واضح آرشیو وب فارسی:پارس فوتبال: به گزارش خبرگزاری فوتبال ایران پارس فوتبال دات کام ؛ پرسپولیس که مدل رفتاری و الگوی حرکتی همه تیم ها و تمام لیگ شده است، باید به سود خودش هم کاری انجام دهد! پرسپولیس که هم بازی با توپ و هم بازی بدون توپ را خوب به بازی می گذارد؛ باید - و باید و باید- فکری درباره دفاع کردنش برای حفظ بازی و حفظ نتیجه هم داشته باشد! پرسپولیس باید دوباره بیاموزد و دوباره به خاطر آورد که دفاع کردن، دفع توپ نیست! پرسپولیس باید دوباره - و این بار به شکلی فراموش نکردنی- به خاطر آورد که در سلسله مراتب دفاع، مال خود کردن توپ و پس از آن حفظ کردن توپ و حریف را به دنبال خود کشیدن، از دفع توپ مهم تر است! پرسپولیس باید از خودش بخواهد تا درباره نحوه گل خوردنش آسان گیری نکند! پرسپولیس باید نحوه استقرار و شکل جاگیری دیوار بلندبالای دفاعی اش را تصحیح و تعمیر کند! پرسپولیس، برابر ارسال ها و سانترهای حریفان، مدام به مشکل برمی خورد! پرسپولیس در 6 بازی اخیرش، هرچه امتیاز از دست داده، ریشه در سر نزدن برابر دروازه خودش دارد! سر نزدن و گل خوردن، با وجود برخورداری از مدافعان بلندبالا! پرسپولیس، ناچار است و محکوم به اینکه کاستی های دفاعی خود را به حداقل برساند! پرسپولیس باید دفاع کردن در زمین کوچک و فضای محدود را به هنرهای دفاعی اش بیفزاید! پرسپولیس باید مالک آسمان برابر دروازه اش باشد! پرسپولیس، حالا که الگوی رفتاری لیگ به حساب می آید، نباید در دام خودنمایی و بازی خودنمایانه مردانش گرفتار شود! در تیم پرسپولیس «تیم ورک» و بازی گروهی، باید مهمترین شاخصه بازی فردی، گروهی و تیمی باشد! تحت تأثیر حرف های برانگیزاننده علی پروین، فیل خودنگری- و نه هنوز حتماً خودخواهی- تنی از بازیکنان، یاد هندوستان «من اینم» کرده بود! غیبت طارمی محسوس و اضافه کاری هم نمایان بود! پرسپولیس بنا به عادت ممدوح و تحسین شده اش، سایپا را هم سر ذوق و به شوق آورد، تا بهترین بازی ممکن خود را به نمایش بگذارد! در رقابت با برانکو، مجید جلالی را دیدیم که مردی درجه اول و مربی سازنده و روزآمدی است! جلالی را دیدیم که برابر برانکو، چند گامی بلند برداشت و در لحظاتی که برانکو ترسیده و «کُپ» کرده بود، «آقامجید» هم معلمی، هم فرماندهی و هم در راستای پیروزی، حرکت می کرد! وقتی که برانکو «بریده» بود، مجید جلالی، «محمد سلطانی» نوجوان را وارد مدار بازیگری می کرد! محمد سلطانی که باید یک مهدی ترابی دوم باشد! چهره واقعی تراکتور تراکتورسازان، بازی را پرفشار و بر مبنای پرسینگ شدید، از بالا و پایین آغاز کردند تا پای سپاهان به سنگ های فوتبال چالشی برخورد کند و بلنگد! تراکتورسازی را در اواخر بازی، تیم دیگری دیدیم! تیمی که فضا را می فهمد، سرعت را می شناسد و قادر است توپ را مال خود کرده، روی زمین بازی کند! تراکتور که مزد بازی تاکتیکی اش را در آخرین ثانیه ها گرفت، قادر است استراتژی ساده خود را در همه میدان ها پیاده کند! تراکتور که مسابقه را با نوعی از تنیس فوتبال نازیبای بازیکن خراب کن، آغاز کرده بود، وقتی سپاهان آقای استیماچ را خسته کرد، بر شدت و سرعت، حرکات روان و بازی کوتاه خود افزود! تراکتور در 15 دقیقه پایانی تیم دیگری بود! تیمی که قدر توپ و قیمت تکنیک مردان تکنیکی خود را می دانست! پیش تر از تراکتور پرسیده بودیم با توسل به بازی «بزن بره» چه نیازی به سروش رفیعی و بختیار رحمانی؟! جواب را در دو اپیزود مقابل سپاهان دیدیم! در اپیزود اول، هیچ تکنیسینی به درد فوتبال توپ محور و بازی گرا نمی خورد؛ هدر دادن استعدادها! در اپیزود دوم، تراکتورسازی تیمی می شود که باید باشد! تیمی که هر دقیقه، یک یا دو حمله پردامنه و دنباله دار دارد! تراکتورسازی، با برد- بردی سزاوارانه و از سر لیاقت- روی سپاهان به ملاقات پرسپولیس می رود! لیگ برتر، برای این بازی روزشماری آغاز کرده است! برانکو، دوباره باید روی یک زمین سفت فوتبال کند! آیا این بازی، اصل اصیل «رقص چنین میانه میدان» را به یاد می آورد؟ رقصی از تکنیک؛ رقصی از تاکتیک!
شنبه ، ۱اسفند۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: پارس فوتبال]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 14]