واضح آرشیو وب فارسی:تفتان ما: بعد از اینکه سخنرانی ها و روشنگری های حضرت زهرا(س) کارساز نبود و مردم باز به همان رفتار خود ادامه دادند، حضرت برای مبارزه و اعلام اعتراض خود نسبت به رفتار آنان سیره دیگری را در پیش گرفتند و آن راه، راه گریه و ناله بود.به گزارش سرویس مذهبی تفتان ما ، یکی از شبهاتی که پیرامون حضرت زهرا(س) مطرح می شود این است که با توجه به گفته ها و سیره رفتاری حضرت فاطمه زهرا(س) که دلالت بر حساسیت شدید ایشان نسبت به حفظ حریم از نامحرم داشتند، چرا ایشان آن گونه گریه می کردند که همه صدایشان را می شنیدند و موجب آزار آنها می شد؟ آیا این گریه ها با سیره حضرت منافات ندارد؟ مرکز مطالعات و پاسخگویی به شبهات حوزه علمیه قم در پاسخ به این شبهه این چنین می نویسد: در برتری و فضیلت فاطمه زهرا(س) شک و شبهه ای نیست، ایشان یکی از پنج تن آل عباست که آیه تطهیر راجع به آنها نازل شد و خداوند تبارک و تعالی در آیه شریفه فرمودند: «همانا خداوند اراده کرد که هر گونه پلیدی و زشتی را از شما اهل بیت دور گرداند و شما را پاک و طاهر کند»، ام سلمه می گوید: «دیدم پیغمبر اکرم(ص) و امیرالمؤمنین علی(ع) و فاطمه زهرا(س) و حسن(ع) و حسین(ع) زیر عبا بودند و این آیه نازل گشت».(1) در نتیجه حضرت زهرا(س) از هر گونه گناه و معصیت و هر گونه پلیدی معصوم است، همچنین در اینکه حضرت بعد از رحلت پدر بزرگوارشان بسیار می گریست و ناله می کرد و بیت الاحزانی برای خود در بقیع ساخته بود هم شکی نیست، همچنین اینکه حضرت برای دفاع از ولایت خطبه ای خواندند و در آن مردمان مدینه را مورد خطاب قرار دادند شکی نیست. اعتراض ایشان بسیار مؤثر و کلیدی بود، چون شخصیت بی نظیری در اسلام بودند و حرکات ایشان مورد توجه مردم بود اما راجع به سؤالی که پرسیده اید که چطور بین این دو جمع می شود، باید گفت: بعد از رحلت نبی اکرم(ص) مردم مدینه بیعت خود را در روز غدیر فراموش کردند و سراغ دیگران رفتند، لذا بر تمام افراد جامعه امر به معروف و نهی از منکر واجب بود. لذا حضرت(س) با فرزندان خود امام حسن(ع) و حسین(ع) و زنان بنی هاشم به مسجد رفتند و خواستند مردان جمع شوند و پرده ای افکنند و خطبه ای طولانی در حق خود و ولایت خواندند و همچنین ایشان به درب خانه های مهاجرین و انصار می رفتند و از آن ها می خواستند قضیه غدیر را فراموش نکنند، اما آن ها با بی احترامی تمام به حضرت اعتنایی نمی کردند، این رفتار حضرت اصلاً مشکلی با عصمت ندارد، بلکه فضیلتی برای ایشان محسوب می شود، زیرا عمل ایشان دفاع از حریم ولایت بود و لازم بود حضرت(س) اعتراض خود را نشان دهد. چون حضرت(س) به اعتراف دوست و دشمن و شیعه و سنی از عصمت برخوردار بودند و شکی در فضیلت ایشان نبود، لذا اعتراض ایشان بسیار مؤثر و کلیدی بود، همچنین سکوت ایشان بسیار موثر بود، چون شخصیت بی نظیری در اسلام بودند و حرکات ایشان مورد توجه مردم بود، لذا می بایست برای اثبات حقانیت امیرالمؤمنین علی(ع) قیام کند و با مردان مدینه به بحث و گفت وگو بپردازد. اما راجع به گریه های حضرت باید گفت: بعد از اینکه سخنرانی ها و روشنگری های حضرت(س) کارساز نبود و مردم باز به همان رفتار خود ادامه دادند، حضرت(س) برای مبارزه و اعلام اعتراض خود نسبت به رفتار آنان سیره دیگری را در پیش گرفتند و آن راه، راه گریه و ناله بود و البته راهی هم جز این راه نمانده بود، چون تمام سعی و تلاش خود را در جهت هدایت مردم کرده بودند، لذا می بایست حضرت اعتراض و نارضایتی خود را به وضع موجود به نحوی اعلام می کردند، موید این سخن این است که زنان مدینه در ابتدای کار مرتب به دیدار حضرت می رفتند و از علت گریه ها می پرسیدند و حضرت باز می فرمودند که مردان شما بد کردند و بیعت را شکستند و خلافت را غصب کردند و این امر از باب ضرورت قطعاً اشکالی ندارد. سکوت حضرت فاطمه(س) به معنای رضایت به وضع آن زمان بود و دیگران می پنداشتند حالا که زهرای اطهر راضی شده پس ما نیز راضی باشیم اعتراض حضرت(س) نیز ضروری بود. به همان دلیل که اشاره شد و چون گفتیم شخصیت ایشان بی نظیر و مورد توجه تمام اصحاب پیغمبر بود و البته برای آیندگان نیز روشنگری بسیاری می کرد، پس صحبت های ایشان اشکالی ندارد و یکی از ادله ما در اثبات ولایت حضرت امیرالمؤمنین علی(ع) همین اعتراض حضرت زهرا(س) است، نسبت به خلافت غاصبان امر خلافت است، آیه قرآن نیز در این باره می فرماید: «خداوند دوست ندارد صدایتان را به بدی بلند کنید مگر کسی که به او ظلم شده است»(2) و حضرت(س) قطعاً مظلوم بودند، زیرا ابتدا حق فدک او را غصب کردند و از طرفی به وصیت پدر او عمل نکردند و حق شوهر او را نیز غصب کردند، لذا اگر صدایش را به اعتراض بلند کند، اشکال ندارد. از طرفی سکوت حضرت(س) به معنای رضایت به وضع آن زمان بود و دیگران می پنداشتند حالا که زهرای اطهر راضی شده پس ما نیز راضی باشیم، چون همان طور که گفته شد شخصیت ایشان در میان مردم بی نظیر و مثال زدنی بود و توجه تمام مردم به رفتار ایشان بود، لذا سکوت و یا اعتراض ایشان بسیار بزرگ جلوه می کرد و برای آیندگان مورد استناد بوده است. در نتیجه گریه های حضرت(س) از باب اعتراض به وضع جامعه بود و می بایست ایشان این اعتراض را به گوش مردم برساند تا شاید موجب بیداری مردم شود و بهترین راه همین گریه های زیاد حضرت بود و چون از باب ضرورت هم بود، با شأن ایشان منافات ندارد، بلکه سکوت حضرت(س) با شأن ایشان منافات داشت، شبیه این مطلب در کربلا اتفاق افتاد و حضرت زینب کبری(س) با سخنرانی ها و روشنگری های خود پیام کربلا را به گوش مردم شهرها و دیار مختلف رسانید و نگذاشتند پیام کربلا از بین رود و خون امام حسین(ع) پایمال شود و ثمره آن نیز توجه مردم و قیام های بعدی بود که در جامعه رخ داد و سبب از بین رفتن حکومت اموی شد. *پی نوشت ها: 1.سماوی، مهدی، امامت در پرتو کتاب و سنت، ترجمه حمیدرضا آژیر و حسین صابری، مشهد، مؤسسه آستان قدس رضوی، چاپ دوم، 1378ش، ص248. 2.نساء/148. انتهای پیام/ فارس
سه شنبه ، ۴اسفند۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: تفتان ما]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 60]