تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1836471314
بازی کودکانه یک فرمانده با پسرش
واضح آرشیو وب فارسی:شهیدنیوز: شهیدخبر(شهیدنیوز): آنچه پیش روی شماست بخشی از زندگی نامه سردار شهید حاج عباس ورامینی، رئیس ستاد لشکر 27 محمد رسول الله(ص) و تصاویری از این سردار در کنار فرزندش، میثم می باشد.تا شهدا بهمن ماه 1333، تهران. دومین زمستان سرد و سیاه بعد از کودتای آمریکایی آژاکس، هنوز به نیمه راه نرسیده. برف و یخبندان کوچه و خیابان های طاغوت زده تهران را سرد و بی روح کرده و عربده کشی های شعبان بی مخ و دار و دسته اش، اهالی محله های گلوبندک، سنگلج و پاچنار را همچنان در وحشت و دلهره نگه داشته است. محمد آقا میوه فروش باصفای محله میدان شاهپور (وحدت اسلامی) و همسرش سیده خدیجه پائین محله در انتظار فرزندشان لحظه شماری می کنند. انتظار آن ها زیاد طول نمی کشد، چرا که لحظاتی قبل از اذان مغرب روز پنجم بهمن ماه 1333، عباس پا به عرصه هستی می گذارد. مدرسه ابتدایی جعفری در محله پاچنار اولین ایستگاه عباس برای دانش آموزی او است. پس از اخذ دیپلم به خدمت نظام وظیفه اعزام شد. ضمن این که در همین ایام به دلیل ارتباط با بعضی از انقلابیون مسلمان راه مبارزه با رژیم شاه را هم یاد گرفته بود. با پایان یافتن خدمت سربازی در آزمون سراسری کنکور شرکت کرد و در رشته مددکاری اجتماعی دانشگاه علامه طباطبایی قبول شد. محیط دانشگاه بهترین محل برای استمرار مبارزه عباس ورامینی با رژیم طاغوت به حساب می آمد. عباس ترم سوم دانشگاه را تازه به پایان برده بود که انقلاب عظیم ملت ایران به نقطه اوج خود رسید. امام خمینی پس از 15 سال تبعید به میهن بازگشت و مردم با رهبری ایشان توانستند رژیم 2500 ساله شاهنشاهی را به زباله دان تاریخ بیندازند. در ابتدای پیروزی انقلاب و استقرار نظام جمهوری اسلامی در ایران، دانشگاه های کشور نیز به حالت تعطیل درآمده بودند. همین امر بهترین فرصت بود تا عباس بیشتر در خدمت انقلاب باشد. عضویت در کمیته انقلاب اسلامی اولین ایستگاه خدمت رسانی عباس به مردم از بند رسته ایران بود، اما شور و نشاط عباس مانع از آن می شد تا او ماندن در شهر را تحمل کند. از این رو به جهاد سازندگی روی آورد و در اولین ماموریت به بلوچستان رفت تا به مردم محروم آن جا خدمت کند. خود او در این باره می گوید: «... به جهاد سازندگی رفتم و در کنار مردم رنجدیده بلوچ نشستم. با تمام وجودم دردشان را حس کردم، در خود فرو رفتم و با خود گفتم: آیا دیگر من می توانم در این دنیا در کنار این همه رنج و محرومیت خوش زندگی کنم؟ دیدن همین صحنه ها بود که هرگاه به طرف دنیا کشیده می شدم، شلاق رنج های مردم وجدان خفته ام را بیدار می کرد...» سردار شهید عباس محمد ورامینی، رئیس ستاد لشکر 27 محمدرسول الله(ص) در حال بازی با فرزندش میثم در بازگشت از ماموریت جهاد سازندگی، عباس اطلاع پیدا کرد که کارکنان یک مرکز بهزیستی (پرورشگاه) اعتصاب کردند و بچه های بی سرپرست ساکن آنجا در تنگنا قرار گرفته اند. از این رو به همراه یکی از دوستانش به آن مرکز بهزیستی رفت. عباس خودش می گوید: «.... در بازگشت از جهاد دیدم نمی توانم آرام بگیرم و راحت به کلاس درس بروم. سر در آخور کنم و مردم را فراموش نمایم. به خاطر این که وجدانم راحت شود به همراه یکی از دوستانم رفتم کنار بچه هایی که از طبقه محروم جامعه و از داشتن پدر و مادر محروم بودند. احساس می کردم با خدمت کردن به این بچه های معصوم که عاشق آن ها بودم، می توانم وجود عصیانگر خود را آرام کنم.» انقلاب نوپای ایران هنوز جشن یک سالگی اش را برپا نکرده بود که توطئه های ریز و درشت، کماکان از هر سو به سمت این کشور سرازیر می شد. آمریکای جهان خوار به عنوان پیش قراول کشورهای ضد ایرانی و توطئه گر، نقش اصلی را در تحریک اقوام و گروه ها برعهده داشت. همین دخالت های بی مورد باعث شد تا در روز سیزدهم آبان 1358 گروهی از «دانشجویان مسلمان پیرو خط امام» از جمله عباس محمد ورامینی اقدام به تسخیر سفارتخانه آمریکا نموده و جاسوسان آمریکایی مستقر در آن جا را به گروگان گرفتند. این حرکت انقلابی دانشجویان با تایید امام خمینی و به عنوان انقلابی بزرگ تر از انقلاب اول نامگذاری شد. حضور در جمع دانشجویان مسلمان پیرو خط امام باعث پای بند شدن عباس به تهران و استقرار در لانه جاسوسی آمریکا شده بود که این امر با روحیه سرکشی ورامینی سازگار نبود. او از این وضعیت رنج می برد. آن جا که در دست نوشته های روز 19/10/58 خود می نویسد: «... افسوس می خورم که چه موقعیت هایی را در زمان انقلاب و بعد از آن که کربلا حاضر و تنها انتخاب مطرح بود، از دست داده ام. علت آن حتما ضعف نفس بود و اکنون احساس می کنم که چه موقعیت هایی را از دست داده ام. حالا باید مانند انسان های دیوانه و به زنجیر کشیده شده، خودم را به دیواره های این زندان که دنیا باشد، بکوبم. چقدر باید سر خود را به دیواره این دنیا بکوبم تا از این زندان خلاص شوم و به جایگاه ابدی خود بپیوندم. واقعا زندگی برایم مشکل شده است. فقط یک آرزو در وجودم موج می زند و آن عشق به شهادت است...» اقامت اجباری در تهران بهترین فرصت برای عباس بود تا سروسامانی به زندگی خود بدهد و شریک زندگی اش را انتخاب کند. سردار شهید عباس ورامینی در روزی که فرزندش به دنیا آمد همسرش می گوید: «... بعد از این که چند بار از برادران و خواهران مستقر در لانه جاسوسی در مورد ایشان تحقیق کردم، عاقبت تصمیم خودم را گرفتم و به عباس جواب مثبت دادم. یکی از روزهای خرداد 1359 که مصادف با عید مبعث بود، خدمت امام خمینی رسیدیم تا ایشان خطبه عقدمان را جاری کند. یادم هست آن روز عباس کاملا محو تماشای امام شده بود و اصلا حواسش به خطبه عقد نبود و مدام اشک می ریخت. وقتی هم خواست دست امام را ببوسد، با همان چشم های اشکبار از امام خواست تا دعا کند که او شهید شود...» بعد از تعیین تکلیف گروگان های آمریکایی توسط مجلس شورای اسلامی، دانشجویان مسلمان پیرو خط امام بیشترشان به جبهه اعزام شدند که عباس ورامینی هم یکی از آن ها بود. او روانه جبهه آبادان شد. حضور در جبهه فرصت خوبی بود تا عباس خود را بیشتر نشان دهد. تغییر روحیات عباس در دست نوشته هایش کاملا مشهود است. آن جا که در یادداشت های روز 10/1/1360 خود می نویسد: «... در مورد ابعاد مختلفی که در جبهه ها وجود دارد. اولا بعد خدایی جبهه ها همین بس که ما دست خدا را در این جنگ کاملا حس می کنیم و فرشتگان عینی خدا که ما را در برابر گلوه های دشمن حفظ می کنند را با چشم دل می بینیم. در این جا بوی خدا و امام زمان(عج) را حس می کنیم. در این جا گاهی اوقات قلب آنقدر به طرف خدا پرواز می کند که دیگر حاضر نمی شود به قفس تنگ دنیا برگردد. این است که انسان را پایدار می کند و مقاومت می بخشد. این است که انسان هر لحظه آرزوی شهادت می کند و مثل افرادی که عزیزترین کس خود را از دست بدهد، در برابر خدا گریه می کند و از او می خواهد که درجه شهادت را به او بدهد...» ورامینی پس از مراجعت از جبهه آبادان در بخش آموزش اعزام نیروی تهران مشغول کار شد. وظیفه او در این مسوولیت آموزش نیروهای بسیجی بود، تا این که اسفند سال 60 با تصمیم مسئولین مبنی بر اعزام سه، پنجم از نیروهای کادر به جبهه، عباس هم به همراه محسن وزوایی، مجید رمضان، محسن حسن و تعداد زیادی از نیروهای کادر اداری سپاه تهران به تیپ تازه تأسیس 27 محمد رسول الله (ص) اعزام شد. سردار شهید عباس ورامینی، رئیس ستاد لشکر 27 محمد رسول الله(ص) عباس در گردان حبیب بن مظاهر به عنوان فرمانده گروهان یکم مشغول شد که نقش به سزایی در عملیات فتح المبین و تسخیر توپخانه سپاه چهارم در مرحله اول و فتح قرارگاه فرماندهی سپاه چهارم ارتش بعث در ارتفاعات برقازه طی مرحله آخر همین عملیات داشته است. بعد از عملیات فتح المبین عباس ورامینی به عنوان جانشین گردان مقداد انتخاب و در چهار مرحله از عملیات الی بیت المقدس خوش درخشید که نتیجه درخشش و پایمردی ورامینی و یارانش در این عملیات منجر به آزادی خرمشهر شد. در این عملیات عباس علی رغم این که از ناحیه صورت مجروح شده بود اما تا پایان عملیات و آزادسازی خرمشهر نزد نیروهایش باقی ماند. حضور در جبهه حق از آرزوهای همیشگی عباس بود و او اینک به این آرزوی بزرگ دست پیدا کرده و تمام تلاشش را می کرد تا از این فرصت به نحو احسن استفاده کند. همین توجه زیاد به جبهه و غفلت از خانواده موجب گله مندی مادر از عباس شد. عباس در یکی از نامه هایش به تاریخ 21/12/61 در جواب گلایه مادر می نویسد: «... مادر عزیزم از من گله کرده بودی که تو را فراموش کرده ام. مادرم من خودم را نیز فراموش کرده ام. اما این را بدان که تجلی زحمت تو من هستم. پس این زحمت های تو بود که مرا از خود بی خود کرد. مادر من هیچ گاه سختی های زندگی تو را فراموش نخواهم کرد. فراموشی من فقط به خاطر مبهوت شدن در برابر این دریای معنویت جبهه ها است. فراموشی و حسرت خوردن من به خاطر این است که دورانی از عمرم را در خسران گذراندم و الان هرچه بدوم نمی توانم آن ها را جبران کنم. به خدا مادر من باید آنقدر در آفتاب های سوزان و زیر رگبار مسلسل های کفار بدوم تا آن گوشت هایی که از غفلت بر بدنم روییده است آب شود...» جبهه محل بروز استعدادها و توانایی های مردان خدا بوده است. عباس در این جبهه علاوه بر رشد معنوی و پیمودن راه دشوار جهاد اکبر، در بعد نظامی نیز خلاقیت های خود را نشان داد و همین امر باعث شد تا حاج محمد ابراهیم همت به عنوان فرمانده لشکر این استعدادهای نهفته را کشف نموده و عباس ورامینی را در جرگه فرماندهان لشکر 27 محمد رسول الله(ص) قرار دهد. مسئولیت ستاد قرارگاه سپاه 11 قدر و سپس ریاست ستاد لشکر 27 محمد رسول الله(ص) از جمله این مسئولیت ها بوده است. از آن پس عباس ورامینی هم مثل فرمانده لشکر، محمد ابراهیم همت و دیگر فرماندهان این یگان رزمی خانواده اش را همراه خود به شهرهای مرزی می برده است. هنگامی که در منطقه جنوب بودند آن ها را در اندیمشک سکنی می داد و زمانی که به غرب می رفتند خانواده اش در پادگان «الله اکبر» اسلام آباد غرب ساکن می شدند. خانه به دوشی و هجرت از شهر و دیار خود، منش مردان خدا است. با این که به ظاهر خانواده عباس در منطقه حاضر می بودند، اما او خیلی کم فرصت سرکشی از این خانواده را پیدا می کرد. خانواده ای که حالا همسر و یک فرزند را شامل می شد. او سعی می کرد خلاء حضور فیزیکی خود در خانواده را با نامه هایی که ارسال می کرد بپوشاند. اواخر تابستان 1362، هنگامی که لشکر 27 محمد رسول الله(ص) در اردوگاه قلاجه (غرب کشور) مستقر بود، عباس ورامینی به همراه چند نفر از فرماندهان به مکه معظمه مشرف شد. سفر مکه و دیدن جا پای پیامبر (ص) و قبرستان بقیع در روحیه حساس و شکننده عباس تاثیر زیادی گذاشت. او که در جبهه های جنگ حضور معنوی و امدادهای غیبی را به چشم دیده بود، در این جا نیز در نوشته ها و خطابه هایش گریزی به همان خاکریزهای شرف و مردانگی می زند. سردار شهید عباس ورامینی در کنار فرزندش عباس در یکی از نامه هایی که از مکه برای خانواده اش ارسال کرده بود، می نویسد: «... سلام خدمت کلیه عزیزان علی الخصوص سمیه و میثم. پس از عرض سلام، از خداوند متعال و پیامبر (ص) عزیز می خواهم که همیشه شما عزیزان را صبور و مقاوم بدارد. باری، ما پس از حرکت از ایران، به جده رسیدیم و از آنجا بلافاصله به مدینه منوره در کنار قبر پیغمبر (ص) و قبرستان بقیع آمدیم و به امید خدا با موفقیت تمام توانستیم برنامه هایی را که پیش بینی شده بود با کمک خداوند منان به اجرا در آوریم و آن فریادی را که امام عزیزمان انتظار داشتند انجام دهیم. اما من در اینجا، جای تمامی شما عزیزان را خالی کردم و در هرکجا که لازم بود به یادتان بودم. خصوصا در کنار قبرستان بقیع که دل انسان می خواهد از گلویش بیرون بیاید، که چهار امام عزیز و حضرت فاطمه(س) این قدر غریبانه در قبرستانی متروک آرمیده اند. در اینجا انسان احساس می کند که خون شهدای ما چقدر ارزشمند است و چقدر بایستی کار کرد تا این مردمی را که سر اندر پا در زندگی غربی فرو رفته اند بیرون آورد و البته به علت این که وقت کم است به همین مقدار اکتفا می کنم و انشاءالله وقتی برگشتم به طور مفصل برایتان شرح خواهم داد. در ضمن طبق معمول، این جا هم؛ به علت کار زیاد نمی توانم مفصلا برایتان بنویسم ولی به طور کلی در یک فرصت مناسب کلیه جاهایی را که در مدینه منوره لازم بود دیدن کنیم، کردم. خصوصا قبرستان شهدای احد و حمزه سید الشهداء را که جای شما بسیار خالی بود. در ضمن در کنار قبرستان بقیع و در نزد پیغمبر(ص) عزیز؛ یاد زهرا کوچولو را نیز کردم. در حال حاضر که نامه را برایت می نویسم، عازم مکه مکرمه می باشیم و قرار است که تمتع عمره و سپس حج اصلی را آغاز نماییم ولی بایستی بگویم که هیچ جا مانند جبهه های جنگ نیست در آن جا همیشه انسان حضور خود انبیاء و اولیاء را احساس می نماید. امیدوارم که خدای عزیز به امام عزیزمان طول عمر و به رزمندگان عزیز نصرت و به ما بینش عمیق بدهد که بتوانیم احساس نمائیم که چه رسالت سنگینی بر دوش ما است جهت رساندن پیام خون شهدایمان به گوش جهانیان، و امیدوارم که خدا ما را در این راه یاری نماید. 15/6/62 – ورامینی» پس از بازگشت از مکه که مقارن بود با شروع عملیات والفجر 4، عباس ورامینی دیگر آن عباس همیشگی نبود، معنویت حاکم بر مناسک حج چنان بر روح لطیف این جوان محجوب و دوست داشتنی محله پاچنار تهران تاثیر گذاشته بود که او در هر فرصتی آن را برای دوستانش نقل می کرد. نصرت الله اکبری یکی از همرزمان عباس ورامینی می گوید: «... سال 62 قبل از عملیات والفجر 4 عباس به مکه مشرف شده بود. وقتی برگشت، حال خوشی داشت. از او خواستیم تا مشاهداتش از مکه و مدینه را برایمان بازگویی کند. یک روز که فرصتی پیش آمد در جمع بسیجیان و سپاهیان، عباس شروع به صحبت کرد و گفت: برادران! برای رفتن به زیارت خانه خدا مقدمات و مراحلی را باید طی کنیم. ابتدا این که باید خداوند خودش بنده را طلب کند و از طرفی انسان هم باید از درون تحولی پیدا کند. بعد که عازم سفر شد و دل را روانه کرد، لباس احرام به تن می کند و اعمال مخصوص حاجیان را یاد می گیرد و انجام می دهد. در رمی جمرات سنگ به شیطان می زند. دل و جان را دور مرکز اصلی دل ها، یعنی خانه خدا می گرداند تا این که به وصال یار برسد و حاجی شود. اما شما بسیجیان حاضر در جبهه ها حاجی واقعی هستید، از آن روزی که دلتان را راهی جبهه کردید و اعمال مخصوص، یعنی ثبت نام، پر کردن فرم ها، اعزام شدن و به خصوص خودسازی که مقدمه اش ایجاد تحول در درون انسان و طلب خداوند می باشد که شما بسیجیان تمام این مراحل را طی می کنید. اگر حاجی لباس احرام می پوشد، شما نیز لباس رزم می پوشید و اگر حاجی سنگ بر شیطان می زند، شما تیر به قلب دشمن می زنید و اگر حاجی از نزدیک به دور خانه خدا می گردد شما از راه دور و راهی پرخطر و پر فراز و نشیب این کار را انجام می دهید و دل و جانتان را فدای رسیدن به جانان می کنید تا به وصال او برسید. پس حاجیان واقعی شما بسیجیان هستید...» صحبت های آن روز برادر ورامینی خیلی به دلم نشست، حتی بعدها که قسمتم شد و رفتم حج، همه جا آن حرف های حاج عباس توی گوشم زمزمه می کرد. شب سیزدهم آبان 1362 لشکر 27 محمد رسول الله(ص) با تمام عِده و عُده آماده می شد تا به قلب نیروهای دشمن بزند. ارتفاعات بلند کانی مانگا با غرور تمام از دور خودنمایی می کرد. گردان های لشکر در دره شیلر چادرهای خودشان را برپا کرده بودند تا پس از صدور فرمان حمله به سوی ارتفاعات کانی مانگا و دشت پنجوین هجوم برند. محمد ابراهیم همت فرمانده لشکر، اکبر زجاجی جانشین او و عباس ورامینی رئیس ستاد لشکر همه در تکاپو بودند تا انتقال نیرو در استتار کامل و به دور از چشم نامحرم دشمن انجام گیرد. عباس ورامینی به عنوان رئیس ستاد لشکر بیشترین فشار را تحمل می کرد. او وظیفه داشت آب، نان، آذوقه، مهمات، اسلحه و کلیه ملزومات انفرادی و جمعی عملیات را آماده کند. صبح روز 14 آبان 1362 نیروهای لشکر 27 پس از ساعت ها جنگ و گریز به بالای کانی مانگا نفوذ کرده بود و قله های 1866، 1900، 1904 و همچنین دشت پنجوین را به تصرف خود درآوردند. از همین رو به محض روشن شدن هوا پاتک های سنگین نیروهای گارد ریاست جمهوری عراق، علیه رزمندگان سبک اسلحه ایرانی شروع شد. جنگ نابرابری که با شهادت تعدادی از فرماندهان رشید لشکر به پایان رسید. در این مرحله از عملیات اکبر حاجی پور فرمانده تیپ یکم عمار، علی اصغر رنجبران جانشین تیپ سوم ابوذر، ابراهیم علی معصومی فرمانده گردان کمیل و تعداد دیگری از فرماندهان، پاسداران و بسیجیان سپاه اسلام به شهادت رسیدند. در تکمیل مرحله سوم عملیات والفجر 4 بار دیگر نیروهای اسلام در ساعت های پایانی روز شنبه 28 آبان 1362 به مواضع دشمن یورش بردند. عباس ورامینی که شاهد پرواز تعدادی از همرزمان خود در مراحل اولیه عملیات بود، به فرمانده لشکر فشار آورد تا همراه با نیروهای گردان ها در عملیات حضور پیدا کند، اما محمد ابراهیم همت اصرار داشت تا او ضمن استقرار در قرارگاه تاکتیکی لشکر امورات مربوط به پشتیبانی از عملیات را انجام دهد. اصرارهای اولیه ورامینی به حاج همت تبدیل به التماس همراه با حزن و اندوه شد. شهید غلامرضا یزدانی فرمانده توپخانه لشکر 27 که شاهد ماجرا بود، می گوید: «... صبح روز عملیات به قصد دیدن حاج همت رفتم. روی ارتفاع کنگرک که محل قرارگاه تاکتیکی لشکر بود، لحظه ای که خواستم وارد سنگر شوم، احساس کردم از داخل سنگر صدای التماس و گریه ای به گوش می رسد. گوش کردم، دیدم یک نفر دارد به حاجی التماس می کند و او در جوابش می گوید: نه! امکان ندارد. چند لحظه ای گذشت دیدم فردی که گریه می کرد با صدای بلندتر شروع به التماس کرد و اجازه رفتن به عملیات می خواست. لحظه ای بعد دیدم کسی از سنگر خارج شد، در حالی که تمام صورتش را اشک پوشانده بود، دقت کردم، دیدم حاج عباس ورامینی است. سلام کردم، جواب سلام من را داد و سریع رفت. وارد سنگر شدم، دیدم حاج همت آن جا نشسته. پرسیدم: حاجی چی شده؟ چرا حاج عباس گریه می کرد؟ آیا مشکلی پیش آمده؟ حاجی مکثی کرد. کمی به چشمان من خیره شد و بعد در حالی که به گوشه سنگر نگاه می کرد، گفت: نه مشکلی پیش نیامده! حاج عباس پایش را کرده توی یک کفش و می گوید: من بروم خط. هرچی می گویم برادر من این جا هم خط است متقاعد نمی شود. پرسیدم: حالا چی شد، آیا اجازه دادی بروند؟ گفت: ناچاراً اجازه دادم تا برود سری بزند و برگردد. دو ساعت بعد وقتی رسیدم خط، دیدم حاج عباس ورامینی در سنگر خط مقدم بر اثر اصابت ترکش خمپاره به شهادت رسیده است...» محمد ابراهیم همت فرمانده لشکر 27 خود ماجرا را این گونه بازگو کرده است: «... در بحبوحه عملیات والفجر 4 حاج عباس ورامینی آمد سراغم و گفت: می خواهم بروم عملیات، اگر نگذاری بروم از شما دلگیر می شوم. گفتم: برادر ورامینی تو رئیس ستاد لشکر هستی، همین جا بمان و کارهای مربوط به عملیات را انجام بده. بعد ایشان من را به بچه هایم قسمت داد و اشک در چشمانش حلقه زد و گفت: حاجی جان من آروزیی دارم که در دل من نهفته است، بگذار بروم و به آرزویم برسم. او را به داخل اتاق بردم و دوتایی کلی صحبت کردیم. گفتم: عباس جان تو سرمایه این مملکت هستی، تو باید بمانی و در جنگ مسئولیت های بالاتر بگیری. دیدم گریه های آرام برادر ورامینی تبدیل به هق هق بلند شد و گفت: حاجی بگذار بروم. من هم ناچار قبول کردم و گفتم: به شرطی که فقط بروی یک سری بزنی و بیایی. وقتی این را گفتم، خدا شاهد است انگار پر درآورده بود، همان موقع حرکت کرد سمت خط. وقتی که به خط رسید سر از پا نمی شناخت، همه کار می کرد. ساعت 5/8 بود که رفت سنگر دیده بانی تا از وضعیت دشمن کسب اطلاعات کند. بعد هم با دوربین منطقه را دید زد و به دیده بان گفت: آن جا را بزن. در همان حال یک خمپاره ای در نزدیکی آن ها به زمین می نشیند و ترکش آن پیشانی این قهرمان بی بدیل جنگ را می شکافد و او پس از گفتن یا مهدی به شهادت می رسد...» آری این گونه بود داستان زندگی مردی که عاشقانه زیست و عارفانه به شهادت رسید.
سه شنبه ، ۴اسفند۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: شهیدنیوز]
[مشاهده در: www.shahidnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 70]
-
گوناگون
پربازدیدترینها