تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1836461040
کنترل تورم در شرایطی که مردم قدرت خرید ندارد، فخرفروشی ندارد/ لزوم نجات اقتصاد از سیاست
واضح آرشیو وب فارسی:خط نیوز: یکی از اعتراضات جدی دولت یازدهم به دولت های نهم و دهم این بود که حجم پول را خیلی زیاد کرده اند در حالی که پایه پولی در همین دولت یازدهم تقریبا 60 درصد افزایش پیدا کرده استبه گزارش خط نیوز به نقل از جهان نیوزـ حجت الله عبدالملکی، استاد اقتصادی است که به واسطه مباحث نظری اش در حوزه «اقتصاد مقاومتی» شناخته شده است؛ او اولین کتاب تئوریک را در حوزه اقتصاد مقاومتی به رشته تحریر درآورده است و امروز به عنوان یک نظریه پرداز در این حوزه شناخته می شود. عبدالملکی دغدغه های جدی در حوزه «نجات اقتصاد ایران از حوزه سیاست» دارد و معتقد است تا زمانی که اقتصاد ایران از سیاست رهایی پیدا نکند نمی تواند به یک اقتصاد پویا و کارآمد تبدیل شود. وی می گوید همواره نگاه های سیاسی دولتمردان به مقوله اقتصاد باعث شده است مردم ضررکنندگان اصلی تصمیمات دولتمردان باشند؛ حال آنکه دولت ها قرار است رفاه عمومی را برای مردم حاصل کنند. عبدالملکی بی انضباطی مالی دولت یازدهم را یکی از مصادیق فشار سیاسی بر حوزه اقتصادی دانست که منجر به خسارت های بسیاری اعم از بروز فسادهای کلان خواهد شد. متن کامل این گفت وگو در ادامه آمده است. مادامی که برنامه های اقتصادی تحت تاثیر اهداف سیاسی جلو برده شوند؛ رفاه و معیشت مردم قربانی شده است در آغاز بحث می خواستم درباره این جمله رئیس جمهور در ابتدای دولت یازدهم صحبت کنیم که گفتند «سیاست خارجی به اقتصاد یارانه بدهد» آیا این در عمل اتفاق افتاده است؟ اساسا چه زمانی سیاست به اقتصاد یارانه داده است؟ برای شروع بحث باید صراحتا بگویم اتفاقا دقیقا عکس این موضوع عمل شده است و همواره در ایران اقتصاد تحت تاثیر رفتارهای سیاسی و جهت گیری های سیاستمداران بوده است و مادامی که برنامه های اقتصادی تحت تاثیر اهداف سیاسی جلو برده شوند؛ رفاه و معیشت مردم قربانی شده است؛ یک وقت این سیاست داخلی بوده، مثل جنگ قدرت بین مسؤولان قوا که نمونه اش می شود دعوای احمدی نژاد و لاریجانی در مجلس یا یک موقع این سیاست از جنس سیاست خارجه بوده و بحث وابستگی به آمریکا و توسعه برونزا بوده که الان ادعای دولت یازدهم است؛ این نیز اقتصاد و معیشت مردم را قربانی فضای سیاسی خود کرده است. دولت یازدهم با هدف سیاست خارجه و وابستگی به غرب، 2 سال و نیم اقتصاد کشور را تعطیل کرد؛ برای اینکه به هدفش یعنی نزدیک شدن به غرب برسد. من معتقدم دولت یازدهم با شعار اینکه «سیاست باید به اقتصاد یارانه بدهد» عملا اقدامی که انجام داد برعکس بود و اقتصاد را قربانی سیاست کرد. اولین قدم کنار گذاشتن این نگاه ها و منافع سیاسی از تصمیم گیری های اقتصادی است راهکارهایی که می شود مشکلات اقتصادی را حل کرد و می شود از وضعیت ناکارآمد موجود بیرون آمد چیست؟ اولین قدم نجات اقتصاد ایران این است که اهداف سیاسی را از همه برنامه های اقتصادی حذف کنیم؛ یکبار گروهی با هدف سیاسی یارانه تنظیم کردند، گروه دیگر با هدف سیاسی دیگر یارانه را می خواهند حذف کنند؛ با همین نگاه های سیاسی خود با معیشت مردم بازی کردند. این وسط اگر خود «یارانه» و «وضعیت مردم» را در نظر می گرفتیم - با توجه به اینکه شرایط اقتصادی و فشار بر مردم بسیار است- فارغ از اینکه نتیجه سیاسی پرداخت یارانه چه می شود، می توانستیم عاقلانه تر و کارشناسی شده تر عمل کنیم و مردم را در متن تحلیلی خود جای دهیم نه آنکه مبتنی بر نگاه های سیاسی خود تصمیمات اقتصادی بگیریم. پس اولین قدم کنار گذاشتن این نگاه ها و منافع سیاسی از تصمیم گیری های اقتصادی است. به عنوان مثال می گویم یارانه ها مادامی که فشار بر مردم است باید وجود داشته باشد و این یک اصل اقتصاد اسلامی است. اصل «تکافل اجتماعی» در اقتصاد اسلامی می گوید تا زمانی که پدیده های اقتصادی بر مردم فشار وارد کنند، دولت موظف است شرایط اقتصادی را برای مردم مهیا کند و خسارت های اقتصادی شان را جبران کند. اگر این مساله در نتیجه اقدامات خود دولت باشد قطعا مسؤولیت دولت سنگین تر نیز خواهد بود. خب، در این شرایط دولتمرد نباید به این توجه کند که انجام این اقدام اقتصادی به نفع منافع سیاسی اش هست یا نه؟ ما در فقه یک بحثی داریم به عنوان «تزاحم منافع فرد و جامعه» که اینجا جامعه منظور دولت است؛ به واسطه اینکه دولت نماینده جامعه است. منطق اسلامی در این بحث می گوید به بهترین وجهی که ممکن است دولت باید منافع فرد را تامین کند و الا نمی تواند اقدامی داشته باشد، برای مثال اگر قرار است جایی بزرگراهی کشیده شود و خانه افراد خراب شود، اسلام می گوید منفعت فردی صاحبخانه اولویت دارد و باید در این مساله آن فرد را راضی کنید، اینجا چیزی به عنوان حکم حکومتی معنا ندارد، چون دارید به حق فردی یک نفر خسارت وارد می کنید ولو اینکه به نفع جامعه بخواهید عمل کنید. یک وقتی دولت با برنامه هایش مثل سیاست های ارزی، سیاست های پولی، سیاست های بانکی، مدل های قیمت گذاری یا آزادسازی قیمت ها، یک لطمه رفاهی به توده مردم وارد می کند؛ دولت موظف است که این لطمات را جبران کند و در الگوی اقتصادی اسلام دولت به اندازه کافی هم منابع برای تحقق این کارها دارد. شاید مساله یارانه ها طی سال های اخیر از 2 جهت برای مان مهم بوده است؛ یکی اینکه دولت ها منت می گذاشتند بر سر مردم که داریم به شما یارانه می دهیم. ثانیا اینکه دولت چون مدیریت منابع اقتصادی را بلد نبوده است همیشه خودش را در تنگنا می دیده است. این دو وجه پرداخت یارانه است؛ از یک طرف منت می گذارند و از طرف دیگر به سختی یارانه را پرداخت می کنند، درحالی که ما به لحاظ دارا بودن انواع منابع چه منابع زیرزمینی و چه منابع تولیدی، به عنوان یکی از ثروتمندترین کشورهای دنیا هستیم و اگر ما تولید را تقویت کنیم از محل مالیات های متعارف - نه مالیات های سنگین- می توانیم بخش قابل توجهی از مخارج دولت را بدهیم که هیچ، آن اقدامات رفاهی و تامین اجتماعی را نیز انجام دهیم. حالا اینجا دولت دارد غلط استفاده می کند، چون بخش اصلی اقتصاد در اختیار سرمایه داران بزرگ، رانتخواران و مفسدانی است که به راحتی از چنگ مالیات دولتی فرار می کنند. اگر دولت نظام مالیاتی اش را درست مدیریت و اعمال کند، از طریق درآمدهای مالیاتی اش هم می تواند مخارج خودش را تامین کند و هم یارانه ها را که توده مردم به آن محتاج اند براحتی پرداخت کند. وقتی هدف همه رفتارها سیاسی باشد، در سیاست های اقتصادی تناقض و پارادوکس شکل می گیرد رفتارهای دولت در 2 سال گذشته چقدر کارشناسی بوده است؟ وقتی هدف همه رفتارها سیاسی باشد؛ در سیاست های اقتصادی تناقض و پارادوکس شکل می گیرد؛ دولت با یک اقدام در یک حوزه به جای دیگری لطمه می زند، کارهایی را انجام می دهد که به لحاظ کارشناسی منطقی نیست. آنقدر غیرمنطقی است که حتی توده مردم هم متوجه می شوند که این کار غیر منطقی است و تنها یک نمایش سیاسی بوده و اقدام اساسی در راستای حل مشکلات مردم نبوده است. مثلا سبد کالا چه شد که قطع شد؟ مگر قرار نبود در هر سال 4 بار عرضه شود؟ اما چه شد که متوقف شد؟ آنقدر کار غیرکارشناسی و با رویکرد سیاسی بود که توده مردم هم اعتراض کردند به توزیعش. یا بحث وام خودرو که در حقیقت یک اقدام رابین هودی بود. درباره وام خودرو یک عده می گویند طرحی بوده برای نجات خودروسازان از رکود و عده ای می گویند نمایشی بوده برای بالا بردن رفاه اجتماعی ولی آنقدر این موضوع غیرکارشناسی بود که چند روز از طرح نگذشته عموم کارشناسان اقتصادی چه طرفدار و چه منتقد دولت در مقابل این طرح موضع گرفتند و توده مردم هم رضایت ندارند و غیر از همان صد و 10 هزار نفری که توانستند وام بگیرند باقی مردم همه شاکی هستند. یکی از اعتراضات جدی دولت یازدهم به دولت های نهم و دهم این بود که حجم پول را خیلی زیاد کرده اند در حالی که پایه پولی در همین دولت یازدهم تقریبا 60 درصد افزایش پیدا کرده است آیا این رفتارها در سیاست گذاری های پولی و مالی هم وجود داشته است؟ بله! تا موقعی که برنامه اقتصادی را سیاست مشخص می کند ما دچار این تناقضات و پارادوکس ها می شویم که از جمله آن در عرصه مدیریت پولی کشور هم وجود داشته که بی انضباطی های عجیبی دارد؛ حجم پول در 2 سال گذشته تقریبا 2 برابر شده است. یکی از اعتراضات جدی دولت یازدهم به دولت های نهم و دهم این بود که حجم پول را خیلی زیاد کرده اند در حالی که به اصطلاح پایه پولی در همین دولت یازدهم از 90 هزار به 150 هزار رسیده است، یعنی تقریبا 60 درصد پایه پولی کشور در همین 2 سال افزایش پیدا کرده است؛ آن هم در دولتی که ادعای انضباط مالی را دارد. بانک مرکزی هر یک ریال پولی که تولید می کند وقتی این تزریق می شود به شبکه بانکی کشور تبدیل می شود به 3/6 ریال یعنی شبکه بانکی حجم پول را 6 برابر می کند. این افزایش پایه پولی در سطح کلان چه تاثیری دارد؟ این پول در سطح کلان اگر به سمت تولید نرود 2 اتفاق را به همراه دارد؛ اول آنکه قله های ثروت ایجاد می کند و دوم تورم به وجود می آورد. با وجود آنکه دولت خیلی بی انضباط بوده و حجم پایه پولی خیلی افزایش یافته اما به اندازه افزایش حجم پولی که ایجاد شده ما تورم نداشته ایم و از طرف دیگر بنا به آمار مرکز آمار و نامه 4 وزیر اقتصادی ما در رکود هم به سر می بریم پس در نتیجه تولید هم نداریم. این نشان می دهد که افزایش حجم پول صرفا باعث تولید قله های ثروت می شود که زمینه ساز فسادهای کلان اقتصادی می شود. تورم کنترل شده در شرایط موجود که مردم قدرت خرید ندارند، موجبات فخرفروشی نیست این مساله را می توانید بیشتر توضیح بدهید؟ ببینید! اگر این افزایش حجم پول به دست مردم می رسید اینها تقاضای شان برای خرید کالا زیادتر می شد، یا اگر در تولید می رفت رونق اقتصادی به وجود می آورد و حجم تولید افزایش پیدا می کرد. «عدم تورم» و «رکود» در شرایطی که حجم پولی کشور 2 برابر شده نشان دهنده این است که قله های ثروت مرتفع تر شده است و باید در آینده نزدیک شاهد فسادهای اقتصادی بسیار باشیم. تورم کنترل شده در شرایط موجود که مردم قدرت خرید ندارند، موجبات فخرفروشی نیست. یک زمانی قیمت ها 30 درصد یا 40 درصد افزایش پیدا می کرد اما مردم قدرت خرید آن کالاها را هم داشتند. الان به جایی رسیده است که مردم نمی توانند کالایی خریداری کنند. اگر این حجم پول در قالب یارانه توزیع می شد بین مردم حتی بهتر بود لااقل مردم قدرت خرید پیدا می کردند و افزایش تقاضا باعث چرخش در بازار اقتصادی و تولیدی می شد. این آقایان مدعی اند که شب پرداخت یارانه برای شان کابوس است؛ اگر این وام خودرو را در قالب یارانه به مردم می دانند و مردم قدرت خرید پیدا می کردند و تقاضا افزایش پیدا می کرد، تولید زیاد می شد و از رکود هم خارج شده بودیم. یک حرفی همیشه بین ما اقتصاددانان هست و آن اینکه این حجم عظیم پول در ایران دست کیست؟ 900 هزار میلیارد تومان پول در این کشور در گردش است پس اینها کجاست؟ در دولت احمدی نژاد پایه پولی زیاد شد اما همه می دانستند یک قسمتی از این پایه پولی مربوط به مسکن مهر بود-کاری به درستی و غلطی آن نداریم- اما می دانستیم آن پول کجاست؟ الان پایه پولی زیاد می شود اما هیچ کس نمی داند این پول کجاست؟ می گویند حرف از مفاسد در این دولت نزنید، خب! الان این شبهه وجود دارد که این پول کجاست؟ معلوم است دارد این قله های ثروت و فساد را مرتفع می کند که عوامل تورم زای آینده هم می شوند، چون هر زمانی که منافع شان ایجاب کند ورود می کنند به یک بازار خاص و تورم را دستکاری می کنند. رئیس جمهور در ابتدای کابینه دولت وزیری را معرفی کرد برای وزارت نفت، همه کارشناسان گفتند این کار خلاف عقلانیت است، کارشناسی و تدبیر در آن نیست اما دولت گوش نکرد، حالا ما محکوم به پرداخت 50 میلیارد دلار به خاطر پرونده همان وزیر هستیم، 50 میلیارد دلاری که می توانستیم به واسطه آن 2 سال یارانه نقدی مردم را بدهیم! خب، این رفتار غیرکارشناسی از کجا سر می زند، از آنجا که روابط سیاسی مان را بر مناسبات عقلانی ارجحیت می دهیم. در تهران آلودگی هوا همه را به تنگ آورده است اما اگر عنصر سیاسی از تصمیمات محیط زیستی جدا شود و صرفا با نگاه کارشناسی به آن نگاه شود، مردم می توانند هوای پاک تنفس کنند این مشکلات اقتصادی قابل حل است؟ همه اینها قابل حل است و راهکارهای اقتصادی دارد اما به شرط اینکه اقتصاد مردم را فدای قدرت سیاسی خودمان نکنیم. این حتی در حوزه آلودگی هوا هم وجود دارد. یعنی ما مبتنی بر الگوی ایرانی - اسلامی پیشرفت، مدل کافی برای حل مشکلات اقتصادی کشور داریم؛ مدلی که برآمده از متن قرآن و سیره اهل بیت(ع) است و با واقعیت های اقتصادی کشور هم کاملا همخوانی دارد؛ تجربه دانش اقتصاد جهانی هم پشتش هست، به شرط آنکه اقتصاد را از دام سیاست نجات دهیم. این مساله درباره بقیه امورات جامعه هم هست. الان در تهران آلودگی هوا همه را به تنگ آورده است اما اگر عنصر سیاسی از تصمیمات محیط زیستی جدا شود و صرفا با نگاه کارشناسی به آن نگاه شود، مردم می توانند هوای پاک تنفس کنند. در بسیاری از شهرهای دنیا که آلودگی به مراتب سنگین تری از تهران داشتند آلودگی را توانستند رفع کنند. دولت ها نگاه شان به صنعت خودرو تنها 500 جایگاه مدیریتی است برای اطرافیان شان که دوست دارند در یک پست گمارده شوند؛ دولت به این مساله ملی نگاه نمی کند الان یک مثالی برای شما بزنم؛ اگر استاندارد های خودرو رعایت شود تقریبا بیش از 70 درصد مشکلات آلودگی هوای کلانشهر ها حل خواهد شد. ما کشوری هستیم که توانستیم وارد باشگاه فضایی شویم، وارد باشگاه هسته ای شویم و جزو چند کشوری هستیم که در نانو حرف برای زدن داریم، قطعا پیشرفت در صنعت خودروسازی به مراتب آسان تر به دست می آید و پایین تر از اینهاست اما ما خودروسازی مان کیفیت پیدا نمی کند و به استانداردها نمی رسد، چون آن نگاه سیاسی در این محیط غلبه دارد. دولت ها نگاه شان به صنعت خودرو تنها 500 جایگاه مدیریتی است؛ برای اطرافیان شان که دوست دارند در یک پست گمارده شوند؛ دولت به این مساله ملی نگاه نمی کند، اصلا به این فکر نمی کند که آلودگی هوا یکی از پایه های اصلی اش این خودروی بی کیفیت است و البته هزاران مساله اجتماعی دیگر از جمله اشتغال و رفاه سرنشین که سوار خودرو می شود هم به آن وابسته است. دولت عوض آنکه با نگاه اقتصادی و کارشناسی به خودروسازی به عنوان یک صنعت ملی که می تواند هم چرخ اقتصاد را بچرخاند، هم رفاه عمومی مردم را حاصل کند بنگرد، تنها به آن به چشم 500 جایگاه مدیریتی با حقوق چند میلیون تومان به بالا نگاه می کند. مدیرعامل یکی از خودروسازها با خود من صحبت می کرد و ناراحت بود از اینکه حتی وقتی آبدارچی دفترش را عوض می کند از دفتر ریاست جمهوری زنگ می زنند که چرا این کار را می کنی؟ یعنی همه چیز را دارند با آن نگاه سیاسی خودشان جلو می برند؛ در حالی که کارشناسان زبده ایرانی در عرصه خودروسازی در جهان حرف برای زدن دارند، هم در سطح بدنه سازی و هم در سطح موتورسازی؛ بعد ما مثل کوزه گری هستیم که از کوزه شکسته آب می خوریم! تنها به این دلیل که به جای آنکه عقلانیت و نگاه کارشناسی حاکم باشد؛ این مناسبات سیاسی است که مناسبات اقتصادی را تعریف می کند. همه فعالان خودروسازی معتقدند اگر دولت چوب لای چرخ صنعت خودروسازی نکند و اجازه بدهد، 4 ساله صنعت خودروسازی متحول می شود. الان در آلودگی هوا که 70 درصدش مربوط به خودروهاست که بخشی از آن در ارتباط با صنعت خودروسازی است و بخشی هم سوخت؛ به خاطر این دارد به مردم تحمیل می شود که با نگاه سیاسی می خواهند اینها را جلو ببرند. برای منافع اقتصادی گروه خاصی در حوزه نفت و گاز هم همین اتفاق حوزه خودرو دارد می افتد. شما کاندیدای مجلس شده اید؛ جهت گیری مجلس دهم چیست و اولویت هایش چه باید باشد که این مشکلاتی که گفتید حل بشود؟ حضرت امیر یک عبارتی دارند که می فرمایند «للعدل سعه» یعنی عدالت باعث پیشرفت و آبادانی می شود؛ این عدالت هم در ارتباط با «افراد جامعه» است و هم در ارتباط با «سرمایه و ثروت»هاست، وقتی یک ثروتی بد استفاده می شود یعنی رفتاری ناعادلانه دارد رقم می خورد. وقتی صنعت خودروی ما می تواند جزو 10 کشور برتر جهان باشد، این مدیریت ما مدیریت ناعادلانه ای است که اکنون نه تنها جزو 10 کشور اول دنیا نیست بلکه مادام از جامعه توهین هم می شنود؛ عدالت صرفا رسیدگی به محرومان نیست - البته آن هم هست که دولت تعطیلش کرده- ولی اینکه ما نفت خام مان را که می توانیم از هر بشکه اش 1300 دلار کسب درآمد بکنیم امروز به قیمت کمتر از 30 دلار داریم می فروشیم این هم ضدعدالت است. زمین کشاورزی مان که می توانیم از هر هکتارش 10 تن گندم بگیریم ولی داریم یک تن می گیریم این هم ضد عدالت است. هوای آلوده ای که به خورد مردم هم می دهیم هم ضد عدالت است. جهت گیری اصلی ما «عدالت» است که منجر به «پیشرفت و آبادانی» می شود، عدالت به معنای دقیق و عمیقش و اولویت ها در این زمینه نیز «رونق اقتصادی» و «هوای پاک» است؛ مطالباتی که امروز دغدغه اول مردم است.
چهارشنبه ، ۵اسفند۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: خط نیوز]
[مشاهده در: www.khatnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 38]
-
گوناگون
پربازدیدترینها