محبوبترینها
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1830987745
رقابت با برنامه هایی در حد شعار
واضح آرشیو وب فارسی:تیک: هرچه به انتخابات مجلس نزدیک تر می شویم برنامه کاندیداها و گروه های سیاسی رنگ و بوی جدی تری به خود می گیرد. شعارها و وعده های انتخاباتی؛ همیشه یکی از بارزترین اهرم هایی بوده که متقاضیان ورود به مجلس از آن برای کسب آرای مردم بهره گرفته اند و البته این شعارها بیش از هرچیز نزدیک به مطالبات روز جامعه است و مردم را ترغیب می کند برای رسیدن به آنچه کاندیدای مجلس برایشان به تصویر کشیده است او را انتخاب کنند. حالا در وضعیتی که مردم از اوضاع اقتصادی چندان رضایتی ندارند، شعارهای انتخاباتی هم کم و بیش به سمت اقتصادی رفته اند و نمایندگان تلاش می کنند موکلان خود را قانع کنند که با رأی دادن می توانند به معیشتی بهتر دست پیدا کنند. کارشناسان معتقدند در شرایطی که احزاب قوی و توانمند شکل نگرفته اند نمایندگان به تنهایی نمی توانند برنامه ای ارائه کنند و در بهترین حالت این برنامه ها در حد گفتمان باقی خواهد ماند. به مطالبات ملی کم بها داده می شود بهروز هادی زنوز، اقتصاددان واقعیت این است که رابطه رأی دهندگان با نامزدهای انتخاباتی در کلان شهرها و شهرهای کوچک و متوسط و روستاها متفاوت است. در شهرهای کوچک و روستاها عمده مطالبات مردم، اقتصادی است و به مسائلی مانند ایجاد اشتغال، توسعه زیرساخت ها و امکانات بهداشتی و آموزشی و فرهنگی محدود می شود. نمایندگانی که در حوزه های انتخابی روستایی و شهرهای کوچک فعالیت می کنند، نیز غالبا حزب فراگیر ملی را نمایندگی نمی کنند؛ بلکه نماینده خواسته های محلی مردم هستند. در کلان شهرها که نسبتا سطح سواد و بینش سیاسی افراد بالاتر است، خواسته ها حول محور مطالبات سیاسی و اقتصادی در سطح ملی مطرح می شود و برای اینکه این مطالبات بازتابی در انتخابات داشته باشد، باید احزاب بزرگی شکل بگیرند و این احزاب دارای برنامه و پلت فرم سیاسی، اقتصادی و اجتماعی برای پیگیری این برنامه ها باشند. معمولا زمینه و بستر مناسب برای ظهور و بقای احزاب سیاسی بزرگ و فعالیت آزادانه آنها در جامعه وجود ندارد؛ ازاین رو در آستانه انتخابات یک عده تشکل و احزاب به طور بسیار موقت و برای یک دوره محدود از ثبت نام تا برگزاری انتخابات سر بر می آورند و نمایندگانشان حرف هایی می زنند. بسیاری از اینها اساسا حزب نیستند و تنها نماینده یک نگرش یا عقیده هستند و نمی توان آنها را حزب نامید. از آن سو برخی از حزب ها هم احزاب فراگیری نیستند؛ همچنین برخی دیگر از احزاب، حزب هایی برای تمام فصول نیستند؛ بنابراین این به اصطلاح احزاب، نه بنیه آن را دارند و نه فرصتی به آنها داده شده که درباره پلت فرم ملی تفکری داشته باشند؛ بنابراین در شهرهای بزرگ، رقابت بیشتر سیاسی است و این مسئله اهمیت دارد که کاندیداهای معرفی شده از احزاب به مجلس راه پیدا کنند یا نه و کسی به برنامه آنها کاری ندارد. همه به دنبال فهرست هستند. برنامه های اینها اعم از اقتصادی، سیاسی و فرهنگی، به شکلی در اساسنامه و منشور بیانیه ها گاهی به صورت مبهم و گاه به صورت آشکار ظاهر می شود؛ اما عملا کسی خود را پایبند به آن نمی داند و بعد از انتخابات خود را ملزم به اجرای آن نمی دانند. به نظر می رسد یک نوع گسیختگی در فضای بسته در فعالیت احزاب وجود دارد. احزاب فراگیر نیستند و اقشار بزرگی از مردم را نمایندگی نمی کنند و به مطالبات ملی کم بها داده می شود یا برنامه مدونی برای اجراکردن این مطالبات وجود ندارد. فعلا مردم را در موضعی قرار داده اند که فقط از بین کسانی که معرفی شده اند، کسانی را انتخاب کنند که افراد افراطی نباشند، تهمت نزنند، دروغ نگویند و فحاشی نکنند. مطالبات مردم از احزاب سیاسی یک چیز حداقلی است و مردم از آنها به اندازه یک شهروند معمولی انتظار دارند؛ وگرنه نه مجال فعالیت آزاد به آنها داده شده و نه بنیه و پایگاه اجتماعی دارند. فقدان موضع گیری های اقتصادی احزاب علی قنبری معاون وزیر جهاد کشاورزی در شرایط اخیر اقتصاد ایران، سیاسی ترین پدیده ها و رخدادهای کشور نیز ریشه اقتصادی پیدا می کند. وضعیت رکودی حاکم بر اقتصاد ایران به گونه ای پیش رفته است که انباشت انتظارات پسابرجام و هم زمانی آن با انتخابات مجلس، رویکرد اقتصادی حزب های شرکت کننده در انتخابات را بسیار مهم کرده اما در شعارها و برنامه های تبلیغاتی احزاب، فقدان برنامه های اقتصادی مشخص و مدون به شدت به چشم می خورد. شفافیت مواضع اقتصادی از موضوعات مهمی است که احزاب باید به آن توجه کنند. با توجه به کارنامه مثبتی که دولت در عملکرد خود در زمینه برداشتن تحریم های بین المللی و مدیریت رکود اقتصادی و مهار تورم افسارگسیخته از خود نشان داده، مردم به دنبال مجلسی هم خوان تر با دولت هستند تا اقتصاد کشور بتواند مراحل و گام های بعدی خروج از رکود اقتصادی را بردارد. برای این منظور باید گرو ه های سیاسی و کاندیداها برنامه مشخص و مواضع دقیق خود را در امور اقتصادی کشور مطرح کنند تا مردم بدانند به چه برنامه هایی رأی می دهند. بیان اهداف و رویکردهای اقتصادی، در زمان انتخابات در کشورهای در حال توسعه درجه پایینی از صداقت را دارد اما همین که احزاب برنامه های اقتصادی خود را بیان کنند، موجب ایجاد تعهد در آنها به خواسته های مردم می شود. در واقع این موضوع باعث می شود که بعدها مردم بتوانند شعارها و اهداف اقتصادی ادعاشده را پیگیری و مطالبه کنند و قدرت مذاکره سیاسی مردم افزایش یابد. یارانه نقدی از جمله موضوعاتی است که نیاز به شفاف سازی دارد. بسیاری از سیاست مداران و تصمیم سازان اقتصادی به دلیل مسائل پوپولیستی، درصدد تداوم اعطای یارانه های نقدی هستند. این در حالی است که شکست هدفمندسازی یارانه ها در اعطای یارانه نقدی و اجرای ناموفق آن در دولت نهم و دهم موجب کاهش قدرت خرید مردم و افزایش شدید تورم شد. علاوه بر ایجاد تورم افسارگسیخته، یارانه های نقدی ساختار دهک ها و طبقات اجتماعی را به هم ریخت و بی عدالتی و ضریب جینی را افزایش داد. مجلس باید در حذف یارانه های نقدی و بدعتی که در اقتصاد گذاشته شد، کمک کند. امروز دیگر بر تمامی اقشار جامعه حتی افراد ذی نفع نیز، مبرهن است که یارانه های نقدی سیاست دنبالی نشدنی است و باید رها شود. بنابراین موضع گیری شفاف در این زمینه می تواند آینده اقتصادی را روشن تر کند. بعد از بحث یارانه های نقدی، از مهم ترین مسائلی که باید در مورد آنها مواضع احزاب دقیقا مشخص شود تا از تعارضات حاکمیتی کاسته شود، رویکرد و سیاست های مبتنی بر کاهش تورم یا افزایش تولید و اشتغال است. همان طور که در مبانی تئوریکی اقتصاد بیان شده، بده بستان عمیقی بین بی کاری و تورم وجود دارد و همان طور که در سال جاری در اقتصاد ایران نیز مشاهده کردیم، کاهش تورم به قیمت افزایش بی کاری و رکود اتفاق افتاد. بنابراین موضع گیری صریح و روشن در مورد تأکید بر مهار تورم یا ایجاد اشتغال مقوله مهمی است که باید در شعارهای انتخاباتی مطرح شود تا مردم آگاهانه تر و با انگیزه های بیشتر و بهتری در انتخابات مشارکت کنند. بعد از تورم و اشتغال، باید به سیاست های پولی بانک مرکزی و حجم نقدینگی و نرخ سود بانکی توجه شود و حتما در برنامه ها و اهداف اقتصادی طرح و به چالش کشیده شوند. از دیگر مسائلی که باید به طور مشخص در موضع گیری های اقتصادی مطرح شود، حوزه تجارت بین الملل و نحوه مدیریت تقاضاها و قراردادهای جدید بین المللی است. با توجه به حذف تحریم ها و افزایش ثبات ایران نسبت به سایر رقبای خاورمیانه، رویکرد مثبتی در تعاملات بین المللی کشور به وجود آمده است و هجمه سرمایه گذاران خارجی نیاز به موضع گیری دقیق در مورد هدف گذاری جذب در بخش های مختلف اقتصاد دارد. هر چه برنامه های اقتصادی و برنامه محوری در ادبیات سیاسی کشور پررنگ تر شود، شفافیت اقتصادی بیشتر و حقوق شهروندی بیشتر لحاظ می شود و مردم نه تنها خود را در آینده اقتصادی خود بیشتر سهیم دانسته بلکه با انگیزه بیشتری به مشارکت در انتخابات متمایل می شوند. در غیاب حزب، برنامه ها در حد گفتمان ابراهیم نکو، دبیر دوم کمیسیون اقتصادی مجلس متأسفانه هنوز در کشور ما، مجلس، مجلسی نیست که با برنامه مدون پیش برود. با تأسف باید گفت جریانات و جناح ها برای اینکه بتوانند کرسی مجلس را به دست بیاورند، دست به اقداماتی می زنند که حتی اگر عوام فریبی هم باشد، باز انجام می شوند. در حقیقت ما شاهد یک برنامه مدون و حساب شده که اعضای جناح بر آن پافشاری کنند، نیستیم. در این شرایط اگر برنامه هایی هم باشند، یا کلی گویی هستند یا در مجلس برای آنها پیگیری لازم انجام نمی شود و در حد گفتمان باقی می مانند. برنامه ها از انسجام لازم برخوردار نیستند؛ چون یک یا چند فرد از جناح های مختلف با هم جمع می شوند و طرحی را ارائه می کنند که اگر در مجلس هم رأی بیاورد؛ قابلیت اجرائی مناسب ندارد. اصولا آن دسته از طرح ها و لوایحی پس از مطرح شدن در مجلس رأی می آورند که عمدتا دولت آنها را ارائه داده باشد؛ چراکه دولت به عنوان یک مجموعه متمرکز، با دردست داشتن قوانین مختلف، مسائل را به خوبی کنار هم قرار می دهد و لایحه ای به مجلس می فرستد و در نهایت، تغییرات لازم روی آن انجام می شود و به تصویب می رسد. دلیل اینکه یک طرح جامع اقتصادی از سوی یک یا چند نماینده داده نمی شود یا اگر طرحی هم ارائه شد، با اشکالاتی مواجه می شود و عاقبت باز نظر دولت ملاک قرار می گیرد، این است که ما هنوز به آن پایه از پختگی سیاسی و جناحی نرسیده ایم که بتوانیم خودمان در مجلس از برنامه های اقتصادی جریانات سیاسی بهره بگیریم و آنها را به تصویب برسانیم. متأسفانه این مسائل باعث شده است مردم به برنامه کاندیداها اعتماد نکنند؛ چراکه قابلیت اجرائی و تصویب در مجلس ندارند و فقط نوعی کلی گویی است که گاه در برخی مباحث با سفسطه هم همراه می شود. ایراد کار، از مجلس و احزاب و سایر نهادها نیست. به نظرم در شرایط کنونی باید واقعیت احزاب را به رسمیت شناخت و برنامه های احزاب، در صورت دراختیارداشتن اکثریت کرسی های مجلس، باید اجرا شود تا انتظارات مردمی که براساس برنامه ها به احزاب رأی می دهند، برآورده شود؛ به همین دلیل است که حالا از احزاب اقبال عمومی نمی شود. در حقیقت حزبی به معنای واقعی وجود ندارد و جریانات و جناح ها هم اعضای خود را فقط در قالب یک فهرست معرفی می کنند و در صورت موفقیت جمعی در انتخابات نیز، در مجلس به صورت متفرق عمل می کنند و به قوانین حزبی پایبند نیستند. باید یک تجدید نظر اساسی در بحث احزاب اتفاق بیفتد تا اگر برنامه ای توسط نمایندگان آن مطرح شد، قابلیت پیگیری و اجرا داشته باشد. منبع: روزنامه شرق
یکشنبه ، ۲اسفند۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: تیک]
[مشاهده در: www.tik.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 10]
-
گوناگون
پربازدیدترینها