محبوبترینها
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1846358730
«برجام»، اقتصاد و دوپینگی که نتیجه معکوس داشت!
واضح آرشیو وب فارسی:منبری ها: دولت به مدت دو سال متوالی این پیام ذهنی را به جامعه القا کرد که:«حل تمامی مشکلات اقتصادی در گرو توافق است و پس از انجام توافق، رفاه چشمگیری را در کشور شاهد خواهیم بود.» متاسفانه و شوربختانه اما این مدعای رابینهودی، رنگی از واقعیت نداشت.به گزارش "منبری ها" «باید تحریم ها رفع شود تا مشکل آب خوردن مردم حل شود.» این جمله را باید نمادین ترین جمله حسن روحانی پیرامون تاثیرات اقتصادی توافق هسته ای بر معیشت مردم ایران دانست. حسن روحانی و تیم همراهش از آغازین روزهای بر سر کار آمدن، در یک قمار خطرناک، حل تمامی مشکلات اقتصادی کشور را به مسئله هسته ای گره زدند. در این میان، طولانی شدن مدت مذاکرات باعث تسلط رکود سنگینی بر کشور شد. تولیدکنندگان، صنعتگران، بازاریان و حتی مردم عادی ترجیح داده بودند تمامی فعالیت های اقتصادی خود را به بعد از اجرایی شدن توافق هسته ای موکول کنند. این شرطی شدن اقتصاد کشور به پرونده هسته ای، محصول مستقیم نوع نگاه سیاسی و البته ساده لوحانه دولت به عرصه سیاست بین الملل بود. در پیش گرفتن چنین سیاستی، زیان های چندجانبه و غیر قابل جبرانی را بر منافع ملی کشور و صنعت هسته ای کشور تحمیل نمود. از طرفی، اقتصاد ایران، به مدت دو سال در رکود کامل فرو رفت و از سویی دیگر، طرف غربی با اطلاع دقیق از شرطی شدن اقتصاد ایران به توافق-بر اثر تلاش های حکیمانه! دولت تدبیر- نهایت امتیازگیری ها را از طرف ایرانی به انجام رساند. دولت به مدت دو سال متوالی این پیام ذهنی را به جامعه القا کرد که:«حل تمامی مشکلات اقتصادی در گرو توافق است و پس از انجام توافق، رفاه چشمگیری را در کشور شاهد خواهیم بود.» متاسفانه و شوربختانه اما این مدعای رابینهودی، رنگی از واقعیت نداشت. جالب آنکه مقامات آمریکایی بر خلاف مقامات دولت تدبیر، مکرر این واقعیت را گوشزد می کردند که توافق هسته ای قرار نیست باعث گشایش اقتصادی چشمگیری در ایران شود. طبیعتاً آنها بیشتر به دادن یک شکلات اقتصادی برای شرطی کردن جامعه ایران فکر می کردند، تا ایجاد گشایش در اقتصاد یکی از مهم ترین رقیبان ایدئولوژیک و عملیاتی خود! به عنوان مثال، وندی شرمن مذاکره کننده ارشد آمریکایی مهرماه سال جاری-یعنی چند ماه پیش از اجرایی شدن توافق هسته ای- طی گفتگویی یک ساعته با دیوید سانگر خبرنگار مشهور نیویورک تایمز می گوید:«باید توجه داشت که موقعیت آمریکا در این قضیه همانند دیگر کشورهای حاضر در مذاکرات نبوده است. آمریکا تحریم هایی علیه ایران اعمال کرده است سابقه آن به سال ۱۹۷۹ بازمی گردد. درنتیجه حتی اگر تحریم ها برداشته شود، به غیر از تحریم های محدود از قبیل تحریم هواپیما و پسته و خاویار و فرش، فعالان اقتصادی آمریکا اجازه نخواهند داشت با ایران تجارت داشته باشند . » همه اینها در حالی است که پس از گذشت بیش از یک ماه از اجرایی شدن برجام، هنوز سرنوشت برداشته شدن تحریم های اولیه ای مانند سویفت در هاله ای از ابهام قرار دارد. حسن روحانی که گویی این روزها کم کم با واقعیت موجود بر روی زمین اقتصاد کشور مواجه شده است می گوید:« می گویند با برجام دولت برای ملت رفاه بیاورد، مگر ما برجام را آورده ایم؟ ما خادم مردم هستیم، برجام را خدا آورد . » این اظهارات روحانی نیز مانند گره زدن آب خوردن مردم به رفع تحریم ها قابل توجه است. از این نظر که وی در یک تغییر فاز قابل توجه، حالا و پس از اجرایی شدن برجام، با فراموش کردن نقش زیرساختی کدخدا در زمینه آب خوردن مردم، برای ایجاد رفاه، به یاد خدا افتاده است و ترجیح داده این مسئله حیاتی را دیگر به شخص او واگذار کند! هر چه هست، حالا برجام اجرایی شده و در نتیجه آن، بر خلاف آنچه دولت وعده داده بود، رکود حاکم بر اقتصاد کشور، سنگین و سنگین تر شده است. اینکه چرا هنوز آن روز موعود و رویایی پس از توافق هسته ای نیامده است، می تواند پاسخ های متعددی داشته باشد. همانطور که تا اینجای بحث متذکر شدم، به اذعان شرایط موجود و البته اظهارات کارشناسانه مقامات آمریکایی، اساساً روز موعودی در کار نبوده و نخواهد بود. تاثیر تعلیق-و نه لغو- تحریم های موجود در توافق هسته ای، بر اقتصاد ایران آنقدر اندک هست که نتوان به وسیله آن چشمه های آبی جدیدی را برای آب خوردن مردم مهیا کرد. ولی اگر بخواهیم واقع بینانه تر به مسئله نگاه کنیم، باید دو پاسخ دیگر را نیز برای این پرسش مطرح نماییم. اولین پاسخ، تحلیل پاتریک کلاوسون مسئول میز ایران در موسسه واشینگتن است. وی که از طراحان اصلی تحریم ها بر علیه ایران به حساب می آید، چندی پیش طی یادداشتی به بررسی نگرانی های آمریکا در دوران پساتوافق پرداخته می نویسد:«درست است که تیم حسن روحانی یک تیم میانه رو و غربگرا در ایران محسوب می شود و غرب هم به همین جهت راضی شده با آنها توافق کند، ولی مشکل این است که این تیم، شامل میانه روهای بی کفایتی است که ممکن است حتی با وجود اینکه تحریم ها تعلیق شده، باز هم قادر به ایجاد گشایش اقتصادی در ایران نباشند.» این مسئله چندان دور از ذهن نیست. پیرمردهای مجتمع شده در کابینه روحانی، طی نزدیک به سه سال گذشته، به اندازه کافی بی کفایتی خود در مدیریت اقتصاد کشور را نشان داده اند. من باب مثال، ورود بیژن زنگنه به وزارت نفت با کاهش شدید قیمت نفت در بازارهای جهانی همراه شده است. حالا دوغ، ارزان تر از نفت است! جالب آنکه بررسی سوابق وی نشان می دهد این یک روند از پیش تجربه شده است. بدین معنا که به صورتی اتفاقی، هر وقت زنگنه به وزارت نفت آمده است، نفت هم به صورت تصادفی ارزان شده است! نعمت زاده دیگر وزیر اقتصادی کابینه روحانی نیز عملکردی بهتر از دوست هم سن و سالش در وزارت نفت ندارد. وی این روزها به صورت آشکاری در محدود کردن تردد کامیون های حامل میوه قاچاق از گمرکات کشور عاجز شده است. مسئله ای که نتیجه ای جز پوسیدن محصولات باغی کشاورزان ایرانی به دنبال نداشته است. عملکرد ضعیف این وزیر میلیاردر در وزارتخانه تحت امرش به حدی بود که اردیبهشت ماه سال جاری، روزنامه زنجیره ای آرمان از احتمال برکناری وی به دلیل هزینه زا بودن ادامه مدیریتش بر وزارت صنعت خبر داد. آرمان نوشت:« ازجمله نقدهایی که به نعمت زاده وارد شده است، می توان به این مورد اشاره کرد که در این وزارتخانه نتوانست مطابق انتظارات دولت، برنامه و اقدامات مناسبی برای رفع مشکلات حوزه تجارت بالاخص تنظیم بازار انجام دهد . برخی نه تنها از عملکرد وی راضی نیستند و کارنامه وی را موفق نمی دانند بلکه چشم انداز رشد صنعت و بهبود وضعیت اقتصادی و رفاهی را هم در حد مطلوب ارزیابی نمی کنند. مهم ترین ضعف های مدیریتی و انتقادات جدی وارده به نعمت زاده این است که در کنار افزایش نامناسب واردات و گرانی کالاهای اساسی و عدم کنترل بازار و قیمت ها، وجود رانت در برخی حوزه ها و سازمان های وابسته به وزارت صنعت، معدن و تجارت و عدم توجه و نظارت مناسب و دقیق نعمت زاده و مدیران تحت امر وی نسبت به این مساله است.» دیگر حوزه عملکرد اقتصادی دولت تدبیر، وضعیت اسف بار بورس است. سهامداران بورس خاطرات خوبی از دولت یازدهم نداشته اند و نمادها در اکثر روزها قرمز بوده است. سهامداران اکثر شرکت ها در این مدت زیان گسترده ای دیدند و حتی چند تجمع مقابل سازمان بورس برگزار شد اما با وعده های فراوان فیصله یافته است. پاسخ سوم به دلیل عدم تاثیر محسوس برجام بر اقتصاد ایران را اما باید در یک فاجعه اقصادی دیگر جستجو کرد. اظهارات افشاگرانه اخیر علیرضا زاکانی نماینده مردم تهران در مجلس شورای اسلامی در این زمینه قابل تامل است. وی در جریان نشست خبری «گزارش یک فاجعه» می گوید:« امروز غارت و چپاول ثروت ملی در ابعاد گسترده ملی در حال انجام است که بخش های وسیعی از دولت را هم آلوده کرده است. یک جریان خاص و مشکوک که سوابقش برای ما روشن است، برجام و توافق هسته ای را به عنوان ابزار تجارت غیرقانونی خودش مورد استفاده قرار می دهد... دولت به جای آنکه در پسابرجام به دنبال تولید رفاه بیشتر برای مردم باشد، با سرعت غیرقابل تصوری در حال تولید رانت است. امروز در پسابرجام به جای آنکه جیب مردم پر شود، به شدت در حال تخلیه شدن است و به نظر می رسد یک عملیات بی سابقه در این راستا در حال انجام است.. یک شبکه دلالی خطرناک و مخوف با مشارکت برخی دولتی ها توانسته است با خارج از کشور ارتباط برقرار کند و در حال فروختن کشور به ثمن بخس است.» اگر این روایت فاجعه آمیز را قبول کنیم، باید به پیدایش قشری به نام «دلالان برجام» نیز معتقد شویم. مهدی محمدی تحلیلگر مسائل سیاسی چندی پیش طی یادداشتی در همین زمینه، می نویسد:« یکی از پاسخ ها به این پرسش که چرا توافق هسته ای و تعلیق تحریم ها منجر به گشایش اقتصادی نشده این است که این گشایش رخ داده اما نه برای توده های مردم، بلکه برای یک حلقه بسته «رانتخوار»، «پورسانت گیر» و «به شدت وابسته». برخی اطلاعات نشان دهنده این است که یک طبقه جدید در کشور به سرعت در حال شکل گیری است که توافق هسته ای و گشایش های ناشی از آن را بدل به ابزار تولید رانت و کسب درآمد نجومی برای خود کرده و با سرعتی باور نکردنی در حال انباشتن جیب خود از مواهب ناشی از توافق است بی آنکه اساسا اهمیتی برای باز کردن گره کور معیشت از زندگی مردم قائل باشد.» همه اینها در حالی است که حسن روحانی در تبلیغات انتخاباتی خود وعده داده بود راهکارهای عملیاتی برای حل مشکلات اقتصادی کشور طی یک دوره 100 روزه دارد. حالا اما بیش از 1000 روز از آن وعده گذشته است و نه تنها اوضاع اقتصادی کشور تغییری نکرده که به گفته فعالان اقتصادی کشور، بدتر نیز شده است. دولت تدبیر تنها استدلالی را که در دفاع از سیاست های خود بیان می کند این است که آرامش را به اقتصاد بازگردانده است. برای آنان که خود درگیر فعالیت اقتصادی باشند، یقیناً این منطق کودکانه، خنده آور خواهد بود. چرا که آرامش حاکم بر اقتصاد کشور، ناشی از رکود و توقف فعالیت های اقتصادی است. این مسئله نیز همانطور که پیش از این گفته شد، ناشی از سیاست های غلط دولت در حوزه اقتصاد و دوپینگ معکوس اقتصادی با قرص توافق هسته ای است! این ادعا دقیقاً مانند آن است که راننده قطاری پس از توقف کامل قطار، ادعای مدیریت صحیح برای کنترل آن را داشته باشد. رکود اقتصادی را نباید با آرامش اقتصادی اشتباه گرفت، همانطور که نباید اقتصاد کشور را از ابتدا به صورت تمام و کمال به پرونده هسته ای گره می زدند. والسلام! منبع: عمارنامه
یکشنبه ، ۹اسفند۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: منبری ها]
[مشاهده در: www.menbariha.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 8]
-
گوناگون
پربازدیدترینها