محبوبترینها
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1830774086
روایت مجید مجیدی از “اسکار”
واضح آرشیو وب فارسی:وبگاه قلم: قلم نیوز: سینمای ایران ۱۴ سال پیش با «بچه های آسمان» برای اولین بار نامزد اسکار شد و ۱۲ سال بعد با «جدایی نادر از سیمین» موفق به دریافت این جایزه مهم سینمایی شد.در آستانه برپایی این رویداد سینمایی به بازخوانی روایت مجید مجیدی از اولین حضورش در اسکار می پردازیم. مجیدی پس از بازگشتش از مراسم اسکار در نشستی که ۲۵ فروردین سال ۷۸ در خانه سینما برگزار شد، جزییات اولین حضور سینمای ایران را در این مراسم تشریح کرد. مجید مجیدی با بیان اینکه ما دو سفر به آمریکا داشتیم، توضیح داده بود:«یکی سفر مقدماتی «بچه های آسمان» بود و دیگری سفر برای حضور در اسکار. سفر اول ۲۱ دی ماه ۷۷ بود که «میراماکس» برای اکران عمومی «بچه های آسمان» تدابیری را اتخاذ کرد تا در آنجا حضور داشته باشیم و در مصاحبه های مطبوعاتی شرکت کنیم. طبق آمارهایی که برای حضور فیلم های خارجی در اسکار وجود دارد. رقابت سختی بین فیلم های شرکت کننده در بخش خارجی اسکار حس می شود و این باعث شده بود که میراماکس نسبت به حضور «بچه های آسمان» در اسکار امیدوار نباشد. مطبوعات نیز در فهرست خود از ۱۵ فیلم مطرح خارجی نام می بردند و در آنها اسمی از «بچه های آسمان» نیامده بود. در این سفر ما به ۶ ایالت آمریکا سفر کردیم. روز اول در نیویورک که جمعی از هم وطنان عزیزمان نیز بودند. ما در جمع مردم آمریکا و منتقدین حاضر شدیم. نمی دانم چرا آنجا فضا نامانوس بود. محل اکران «بچه های آسمان» مجموعه ای بود شامل ۱۸ سالن نمایش همراه با مراکز فرهنگی و رفاهی. وقتی وارد پاساژ شدیم پرده های وسیعی را دیدم که به طور مستمر تیزر فیلم های آمریکایی را پخش می کردند. در آن روزها این تبلیغات به فیلم های «سرباز رایان»، «شکسپیر عاشق»، «الیزابت» و … اختصاص داشت. وقتی وارد این فضا شدم. ترسیدم و فکر کردم که ما و «بچه های آسمان» در این مجموعه چه جایگاهی خواهیم داشت. سالن نمایش فیلم «بچه های آسمان» سالن بزرگی بود و مدعوین زیادی هم به آن جا آمده بودند. سالن تقریبا پر از جمعیت بود. قبل از شروع فیلم معرفی کوتاهی از ما انجام شد. میراماکس قبل از پخش فیلم به ما اعلام کرده بود که تغییراتی در صدای فیلم داده شده است. اول احساس کردم که صدای فیلم ضعیف است و فکر می کردم که با این وضعیت در ته سالن صدای فیلم شنیده نمی شود اما وقتی سالن را بررسی کردیم. دیدیم که صدا در همه جا به یک انداز شنیده می شود. بعد از آن در یک فرصت یک ساعته گشتی در سینما زدیم. این بازدید را از طبقه بالای سینما که سه بعدی بود آغاز کردیم. در آنجا یک فیلم سه بعدی به مدت ۲۰ دقیقه در مورد دایناسورها پخش می شد، البته من دو دقیقه از این فیلم ۲۰ دقیقه ای را دیدم و در بقیه مدت چشمانم را بسته بودم. هم از ترس و هم از تشویش آنچه که قرار است برای «بچه های آسمان» پیش بیاید. وقتی برگشتیم نمایش «بچه های آسمان» در حال اتمام بود. همچنان فکر می کردم که این فیلم در برابر این همه زرق و برق جایگاهش کجاست. هنگامی که داخل سالن شدم و علی را در صحنه های پایانی فیلم دیدم که می دوید، احساس کردم که چقدر علی در آن فضا نامانوس است. اما دیدم که هیچ کسی از روی صندلی تکان نخورده است. تماشاچیان پس از پایان فیلم استقبال زیادی کردند. اما صحبت های رسمی و مصاحبه ها از فردای اکران آغاز می شد. در جلسات منتقدین در مورد صحنه های پایانی فیلم صحبت می کردند و می گفتند که خیلی تاثیر گذار بوده است. خیلی از صحنه ها (صحنه قندشکستن ،مدرسه و …) از این دست بود. البته این برداشت برایم دور از ذهن نبود زبان فطرت یک زبان خاص نیست و واژه هایی چون عشق و فداکاری به جغرافیای خاصی تعلق ندارد و قطعا این زبان، زبان تاثیرگذاری است و وجدان ها خفته را صدا می زند و همین است که وقتی ماهی ها بوسه بر گذشت و فداکاری بچه ها می زنند مدعوین دچار احساسات می شوند. آمریکایی ۶۵ ساله ای که دکترای جامعه شناسی داشت می گفت:«من می خواهم مانند آن ماهی ها که برپای علی بوسه می زنند بر پای تو بوسه زنم» من در بحث و گفت وگوی به وجود آمده تاثیر و روح گفت وگوی تمدن ها را مشاهده کردم و معنی این واژه را برخلاف آنچه در مطبوعات به شکل شعارزده مطرح می شود با پوست و استخوان لمس کردم. بعد از نمایش فیلم میراماکس به حد زیادی امیدوار شد که «بچه های آسمان» کاندید اسکار شود، نقدهای خوبی هم برای فیلم نوشته شد. «راچورابرت» از منتقدان تاثیرگذار نقد خوبی برای این فیلم نوشت و در واقع «بچه های آسمان» تنها فیلمی بود که او ۴ ستاره به آن داد و شرایط را بیش از پیش برای ورود فیلم به اسکار آماده کرد.» کارگردان «بچه های آسمان» با اشاره به سفر دوم توضیح داده بود:«سفر دوم ما برای حضور در اسکار بود. دیداری با اعضای پنج فیلم نامزد شده داشتیم که ارتباط گرم و خوبی با کارگردان های آنها برقرار کردیم. همچنین نشستی جمعی با حضور پنج کارگردان خارجی برای معرفی به اعضای آکادمی در حضور دو یا سه هزار نفر اعضای آکادمی و رسانه های سراسر دنیا نیز داشتیم. در آنجا رئیس آکادمی چند مطلب را به عنوان اولین رویداد در اسکار بیان کرد: بعد از هفتادویکمین دوره اسکار یک روز جلو افتاد (در آن موقع یاد جشنواره های خودمان افتادم که دو یا سه ماه جلو یا عقب می افتد و یا اصلا تعطیل می شود) او همچنین به اولین حضور ایران و فیلم ایرانی در اسکار اشاره و آن را یکی از بهترین فیلم های خارجی مطرح شده معرفی کرد. در آن زمان ایران سوتیتر مطبوعات خارجی بود و شور و شعف بسیاری را در ایرانیان حاضر در آنجا ایجاد کرده بود. وقتی که معرفی پنج کارگردان شروع شد هر کدام در مورد کارشان و عواملشان توضیحاتی دادند. «بنینی» هم با اخلاق پرشور و خاص خودش خیلی شلوغ کرد و به نظر می رسید که نصف ایتالیا را به سالن آورده است. وقتی که نوبت به «بچه های آسمان» رسید من به شوخی گفتم:«ما زحمت را کم کرده ایم و فقط دو نفر از ایران اینجا هستیم.» روز مراسم اسکار به گزارش ایسنا، مجیدی با اشاره به روز مراسم اسکار یادآور شده بود:«روز مراسم از هتلی که در لس آنجلس بود بیرون آمدیم و به طرف محل برگزاری مراسم رفتیم. در این مراسم به لحاظ هویتی خودم از کراوات استفاده نکردم البته کراوات را نفی نمی کنم، این مساله برای من خیلی شخصی بود و عمومی به آن نگاه نمی کردم. مثل بقیه مدعوین یک لیموزین به سراغ ما آمد فکر می کنم تقریبا تمام لیموزین های لس آنجلس آنجا بودند. تا حدود مسافت پنجاه کیلومتر راه ها را بسته بودند و فقط اتومبیل های اسکار عبور و مرور می کردند و عده زیادی از بالای درخت ها و جاهای مختلف بادوربین هایشان عکس می گرفتند و هلی کوپترهای متعددی نیز از بالای سرمان عبور می کردند. وقتی به محل ساختمان اسکار نزدیک شدیم ترافیک شدیدی بود همه به پشت شیشه های دودی رنگ لیموزین ها می زدند و می خواستند که شیشه ها را پایین بکشیم تا عکس بگیرند. البته ما در دل خودمان می گفتیم که خیلی نگران نباشید ما آن ستاره های هالیوودی نیستیم که شما دنبالشان می گردید، چون آنها منتظر چهره ها وهنرپیشگان بودند. وقتی به ساختمان رسیدیم حدود دو یا سه هزار نفر مراسم اسکار را برنامه ریزی می کردند در همان جا آقای جیمز کامرون با آقای اسفندیاری سلام و علی حسابی کرد و آقای اسفندیاری گفت که احتمالا مرا اشتباه گرفته است. قبل از ورود به داخل ساختمان فضایی بود حدود دو متر که مملو از خبرنگاران بود این فضا با کفپوش قرمز و به شکل نعل اسب پوشانده شده بود. هر کس که از آنجا رد می شد یک ساعتی در صف بود تا با خبرنگاران و عکاسان برخورد کند. البته گذشتن ما از آنجا بیش تر از دو دقیقه طول نکشید و کسی از خبرنگاران ما را تحویل نگرفت و البته ما هم آنها را تحویل نگرفتیم. داخل سالن فضایی مانند تالار وحدت خودمان بود و من فکر می کردم که آیا این همه تعریف از اسکار فقط همین بود؟ در واقع بحث اصلی من از همین جاست همه هم و غم دست اندرکاران این بود که وجه سینمای ملی شان را به مردم جهان ارائه کنند در ایران همه نگرانیشان این است که طوری برخورد کنند که آبرویشان جلوی وزیر و بزرگان نرود. نگران آن نیستند که این جشنواره یک رویداد مهم برای سینمای ایران است، در حالی که تلاش آنها بر این بود که پوشش خبری خوبی داشته باشند. در میان سالن دوربینی با تجهیزات کامل بود که هر بازوی آن پانزده متر می شد و در سالن حرکت می کرد این نقطه کوری برای مدعوین درون سالن بود. در دو طرف سالن هم دو پرده بود که مراسم را پخش می کرد. من در ردیف پانزدهم نشسته بودم اما بیشتر از روی پرده مراسم را نگاه می کردم چون پرده عظمت بیشتری داشت حتی فردای آن روز که مراسم را از تلویزیون دیدم خیلی با ابهت تر بود. از دیگر نکته های زیبای این مراسم فیلم کوتاه انیمیشن بود. هرچند دقیقه بعد از اهدای یک جایزه اسکار کار قطع می شد و همه می توانستند از جایشان بلند شوند، وقتی بعد از این آیتم از جایشان بلند می شدند، فکر می کردم که چگونه همه این آدم ها را جمع می کنند اما در حدود دویست یا سیصد نفر سیاهی لشکر بودند که وقتی عده ای می رفتند آن سیاه لشکرها جای آن افراد را پر می کردند همین امر باعث می شد تا وقتی دوربین در سالن می چرخد از ابهت اسکار کم نشود. در سه ردیف اول تمام چهره های هالیوودی نشسته بودند تا مردم بهتر آنها را ببینند. باز یاد خودمان افتادم که در جشنواره هایمان چهار ردیف اول را خالی نگه می دارند و به هیچ کس اجازه نشستن نمی دهند و تازه تا آخر کار تنها یک ردیف از آن پر می شود آن هم اختصاص به مسئولین دارد که ربطی به سینما ندارند و سه ردیف دیگر خالی می ماند. در مراسم اسکار همه کسانی که حضور داشتند و حتی افرادی که کاندید شده بودند، برایشان توسط کمپانی هایشان بلیت خریداری شده بود خود نماینده میراماکس که در سالن آمده بود تاکید کرد که بلیت نباید گم شود البته برای افراد ویژه تخفیف وجود داشت و در بازارهای سیاه هم بلیت مراسم اسکار با قیمت خیلی بالا فروخته می شد.» به گزارش ایسنا،مجیدی در بخش دیگری از این نشست درباره ی نظر سینماگران خارجی در باره «بچه های آسمان» گفته بود: «”بنینی” به شدت عاشق «بچه های آسمان» بود و خیلی تعریف و اظهار خوشحالی می کرد. “والتر ساین” کارگردان برزیلی فیلم «ایستگاه مرکزی» نیز روحیه ای بسیار ایرانی داشت و عاشق و شیدای «بچه های آسمان» شده بود و می گفت: «کاش من به جای شما این فیلم را ساخته بودم». از ویژگی های بارز این آدم آن بود که حتی با وجود حضور تعداد زیادی از عواملش هنرپیشه فیلمش را که به نوعی «بچه های آسمان» برزیل بود در کنارش نشانده بود. این بچه یک واکسی بود که کارگردان برزیلی او را از میان خیابان ها پیدا کرده بود. “والتر ساین” در ابتدا اضطراب داشت اما وقتی بنینی اول شد او هم احساس آرامش کرد و به نوعی خستگی از تنش در رفت و گفت: «ما باید فیلم خودمان را بسازیم» راستش من شیفته شخصیت او شده بودم.»
دوشنبه ، ۱۰اسفند۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: وبگاه قلم]
[مشاهده در: www.qalamnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 24]
-
گوناگون
پربازدیدترینها