تبلیغات
تبلیغات متنی
رسانه حرف تو - مقایسه و اشتراک تجربه خرید
آموزشگاه آرایشگری مردانه شفیع رسالت
تاثیر رنگ لباس بر تعاملات انسانی
محبوبترینها
بررسی دلایل قانع کننده برای خرید صنایع دستی اصفهان
راه های جلوگیری از جریمه های قبض برق
آشنایی با سایت قو ایران بهترین سایت آگهی و تبلیغات در کشور
بهترین شرکت‌های مهندسی در آلمان
صفر تا صد حق بیمه 1403! فرمول محاسبه حق بیمه
نقش هدایای سازمانی در افزایش انگیزه و تعهد کارکنان
کلینیک پروتز و ساخت اندام مصنوعی دکتر اجرائی
چگونه می‌توانیم با ترانسفر وایز پول جابجا کنیم؟
بهترین مدل‌های [صندلی گیمینگ] براساس نقد و بررسی کاربران
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1804516253
ماجرای عضویت پدر و سه پسر اهوازی در توپخانه لشکر کربلای مازندران
واضح آرشیو وب فارسی:آزادگان ایران: این خانواده جزء فداکارترین رزمنده های توپخانه لشگر کربلا بودند، نه تنها در عملیات والفجر هشت سه ماه پیش ما ماندند بلکه در کربلای ۵ هم آمدند و سخت ترین و خطرناکترین کار یعنی جابجایی مهمات توپخانه را آن هم زیر شدیدترین بمباران ها انجام دادند. سه بار کمپرسی هایشان منهدم شد.پایگاه اطلاع رسانی آزادگان ایران : “بهزاد اتابکی” فرمانده توپخانه لشکر ۲۵ کربلا در دوران دفاع مقدس به روایت خاطره ای از یک پدر عرب زبان اهوازی با چهار فرزندش که در دوران دفاع مقدس شجاعانه فعالیت کردند، پرداخت. در ادامه این روایت را می خوانید. حدود یک ماه به عملیات والفجر ۸ مانده منطقه به شدت امنیتی شده و تردد بسیار سخت و وقت گیر بود اما تا عملیات فرصت زیادی نبود و باید امکانات توپخانه و آتشبارها هم در فاصله کوتاهی منتقل می شد تا گرفتار ترافیک سنگین شب های عملیات نشویم و دشمن حساس نشود. به ۴ کمپرسی ده تن نیاز داشتیم، مسئول لجستیک لشکر ۲۵ کربلای مازندران دستور داده بود: “بروید کمپرسی اجاره کنید.” صبح زود یک گروه مسلح و با لباس سپاه به سه راه خرمشهر رفتیم و جلوی چهار کمپرسی که با هم حرکت می کردند را گرفتیم. گفتیم که نیاز است به جبهه کمک کنید. هر ۴ راننده کمپرسی از یک خانواده بودند. ۳ جوان ۲۵ تا ۳۵ ساله و یک مرد نسبتاً ۶۰ ساله. از سمت راست نفر اول: بهزاد اتابکی – نفر دوم: یعقوب زهدی فقط فرد مسن که پدر این سه جوان بود به زبان عرب اهوازی صحبت می کرد. بقیه فرزندان دست به سینه چشم گویان گفتار پدر بودند. گفتم “باری داریم تا جزیره مجنون ببرید و کرایه تان را هم می دهیم.” گفت “به روی چشم. چه موقع؟” گفتیم “همین الان.” در مقر توپخانه همه وسایل را بار زدیم، چهار کمپرسی پر شد. پدر خانواده گفت “اجازه بدهید برای خداحافظی به منزل برویم.” گفتیم نمی شود. ادامه داد: “اجازه می دهید برویم سیگار تهیه کنیم؟” گفتیم “ما برای شما تهیه می کنیم. شما سوار آمبولانس شوید و کمپرسی ها را خودمان می بریم.” هر چهار نفر بدون اعتراض ولی شگفت زده سوار آمبولانس شدند. من هم با راننده جلو نشستیم و راه افتادیم. آن زمان برای حساس نشدن دشمن، از آمبولانس استفاده می کردیم. شیشه های آمبولانس مات بود ولی پیش خود گفتم حتما از شیشه جلوی ماشین مسیر را می بینند لذا هنوز از مقر خارج نشده بودیم که به عقب رفتم و به پدر خانواده گفتم “با عرض شرمندگی، ما باید چشمانتان را ببندیم.” پدر زد زیر خنده و با لهجه عربی یک چیزی گفت که هر ۳ پسر خندیدند و دستانشان را جلو آوردند.” من هم از این که ناراحت نشدند، خوشحال شدم. فهمیدم پدر به شوخی گفته بود که می خواهند دستان ما را ببندند. خلاصه با چهار تا چفیه چشمانشان را بستم و گفتم تا مقصد استراحت کنید به شط علی رسیدیم، بیدارتان می کنیم. شط علی یک روستای نزدیک جزائر مجنون بود ولی ما عازم بهمنشیر و اروند کنار ابادان بودیم. ما با آمبولانس پشت کمپرسی ها در مسیر می رفتیم. گاهی تغییراتی در مسیر می دادیم تا آنها متوجه مسیری که می رویم نشوند. مثلا جاده اهواز و بعد خرمشهر و پس از آن به سمت آبادان رفتیم. اما کمپرسی ها از اهواز مستقیم به آبادان رفتند. مخصوصاً هم در تاریکی رفتیم تا مطمئن شویم که مسیر را شناسایی نکردند. از ده تا دژبانی گذشتیم تا به آبادان رسیدیم و یکسره به روستای سعدونی در حاشیه اروند رفتیم. ساعت ۱۱ شب بود. خطاب به این بندگان خدا که خسته شده بودند گفتم “دوستان به نزدیکی سوسنگرد رسیدیم، پیاده شوید”. پیاده شدند و چشم هایشان را می مالیدند تا به اطراف نگاه کنند. من هم عذرخواهی می کرد بخاطر این که مجبور شدیم چشم هایشان را ببندیم. پدر نگاهی به اطراف کرد و به زبان عربی به فرزندان چیزی گفت و باز هر چهار تا خندیدند. از روحیه ای که داشتند تعجب کردم و گفتم “چرا می خندید؟” پدر با لهجه عربی و باصفای آبادانی با لبخندی که بر لب داشت، گفت: “ما رو آوردی سعدونی میگی اینجا سوسنگرده! ولک! من بوی اروند رو از دو کیلومتری متوجه میشم اینجا هم که میبینی سعدونیه و زادگاه من و این سه پسر”. خشکم زد. نمی دانستم چی باید بگم. این خانواده جزء فداکارترین رزمنده های توپخانه لشگر کربلا بودند، نه تنها در عملیات والفجر هشت سه ماه پیش ما ماندند بلکه در کربلای ۵ هم آمدند و سخت ترین و خطرناکترین کار یعنی جابجایی مهمات توپخانه را آن هم زیر شدیدترین بمباران ها انجام دادند. سه بار کمپرسی هایشان منهدم شد ولی هر بار به سرعت توسط نیروهای لجستیک قرارگاه، کمپرسی بنز مایلر نو جایگزین شد. این پدر عرب و سه پسر نه تنها در لشکر کربلا بلکه در سطح قرارگاه هم مشهور بودند.همه ما دوستشان داشتند، امکان نداشت ماموریتی برای حمل مهمات بهشان بدهیم و نه بگویند. بعد از عملیات کربلای پنج، پدر آمد پیش من گفت: برادر اتابکی، دیگر خسته شدیم! اجازه می دهید ما برویم، کمی به زندگی برسیم.” دست پدر و روی هر سه پسر شجاع و قهرمانش را بوسیدم. قول دادیم جمعه نهار به منزلشان برویم. با ده تا از بچه ها رفتیم اهواز، یک خانه در چهار شیر با یک حیاط بسیار بزرگ و دور تا دور اتاق داشتند. پدر گفت “به هر پسرم یک اتاق دادم هروقت بچه شان بدنیا می آید یک اتاق برایشان می سازم. پسران و عروس هایش دست به سینه ایستاده بودند تا خدمت کنند و جلوی پدر نمی نشستند. کنار در حیاط، زیر سایه نخل ها یک گوسفند بریان کرده بودند که خوردیم و خاطره تعریف کردیم. دیگر از آنها خبر ندارم ولی هیچگاه یاد این پدر و سه فرزند عرب خوزستانی از یادم نمی رود.
یکشنبه ، ۹اسفند۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: آزادگان ایران]
[مشاهده در: www.badriyoon.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 22]
-
گوناگون
پربازدیدترینها