تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1835278758
پرسپولیسی ها مرا نخواستند، خواستم خودکشی کنم رفتم استقلال / با علی دایی خوبم ولی با کریمی بهترم!
واضح آرشیو وب فارسی:دنیای معدن: فوتبالیست سابق و هنرمند فعلی سینمای کشورمان گفت: «اگر واقعا بخواهم نقشی تاریخی بازی کنم شاید آقامحمدخان قاجار را انتخاب کنم چون واقعا عجیب است حتی در مرگش.» علی انصاریان بعد از آن سال های پر ماجرایش در فوتبال، وقتی انگار از چیزی بریده باشد، سینما را ترجیح داده، قید همه چیز را در فوتبال زده و روبه روی دوربین ایستاده است. انصاریان از این روند تغییر حرفه اش گفت و البته خاطراتش در فوتبال و اتفاقات تازه زندگی اش در سینما را مرور کند. اظهارات انصاریان را در ادامه می خوانید: * فوتبال یا سینما؟ اگر قرار باشد به عقب برگردی و یکی را انتخاب کنی، کدام سمت می روی؟ – هیچ وقت اتفاقات فوتبال را نمی توانم فراموش کنم چون همه اتفاقات زندگی ام از فوتبال شروع شده. آن هم در محله ای مثل عارف و غیاثی و پایین شهر. این اتفاقات را می گویم که پیش زمینه ای شود برای بقیه صحبت ها و اینکه بتوانی بدون رودربایستی سوالات را بپرسی. نه اینکه بگویی علی رفیقم است و این سوال را نباید بپرسم. چون مخاطب شما سوالات زیادی در ذهنش دارد که ممکن است هم منفی باشد، هم مثبت. پس این طور نباشد که به به و چه چه کنیم. درباره سوال شما هم باید بگویم عاشق فوتبال و سینما بودم و هستم. من خیلی وقت ها توی صف سینما ایستادم که فیلم عقاب ها را ببینم. حداقل ۲۰ بار رفتم فیلم گاو را دیدم، هراس و عقاب ها را دیدم. کانیمانگا را دیدم. دوره ما به دوره جنگ خورد. بعدش هم فیلم های جنگی بود. ما صبح ها می رفتیم سینما و روزی چند فیلم می دیدیم. فیلم فرار به سوی پیروزی را حداقل ۱۰ بار در سینما دیدم. “سفر سنگ” را در سینما مراد میدان امام حسین دیدم. محله ما قهرمان پرور بود. برای اهالی محله ما بهروز وثوقی، ایرج قادری و سعید راد قهرمان بودند. فوتبال هم به فوتبال دهه نود خوردیم که مالدینی و کانگیا بودند. کم کم زندگی مان ورق خورد و ما می رفتیم استادیوم آزادی و با پدرم فوتبال می دیدیم. یعنی با هر دوی آنها آشنا بودم و غریبه نبودم. تمام بچه ها پلی استیشن بلد بودند اما من اصلا بلد نبودم و نیستم. من به جای بازی کردن، فیلم می گرفتم و می دیدم. چون فیلم دیدن را دوست داشتم. آخرین باری که من بازی رایانه ای انجام دادم فکر می کنم آتاری بود. بازی هواپیما و زیر دریایی و بازی دزد و پلیس. اینها را دوست داشتم اما بعد از آن نه. الان آخرین فیلم هایی که می آید چه داخلی و چه خارجی، همه را پیگیری می کنم. یعنی اینکه پیش زمینه هر دو را داشتم. دوره ای که ویدیو ممنوع بود و باید آن را می پیچاندند لای پتو و شب ها می رفتند فیلم اجازه کنند شبی ۵۰ تومان. من با اولین قراردادم ویدیو خریدیم. با آن هم فکر می کنم ۹۰ درصد فیلم های فارسی را دیدم. مثلا می رفتم فیلم قیصر را بگیرم می گفتم ۲ روز دیگر برای ما بگذار کنار. اجاره اش شبی ۵۰ تومان بود که باید شناسنامه هم می گذاشتی. بعد می آمدی و می گفتی خب فلان فیلم را می خواهم. فیلم جدید که نداشتیم. جدید هم بروسلی و راکی و فرانکی بود. گرفتن این فیلم ها واقعا سخت بود. اولین فیلم راکی را در مدرسه دیدم. کلا آن قهرمان داستان را دوست داشتیم. من اصلا آدم روشنفکر و ادا و اطواری نیستم. مثلا یک عینک بزنم و خودم را بگیرم. نه، من با کوچه مردها بزرگ شدم با کندو یاد گرفتم، با گوزن ها یاد گرفتم. محله من داش مشتی و این چیزها زیاد بود. با اینها بزرگ شدم. ما توی محله مان جوری بودیم که هر کسی قیصر را می دید تا ۲ روز تعریف می کرد. محله ما در مدرسه و مسجد فیلم بروسلی می گذاشتند. بعد از آنکه می آمدیم بیرون همه همدیگر را می زدیم. چون تحت تاثیر فیلم قرار می گرفتیم. بعد از این اتفاقات، آمدم وارد فوتبال شدم که فکر می کنم همه اش شانس بود. اینکه در تیم مدرسه بازی کنم و اتفاقات بعدش. من از اولش هم دوست داشتم فرق کنم با آدم های دیگر. حتی با بازیکنان تیم خودمان. این را هم ثابت کردم. در بازی های دربی هم همیشه دنبال این بودم که یک چیز عجیب و غریب رو کنم. * اولین باری که با شما آشنا شدیم، شما در فجرسپاسی بازی می کردی و مامور مهار مهدوی کیا شدی. – یادش بخیر… همان شب هم دعوت شدم به تیم ملی و رسانه ها تیتر زدند “انصاریان از بازیکنان دیگر چه چیزی کم دارد، آقای پورحیدری” قشنگ یادم است. همان بازی بود که علی پروین بعد از ۵ سال تازه آمده بود پرسپولیس. آن روز خیلی برایم مهم بود. تمام بازیکنانی که آمدند استقلال و پرسپولیس، جلوی این ۲ تیم خوب بودند. منم جزو کسانی بودم که آن روزی که بازی کردم خیلی خوب کار کردم. جالب اینکه با علی کریمی هم رسیدیم تیم ملی. علی بازی سایپا گل زد، منم فجر. البته من همان هفته دعوت شدم اما علی کریمی یک هفته بعد. آنجا روزی بود که من گفتم اینجا جایی است که باید نشان بدهی کی هستی. به هر حال یک جایی باید استارت خوب دیده شدن را بزنی که برای من در این بازی اتفاق افتاد. * کلا خیلی دوست داشتی در توجهات باشی. – خیلی. جالب است اگر اوت بلند می انداختم حواسم بود دوربین دارد چه کار می کند. من تا وقتی که قرمزی بالای دوربین را نمی دیدم اوت نمی انداختم. من حتی دوربین طبقه ۲ را می دیدم. قرمزی دوربین معلوم بود و اینکه دوربین ها پاس می دهند به همدیگر کاملا مشخص است. کارگردان تلویزیونی این کار را انجام می دهد. هوش این را داشتم. من در مدرسه نه تئاتر بازی کردم و نه چیزی. فقط فوتبال بازی می کردم. * یعنی حتی در برنامه های فرهنگی مدرسه هم نبودی؟ – یک دفعه گروه سرود بودم برای دهه فجر. رفتم سر صف که بگویم گروه سرود مدرسه تقدیم می کند که بعد گروه شروع کند به سرود خواندن. آن هم پشت بلندگو. من آمدم این را بگویم، یکدفعه خندیدم که همه افتادند روی زمین از خنده. کلاس چهارم دبستان بودم. وقتی بچه ها را دیدم خنده ام گرفت و دیگر نتوانستم کاری کنم. * پس چطور اینقدر راحت جلوی دوربین بازی می کنی؟ – خیلی ها می گویند خیلی راحت بازی می کنی و جوابم هم همیشه این است: من جلوی صد هزار نفر بازی کردم. ۶۰ میلیون هم از تلویزیون دیدند. پس بازی جلوی دوربین خیلی سخت نیست. کلا فوتبال و سینما خیلی شبیه هم هستند. در سینما کارگردان داری، در فوتبال سرمربی. البته درصد زنده بودن آن متفاوت است. شاید همین بحث زنده بودن است که من تئاتر را بیشتر دوست دارم. چون زنده است. البته باز هم فوتبال زنده تر است. برای فوتبال صد هزار نفر می آمدند ورزشگاه اما برای تئاتر آخرش ۲ هزار نفر می آیند. در حالی که ما فقط در تمرین ۳ هزار تماشاگر داشتیم. من بین ۶۰ میلیون نفر، جزو ۲۵ بازیکن تیم ملی ایران بودم پس با خیلی ها فرق داشتم. خیلی خوب می توانستم نگاه کنم، خیلی خوب می توانستم بازی کنم. برای همین توانستم ۱۰ سال در پرسپولیس بازی کنم اما یک جایی است که همان نقطه شروع است. اگر آن را بگیری رفتی اما اگر نگیری هیچ. شاید خیلی ها بهتر از من بودند اما من توانستم از آن اتفاق استفاده کنم. * یک خشونت در بازی ات هست که شاید به محله ات برگردد. – صددرصد. من وقتی فوتبال بازی می کردم ۱۱۰ بخیه خوردم. آن خشونت مال آن محله است، هیچ کاریش هم نمی توانی بکنی. ما بزرگ شده آنجا هستیم. در آنجا نمی توانی انتظار داشته باشی خیلی شیک حرف بزنند. ما با دعوا بزرگ شدیم. با این حال در آن شرایط سعی کردیم یکسری مسائل را حل کنیم. آن هم در آن محله ای که هر روز دعوا داشتیم. گذشته خیلی تاثیر دارد. * در سینما سعی کردی نقش خودت را بازی نکنی. علی انصاریان نشدی. خیلی ها مثل پژمان جمشیدی نقش خودشان را بازی کردند. – من در سریال زیر آسمان شهر و ۲، ۳ سریال دیگر خودم بودم اما الان نه. اتفاقا با پژمان هم بحثم همین است. سریال پژمان خوب بود اما اگر پژمان بخواهد همیشه پژمان را بازی کند کار خاصی نکرده. من در این ۱۰ کار، هیچ وقت علی انصاریان نبودم. علی انصاریان در این ۱۰ فیلم یا قاچاقچی بوده، یا دزد بوده، یا خلبان بوده یا راننده تاکسی. در این فیلم ها همیشه اتفاقاتی افتاده که یک چیز جدید برایم پیش آمد. در کیمیا یک آدمی که از آن طرف آمده و تا وقتی که عینک روی چشمش است خوب حرف می زند. عینک را که برمی دارد تازه متوجه می شوی که چه اتفاقی افتاده. من برعکس پژمان خودم را بازی نمی کنم و هیچ وقت دنبال فیلم فوتبالی نمی روم. شاید برای یک فیلم فوتبالی بروم اما علی انصاریان را بازی نمی کنم. * چرا؟ – چون هیچ وقت نمی توانم خودم را بازی کنم. (خنده) * اما پژمان خیلی خوب شد. – بله، خوب بازی کرد. پژمان نقش خودش را بازی کرد. من با او زندگی کردم. ۲۰ سال است با هم رفیقیم اما من دوست ندارم خودم را بازی کنم. چون در ۱۰ فیلمی که بازی کردم، تجربه خوبی به دست آوردم. من فیلمی را بازی کردم که وقتی سیروس الوند آن را دید گفت این فیلم را باید کسی بازی کرده باشد که ۲۰ تا فیلم سینمایی بازی کرده. من از آن آدم هایی هستم که وقتی نقشی را بازی می کنم تا ۲، ۳ هفته بعدش هم آن نقش را همراهم دارم. بعد از فیلمی که بازی می کنم اگر پیشنهاد دیگری داشته باشم باید ۱۰ روز بروم دنبال زندگی خودم که به حال اولم برگردم. ایرج “ستاره بودن” را بگذارم کنار، رضای “سوختن” را بگذارم کنار. اینها کمی برایم زمان می برد. * خودت وقتی نگاه می کنی چه نظری داری؟ – اولش خیلی جالب است. من تا وقتی که موسیقی و صدا نیاید، فیلمم را نگاه نمی کنم. بعدش هم باور کنید وقتی فیلمم را نگاه می کنم هیچ چیز یادم نمی آید. * یعنی یادت نمی آید دیالوگ هایت چی بوده؟ – وقتی می خواستم نقش راننده تاکسی را بازی کنم اول می رفتم یک هفته، ۱۰ روز راننده تاکسی ها را می دیدم. می نشستم عقب با کلاه و صبح تا شب با راننده تاکسی بیرون بودم. شما از سوار شدن مرد و زن می فهمی که روز خوبش است یا روز بدش. از سلام کردن آنها و صورت شان می شود فهمید. یکی مثلا می آمد می گفت سلام خوبید؟ این نشان می داد روز خوبی برای او است. من یک هفته، ۱۰ روز می رفتم فقط می دیدم که چطور سوار می کنند. توی سوخته هم نقشی بازی کردم که یک نفر ۱۰ سال در ترکیه زندان بوده. این خیلی فرق می کند با زندانی در ایران. در ایران می شود با چند نفر حرف زد اما در ترکیه شرایط فرق می کند. شخصیت این نقش وقتی برگشته ایران خیلی چیزها تغییر کرده. یک سردی خاصی دارد. یک کاریزمای عجیب و غریب. در این فیلم مثلا من فقط می شنیدم و عکس العمل نشان نمی دادم. یا اینکه در فیلم مجید واشقانی می گوید چرا حرف می زنم من را نگاه نمی کنی؟ یا موبایل بهم می دهند، زنگ می خورد اما نمی دانم چی هست. می گویند چرا جواب نمی دهی؟ می گویم عادت ندارم به چیزی که به آن عادت ندارم، خودم را عادت دهم. * در بین فوتبالیست هایی که رفتند در کار سینما معروف ترینش اریک کانتونا است. احتمالا خیلی او را دوست داری و می خواهی مثل کانتونا شوی… – یک عکس دارم از کانتونا با کلاه که هر کس می بیند فکر می کند من هستم. روز اولی هم که برای خودم فرستاده شد فکر کردم خودم هستم و داشتم فکر می کردم این فیلم را کی بازی کردم. برای مادرم هم عکس را فرستادم بهم گفت این کدام فیلمت است؟ گفتم من نیستم، یکی دیگر است. گفت خودت هستی. قسم خوردم که من نیستم. این آدم جدا از سینما، کلا دوست داشتنی است. * کاملا معلوم است که دوستش داری… – شما بازی های من را به یاد بیاورید، می بینید در اکثر آنها یقه ام را بالا دادم. این آدم کلا الگوی من بود. حتی در رفتارهایش. کانتونا با همه فرق داشت. مثل همان کاراکتر مسی و رونالدو که کاملا متفاوت هستند. مسی خیلی آرام است اما رونالدو کاریزمای خاصی دارد. * یعنی بین مسی، رونالدو و کانتونا، کانتونا را انتخاب می کنی؟ – قطعا. شک نکنید. اول کانتونا بعد رونالدو، بعد هم مسی. * چرا مثل کانتونا تماشاگر نزدی؟ (خنده) – اصلا در این چیزها نیستم اما کلا این آدم یک اسطوره دوست داشتنی است. نمی شود دوستش نداشت. اتفاقا در فیلم کلاف من خیلی شبیه کانتونا شده بودم. * فیلم جدیدت چطور است؟ – این فیلم برای جشنواره مسکو است. من وقتی به آقای پرستویی گفتم چنین نقشی به من پیشنهاد داده شد، گفت: «شک نکن و برو بازی کن. شاید خیلی سال بگذرد که بهت پیشنهاد بدهند خلبان بشی.» من هم پذیرفتم. از صبح وقتی لباس خلبان را می پوشیدم چنان حس خوبی داشتم که قابل وصف نیست. روزی ۲ ساعت با هلی کوپتر پرواز می کردیم. هلی کوپتر هم یک چیز عجیب و غریب است. * چطور با ترسی که از هواپیما داری توانستی این نقش را بازی کنی؟ – من که از هواپیما خیلی می ترسم. در هلی کوپتر هم ترس داشتم. (خنده) ولی فیلمی بود که فکر می کنم خوب شود. * یک موضوعی برایم خیلی عجیب است. چرا بعد از فوتبال، مربیگری را انتخاب نکردی و سمت سینما آمدی؟ – من ۲۰ سال فوتبال بازی کردم. فوتبال هیچ چیز دیگری برایم نداشت. اگر شما هم یک روزی در کاری باشید که چیزی برایت ندارد و بمانی خیانت می کنی. * یعنی هیچ چیز تازه ای نداشت؟ – هیچ چیز. من در فوتبال همه چیز دیده بودم. از ورزشگاه با صد هزار تماشاگر، تا همه چیز. * اما مربیگری چیز دیگری است و داستان خودش را دارد. – دوستش نداشتم. من تا کلاس B آسیا هم رفتم اما علاقه ای به مربیگری ندارم. * مدرسه فوتبال هم داشتی؟ – بله هنوز هم دارم. ارتباط با بچه ها را بیشتر از فوتبال حرفه ای دوست دارم. این بچه ها پاک و بانمک هستند از روی سادگی شان بعضی وقت ها کارهایی می کنند، خنده دار. متاسفانه در این ۲۰ سال در فوتبال چیزهایی دیدم که دوست ندارم بیشتر در آن باشم. * اما مدرسه فوتبالت را ادامه می دهی تا بهانه ای باشد برای ماندن در فوتبال. – یک بهانه ای که خودم دوستش دارم. بچه ها با پاکی و سادگی شان دوست داشتنی هستند. * گفتی یک چیزهایی در فوتبال دیدی… منظورت چه چیزهایی است؟ – ببینید خب من آدم آرامی در فوتبال نبودم. من از آن پرخاشگرها بودم… * یاغی… – حالا یاغی. من از این لفظ یاغی اصلا بدم نمی آید. شاید برای بعضی ها جالب نباشد اما من حساسیتی به آن ندارم. در محله ما هم هر کس یک لقبی داشت. به من می گفتند علی TNT. یعنی هر جا می رفتم امکان نداشت دعوا نشود. دیدید مثلا می گویند فلانی دینامیت است هر جا می رود شر به پا می شود. من از آنهایی بودم که در محله و مدرسه و هر جا می رفتم حتی برای فوتبال، امکان نداشت دعوا نشود ولی الان که این اتفاقات افتاده خیلی درگیر این مسائل و فوتبال نمی شوم. این مساله را انگار خیلی ها باور ندارند چون خیلی از دوستان لطف دارند و هنوز برای کارشناسی فوتبال به من زنگ می زنند اما واقعا فرصت نمی کنم بازی ها را ببینم. الان واقعا نمی دانم شرایط تیم ها به چه صورت است. به خاطر همین هم می گویم چیزی که نمی دانم درباره اش حرف نمی زنم. * اهل کتاب خواندن هم هستی؟ – بله، من کتاب های تاریخی خیلی دوست دارم. چندان اهل خواندن رمان و کتاب های فلسفی نیستم اما تا الان شاید ۹۰ درصد کتاب های تاریخی را خواندم. تاریخ را خیلی دوست دارم. آخرین کتابی هم که خواندم نادر شاه افشار است. شخصیت او را دوست دارم یا کتاب خداوند الموت. دبیرستان که بودم کیمیا را خواندم و سینوهه. دوست دارم بدانم چه چیزهایی در تاریخ گذشته. البته تاریخی که تحریف نشده باشد. بعضی وقت ها در کتاب ها و حتی فیلم ها تاریخ تحریف شده. نباید این اتفاق بیفتد. * تا حالا شده فیلمی به شما پیشنهاد شده باشد که بازی نکنی؟ – تا حالا ۴، ۵ فیلم به من گفتند که رد کردم. طنز بوده و منم گفتم من آدم طنازی نیستم که بخواهم طنز بازی کنم. به صورتم هم نمی خورد. * طنز کلا به شما نمی آید… – اصلا. صورتم نمی خورد. در ۱۰ فیلمی که بازی کردم همه اش آدم جدی هستم. در همه هم نقش اول هستم که برای خودشان یک کاریزمایی دارند. در سکوت شان، در تنهایی شان، در همه چیز… من نمی توانم نقش طنز بازی کنم. کار سختی است. خنداندن مردم کلا کار سختی است. طنز با لودگی و بی ادبی فرق دارد. طنز یعنی کارهای رضا عطاران که واقعا لذت می بری. نمی توانم هر طنزی را بپذیرم. اتفاقا چند روز پیش نهنگ عنبر را دیدم که خیلی خوب بود. بعد از فیلم زنگ زدم به رضا عطاران، قهقهه می زدم. * فکر می کنی سینما تا کی ادامه داشته باشد. زمینه کاری ات دیگر عوض نمی شود؟ سینما هم به هر حال یک انتهایی دارد. مثل فوتبال. – واقعا. در ۲ سال خدا را شکر خیلی اتفاقات خوب در سینما برایم افتاده. گرفتن جایزه در ۲ سال جزو اتفاقاتی است که برای هر کسی نمی افتد. بعدش هم من در انتخاب نقش هایم خیلی دقت می کنم. مسعود کیمیایی وقتی هم سوختن را دیده بود و هم هدیه، خیلی راضی بود و این برایم مهم است. * وقتی در فوتبال بودی خیلی حرفه ای شده بودی اما وقتی وارد سینما شدی اول راه بودی. آکادمیک سراغ سینما نرفته ای؟ – نه. من خوب نگاه می کنم. * چطور یاد گرفتی بازی کنی یا اینکه چه جور دیالوگ بگویی؟ – کلا یک اتفاق بود برایم که فهمیدم سینما چی است. یک جرقه بود که من بفهمم چه جور باید این کارها را انجام دهم. در این فیلم کی کاووس یاکیده درست حرف می زد، درست اجرا می کرد که من همه چیز را یاد گرفتم. کلا خوب نگاه می کنم و خوب متوجه می شوم. وقتی فیلمنامه ای به من پیشنهاد می شود و آن را می خوانم می روم ۷، ۸ فیلم نگاه می کنم تا کاراکتری شبیه به آن پیدا کنم و از آن الگو بگیرم. پیدا کردن دوربین و نور هم فقط هوش است. سخت نیست زیاد. فقط باید یک مقدار بگذرد. باید بدانی توی خوشی چطور حرف بزنی، توی غم چطور. من در فیلم هدیه در ۹۰ دقیقه ۷۰ دقیقه گریه کردم. بدون اینکه قطره ای در چشم ریخته شود یا اینکه کسی در چشمم بزند. فقط خودم را در آن نقش می دیدم و ۱۰ ثانیه بعد گریه می کردم. هدیه که تمام شد من ۲ هفته درگیر آن بودم. سر چراغ قرمز گریه ام می گرفت. توی خانه بدون دلیل گریه می کردم. یا در فیلم دیگری آدم پرخاشگری بودم که بعد از آن هم با همه دعوا داشتم. ناخودآگاه در وجودم می آمد. باید من را ۱۰ روز رها کنند تا به خودم برگردم. یا حتی در فیلم ستاره بودن که نقش ایرج را بازی می کنم. یک آدمی هستم که زن و بچه دار است و خیانت می کند. خیلی غرق فیلم می شدم. در حرف زدنم. در همه چیز تغییر کرده بودم. * شما که اهل خواندن کتاب های تاریخی هستی، اگر قرار باشد نقش یک شخصیت تاریخی را بازی کنی، ترجیح می دهی کدام شخصیت باشی؟ – کریم خان زند را خیلی دوست دارم اما دوست ندارم نقشش را بازی کنم. * چرا؟ – چون خیلی آدم خوبی بود. (خنده) آنقدر مثبت و دوست داشتنی بوده که نمی شود نقشش را بازی کرد اما الان که نادرشاه افشار را خواندم و اینکه چه اتفاقاتی برای خودش و بچه هایش افتاد برایم جالب است. حتی آقامحمدخان قاجار که خیلی شخصیت عجیبی داشت. اگر واقعا بخواهم نقشی تاریخی بازی کنم شاید آقامحمدخان قاجار را انتخاب کنم چون واقعا عجیب است حتی در مرگش. ناگفته نماند میرزاکوچک خان را هم خیلی دوست دارم. رییسعلی دلواری هم همینطور. کلا تاریخ را دوست دارم. از دوره دبیرستان هم دوست داشتم. شاید باور نکنید من تا الان ۲۰ بار، عاشقانه فیلم “گلادیاتور” را دیدم. کلا ۴، ۵ فیلم است که خیلی حسودی کردم برای نقش هایش. * برای کدام نقش ها بیشتر تمرین کردی؟ – برای همه فیلم ها کار کرده ام و فقط یک مثال می زنم، (خنده) ندیدم این فیلم را متاسفانه اما نقش یک زندانی را بازی کردم که به زور بهش مرخصی می دهند. این آدم بیرون می آید و سر چهار راه ها گیتار می زند. این پسر میدان فردوسی، وسط ستارخان، میدان انقلاب و … گیتار می زند که من خودم این کار را می کردم. کسی هم نمی دانست من هستم. بعدش هم با پررویی می گفتم پول بدهید نان بگیرم. این پسر وقتی این جاها را می رود برمی گردد زندان که نقشه دزدی اش را بکشد. بعد که آمد بیرون کارش را انجام داد. باید دید فیلم از تو چه می خواهد. من نقش های متفاوتی بازی کردم. یا نقش جدیدم که تکنسین یک هلی کوپتر است. این فیلم برای جشنواره مسکو ساخته می شود. یک فیلم امنیتی، پلیسی. ماجرایش خیلی جالب است. باید حتما ببینید. قصه اش را لو بدهم خوب نیست. * فیلم های جشنواره امسال را دیدی؟ – من سر کار هستم اما جشنواره هم تا وقتی فیلم نداشته باشم نمی روم. * کیمیا هم نقش پولدار داشتی. – نقشی بود که خودم دوست داشتم. یک آدم بد بود که خوش تیپ بود. همیشه از آدم های بد و خلافکار یک نوع تیپ انتظار داری. یک آدمی که کاپشن خلبانی پوشیده و شلوار شش جیب دارد اما این آدم بد اینطور نبود. * چقدر برای بازی کردننقش هایت از بچه محل هایت الهام می گیری؟ – صددرصد (خنده). * هنوز هم با آنها هستی؟ – صددرصد. البته خیلی از آنها زندان رفتند. یک سری هم فوت کردند. * شاید اگر فوتبالیست نمی شدی در همان راه قرار می گرفتی. – ببینید من فوق العاده استعداد خلاف داشتم. اصلا بچه آرامی نبودم. می دانستم هر کاری بروم موفق می شوم حتی خلاف. محله ما همیشه دعوا بود. در آن محل اگر خوب بزرگ شوی فقط به خانواده ارتباط دارد. خانواده من هم ریشه مذهبی دارد. هم خانواده پدری هم خانواده مادری ام فوق العاده مذهبی بود. * شیخ حسین انصاریان با شما نسبتی دارند؟ – بله، عمویم هستند. من از ۱۳، ۱۴ سالگی کار کردم. دستفروش بودم، شانسی آوردم فروختم. کلا بچه های آن محل دوست داشتند کار کنند که به پدر و مادر فشاری نیاید. من خیلی کار کردم. * تک پسری؟ – نه، برادر بزرگ تر دارم اما فوق العاده آرام است. ما با هم رفتیم تبریز و برگشتیم کلا ۱۰ جمله با هم حرف نزدیم. محمد خیلی آرام است. برعکس من که همیشه دعوا داشتم. من زمانی که دبیرستان بودم ۴ بار مدرسه عوض کردم. آن زمان تیم جوانان هم بودم اما بیرونم می کردند چون برایشان مهم نبود چه کسی هستم. مهم این بود که امنیت مدرسه شان تامین شود. * برویم سر بحث استقلال. استقلال رفتنت خیلی غیرمنتظره بود. علی انصاریان سمبل پرسپولیس بود، بعد سر از استقلال در آورد. دنبال یک جذابیت تازه بودی یا اینکه مساله دیگری وجود داشت؟ – رفتنم به استقلال یک موضوع عجیبی است. سالی که من رفتم استقلال، فصل قبلش ۱۲ گل برای پرسپولیس زده بودم بعد رفتم باشگاه محمدحسن انصاری فرد مدیرعامل باشگاه گفت تو را نمی خواهیم. خودم مانده بودم چه اتفاقی دارد می افتد. * نپرسیدی چرا؟ – نه. من یک مثال خوب برای خودم دارم. آدمی که می خواهد خودکشی کند می رود از یک ارتفاعی بپرد پایین. تصمیم می گیرد بپرد. با آسانسور می رود بالا، می رسد طبقه سی ام. می رود جلو می گوید بپرم؟ یک نگاه می اندازد و در نهایت می پرد. طبقه بیستم می رسد می گوید شاید جایی باشد که گیر کنم و نجات پیدا کنم. طبقه دهم که می رسد پشیمان می شود اما می خورد زمین و همه چیز تمام می شود. تصمیم من هم مثل همین اتفاق بود. از یک جایی پریدم که دیگر نمی توانستم کاری کنم. راه پشیمانی نداشتم. * یعنی اگر برگردی عقب، نمی پریدی؟ – امکان ندارد. * پس چرا رفتی استقلال؟ – لجبازی با خودم. اول از همه این بود. تصمیم گرفتم بپرم. * در آن مقطع کسی نگفت نکن. – اصلا. هیچ کس نگفت این کار را نکن وگرنه این کار را نمی کردم. من وقتی بستم فهمیدم چه اتفاقی افتاده. * اولین ترکش هایی که به خاطر این قضیه به شما وارد شد چه بود؟ – خانواده ام. من خانواده ای کاملا پرسپولیسی دارم. وقتی با استقلال بستم و رفتم خانه جو خیلی سنگین بود. * البته در دربی اصلا خوب نبودی. – اصلا یادم نمی آید. فقط می دانم نیکبخت واحدی آمد توی زمین تماشاگران به او ناسزا می گفتند من آمدم توی زمین انتظار چنین اتفاقی را داشتم اما دیدم هواداران دارند مرا تشویق می کنند. نه تماشاگران استقلال بلکه تماشاگران پرسپولیس بودند. این اتفاق برای هیچ کس نیفتاده بود. ۱۰۰ هزار نفر فریاد می زدند علی انصاریان. دیگر نفهمیدم چه شد. یادم نمی آید. فقط توی زمین بودم. * اما برای استقلال خوب بازی کردی؟ – من هر جا بودم خوب بازی می کردم. با تمام وجودم بازی می کردم. در استقلال هم ۵، ۶ گل زدم. حتی دماغم شکست. بازی با راه آهن هم از پشت سر ضربه خوردم بی هوش شدم و افتادم زمین. در هر تیمی بازی کردم سعی کردم تمام توانم را بگذارم. * اما خیلی ها دوست نداشتند به استقلال بروی. بازیکنان استقلال را می گویم. – به هر حال سلیقه است دیگر. هر کسی یک سلیقه ای دارد. الان هم همین است. * این نگاه ها را احساس می کردی؟ – صددرصد. * لجبازی باعث شد به استقلال بروی یا اینکه هیجان بازی مقابل پرسپولیس با لباس استقلال؟ – اگر عقل الان را داشتم خیلی چیزها فرق می کرد اما آن موقع فقط لجبازی بود. من خودزنی کرده بودم. فکر می کردم به خودم ضرر می زنم اما دیدم از خودزنی من خیلی ها ضرر کردند. خیلی ها. هیچ کس هم به من نگفت نرو. الان یادم می افتد هیچ کس نگفت. تصمیم گرفتم و رفتم. * هیچ وقت نپرسیدی چرا پرسپولیس تو را نخواست؟ – اصلا. همیشه هم مادرم می گفت چرا نپرسیدی اما این کار را نکردم. من آن سال بهترین بازیکن پرسپولیس بودم و حتی به عنوان گلزن ترین مدافع جایزه گرفتم. * فصل فوق العاده ای قبل از جام جهانی داشتی. دعوت شدی تیم ملی و آری هان تو را کنار گذاشت. – دقیقا همین است. زمانی که آری هان من را کنار گذاشت، اسم من را از لیست تیم ملی بیرون آوردند. ۳ ماه مانده به جام جهانی خط خوردم. بایرن مونیخ را بازی کرده بودم. بهترین شده بودم اما خط خوردم. * آن زمان حتی با لوسیوی بایرن مونیخ مقایسه می شدی. – دقیقا. هیچ وقت یادم نمی رود که حسین فرکی گفت به خاطر مشکلات انضباطی از لیست تیم ملی خط خوردی. من مشکل انضباطی نداشتم. فقط پرسپولیس مرا نخواست. قسم می خوردم اما تغییری نکرد. این در حالی بود که من قبلش با پای ورم کرده برای تیم ملی بازی کردم. کسانی که این کار را کردند زندگی من را عوض کردند. من با پرسپولیس زندگی می کردم. هیچ کس مثل من برای پرسپولیس زحمت نمی کشید. مادرم به من می گفت: «مثل وحشی ها بازی می کنی. چرا بقیه چیزی شان نمی شود اما هر دفعه تو می آیی بخیه خورده هستی؟» من یک سال با شکم درد بازی می کردم وقتی عمل کردم دکتر گفت چطور بازی کردی؟ چند سانت عضله شکمت پاره شده بود. الان هم نمی توانم روی زمین بنشینم. زانویم درد می گیرد و پایم خواب می رود. الان عوارض آن را دارم می بینم. * با نگاه امروزت شاید اگر آن موقع بودی خیلی چیزها فرق می کرد. – خب وقتی سن بالاتر می رود خیلی چیزها تغییر می کند. شما الان عکس سال ۸۰ را کنار عکس سال ۹۴ می گذاری قابل مقایسه نیست. این که ظاهر است. در باطن هم خیلی چیزها تغییر می کند. همه چیز تغییر می کند. حرف زدن، برخوردها و خیلی چیزها. * اگر بگویند برگرد به ۲۰ سال پیش و بین فوتبال و سینما فقط یکی را انتخاب کن، کدام را انتخاب می کردی؟ – فوتبال. * هیجانش بیشتر است. – حالش خوب است. * با علی دایی خوب هستی؟ – خیلی. البته با علی کریمی بهترم. این را هم بگویم امثال علی دایی کم هستند. اسطوره بودن در این مملکت سخت است اما دایی اسطوره است و خیلی هم اسطوره نداریم. همه جای دنیا ایران را با نام دایی می شناسند. علی دایی خیلی بزرگ است. نمی شود چشم ها را بست روی علی دایی و یا روی علی کریمی. ما خودمان با آنها بازی می کردیم هیجان داشتم وای به حال بقیه. ما در دوره خوبی بازی کردیم. * حسرت بزرگ علی انصاریان چیست؟ – جام جهانی.
چهارشنبه ، ۲۸بهمن۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: دنیای معدن]
[مشاهده در: www.donyayemadan.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 112]
-
گوناگون
پربازدیدترینها