واضح آرشیو وب فارسی:شفا آنلاین: شفا آنلاین>سلامت>به تازگی راهنما های جدید، مبتنی بر شواهد چگونگی مدیریت پای دیابتی منتشر شد که 5 حوزه را در این زمینه پوشش می دهد: پیشگیری از زخم، عدم بارگذاری، تشخیص اوستئومیلیت، مراقبت از زخم و بیماری عروق محیطی.به گزارش شفا آنلاین ، این دستورالعمل، نخستین راهنمایی است که بوسیله یک پانل چندرشته ای منتشر شده و در مورد هر یک از 5 عنوان اصلی آن، مرورهای نظام مند جداگانه ای انجام شده است. این بیانیه که با همکاری مشترک انجمن جراحی عروق و انجمن پزشکی اورتوپدی آمریکا و جامعه پزشکی عروق نگاشته شده، در شماره فوریه 2016 Journa- of Vascular Surgery منتشر شده است. واقعیت آن است که شواهد واقعا خوب و با سطح 1 زیادی برای درمان این دسته از زخم ها در دست نیست. به همین دلیل، 3 تخصص مختلف در امر مراقبت از این بیماران دخیل بوده تا برای ارائه بهترین درمان با هم مشورت کرده و بهترین شواهد را که در زمینه مراقبت بهینه از این مشکل بسیار پیچیده و مشکل وجود دارد، تعیین کنند. محققان و پزشکانی که در امر نگارش این سند همکاری نداشته اند، معتقدند دستورالعمل مذکور بسیار بلند پروازانه و سند جامعی است که بوسیله گروهی از نویسندگان خبره در این امر منتشر شده است. بعضی می گویند هرچند این راهنما نقاط مبهمی دارد، اما جای شک نیست اگر همه پزشکان و ارائه دهندگان خدمت از توصیه های آن تبعیت کنند، به طور حتم بیماری پای دیابتی به طو قابل توجهی کاهش خواهد یافت. 5 توصیه کلیدی این پانل 5 توصیه را برای امر مراقبت از پای دیابتی متذکر می شود: برای پیشگیری از زخم های پا، پانل به کنترل مناسب قند خون، بازرسی تناوبی پا و آموزش به بیمار و خانواده توصیه می کند. در افراد در معرض خطر بالا، مانند افرادی که نوروپاتی قابل توجه، دفورمیتی پا، آمپوتاسیون قبلی دارند، استفاده از پاپوش های خاص درمانی توصیه شده است. بیماران مبتلا به دیابت باید در هر ویزیت پای خود را به پزشک نشان دهند تا بررسی شود، زیرا پای دیابتی یک مشکل ویرانگر است. اگر بیمار بتواند زمانی که زخم کوچک است، آن را پیدا کرده و درمان کند، مشکل موجود به مراتب کوچکتر خواهد شد. استفاده از مونوفیلامنت های Semmes-Weinstei- آماده قدیمی هنوز به عنوان استاندارد ابزار غربالگری در نظر گرفته می شود. نویسندگان این راهنما هشدار می دهند که نباید زمان زیادی را به آموزش بیمارانی اختصاص داد که مونوفیلامنت هیچ مشکلی را در آنها تشخیص نداده است، زیرا شواهدی در دست نیست که این گونه تلاش ها مزیت خاصی را نصیب بیمار می کند و حتی شاید باعث بروز نگرانی غیرضروری در بیمار شود. به نظر می رسد این افراد واقعا نیاز به کار اضافه ای نداشته باشند و لازم نیست بار توجه ویژه را به پایشان تحمل کنند. در بیماران مبتلا به زخم پای دیابتی پلانتار، این پانل توصیه می کند با کمک یک کست تماسی توتال یا یک چکمه که مچ پا را محکم گرفته و غیرقابل برداشتن باشد، بار از روی زخم برداشته شود. برای افرادی که زخم های غیر پلانتار یا بهبود یافته دارند، استفاده از انواع خاص پاپوش های برطرف کننده فشار توصیه می شود. شواهد موجود برای کارآیی و اثربخشی استفاده از کست های تماسی توتال برای زخم های پای دیابتی بسیار بسیار قوی هستند. یکی از مهم ترین توصیه ها برداشتن بار از روی زخم است که از همه کمتر به آن پرداخته شده و از آن تبعیت می شود. در بیماران مبتلا به زخم پای دیابتی جدید، توصیه می شود از تست probetobone و فیلم های ساده استفاده شود. اگر به دنبال تست مذکور، هنوز شک به آبسه بافت نرم یا اوستئومیلیت وجود دارد، MRI انجام شود. محققان می گویند اعتماد زیادی به اسکن های استخوانی وجود دارد، بنابراین پس از پروب استخوان، معاینه زخم و X-ray ساده، MRI حساس ترین، اختصاصی ترین و دقیق ترین تست است. البته این تست، گران است، اما اگر بیمار هزینه زیادی را صرف تست هایی کند که دقیق نیستند، به تشخیص نهایی نخواهد رسید. دبریدمان برای همه زخم های عفونی شده توصیه می شود، همراه با درمان تمامی موارد عفونی، براساس راهنما های سال 2012 انجمن بیماری های عفونی آمریکا. در بیانیه کنونی با جزئیات بیشتری، مراقبت جامع و همه جانبه از زخم و روش های مختلف دبریدمان آمده است. برای زخم هایی که پس از 4 هفته درمان استاندارد زخم، بیش از 50 درصد بهبود حاصل نشود، گزینه های کمکی توصیه می شوند. در این راهنما از درمان های مختلفی نام برده شده، از جمله درمان فشار منفی، داروهای بیولوژیکی مختلف و درمان اکسژن هیپرباریک. البته در این زمینه هزاران عامل درمانی وجود دارد که امکان مقایسه همه آنها با هم وجود ندارد، اما ته خط آن است که اگر زخم پاسخ درمانی ندهد، باید روش درمانی دیگری را امتحان کرد. این پانل توصیه می کند در همه بیماران دیابتی که در ابتدای سن 50 سالگی قرار دارند، اندازه گیری شاخص ankle-brachia- انجام شود. بیمارانی که در معرض خطر بالا به دلیل سابقه قبلی زخم پا، معاینه عروقی غیرطبیعی قبلی، یا داشتن سابقه مداخله برای بیماری عروقی یا بیماری قلبی عروقی شناخته شده هستند، باید سالیانه تحت معاینات عروقی اندام تحتانی و پا قرار گیرند. در بیمارانی که زخم پا همراه با بیماری شریان های محیطی دارند، این پانل توصیه می کند که بوسیله درمان اندوواسکولار یا بای پس جراحی تحت ریواسکولاریزاسیون قرار گیرند.سپید Medscape
یکشنبه ، ۹اسفند۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: شفا آنلاین]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 87]