واضح آرشیو وب فارسی:شفا آنلاین: شفا آنلاین>اجتماعی>روانشناسی> ما چقدر به سلامت کودکان اهمیت می دهیم؟ اصلاً سلامت آنها را در چه می بینیم؟ آنچه در همایش روان و رسانه که کرسی یونسکو هفته گذشته برگزار کرد، بیان شد، نشان داد ایرانیان به کودکان اهمیت زیادی نمی دهند.به گزارش شفا آنلاین ،به نقل از سپید کمتر کسی به سلامت جسم و حتی کمتر، روان آنها اهمیت می دهد. با وجود وضع قانون های حامی حقوق کودک، روش های تربیتی نوین و مطالعات دانشگاهی متعدد باز هم تغییر چندانی در سلامت کودکان رخ نداده است. خصوصاً که با سبک زندگی کنونی توجه حتی کمتری به آنها می شود و کودکان بیش از گذشته به حال خود رها شده اند. اینکه کودکان در کشور از چه سطحی از سلامت جسم و روان برخوردارند، برای سلامت آنان چه باید کرد و چقدر رسانه ها در این زمینه می توانند کمک کننده باشند، همه چیزهایی است که در این گزارش می خوانید. حقوق کودک در کشور هنوز به رسمیت شناخته نشده است مصطفی معین، رئیس کرسی یونسکو در آموزش سلامت، در سخنرانی خود در این مراسم گفت: «یک میلیارد کودک در سرتاسر دنیا در جهان زندگی می کنند اما اکثریت آنها از حداقل امکانات برای زندگی سالم برخوردار نیستند و همگی آب و غذای سالم ندارند. از این بین تنها یک میلیون کودک آموزش می بینند و این آموزش نیز کیفیت لازم برای پرورش انسان سالم در جامعه را ندارد. در داخل ایران هم وضع خیلی بهتر نیست. در ایران هنوز در بین مردم کودکی به رسمیت شناخته نشده است و بسیاری از مردم کودکان را انسان های ناتوان و کوچک می شناسند. این نگاه تنها در بین عموم مردم رواج ندارد و مسئولین آموزش، مسئولین سیاست گذار و پزشکان نیز وضع به همین صورت است.» معین در حاشیه برگزاری مراسم در رابطه با میزان تاثیرگذاری اقداماتی که انجام می شود گفت: «در کشور برای بهبود وضعیت سلامت جسمی و روانی کودکان کارهای زیادی انجام شده است. چه در مدارس و مهدهای کودک و چه در رسانه های مکتوب و تصویری و چه حتی برای کودکان کار. اما مسئله این است که این اقدامات نباید تنها به یک مورد اقدام سازمانی در گزارش های سالیانه تبدیل شود و به پیگیری و مداومت احتیاج دارد. برای مثال اگر تصمیم گرفته می شود در مدارس شیر توزیع شود، این کار نباید به یک دوره چند ماهه اختصاص داده شود و باید تا سالها ادامه پیدا کند تا بتواند تاثیر مطلوب خود را در سلامت جسمی کودکان بگذارد. ما در ایران روی کاغذ اقدامات زیادی انجام داده ایم اما متاسفانه تاثیر آنها به اندازه مناسب نبوده است. بنابراین این نوع از اقدامات به زمان و پیگیری های مداوم نیاز دارد، از سوی دیگر خود این اقدامات هم با وجود فهرست بلند بالای آنها کافی نیست و بیش از این باید به فکر سلامت قشر کودکان باشیم.» معین علت این بی توجهی را مظلومیت کودکان دانست و گفت: «کودکان امکان گرفتن حق خود را ندارند و نمی توانند از راه های قانونی حقوق خود را مطالبه کنند. همین یکی از مهمترین عللی است که حقوق این قشر از جامعه نادیده گرفته شده است. کودکان امکان اعتراض به شرایط زندگی خود را ندارند چرا که در وهله اول قدرت بیان آن را دارا نیستند. اینکه فضای سبز کافی در اختیار آنها قرار بگیرد و بتوانند بازی کنند و غذای سالم و غیرصنعتی داشته باشند، همگی جزئی از حقوق اولیه آنها است. از سوی دیگر باید با آنان با احترام رفتار شود و به عنوان انسان کوچک در نظر گرفته نشوند.» مصطفی معین با اشاره به اینکه برای بهبود شرایط کودکان به عزم ملی احتیاج است، گفت: «در حال حاضر گفته می شود چین در چند سال گذشته توانسته است بیشتر از 10 درصد رشد اقتصادی داشته باشد و دومین قدرت دنیا تلقی می شود. علت تنها توجه جدی و سرمایه گذاری طولانی مدت به هفت ساله نخست دوران کودکی بوده است.» قوانین کشوری حمایت کننده کودکان نیستند چقدر از قوانین موجود در کشور حمایت کننده کودک است؟ معین در پاسخ به این پرسش گفت: «ما در کشور قوانین بسیار کمی داریم و گاه حتی برخی از آنها خلاف حقوق کودکان است. بسیاری از این قوانین نشان می دهد هنوز حقوق کودک در کشور به رسمیت شناخته نشده و برداشت های تنگ نظرانه از دین دارند. برخی قوانین هم که برای حفظ حقوق کودک در نظر گرفته شده است، به صورت کامل اجرا نمی شود و نهاد نظارتی مناسب نیز برای اطمینان از اجرای آنها نداریم.» معین در ادامه در رابطه با سطح کیفی حقوق کودک در ایران و سایر کشورها گفت: «به جای اینکه ایران را با سایر کشورها مقایسه کنیم، بهتر است تقسیم بندی را به سمت کشورهای توسعه یافته و در حال توسعه تقسیم کنیم. در کشورهای توسعه یافته کودک به عنوان قشری مستقل در نظر گرفته می شود و مسئولیت جامعه توجه بیشتری به نیازهای آنان در جامعه دارند. اما در کشورهای در حال توسعه هنوز کودکان حقوق طبیعی خود را ندارند و در وهله اول باید کشور را آموزش داد تا این حقوق را به رسمیت بشناسند.» استفاده از رسانه ها مدیریت می خواهد احمد جلیلی، رئیس انجمن روانپزشکی ایران نیز در سخنان خود از روند تحول نظام خانواده بر اثر وسایل ارتباط جمعی گفت و توضیح داد: «می خواهم خودم را مثال بزنم. در دوران کودکی برق نبود و ما شبها را در جمع خانواده سپری می کردیم. در زمستان ها زیر کرسی و در تابستان ها در پشت بام و زیر مهتاب. بعدها که برق آمد، رادیو نیز با آن وارد خانه شد و جوانان علاقه داشتند تا ساعات پایانی روز، رادیو گوش دهند. اما برنامه مورد علاقه ما جوانان، زمانی بود که بزرگ ترهای خانواده می خواستند بخوابند و اینجا اولین تضاد و تعارض بین دو نسل به وجود آمد. بعدها هم تلویزیون و تلفن وارد خانه ها شد و این تعارض و شکاف گسترش بیشتری پیدا کرد. اکنون در خانواده ها کم پیدا می شود که افراد از وسایل ارتباط جمعی استفاده نکنند. تجمع کودکان به معنی تماشای دسته جمعی تلویزیون است و بازی آنها کامپیوتری و دیجیتالی شده است. این سبک از زندگی، فاصله بین کودکان و والدین آنها را بسیار بیشتر کرده است و امکان تاثیرگذاری روی آنها از طریق خانواده کم شده است. همچنین نیاز بیشتر به استفاده از رسانه ها روی میزان تحرک و فعالیت و فیزیک بدن افراد تاثیر زیادی می گذارد و می تواند زمینه ساز تهدید سلامت جسمی افراد باشد.» نمی توان این سبک زندگی را تغییر داد. نیاز به استفاده از رسانه های جمعی روز به روز بیشتر هم می شود و باید بتوان راه حلی برای استفاده از این وسایل و داشتن یک زندگی سالم پیدا کرد. جلیلی در پاسخ به این پرسش گفت: «راه حل اصلی، مدیریت استفاده است. برای مثال در گذشته برنامه های رادیو و تلویزیون به پایان می رسید. اما اکنون شبکه هایی هستند که 24 ساعت از شبانه روز تنها برای کودکان برنامه پخش می کنند. یک کودک خودش شاید نتواند این موضوع را مدیریت کند و اگر ناظری وجود نداشته باشد، تمام روز را پای برنامه های تلویزیونی می گذراند. خود رسانه ها هم با محدود کردن زمان برنامه ها می توانند به عملی کردن این موضوع کمک کنند. از سوی دیگر، استفاده از وسایل ارتباطی مانند تلفن همراه نیز باید برای کودک ساعت و زمان مشخص داشته باشد و نباید والدین چنین وسیله ای را در اختیار کودک قرار دهند و بعد مدیریت استفاده از آن را آموزش ندهند.» جلیلی در ادامه از به هم خوردن الگوی خواب ایرانیان گفت: «یکی از آثار استفاده بی حد و حساب از رسانه ها به هم خوردن خواب افراد است. بسیاری از افرادی که برای آسیب های روانی و سردردهای مزمن به پرشکان مراجعه می کنند، مشکل خواب دارند. ایرانی ها به اندازه و راحت نمی خوابند و همین سلامت عمومی جسمی و روانی آنها را تحت تاثیر قرار داده است. زمانی که از خواب صحبت می کنیم، منظور خواب شبانه است و دیر بیدار شدن در روز و دیر خوابیدن در شب هم عواقب جسمانی خودش را دارد.» رئیس انجمن روانپزشکان در ادامه در مورد نقش دولت و تاثیر آن در سلامت جسم و روان مردم گفت: «راهکارهای قهری به کار نمی آید و نمی توان به کارایی آنها امید چندانی داشت. اینکه بخواهیم تلفن همراه و تلویزیون را از کودکان بگیریم، درست نیست. همین موضوع برای بزرگسالان هم صدق نمی کند. دولت همچنان از راهکارهایی مانند سانسور استفاده می کند. در صورتی که استفاده صحیح از این امکانات را باید پیش از ورود آنها به کشور آموزش دهد.» در نهایت می توان نتیجه گرفت سلامت جسم و روان مردم با استفاده از رسانه ها در ارتباط تنگاتنگ است و همان گونه که رسانه ها و وسایل ارتباط جمعی می توانند خطری برای سلامت مردم جامعه باشند، راه درمانی هم برای جلب توجه آنها به سلامت خود هستند و می توانند با آموزش استفاده صحیح نسل سالم تری به جامعه تحویل دهند.
سه شنبه ، ۴اسفند۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: شفا آنلاین]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 69]