محبوبترینها
آشنایی با سایت قو ایران بهترین سایت آگهی و تبلیغات در کشور
بهترین شرکت‌های مهندسی در آلمان
صفر تا صد حق بیمه 1403! فرمول محاسبه حق بیمه
نقش هدایای سازمانی در افزایش انگیزه و تعهد کارکنان
کلینیک پروتز و ساخت اندام مصنوعی دکتر اجرائی
چگونه می‌توانیم با ترانسفر وایز پول جابجا کنیم؟
بهترین مدل‌های [صندلی گیمینگ] براساس نقد و بررسی کاربران
مشاوره حقوقی تلفنی با کمترین هزینه
مشاوره حقوقی تلفنی با کمترین هزینه
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1803692278
اصلاً چرا باید مصرف کنندگان مواد مخدر را مجازات کنیم؟
واضح آرشیو وب فارسی:وکیل ملت: وکیل ملت: گری گاتینگ، استاد فلسفۀ دانشگاه نوتردام، مجموعه مصاحبه هایی را با متخصصان فلسفۀ سیاسی ترتیب داده است که در ستون «استون» در روزنامۀ نیویورک تایمز منتشر می شود. او در نهمین شماره از این مصاحبه ها، موضوعِ بحث را جرم انگاری مصرف مواد مخدر قرار داده است و برای گفتگو دربارۀ آن، سراغ داگلاس هوزاک رفته است. استاد فلسفۀ دانشگاه راتگرز و مؤلف کتاب «جرم انگاری افراطی: محدودیت های حقوق جزا».نیویورک تایمز — گری گاتینگ: طرحی در کنگره مطرح شده است که در مجازاتِ موارد نقض قوانین مربوط به مواد مخدر تخفیف قائل می شود. برخی منتقدان بر این باورند که این طرح چندان کارساز نخواهد بود. نظر شما چیست؟ داگلاس هوزاک: من پا را از این نیز فراتر می گذارم؛ دست کم در مورد مجازات های مربوط به مصرف مواد مخدر. به نظر من، این کار، بسیار غیراخلاقی است که مردم را به خاطر مصرف تفریحی و تفننی موادی مثل ماریجوانا، کوکائین و هروئین روانۀ زندان کنیم. کاری که باید بکنیم جرم زدایی کامل از مصرف مواد است. گاتینگ: چه چیزی باعث می شود چنین نتیجه ای بگیرید؟ هوزاک: همه با این نکته موافق اند که واقعاً غیرمنصفانه است که مردم را بدون داشتن دلایلی موجه مجازات کنیم. هرگز دلایل موجهی برای مجازات مردم به خاطر مصرف مواد مخدر اقامه نشده است. گاتینگ: کارهایی هست که در صورت نبود مجازات، برای مردم وسوسه انگیز خواهد بود و ممکن است به پیامدهای هولناکی منجر شود. فکر می کنم تصور عمومی این است که مجازات، روش خوبی برای بازداشتن مردم از این کارها است. لذتی که انواع مواد مخدر به همراه دارند، آن ها را جذاب می کند و پیامدهای مصرف آن ها می تواند بسیار سهمگین باشد. بنابراین، مجازات مردم به خاطر مصرف مواد منطقی به نظر می رسد؛ مگر اینکه دلیلی داشته باشیم که پیامدهای مصرف مواد در آن حدی که فکر می کنیم، بد نیست یا هیچ نوع مجازاتی نمی تواند عملاً مردم را از مصرف مواد باز دارد. هوزاک: به نظر من، این اشتباه است که مردم را فقط با هدف بازداشتن از کارِ بد مجازات کنیم. این اصل به ما اجازه خواهد داد تا برای کارهای دیگری مثل پرخوری، سیگارکشیدن، ورزش نکردن و خیلی از فعالیت های دیگر نیز مجازات تعیین کنیم؛ اما تقریباً هیچ کس برای این کارها مجازات پیشنهاد نمی کند. اکثرِ جرایمی که برایشان مجازات تعیین می کنیم، مثل قتل، تجاوز به عنف و سرقت، آسیبی جدی به دیگران وارد می کنند. تقریباً همۀ کسانی که مواد مصرف می کنند، در بدترین حالت فقط به خودشان ضرر می رسانند. اخبار زیادی دربارۀ تأثیرات مخرب مواد مخدر بر مصرف کنندگان و خانواده هایشان می شنویم؛ اما این اتفاق فقط در اقلیتی بسیار کوچک رخ می دهد. اکثرِ مصرف کنندگان مواد دچار آسیب اساسی نمی شوند و ما باید هوشیار باشیم تا بدترین حالت ها را تعمیم ندهیم. نباید ده ها میلیون امریکایی را به دلیل آثار بدی که فقط در زیرمجموعه ای کوچک تحقق می یابند، در معرض مجازات قرار دهیم. نکتۀ دیگر اینکه تهدید به مجازات، کارایی چندانی در بازداری از مصرف مواد مخدر ندارد. اکثرِ مصرف کنندگان مواد باور ندارند که دستگیر خواهند شد و واقعیت هم همین است. گاتینگ: می خواهم دربارۀ دو نکته ای که اشاره کردید، توضیح بیشتری بشنوم. اول اینکه چرا فکر می کنید مصرف مواد «اساساً مضر» نیست؟ شاید مصرف ماریجوانا ضرر چندانی نداشته باشد؛ اما اعتیاد به هروئین چطور؟ نکتۀ دیگر اینکه چه شواهدی وجود دارد مبنی بر اینکه تهدید به مجازات، کارایی چندانی در بازداری از مصرف مواد مخدر ندارد؟ شاید اکثرِ مصرف کنندگان مواد باور دارند که دستگیر نخواهند شد و همین طور هم باشد؛ اما این بدان معنا نیست که امتناع دیگران از مصرف مواد، به خاطر ترس از مجازات نیست. هوزاک: حرف من این است که مصرف مواد، فی نفسه ضرر شایان توجهی ندارد؛ چون مطالعات سراسری نشان می دهند که سلامت و امید به زندگیِ تقریباً نصف امریکایی هایی که مواد مخدر مصرف کرده اند، البته به استثنای دخانیات، تقریباً مشابه نصف دیگری است که مصرف نکرده اند. نباید با تعمیم سناریوهای بدترین حالت، رفتاری را جرم انگاشت که فقط در مواقعِ اندکی مضر است. تعمیم هایی ازاین دست راه را برای منع بسیاری از رفتارها ازجمله مصرف مشروبات الکلی هموار خواهند کرد. می توان کمابیش باقاطعیت گفت که آسیب اقداماتی که برای پیشگیری از بدترین حالت ها صورت می گیرد، بیشتر از زیان های پیشگیری شده است. وقتی نوجوانان را به خاطر مصرف مواد دستگیر و مجازات می کنیم، پیامدهای این مجازات، بدتر از ضرر و زیانی است که احتمالاً انواع مواد به بار می آورند. و اما شواهدی که نشان می دهند تهدید به مجازات در بازداری از مصرف مواد چندان کارساز نیست. بررسی میزان شیوع در دوره های زمانی و مکانی ای که در آن ها مجازات ها کم وبیش سختگیرانه بوده اند، نشان می دهند که تهدید، کارگر نیست. اگر این تهدیدها بازدارنده باشند، آن گاه باید انتظار داشته باشیم که هرجا و هروقت که تهدیدها افزایش می یابند، میزان مصرف مواد کاهش یابد؛ اما چنین همبستگی ای در امریکا یا هیچ کجای دنیا دیده نمی شود. گاتینگ: کسانی از ما که در حوزۀ خاصی کارشناس نیستند، در موقعیتی نیستند که بتوانند شواهد تجربی ارائه شده در تأیید سیاستی خاص را ارزیابی کنند. تنها چیزی که می توانیم برای قضاوت در این باره به آن اتکا کنیم، عبارت است از اجماع بین افرادِ باصلاحیت. شما می گویید که مصرف مواد مخدر، ضرر درخور توجهی به بار نمی آورد و مجازات در بازداری از مصرف مواد چندان کارساز نیست. آیا دربارۀ چنین نتیجه گیری هایی، اجماعی علمی در وجود شواهد تأییدکننده وجود دارد؟ هوزاک: فکر نمی کنم بتوان گفت که در بسیاری از این مسائل، «اجماعی علمی» وجود دارد؛ اما جرم شناسان با این دیدگاه موافق اند که مجازات ها در پیشگیری از بزه های مواد مخدر، کمترین تأثیر را دارند. درهرحال، از آنجا که بیش از ۱۲۰ میلیون امریکایی مصرف مواد غیرقانونی را تجربه کرده اند، شاید بهتر باشد از آن ها و نه فقط از حادترین موارد بپرسیم که دچار چه آسیب هایی شده اند. شرط می بندم که در اکثرِ مواقع، کسانی که دستگیر شده یا تحت پیگرد قرار گرفته اند خواهند گفت که مجازات ها بیشتر از خودِ موادی که مصرف می کنند، به زندگی شان آسیب زده است. گاتینگ: دلایلی که علیه مصرف مواد مخدر مطرح می شوند، اغلب با لزوم جلوگیری کودکان از مصرف مواد گره خورده اند. به بیان دقیق تر، گمان می کنم مخالفت شدید با مصرف مواد، ناشی از ترس والدین از معتادشدن بچه هایشان است. هوزاک: نوجوانان به ندرت طبق میل والدینشان رفتار می کنند. باید در مورد مواد مخدر، آزمایش هایی صورت گیرد. مواد مخدر قانونی کمتر از مواد غیرقانونی خطرناک اند؛ بنابراین پدران و مادران طبیعتاً باید رژیم جرم زدایی را ترجیح دهند. امروزه والدین بیش از آنکه نگران ضرری باشند که مواد مخدر برای بچه هایشان به بار می آورند، نگران دستگیری و مجازات آن ها هستند. گاتینگ: نظرتان دربارۀ این دیدگاه چیست: مجازاتِ مصرف کنندگان مواد مخدر برای کاهش جرائم مرتبط با مواد، مثل سرقت فرد معتاد برای تأمین مواد مورد نیازش، ضروری است؟ هوزاک: می توان با قاطعیت گفت که جرم زدایی از مواد مخدر بر نرخ جرائم اقتصادیِ مصرف کنندگان مواد مثل سرقت تأثیر می گذارد. متغیرهای زیادی، ازقبیل هزینۀ مواد جرم زدایی شده، در میزان وقوع این جرائم دخیل اند. تا وقتی که هزینۀ تأمین این مواد، کم است و مالیات سنگینی برای آن ها تعیین نشده است، انتظار می رود نرخ جرائم کاهش یابد. مثلاً خیلی کم می بینیم که معتادان به الکل و سیگار برای تأمین مالیِ اعتیاد خود، دست به جرائم اقتصادی بزنند. گاتینگ: حتی بسیاری از مخالفانِ جرم زدایی موافق اند که مجازات ها و سیاست های کنونی نیازمند بازنگری اند؛ اما آیا نباید بین این دو سؤال تمایز قائل شویم: نخست اینکه، منصفانه ترین و اثربخش ترین روش های مجازات مصرف مواد چیست؛ دوم اینکه آیا اصلاً باید مجازاتی در کار باشد یا نه؟ چگونه می توانید بحث را از اصلاح مجازات های قانونی برای مصرف مواد به بحث لغو این مجازات ها تغییر دهید؟ هوزاک: مسلماً مجازات های شدیدتر در مقایسه با مجازات های خفیف تر، توجیه قوی تری لازم دارند؛ اما باید توجه داشت که هرگونه مجازاتی، حتی زدن روی دست، باید توجیهی منطقی داشته باشد. ما اعتقادی به لزوم مجازات رفتارهای مشابه دیگر نداریم؛ رفتارهایی مانند سیگارکشیدن که معمولاً فقط به کسانی آسیب می رسانند که درگیر آن رفتارند. گاتینگ: این واقعیت را نیز نباید نادیده گرفت که مجازاتِ مصرف کنندگان، روشی جاافتاده در مقابله با آثار بد مواد مخدر است. اصلاح این رویکرد به منظور برطرف کردن برخی از ناکارایی های بدیهی اش نیز بحثی دیگر است. اما اگر به رویکردی بسیار متفاوت روی آوریم، آیا با خطر پیامدهای ناخواسته ای مواجه نخواهیم شد که ممکن است اوضاع را بسیار بدتر کنند؟ هوزاک: مطمئناً حرکت در مسیری جدید، خطرات خودش را دارد. رویکردهای جدید همیشه خطر دارند؛ اما به سختیمی توان تحت تأثیر رویکردی قرار گرفت که در مدت تقریباً ۴۵ سالِ گذشته در پیش گرفته ایم. واقعاً حاصل این رویکرد چه بوده است؟ کسانی که از سیاست کنونی ما حمایت می کنند، ممکن است اینگونه ادعا کنند که موفقیت، دست یافتنی و نزدیک است؛ اما به شرطی که بتوانیم «روش درست مجازات مصرف کنندگان مواد مخدر» را بشناسیم. اما هیچ ایدۀ بهتری در دسترس نیست و چندین دهه است که سعی کرده ایم روش درست را پیدا کنیم. باز هم می گویم که باید در جنگ با مواد مخدر آتش بس اعلام کنیم. این آتش بس نه فقط به این دلیل است که قادر به پیروزی در این جنگ نیستیم؛ بلکه از آن رو است که از همان اول، دلیل موجهی برای برپاکردن چنین جنگی نداشتیم. گاتینگ: تا اینجا حرفی از تولید و فروش مواد نزده ایم. آیا فکر می کنید تولید و فروش مواد نیز باید جرم زدایی شوند؟ هوزاک: من فکر می کنم قبل از اینکه درمورد نحوۀ مهار تولید و فروش تصمیم بگیریم، باید این مسئلۀ اساسی را حل کنیم که قانون باید با مصرف کنندگان مواد چه کند؟ اگر از خود مصرف مواد جرم زدایی کنیم، آن گاه زمینۀ گسترده ای برای آزمون وخطا به منظور یافتن بهترین نظام توزیع فراهم خواهد شد. گاتینگ: فرض کنید مصرف مواد مخدر را مطابق با نظر شما قانونی کردیم. آیا فکر می کنید باید در راستای ترغیب مردم به ترک مصرف تفریحی مواد مخدر نیز گام هایی برداریم؟ هوزاک: قطعاً. من از تلاش های دولت در جهت ترویج و ارتقای سبک زندگی سالم و ثمربخش کاملاً حمایت می کنم. بخش خصوصی نیز باید برای رسیدن به این اهداف کمک کند. همۀ ما باید به خوردن غذای بهتر و ورزش و مطالعۀ بیشتر تشویق شویم؛ اما برای این منظور نباید از حقوق جزا و مجازات استفاده شود. گاتینگ: باتوجه به نارسایی ها و ناکامی های «جنگ علیه مواد مخدر»، چرا فکر می کنید پلیس همچنان بر اجرای قوانین مربوط به مواد مخدر اصرار می ورزد؟ آیا همان طور که بعضی ها می گویند، این امر تا حدی از ساختار نژادپرستانۀجامعۀ ما ناشی می شود؟ هوزاک: وجود گرایش های نژادپرستانه در اجرای قوانین مواد مخدر واقعیت دارد؛ اما همیشه در این باره اغراق می شود. تخلفات مرتبط با مواد مخدر، اهرمی دولتی در اختیار بسیاری از مأموران پلیس و تعقیب کنندگان می گذارد تا از جرائم پیشگیری کنند. روشن است که در اینجا منظورمان صرفاً جرائم مربوط به مواد مخدر نیست؛ بلکه منظور، جرایمی جدی است که برای همۀ ما اهمیت دارند. وجود تخلفات مواد مخدر بهانه ای می شود تا پلیس افرادی را که مظنون، تشخیص می دهد، دستگیر و بازداشت کند. پلیس نمونۀ دی ان ای می گیرد، به تفتیش سلاح می پردازد و از تهدید به پیگرد برای گرفتن اطلاعاتی دربارۀ جرائم جدی استفاده می کند. این جرائم یا رخ داده اند یا ممکن است رخ بدهند. در این صورت، اهداف اجرای قوانین مواد مخدر، ارزشمند خواهند بود. مشکل این است که در این میان، مصرف کنندگانِ بی گناه بی شماری نیز دستگیر و دچار آسیب می شوند. پرسش واقعی برای فلاسفه این است که آیا توجیهی قانع کننده برای شرکت در «جنگ علیه مواد مخدر» وجود دارد؟ بااینکه اکثرِ ما حالا می دانیم که نمی توان در این جنگ پیروز شد؛ هرگز در جواب این پرسش که اصلاً چرا این جنگ را برپا کرده ایم، پاسخ روشنی نداشته ایم. ترجمۀ: مجتبی هاتف مرجع: NYTimes
چهارشنبه ، ۵اسفند۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: وکیل ملت]
[مشاهده در: www.vakilemelat.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 51]
-
گوناگون
پربازدیدترینها