واضح آرشیو وب فارسی:اعتماد: علی اکبر دهخدا مرد سیاست بود؛ برآمده از نسلی که آرمان های سیاسی خویش را در دوره محدودیت و فشار رضاخانی رها نکرد. نسلی که عالم سیاست آنها را به گوشه ای راند، اما آنها آرمان های خویش را رها نکردند و با تغییر فعالیت سیاسی به فرهنگی، آرمان های بزرگ خود برای پیشرفت ایران را پیگیری کردند و آثاری به جا گذاشتند و تغییراتی ایجاد کردند که همچنان از مهم ترین اتفاق های فرهنگی تاریخ ایران است. دهخدا در دوره پهلوی اول و بعد از ممنوعیت از فعالیت سیاسی، به نوشتن روی آورد. مقالات «چرند و پرند او، تحت الشعاع نگاه سیاسی اش بود و همین شد که حالا می توانیم بگوییم؛ بنیانگذار طنز سیاسی در ایران است. اهمیت سیاسی این نوشته ها در دوره او بسیار زیاد بود و هرچند حالا دیگر این اهمیت با تغییر زمانه از بین رفته است و تنها ارزش ادبی این نوشته ها باقی مانده. اما بعد از نگارش «چرند و پرند» بود که مجله هایی مثل «توفیق» و «گل آقا» این مسیر را ادامه دادند و حالا طنزسیاسی داریم. دهخدا سیاستمداری ادیب بود که هیچ وقت آرمان هایش را در نقطه ای متوقف نکرد و در هر شکل و در هر شرایطی، مسیر حرکت در راستای آرمان هایش را ادامه داد. اگر مقدمه «لغت نامه دهخدا» را بخوانیم، می بینیم که در همان مقدمه به عشق و علاقه اش به ایران و پیشرفت سرزمین اشاره می کند. آرمانی که از دوران مشروطه دنبال کرده و در شرایط محدودیت با تاسیس بنیاد لغت نامه دهخدا، میراثی ارزشمند برای مردم این سرزمین به جا گذاشت یا با گردآوری «امثال و حکم»، فرهنگ عامه و فولکلور ایرانی را ثبت و معرفی کرد. خدمات ادبی دهخدا، میراثی بسیار ارزشمند و جاودانه است. میراث مردی که هیچ گاه آرمان هایش را فراموش نکرد و برای دنبال کردن آنها، مسیرهای مختلفی را امتحان کرد. درست شبیه اکثر چهره های مهم نسل خود و نسل های بعدی که هرکجا، اجازه فعالیت و پیگیری آرمان های خود را نداشتند، در مسیری دیگر، یادگار های ارزشمند به جا گذاشتند. سرنوشت دهخدا شبیه به سرنوشت بهار و فروغی با جدایی از دنیای سیاست به تاثیرگذاری در فرهنگ ختم شد. همان طور که بعدتر صادق هدایت وقتی ممنوع القلم شد با ترجمه آثار پهلوی، خدمتی بزرگ به ادبیات ایران کرد یا نظیر بزرگ علوی و.... این چهره ها همه ادیبان و دلسوزان وطنی بودند که هیچ گاه، وظیفه اصلی و آرمان اصلی خویش را از یاد نبردند و تلاش کردند در همان محدودیت ها و سختی ها، راه دیگری برای تاثیرگذاری پیدا کنند. در این میان دهخدا با به جا گذاشتن میراثی بزرگ و ارزشمند، دینش را به سرزمینی که عاشقانه دوستش داشت و نگرانش بود، ادا کرد. به این ترتیب می توانیم بگوییم دهخدا مردی نبود که از سیاست ببرد، سیاستمداری بود که سیاست از او برید و منفعت این اتفاق به فرهنگ این سرزمین رسید و در نهایت ردپای تاثیرگذار دهخدا برای ما باقی ماند.
پنجشنبه ، ۶اسفند۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: اعتماد]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 20]