت هستند و از آنجا که ایالات متحده قدرت جهانی است، بحران آن از بسیاری جهات جالب تر بود. اما هر زمان که چنین بحرانی در مناطق مختلف به طور همزمان وجود داشته باشد، «ماجراجویی» برنده خواهد شد. دستکم به طور موقت. و این بدان معناست که این هفته پوتین پیروز ماجرا بود.
سه شنبه ، ۱۱اسفند۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: عصر خبر]
[مشاهده در: www.asrkhabar.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 16]
-
گوناگون
پربازدیدترینها