تبلیغات
تبلیغات متنی
پرچم تشریفات با کیفیت بالا و قیمت ارزان
پرواز از نگاه دکتر ماکان آریا پارسا
دکتر علی پرند فوق تخصص جراحی پلاستیک
تجهیزات و دستگاه های کلینیک زیبایی
محبوبترینها
سررسید تبلیغاتی 1404 چگونه می‌تواند برندینگ کسب‌وکارتان را تقویت کند؟
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1850938625
وقتی16ساله ها مدیر می شوند
واضح آرشیو وب فارسی:شفا آنلاین: شفا آنلاین>اجتماعی>آقای مدیر پشت میزش نشسته و فهرست حضور و غیاب دانش آموزان را نگاه می کند. ناظم برای ورود به دفترش در می زند و اجازه می گیرد. مدیر این مدرسه 16 ساله است و البته ناظم و معاون تربیتی و معاون پژوهشی و آموزشی هم 16 ساله اند. دبیرستان پایه دوم علامه حلی، 8 روز متفاوت با مدیریت خود دانش آموزان.به گزارش شفا آنلاین ، اینجا بچه ها گذشته از درس خواندن مدیریت هم می کنند و از عهده پست های جدیدی که به آنها واگذار شده بخوبی برمی آیند؛ از نظافت گرفته تا مدیریت مدرسه. در این 8 روز متفاوت، مدیر مدرسه و ناظم و دیگر مسئولان در اتاق دبیران نشسته اند و دانش آموزان همه کارها را انجام می دهند. صبحگاه برگزار می کنند، بچه ها را با نظم و ترتیب سرکلاس می فرستند و به معلم ها می گویند کلاس ها تا چه ساعتی باشد. اگر هم کسی رعایت نکند جریمه می شود. مدیران16 ساله می توانند نمره انضباط دانش آموزان خدای ناکرده متخلف را کم کنند. وقتی شنیدم اداره یک مدرسه نمونه دولتی در شمال تهران مدیریتش را به دانش آموزان سپرده، برای تهیه گزارش راهی خیابان فیضیه نیاوران شدم. خیابان، سربالایی تندی دارد. میانه خیابان مدرسه از دور پیداست. چراغ ها خاموش است. حدسم درست از آب درمی آید؛ برق رفته. برایم عجیب است؛ مگر برق اینجا هم می رود! شمال شهر و بی برقی؟ وقتی کارها دست دانش آموزان بیفتد در همان ابتدای ورود نوجوان قد بلندی که تازه پشت لبش سبز شده و اندام ورزشکاری دارد با سلام دادن می دود بین حرف های من و عکاس؛می گوید«بفرمایید، از اولیا هستید؟» در جواب می گویم از روزنامه آمده ایم. ابرو بالا می اندازد: آخ ببخشید، حواسم نبود که از قبل هماهنگ کرده اید. من «بنیامین رحیمی» ناظم مدرسه هستم.» بعد دستش را دراز می کند و هدایتمان می کند به اتاق مدیر مدرسه. روی کارتی که از گردنش آویزان است نوشته «یاور عاطفی.» اتاق مدیر انتهای سالن است که با بی برقی در تاریکی فرو رفته. آقای مدیر سرش پایین است و زوم کرده روی لیست حضور و غیاب و اسامی را برانداز می کند و اینکه کی آمده و کی غایب است. آقای ناظم در می زند و اجازه می گیرد. «پدرام فرخی» یا همان جناب مدیر و همه کاره دبیرستان از روی صندلی اش بلند می شود و به رسم ادب از پشت میز به سوی مان می آید و خیرمقدم می گوید. شاید در همان لحظه ورودمان و برخورد با ناظم همه چیز مثل یک شوخی به نظر می رسید ولی در همین چند لحظه به این نتیجه می رسم که وضعیت عادی و روی روال است جز حضور ما! «پدرام فرخی» با کمک 12 دانش آموز دیگر در مسئولیت های مختلف، مدیریت دبیرستان را برعهده دارند. او مثل مدیران سن و سال دار حرف می زند: «چندهفته پیش آقای نصیری آمدند و گفتند که می خواهند برای 8 روز به مناسبت هشتمین سالگرد مدرسه تیزهوشان علامه حلی، مدیریت کل مدرسه را به دانش آموزان بسپارند. هرکسی به هر مسئولیتی علاقه داشت ثبت نام کرد و پس از قرعه کشی افراد مشخص شدند. من مدیر روز هشتم شدم. کادر مدیریت شامل مدیر، ناظم یا همان یاور عاطفی، معاون پژوهشی، آموزشی، پرورشی، اجرایی، مسئول پایه، 2مستندساز، مسئول تایپ و تکثیر، آبدارچی و فراش هستند که بصورت روزانه تغییر می کنند.» به دعوت پدرام یا همان مدیر خوش تیپ و جوان در سالن گفت وگو، با دانش آموزان دیگری که روزهای گذشته مدیر و ناظم بودن را تجربه کرده اند همراه می شویم. مسئولان سابق و اسبق 16 ساله مثل فنر از جایشان بلند می شوند. مدیر هم می رود روی صندلی که سر میز برایش خالی کرده اند می نشیند. انگار تئاتر بازی می کنند ولی خودشان این نظر را ندارند. «صدرا غدیری» که چند روز پیش مدیر بودن را تجربه کرده، می گوید: «همه بچه های این مدرسه در یک سطح هستند و مدیر و ناظم شدن تجربه ای شیرین است که در آینده خیلی به دردمان می خورد. مثلاً روزی که قرار شد من مدیر باشم از استرس زیاد، صبح خیلی زود مدرسه آمدم. صبحگاه را برگزار کردیم و با کمک ناظم و معاون های دیگر بچه ها را به کلاس ها فرستادیم. پیش خودم فکر نمی کردم کار مدیر و ناظم اینقدر سخت باشد. باید حواست به بچه ها باشد. مدرسه باید تمیز و مرتب باشد. تلفن ها را باید جواب بدهیم. صبحانه و ناهار معلم ها سرساعت حاضر شود. دانش آموزان سروقت کلاس بروند. زنگ تفریح را بموقع بزنیم. سایت رایانه را برای بچه هایی که کلاس دارند باز کنیم و... واقعاً مسئولیت سنگینی است. بنیامین هم که درشت تر از بقیه است و البته ورزشکار با بچه های دیگر هم نظر است: «وقتی در قرعه کشی اسمم به عنوان ناظم خوانده شد خوشحال شدم ولی از صبح که نقش ناظم را دارم، می بینم که چه وظیفه سنگینی است که با چندصد دانش آموز سرو کله بزنی. مدام باید از حیاط بیایی داخل ساختمان و از ساختمان بروی بیرون و از بچه ها بخواهی بروند سر کلاس. البته خدا را شکر همکلاسی هایم زیاد شلوغ نیستند وگرنه...» گرم صحبت هستیم که یکی از دانش آموزان برای مان چای می آورد. «پوریا» برای آبدارچی بودن ثبت نام کرده و امروز آبدارچی مدرسه است. برای معلم ها و دانش آموزانی که مدیر و ناظم و معاون هستند چای می برد. از او می پرسم که چرا آبدارچی بودن را انتخاب کرده؟ - به نظرم مسئولیت متفاوتی است که به تجربه اش می ارزد. - بچه ها مسخره ات نمی کنند؟ - شوخی می کنند ولی مسخره نه. - مثلاً؟ - مثلاً مش علیرضا برای ما هم چایی می ریزی. علی آبدارچی و... - آبدارچی بودن سخت است یا دانش آموز بودن؟ - هر دویش البته نباید از نقش «علی رضاییان» به عنوان فراش مدرسه هم بگذریم. او را هنگام وارد شدن به ساختمان مدرسه دیدم که جارو به دست در حال نظافت بود. پیش خودم تصور کردم شاید تنبیه شده ولی انگار بنده خدا در حال انجام وظیفه اش به نحو احسن بوده. از بچه ها می خواهم علی را صدا کنند. چند دقیقه بعد علی با آن کلاه خنده دار پشمی و لباس های کهنه و مندرسش وارد سالن گفت و گو می شود. بچه ها با دیدن او لبخند ریزی می زنند. جارو و خاک انداز دسته دار را همچنان در دست دارد. او بیش از اندازه در نقشش فرو رفته است. می خواهم کنارم بنشیند و برایم توضیح بدهد چرا در میان این همه مسئولیت، دواطلب نقش فراشی مدرسه شده؟ - کسی کاندید این شغل نشده بود من داوطلب شدم. دوست داشتم کار بابای مدرسه را حتی برای یک روز تجربه کنم. - چطور بود؟ - خیلی سخت. از صبح مدام حیاط و سالن و کلاس های درس را جارو می کشم. کف دستم تاول زده. نگاه کنید! - پدر و مادرت چه شغلی دارند؟ - هر دوی شان مهندس شیمی هستند. - می دانند امروز فراش هستی؟ - دیشب گفتم. اولش خندیدند ولی پدرم گفت که بهترین کار است و باید بفهمم کار بابای مدرسه چقدر سخت است. - چرا لباس هایت این شکلی هستند؟ - می خواستم کاملاً به عمق نقشم بروم. - دوست داری چه کاره شوی؟ - پزشک متخصص مغز و اعصاب. کتاب های درسی گنگ و قدیمی هستند مدرسه در اختیار دانش آموزان است و سر ساعت کارهای شان را انجام می دهند مثل همین الان که باید زنگ تفریح را بزنند ولی برق هنوز نیامده. بنیامین در تک تک کلاس ها را می زند و به معلم ها می گوید که زنگ تفریح است. چند لحظه ای نمی گذرد که صدای پسرها می پیچد توی سالن و بعد از آن در حیاط مدرسه. تنها تفاوتی که می توان بین مدرسه های امروزی با مدارس دوران کسی به سن و سال من دید، شلوغی بچه هاست. انگار زمان ما دانش آموزها خیلی شلوغ تر و پرجنب و جوش تر بودند. البته شاید تصور اشتباهی دارم و دانش آموزان اینجا به خاطر اینکه بچه درسخوان هستند و تیزهوش کمتر شلوغ می کنند شاید هم حضور ما باعث شده! از بچه ها درباره زنگ ورزش می پرسم. حرف ورزش که به میان می آید گل از گلشان می شکفد. «امیرعلی» با آن عینک گرد و موهای صافی که بدون ژل و واکس مو کنار زده و به قیافه اش می خورد از آن درسخوان هاست، می گوید: «زنگ ورزش مان عالی است. فوتبال و والیبال و بسکتبال و پینگ پنگ و فوتبال دستی. مدیر مدرسه اهمیت زیادی به ورزش می دهد. واقعاً زنگ خوب و بجایی است.» از درس و کتاب می پرسم. دست ها به شکل اجازه بالا می آید. «آقا اجازه من بگوییم. آقا من بگم!» قبل از همه «امیرعلی نیامنش» سفره دلش را باز می کند: «کتاب های درسی از چند جهت ایراد دارند. اول اینکه دست کم 10 تا 15 سال از آخرین بازبینی شان گذشته؛ مثلاً کتاب انگلیسی که مطالب سطحی دارد آخرین بازبینی اش مربوط به سال 79 است. مشکل بعدی گنگ بودن برخی کتاب ها مثل فیزیک و شیمی است. کلیشه ای و خشک هستند. اما آخرین مشکل به روز نبودن کتاب هاست. باید مطالب و محتوای کتاب های درسی با کیفیت تر شوند.» «امیر جلالی» با تأیید حرف های همکلاسی اش به مورد دیگری اشاره می کند: «به نظرم باید آموزش و پرورش، پژوهش و مدت زمان آن را در برنامه های کلاسی بیشتر کند. ما فقط کتاب می خوانیم و امتحان می دهیم. باید موقعیتی داشته باشیم که تحقیق و آزمایش کنیم. الان مغزمان خوب کار می کند و به دنبال درس خواندن و پژوهش هستیم. وقتی وارد دانشگاه شدیم که فایده ای ندارد. باید پیش از رفتن به دانشگاه تجربه تحقیق را داشته باشیم.» یکی دیگر از دانش آموزان هم می گوید: «آقا ما 2 تا مشکل داریم. زبان انگلیسی را باید از دوره ابتدایی یاد می گرفتیم نه اول راهنمایی. از طرفی هم به ما گرامر یاد می دهند. باید بجای آن دامنه لغات مان را بیشتر کنند؛ گرامر به چه دردمان می خورد؟ بعد هم اینکه من می خواهم پزشک شوم این همه عربی به چه درد من می خورد؟» همهمه زیاد می شود و ناظم رو به بچه ها می گوید: «بچه ها زنگ تفریح تمام شد لطفاً بفرمایید سرکلاس هایتان!» معاون های دیگر هم کمک می کنند تا دانش آموزها به کلاس شان بروند. استفاده از اندیشه و نگاه دانش آموزان در مدیریت مدرسه «سید فخرالدین نصیری» مدیر دبیرستان علامه حلی3 که خود پیشنهاددهنده این طرح است به ما می گوید: «هدف از واگذاری مسئولیت ها به دانش آموزان، درونی کردن فرآیند مسئولیت پذیری و نظم است. می خواهیم دانش آموزان با عهده دار شدن اینگونه نقش ها صاحب تجربه شوند و گذشته از کسب مهارت مدیریتی، بتوانند ما را در اداره مدرسه کمک کنند. البته واگذاری این مسئولیت ها به نوعی در شناخت استعدادهای دانش آموزان کمک می کند و می توانیم از زاویه دید آنها به مسائل جاری مدرسه نقاط ضعف و قدرت مان را برآورد کنیم. این فرصت به ما اجازه می دهد استعداد مدیریتی دانش آموزان را شناسایی کنیم و بتوانیم برای این استعدادهای شان برنامه ریزی کنیم.» نصیری در ادامه و با اشاره به حمایت های مدیرکل آموزش و پرورش تهران برای اجرای چنین برنامه ای می افزاید: «پس از مطرح شدن چنین ایده ای با حمایت جناب چهاربند به موفقیت هایی که انتظارش را داشتیم، رسیدیم و با توجه به استقبال دانش آموزان، روز 14 اردیبهشت ماه سال آینده که روز جهانی استعدادهای درخشان است دوباره مسئولیت مدرسه را در اختیار دانش آموزان قرا می دهیم. به این نتیجه رسیده ایم که می توانیم این طرح را به عنوان الگویی قابل تکرار در اختیار مدارس دیگر بگذاریم.» زنگ آخر می خورد و بچه ها در حال رفتن به کلاس های شان هستند. بنیامین با هیکل ورزشکاری اش جلوی ساختمان ایستاده و بر نظم دانش آموزان نظارت می کند. بچه ها دست تکان می دهند و از دور فریاد می زنند آقا عکس ما را حتماً در روزنامه تان چاپ کنید!ایران به گزارش شفا آنلاین ، اینجا بچه ها گذشته از درس خواندن مدیریت هم می کنند و از عهده پست های جدیدی که به آنها واگذار شده بخوبی برمی آیند؛ از نظافت گرفته تا مدیریت مدرسه. در این 8 روز متفاوت، مدیر مدرسه و ناظم و دیگر مسئولان در اتاق دبیران نشسته اند و دانش آموزان همه کارها را انجام می دهند. صبحگاه برگزار می کنند، بچه ها را با نظم و ترتیب سرکلاس می فرستند و به معلم ها می گویند کلاس ها تا چه ساعتی باشد. اگر هم کسی رعایت نکند جریمه می شود. مدیران16 ساله می توانند نمره انضباط دانش آموزان خدای ناکرده متخلف را کم کنند. وقتی شنیدم اداره یک مدرسه نمونه دولتی در شمال تهران مدیریتش را به دانش آموزان سپرده، برای تهیه گزارش راهی خیابان فیضیه نیاوران شدم. خیابان، سربالایی تندی دارد. میانه خیابان مدرسه از دور پیداست. چراغ ها خاموش است. حدسم درست از آب درمی آید؛ برق رفته. برایم عجیب است؛ مگر برق اینجا هم می رود! شمال شهر و بی برقی؟ وقتی کارها دست دانش آموزان بیفتد در همان ابتدای ورود نوجوان قد بلندی که تازه پشت لبش سبز شده و اندام ورزشکاری دارد با سلام دادن می دود بین حرف های من و عکاس؛می گوید«بفرمایید، از اولیا هستید؟» در جواب می گویم از روزنامه آمده ایم. ابرو بالا می اندازد: آخ ببخشید، حواسم نبود که از قبل هماهنگ کرده اید. من «بنیامین رحیمی» ناظم مدرسه هستم.» بعد دستش را دراز می کند و هدایتمان می کند به اتاق مدیر مدرسه. روی کارتی که از گردنش آویزان است نوشته «یاور عاطفی.» اتاق مدیر انتهای سالن است که با بی برقی در تاریکی فرو رفته. آقای مدیر سرش پایین است و زوم کرده روی لیست حضور و غیاب و اسامی را برانداز می کند و اینکه کی آمده و کی غایب است. آقای ناظم در می زند و اجازه می گیرد. «پدرام فرخی» یا همان جناب مدیر و همه کاره دبیرستان از روی صندلی اش بلند می شود و به رسم ادب از پشت میز به سوی مان می آید و خیرمقدم می گوید. شاید در همان لحظه ورودمان و برخورد با ناظم همه چیز مثل یک شوخی به نظر می رسید ولی در همین چند لحظه به این نتیجه می رسم که وضعیت عادی و روی روال است جز حضور ما! «پدرام فرخی» با کمک 12 دانش آموز دیگر در مسئولیت های مختلف، مدیریت دبیرستان را برعهده دارند. او مثل مدیران سن و سال دار حرف می زند: «چندهفته پیش آقای نصیری آمدند و گفتند که می خواهند برای 8 روز به مناسبت هشتمین سالگرد مدرسه تیزهوشان علامه حلی، مدیریت کل مدرسه را به دانش آموزان بسپارند. هرکسی به هر مسئولیتی علاقه داشت ثبت نام کرد و پس از قرعه کشی افراد مشخص شدند. من مدیر روز هشتم شدم. کادر مدیریت شامل مدیر، ناظم یا همان یاور عاطفی، معاون پژوهشی، آموزشی، پرورشی، اجرایی، مسئول پایه، 2مستندساز، مسئول تایپ و تکثیر، آبدارچی و فراش هستند که بصورت روزانه تغییر می کنند.» به دعوت پدرام یا همان مدیر خوش تیپ و جوان در سالن گفت وگو، با دانش آموزان دیگری که روزهای گذشته مدیر و ناظم بودن را تجربه کرده اند همراه می شویم. مسئولان سابق و اسبق 16 ساله مثل فنر از جایشان بلند می شوند. مدیر هم می رود روی صندلی که سر میز برایش خالی کرده اند می نشیند. انگار تئاتر بازی می کنند ولی خودشان این نظر را ندارند. «صدرا غدیری» که چند روز پیش مدیر بودن را تجربه کرده، می گوید: «همه بچه های این مدرسه در یک سطح هستند و مدیر و ناظم شدن تجربه ای شیرین است که در آینده خیلی به دردمان می خورد. مثلاً روزی که قرار شد من مدیر باشم از استرس زیاد، صبح خیلی زود مدرسه آمدم. صبحگاه را برگزار کردیم و با کمک ناظم و معاون های دیگر بچه ها را به کلاس ها فرستادیم. پیش خودم فکر نمی کردم کار مدیر و ناظم اینقدر سخت باشد. باید حواست به بچه ها باشد. مدرسه باید تمیز و مرتب باشد. تلفن ها را باید جواب بدهیم. صبحانه و ناهار معلم ها سرساعت حاضر شود. دانش آموزان سروقت کلاس بروند. زنگ تفریح را بموقع بزنیم. سایت رایانه را برای بچه هایی که کلاس دارند باز کنیم و... واقعاً مسئولیت سنگینی است. بنیامین هم که درشت تر از بقیه است و البته ورزشکار با بچه های دیگر هم نظر است: «وقتی در قرعه کشی اسمم به عنوان ناظم خوانده شد خوشحال شدم ولی از صبح که نقش ناظم را دارم، می بینم که چه وظیفه سنگینی است که با چندصد دانش آموز سرو کله بزنی. مدام باید از حیاط بیایی داخل ساختمان و از ساختمان بروی بیرون و از بچه ها بخواهی بروند سر کلاس. البته خدا را شکر همکلاسی هایم زیاد شلوغ نیستند وگرنه...» گرم صحبت هستیم که یکی از دانش آموزان برای مان چای می آورد. «پوریا» برای آبدارچی بودن ثبت نام کرده و امروز آبدارچی مدرسه است. برای معلم ها و دانش آموزانی که مدیر و ناظم و معاون هستند چای می برد. از او می پرسم که چرا آبدارچی بودن را انتخاب کرده؟ - به نظرم مسئولیت متفاوتی است که به تجربه اش می ارزد. - بچه ها مسخره ات نمی کنند؟ - شوخی می کنند ولی مسخره نه. - مثلاً؟ - مثلاً مش علیرضا برای ما هم چایی می ریزی. علی آبدارچی و... - آبدارچی بودن سخت است یا دانش آموز بودن؟ - هر دویش البته نباید از نقش «علی رضاییان» به عنوان فراش مدرسه هم بگذریم. او را هنگام وارد شدن به ساختمان مدرسه دیدم که جارو به دست در حال نظافت بود. پیش خودم تصور کردم شاید تنبیه شده ولی انگار بنده خدا در حال انجام وظیفه اش به نحو احسن بوده. از بچه ها می خواهم علی را صدا کنند. چند دقیقه بعد علی با آن کلاه خنده دار پشمی و لباس های کهنه و مندرسش وارد سالن گفت و گو می شود. بچه ها با دیدن او لبخند ریزی می زنند. جارو و خاک انداز دسته دار را همچنان در دست دارد. او بیش از اندازه در نقشش فرو رفته است. می خواهم کنارم بنشیند و برایم توضیح بدهد چرا در میان این همه مسئولیت، دواطلب نقش فراشی مدرسه شده؟ - کسی کاندید این شغل نشده بود من داوطلب شدم. دوست داشتم کار بابای مدرسه را حتی برای یک روز تجربه کنم. - چطور بود؟ - خیلی سخت. از صبح مدام حیاط و سالن و کلاس های درس را جارو می کشم. کف دستم تاول زده. نگاه کنید! - پدر و مادرت چه شغلی دارند؟ - هر دوی شان مهندس شیمی هستند. - می دانند امروز فراش هستی؟ - دیشب گفتم. اولش خندیدند ولی پدرم گفت که بهترین کار است و باید بفهمم کار بابای مدرسه چقدر سخت است. - چرا لباس هایت این شکلی هستند؟ - می خواستم کاملاً به عمق نقشم بروم. - دوست داری چه کاره شوی؟ - پزشک متخصص مغز و اعصاب. کتاب های درسی گنگ و قدیمی هستند مدرسه در اختیار دانش آموزان است و سر ساعت کارهای شان را انجام می دهند مثل همین الان که باید زنگ تفریح را بزنند ولی برق هنوز نیامده. بنیامین در تک تک کلاس ها را می زند و به معلم ها می گوید که زنگ تفریح است. چند لحظه ای نمی گذرد که صدای پسرها می پیچد توی سالن و بعد از آن در حیاط مدرسه. تنها تفاوتی که می توان بین مدرسه های امروزی با مدارس دوران کسی به سن و سال من دید، شلوغی بچه هاست. انگار زمان ما دانش آموزها خیلی شلوغ تر و پرجنب و جوش تر بودند. البته شاید تصور اشتباهی دارم و دانش آموزان اینجا به خاطر اینکه بچه درسخوان هستند و تیزهوش کمتر شلوغ می کنند شاید هم حضور ما باعث شده! از بچه ها درباره زنگ ورزش می پرسم. حرف ورزش که به میان می آید گل از گلشان می شکفد. «امیرعلی» با آن عینک گرد و موهای صافی که بدون ژل و واکس مو کنار زده و به قیافه اش می خورد از آن درسخوان هاست، می گوید: «زنگ ورزش مان عالی است. فوتبال و والیبال و بسکتبال و پینگ پنگ و فوتبال دستی. مدیر مدرسه اهمیت زیادی به ورزش می دهد. واقعاً زنگ خوب و بجایی است.» از درس و کتاب می پرسم. دست ها به شکل اجازه بالا می آید. «آقا اجازه من بگوییم. آقا من بگم!» قبل از همه «امیرعلی نیامنش» سفره دلش را باز می کند: «کتاب های درسی از چند جهت ایراد دارند. اول اینکه دست کم 10 تا 15 سال از آخرین بازبینی شان گذشته؛ مثلاً کتاب انگلیسی که مطالب سطحی دارد آخرین بازبینی اش مربوط به سال 79 است. مشکل بعدی گنگ بودن برخی کتاب ها مثل فیزیک و شیمی است. کلیشه ای و خشک هستند. اما آخرین مشکل به روز نبودن کتاب هاست. باید مطالب و محتوای کتاب های درسی با کیفیت تر شوند.» «امیر جلالی» با تأیید حرف های همکلاسی اش به مورد دیگری اشاره می کند: «به نظرم باید آموزش و پرورش، پژوهش و مدت زمان آن را در برنامه های کلاسی بیشتر کند. ما فقط کتاب می خوانیم و امتحان می دهیم. باید موقعیتی داشته باشیم که تحقیق و آزمایش کنیم. الان مغزمان خوب کار می کند و به دنبال درس خواندن و پژوهش هستیم. وقتی وارد دانشگاه شدیم که فایده ای ندارد. باید پیش از رفتن به دانشگاه تجربه تحقیق را داشته باشیم.» یکی دیگر از دانش آموزان هم می گوید: «آقا ما 2 تا مشکل داریم. زبان انگلیسی را باید از دوره ابتدایی یاد می گرفتیم نه اول راهنمایی. از طرفی هم به ما گرامر یاد می دهند. باید بجای آن دامنه لغات مان را بیشتر کنند؛ گرامر به چه دردمان می خورد؟ بعد هم اینکه من می خواهم پزشک شوم این همه عربی به چه درد من می خورد؟» همهمه زیاد می شود و ناظم رو به بچه ها می گوید: «بچه ها زنگ تفریح تمام شد لطفاً بفرمایید سرکلاس هایتان!» معاون های دیگر هم کمک می کنند تا دانش آموزها به کلاس شان بروند. استفاده از اندیشه و نگاه دانش آموزان در مدیریت مدرسه «سید فخرالدین نصیری» مدیر دبیرستان علامه حلی3 که خود پیشنهاددهنده این طرح است به ما می گوید: «هدف از واگذاری مسئولیت ها به دانش آموزان، درونی کردن فرآیند مسئولیت پذیری و نظم است. می خواهیم دانش آموزان با عهده دار شدن اینگونه نقش ها صاحب تجربه شوند و گذشته از کسب مهارت مدیریتی، بتوانند ما را در اداره مدرسه کمک کنند. البته واگذاری این مسئولیت ها به نوعی در شناخت استعدادهای دانش آموزان کمک می کند و می توانیم از زاویه دید آنها به مسائل جاری مدرسه نقاط ضعف و قدرت مان را برآورد کنیم. این فرصت به ما اجازه می دهد استعداد مدیریتی دانش آموزان را شناسایی کنیم و بتوانیم برای این استعدادهای شان برنامه ریزی کنیم.» نصیری در ادامه و با اشاره به حمایت های مدیرکل آموزش و پرورش تهران برای اجرای چنین برنامه ای می افزاید: «پس از مطرح شدن چنین ایده ای با حمایت جناب چهاربند به موفقیت هایی که انتظارش را داشتیم، رسیدیم و با توجه به استقبال دانش آموزان، روز 14 اردیبهشت ماه سال آینده که روز جهانی استعدادهای درخشان است دوباره مسئولیت مدرسه را در اختیار دانش آموزان قرا می دهیم. به این نتیجه رسیده ایم که می توانیم این طرح را به عنوان الگویی قابل تکرار در اختیار مدارس دیگر بگذاریم.» زنگ آخر می خورد و بچه ها در حال رفتن به کلاس های شان هستند. بنیامین با هیکل ورزشکاری اش جلوی ساختمان ایستاده و بر نظم دانش آموزان نظارت می کند. بچه ها دست تکان می دهند و از دور فریاد می زنند آقا عکس ما را حتماً در روزنامه تان چاپ کنید!ایران
چهارشنبه ، ۲۸بهمن۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: شفا آنلاین]
[مشاهده در: www.shafaonline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 13]
-
گوناگون
پربازدیدترینها